Σουίνγκ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{πηγές}}Το '''σουίνγκ''' ([[αγγλικά]]: ''swing'') είναι είδος της [[τζαζ]] μουσικής που έγινε αυτόνομο και αναγνωρίσιμο στυλστιλ κατά τη [[Δεκαετία 1930|δεκαετία του [[1930]] στις [[Η.Π.Α]]. Αποτελεί ουσιαστικά ενδιάμεσο σταθμό ανάμεσα στην παραδοσιακή και στητη μοντέρνα τζαζ. Η ονομασία του προέρχεται από το αγγλικό ρήμα ''swing'', που σημαίνει ''ταλάντευση'', ακριβώς γιατίεπειδή η μουσική ήταν εύθυμη και ρυθμική και γιατίεπειδή συνδυαζόταν με τον αντίστοιχο χορό που απαιτούσε ευκινησία. Ο swing ρυθμός χαρακτηρίζεται από την έμφαση στα 2/4 ή σε όγδοα ή σε 16κταδέκατα έκτα του [[Ρυθμός#Ορολογία|μέτρου]] (offbeat), σε αντίθεση με τους πιο παραδοσιακούς ή ποπ ή [[ροκ νεντ ρολλρολ]] ρυθμούς που η έμφαση συνήθως δίνεται στις νότες στο 1/4 ή 3/4.

Το είδος του σουίνγκ πρωτοεμφανίστηκε μετά το [[1920]] στο [[Σικάγο]], στις μεγάλες ορχήστρες μαύρων και κυρίως του Κάουντ ΜπέζιΜπέισι και της Μαίρη Λου ΓουίλλιαμςΟυίλιαμς. Μετά το [[1930]] όμως πλήθαιναν οι μεγάλες ορχήστρες και οι λευκοί άρχισαν να αντιγράφουν τη μουσική των μαύρων. Η μουσική καλλιέργεια των λευκών τους έκανε νά διαμορφώσουν ένα άλλο είδος τζαζ με στοιχεία ευρωπαϊκής μουσικής. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έπαψαν οι επιδράσεις, είτε προέρχονταν από την κλασική μουσική είτε από την ξένη λαϊκή. Χάρη στο σουίνγκ, όμως, άνοιξαν οι ορίζοντες της τζαζ και άρχισε η διάδοση της και εξω από την Αμερική.

Από το [[1935]] μέχρι το [[1945]] όλες oι ορχήστρες έπαιζαν σουίνγκ, η νεολαία χόρευε τον αντίστοιχο χορό, το ραδιόφωνο μετέδιδε προγράμματα τζαζ, ενώ παράλληλα γίνονταν κοντσέρτα και περιοδείες. Επιπλέον, ο [[Μπένι Γκούντμαν]] είχε στεφθεί βασιλιάς του σουίνγκ, ενώ ονομαστές ορχήστρες ήταν αυτές των αδελφών ΤόμμυΤόμι & ΤζίμμυΤζίμι ΝτόρσεϋΝτόρσεϊ και του [[Γκλεν ΜίλλερΜίλερ]].

Μέσα από τις μεγάλες ορχήστρες του σουίνγκ, ξεπήδησαν πολλοί μουσικοί, που έδωσαν ώθηση στους νεώτερους να καινοτομήσουν ριζικά στη τζαζ, προκαλώντας τη βαθμιαία μετάβαση από τις παλιές μορφές προς τις νεότερες. Μεγάλες προσωπικότητες αυτής της «μετάβασης» είναι ο Τσάρλι Κρίστιαν στην κιθάρα, ο [[Λέστερ Γιανγκ]] στο τενόρο [[σαξόφωνο]], ο ΤζίμμυΤζίμι Μπλάντον στο [[μπάσο]] και ο ΡόυΡόι Έλντριτζ στην [[τρομπέτα]].

Στην εποχή του σουίνγκ θα πρέπει να αναφερθεί και ένας πολύ σπουδαίος συνθέτης και πιανίστας, ο [[Ντιούκ ΈλλινγκτονΈλινγκτον]], παρόλο που δεν ανήκει ολοκληρωτικά σε κανένα στυλστιλ. Έγινε πολύ γνωστός με τη συμβολή του στη δημιουργία της διασκευασμένης τζαζ για μεγάλη ορχήστρα, χαρακτηριστικό της περιόδου του σουίνγκ. Ο Ντιούκ ΈλλιγκτονΈλιγκτον είναι αναμφίβολα από τους σημαντικότερους μουσικούς σε όλη την ιστορία της τζαζ, καθώς η ζωή του συμβαδίζει με τη γένεση και την ανάπτυξη της. Η μουσική του αποτελεί μια σύζευξη της παραδοσιακής και της μοντέρνας τζαζ κατά έναέναν μοναδικό τρόπο.

Στα χρόνια του σουίνγκ εμφανίζονται και οι σημαντικότερες τραγουδίστριες και τραγουδιστές της τζαζ: η [[Έλλα Φιτζέραλντ]], η [[ΜπίλλιΜπίλι ΧόλιντεϋΧόλιντεϊ]], η [[Ανίτα Ό ΝτέυΟ'Ντέι]], ο [[Φρανκ Σινάτρα]], ο Τζίμμυ[[Τζίμι ΡάσσιγκΡάσινγκ]] κ.ά.

Ένας συνδυασμός του σουίνγκ με την αφρο-κουβανέζικη μουσική σχημάτισε το [[Μάμπο]] και επηρέασε ορχήστρες όπως του [[Τίτο Πουέντε]], ενώ και οι ορχήστρες σουίνγκ συνήθιζαν να παίζουν κομμάτια σε αυτούς τους ρυθμούς.

Ένα από τα θετικά στοιχεία του σουίνγκ ως μουσικό είδος αποτελεί το γεγονός ότι χρησιμοποίησε στις ορχήστρες λευκούς και νέγρους μουσικούς μαζί. Αυτό ήταν μια νίκη στις φυλετικές διακρίσεις των Αμερικανών και στην επιμονή τους να θεωρούν τηντη τζαζ μουσική μόνο των νέγρων.