Μάχη του Σαγγαρίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στον χώρο αυτό η τουρκική διοίκηση, υπό την άμεση επίβλεψη του αρχιστρατήγου [[Κεμάλ Ατατούρκ|Μουσταφά Κεμάλ]] και του τουρκικού Γενικού Επιτελείου (επικεφαλής: αντιστράτηγος [[Φεβζί Τσακμάκ|Φεβζί Πασάς]]), οργάνωσε τρεις αμυντικές γραμμές σε βάθος 25 έως 30 χιλιομέτρων, που περιελάμβαναν χαρακώματα, ορύγματα με συρματοπλέγματα, πρόχειρα πυροβολεία και θέσεις αυτομάτων όπλων. Η τουρκική πλευρά διέθετε συνολικά 98.000 ένοπλους: 16 ελαφρές μεραρχίες πεζικού δύναμης περίπου 5000 ανδρών η κάθε μία χωρίς πολλές βοηθητικές υπηρεσίες (σε αντίθεση με τις ελληνικές), 3 συντάγματα πεζικού, 4 μεραρχίες και 1 ταξιαρχία ιππικού.

 

Το Α' ΣΣ (Ι, ΙΙ και ΧIΙ μεραρχίες) με διοικητή τον υποστράτηγο [[Αλέξανδρος Κοντούλης|Αλέξανδρο Κοντούλη]], το Β' ΣΣ (V, ΙX και ΧΙII μεραρχίες) με διοικητή τον υποστράτηγο βασιλόπαιδα [[Πρίγκιπας Ανδρέας της Ελλάδας|πρίγκιπα Ανδρέα]] και το Γ' ΣΣ (ΙΙΙ, VII και Χ μεραρχίες) με διοικητή τον υποστράτηγο [[Γεώργιος Πολυμενάκος|Γεώργιο Πολυμενάκο]]. Ο πρίγκιπας Ανδρέας ανέλαβε τη διοίκηση του Β' ΣΣ μετά τη μάχη του Εσκί Σεχίρ (9η Ιουλίου 1921) από τον υποστράτηγο [[Αριστοτέλης Βλαχόπουλος|Αριστοτέλη Βλαχόπουλο]], ο οποίος θεωρήθηκε υπεύθυνος για τη μη καταδίωξη και διαφυγή του τουρκικού στρατού. <ref>Κάτσης Αρίστος, ''Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή'', Εμπειρία Εκδοτική, Αθήνα 2008, σελ. 263 </ref> Επιπλέον η βασιλική οικογένεια ήθελε έναν εκπρόσωπο του βασιλιά και τυπικά αρχηγού του ΕΣ Κωνσταντίνου στην ανώτατη διοίκηση της Στρατιάς Μικράς Ασίας και η κυβέρνηση ικανοποίησε την επιθυμία αυτή με την τοποθέτηση του βασιλόπαιδα Ανδρέα ως σωματάρχη του Β' ΣΣ.<ref name=":0">''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', τ. ΙΕ, σελ. 176.</ref>

 

Οι επιθέσεις των Ελλήνων επέτυχαν την κατάληψη αρκετών τουρκικών θέσεων, αλλά η ελληνική διοίκηση στάθηκε ανίκανη να τις αξιοποιήσει και η τουρκική διοίκηση με επιτυχημένες ενέργειες απεσόβησε δυσάρεστες καταστάσεις<ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΕ, σελ. 180</ref>. Το πλέον αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ήταν η κατάληψη την 10η Αυγούστου, κατόπιν ορμητικής επίθεσης της Ιης Μεραρχίας Πεζικού (διοικητής σχης [[Αθανάσιος Φράγκου]]) υπό ραγδαία βροχή, των τουρκικών θέσεων επί του όρους Μανγκάλ Νταγ και η ανατροπή της εκεί αμυνόμενης 5ης τουρκικής Μεραρχίας Πεζικού, αλλά η ελληνική διοίκηση αδυνατώντας να καταλάβει την σπουδαιότητά της και να την επεκτείνει, άφησε ανεκμετάλλευτη αυτή την απροσδόκητη επιτυχία στο κέντρο της τουρκικής άμυνας και η τουρκική διοίκηση μεταφέροντας εφεδρικές δυνάμεις που διατηρούσε κάλυψε το ρήγμα<ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΕ, σελ. 180</ref> Ο ίδιος ο Ισμέτ Ινονού έφτασε επί τόπου αφαίρεσε τη διοίκηση από τον τούρκο μέραρχο και διέταξε ανακρίσεις.<ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΕ, σελ. 180</ref>

 

 

Απέμενε η τρίτη αμυντική γραμμή των Τούρκων, 8 χιλιόμετρα βόρεια του Καλέ Γκρότο<ref>{{Cite book|title=Η Εκστρατεία εις την Μικράν Ασίαν|first=Γεώργιος, Συνταγματάρχης Πεζικού|last=Καλαϊτζής|publisher=Γενικό Επιτελείο Στρατού|isbn=|origyear=1965 |year=2012|location=Αθήνα|page=175|quote=}}</ref>, που κάλυπτε την Άγκυρα, έδρα των κεμαλιστών.