Δαίμονας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον Gentryth (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό Ttzavaras Ετικέτα: Επαναφορά |
Επέκταση και πρότυπο επέκτασης |
||
Γραμμή 3:
Ένας '''δαίμονας''' είναι ένα υπερφυσικό και συχνά κακόβουλο ον που κυριαρχεί στη [[θρησκεία]], τον [[Αποκρυφισμός|αποκρυφισμό]], τη [[λογοτεχνία]], τη [[μυθοπλασία]], τη [[μυθολογία]] και τη [[λαογραφία]].
Η αρχική ελληνική λέξη [[δαίμων]] δεν έχει αρνητική σημασία<ref name="Liddell & Scott">{{cite book|title=A Greek–English Lexicon|first1=Henry George|last1=Liddell|authorlink1=Χένρι Λίντελ|first2=Robert|last2=Scott|publisher=Perseus|isbn=|year=|chapter=δαιμόνιον|location=|page=|quote=|chapter-url=http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.04.0057%3Aentry%3Ddaimo%2Fnion
Στις αρχαίες θρησκείες της [[Εγγύς Ανατολή|Εγγύς Ανατολής]] και τις [[Αβρααμικές θρησκείες|Αβρααμικές]] παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένης της αρχαίας και μεσαιωνικής [[Χριστιανισμός|χριστιανικής]] δαιμονολογίας, δαίμονας είναι η επιβλαβής πνευματική οντότητα που μπορεί να προκαλέσει δαιμονική κατοχή, απαιτώντας [[Εξορκισμός|εξορκισμό]]. Στον δυτικό [[Αποκρυφισμός|αποκρυφισμό]] και τη μαγεία της [[Αναγέννηση|Αναγέννησης]] προέκυψε από τη συγχώνευση της ελληνορωμαϊκής μαγείας, της εβραϊκής αγκαντάχ και της χριστιανικής δαιμονιολογίας,<ref>See, for example, the course synopsis and bibliography for [http://medievalstudies.ceu.hu/courses/20102011/magic-science-religion-the-development-of-the-western-esoteric-traditions "Magic, Science, Religion: The Development of the Western Esoteric Traditions"] {{webarchive |url=https://web.archive.org/web/20141129021925/http://medievalstudies.ceu.hu/courses/20102011/magic-science-religion-the-development-of-the-western-esoteric-traditions |date=November 29, 2014 }}, at Central European University, Budapest</ref> και έτσι πιστεύεται ότι ένας δαίμονας είναι μια πνευματική οντότητα που μπορεί να εξαπλωθεί και να ελεγχθεί.
==
Οι ελληνικοί όροι δεν έχουν καμία ένδειξη κακού ή κακίας. Στην πραγματικότητα, εὐδαιμονία (''eudaimonia''), (κυριολεκτικά καλό πνεύμα) σημαίνει ευτυχία. Από την πρώιμη [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]], αγάλματα λατρείας θεωρήθηκαν από [[Ειδωλολατρία|ειδωλολάτρες]] και τους χριστιανούς γείτονές τους, πως κατοικούνταν από τη φωτεινή παρουσία των θεών: «Όπως οι ειδωλολάτρες, οι Χριστιανοί εξακολουθούσαν να αισθάνονται και να βλέπουν τους [[Θεός|θεούς]] και τις δυνάμεις τους, και με μια εύκολη παραδοσιακή αλλαγή απόψεων, μετέτρεψαν αυτούς τους ειδωλολατρικούς δαίμονες σε κακόβουλους «δαίμονες», την στρατιά του Σατανά... Μέχρι τη [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινή περίοδο]] οι Χριστιανοί έβλεπαν το παλιό ειδωλολατρικό άγαλμα των πόλεων τους ως έδρα της παρουσίας των δαιμόνων. Δεν ήταν πια όμορφο, μολύνθηκε.».<ref>Fox, Robin Lane (1989). ''Pagans and Christians,'' σελ. 137</ref> Ο όρος είχε αποκτήσει για πρώτη φορά τις αρνητικές του δηλώσεις στη [[Μετάφραση των Εβδομήκοντα|μετάφραση]] της [[Τανάκ|Εβραϊκής Βίβλου]] απο τους [[Εβδομήκοντα Απόστολοι|Εβδομήκοντα]] στα [[Ελληνική γλώσσα|ελληνικά]], η οποία βασίστηκε στη μυθολογία των αρχαίων σημιτικών θρησκειών. Αυτό στη συνέχεια κληρονομήθηκε από το κείμενο της Καινής Διαθήκης που ήταν γραμμένο στην [[Ελληνιστική Κοινή]]. Η δυτική μεσαιωνική και νεο-μεσαιωνική σύλληψη ενός δαίμονα προέρχεται απρόσκοπτα από τον περιβαλλοντικό λαϊκό πολιτισμό της [[Ύστερη αρχαιότητα|Ύστερης Αρχαιότητας]]. Ο ελληνιστικός «δαίμονας» τελικά κατέληξε να συμπεριλάβει πολλούς σημιτικούς και κοντινούς ανατολικούς θεούς όπως εκτιμήθηκε από τον Χριστιανισμό.<ref>{{Cite book|title=The Goetia : the lesser key of Solomon the King : Lemegeton--Clavicula Salomonis Regis, book one|first=Mathers Samuel Liddell|last=MacGregor|last2=Crowley Aleister|publisher=Samuel Weiser|isbn=0-87728-847-X|year=|date=1995|location=York Beach, Me.|page=|url=https://www.worldcat.org/oclc/33044028|id=33044028|quote=}}</ref>
<references />▼
Η υποτιθέμενη ύπαρξη δαιμόνων παραμένει μια σημαντική έννοια σε πολλές σύγχρονες θρησκείες και αποκρυφιστικές παραδόσεις. Οι δαίμονες εξακολουθούν να προκαλλούν φόβο σε μεγάλο βαθμό λόγω της υποτιθέμενης ικανότητάς τους να [[Δαιμονισμός|κατέχουν ζωντανά πλάσματα]]. Στη σύγχρονη δυτική απόκρυφη παράδοση (ίσως επιτομή από το έργο του [[Άλιστερ Κρόουλι]]), ένας δαίμονας (όπως ο Χορόνζον, που είναι η ερμηνεία του Κρόουλι για το λεγόμενο «Δαίμονας της Αβύσσου») είναι μια χρήσιμη μεταφορά για ορισμένες εσωτερικές ψυχολογικές διαδικασίες (εσωτερικοί δαίμονες), αν και μερικοί μπορεί επίσης να το θεωρούν ως αντικειμενικά πραγματικό φαινόμενο. Μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι μεγάλα τμήματα της δαιμονολογίας του [[Ιουδαϊσμός|Ιουδαϊσμού]], μια βασική επιρροή στον Χριστιανισμό και το [[Ισλάμ]], προήλθε από μια μεταγενέστερη μορφή του [[Ζωροαστρισμός|Ζωροαστρισμού]] και μεταφέρθηκαν στον Ιουδαϊσμό κατά την [[Περσία|Περσική εποχή]].<ref>Boyce, 1987; Black and Rowley, 1987; Duchesne-Guillemin, 1988.</ref>
== Αρχαία Αίγυπτος ==
Τόσο οι θεότητες όσο και οι δαίμονες μπορούν να λειτουργήσουν ως μεσάζοντες για να μεταφέρουν μηνύματα στους ανθρώπους.<ref name=":0">Rita Lucarelli ''Demons (Benevolent and Malevolent'' Ucla Encyclopedia of egyptology 2010 p.3</ref> Έτσι μοιράζονται κάποια ομοιότητα με το ελληνικό δαιμόνιο. Ο ακριβής ορισμός του «δαίμονα» στην [[Αιγυπτιολογία|Αιγυπτολογία]] δημιούργησε ένα μεγάλο πρόβλημα για τη σύγχρονη λογιότητα, καθώς τα σύνορα μεταξύ θεότητας και δαίμονα είναι μερικές φορές θολά και η [[αρχαία αιγυπτιακή γλώσσα]] στερείται όρους για το σύγχρονο ελληνικό «δαίμονας».<ref name=":1">{{Cite book|title=Demons and illness from antiquity to the early-modern period|first=Siam|last=Bhayro|publisher=|isbn=978-90-04-33853-1|year=|location=Leiden|page=53|url=https://www.worldcat.org/oclc/961003487|id=961003487|quote=}}</ref>
Ωστόσο, μαγικά γραπτά δείχνουν ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι αναγνώρισαν την ύπαρξη κακόβουλων δαιμόνων επισημαίνοντας τα ονόματα των δαιμόνων με κόκκινο μελάνι.<ref name=":1" /> Οι δαίμονες σε αυτήν την κουλτούρα φαινόταν να είναι υποτακτικοί και να σχετίζονται με μια συγκεκριμένη θεότητα, αλλά μπορεί περιστασιακά να είχαν ενεργήσει ανεξάρτητα από τη θεϊκή βούληση. Η ύπαρξη δαιμόνων μπορεί να σχετίζεται με τη σφαίρα του χάους, πέρα από τον δημιουργημένο κόσμο. Αλλά ακόμη και αυτή η αρνητική συνήθεια δεν μπορεί να αμφισβητηθεί υπό το φως των μαγικών κειμένων. Ο ρόλος των δαιμόνων σε σχέση με τον ανθρώπινο κόσμο παραμένει διφορούμενος και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πλαίσιο.<ref name=":0" />
[[Αρχείο:Ram-headed demon.jpg|εναλλ.=Δαίμονας με μακρόστενο κεφάλι. Τα χέρια απλώς τεντώνουν για να κρατήσουν δύο φίδια. Από βασιλικό τάφο στην Κοιλάδα των Βασιλέων, Θήβα, Αίγυπτος. Τέλος της 18ης δυναστείας, περίπου το 1325 π.Χ.|μικρογραφία|Δαίμονας με μακρόστενο κεφάλι. Τα χέρια απλώς τεντώνουν για να κρατήσουν δύο [[Φίδι|φίδια]]. Από βασιλικό τάφο στην [[Κοιλάδα των Βασιλέων]], [[Θήβαι Αιγύπτου|Θήβα]], [[Αίγυπτος]]. Τέλος της 18ης δυναστείας, περίπου το 1325 π.Χ.]]
Οι αρχαίοι αιγυπτιακοί δαίμονες μπορούν να χωριστούν σε δύο τάξεις: «φύλακες» και «περιπλανητές».<ref>Rita Lucarelli ''Demons (Benevolent and Malevolent'' Ucla Encyclopedia of egyptology 2010 p. 3</ref> Οι «φύλακες» συνδέονται με ένα συγκεκριμένο μέρος. Η δαιμονική τους δραστηριότητα ορίζεται τοπογραφικά και η λειτουργία τους μπορεί να είναι καλοπροαίρετη απέναντι σε εκείνους που έχουν τη μυστική γνώση να τις αντιμετωπίσουν.<ref name=":2">Rita Lucarelli ''Demons (Benevolent and Malevolent'' Ucla Encyclopedia of egyptology 2010 p. 4</ref> Οι δαίμονες που προστατεύουν τον κάτω κόσμο μπορούν να εμποδίσουν την είσοδο των ανθρώπινων ψυχών στον παράδεισο. Μόνο γνωρίζοντας τις σωστές γοητείες μπορεί ο νεκρός να μπει στις αίθουσες του [[Όσιρις]].<ref name=":3">{{Cite book|title=The Daimon in Hellenistic astrology : origins and influence|first=Dorian Gieseler|last=Greenbaum|publisher=|isbn=978-90-04-30620-2|year=|location=Leiden|page=120|url=https://www.worldcat.org/oclc/915057099|id=915057099|quote=}}</ref> Εδώ, η επιθετική φύση των δαιμόνων φυλάκων παρακινείται από την ανάγκη προστασίας των κατοικιών τους και όχι από την κακή τους ουσία. Κατά συνέπεια, οι δαίμονες φρουρούσαν τα ιερά μέρη ή τις πύλες στον κάτω κόσμο. Κατά τη διάρκεια της [[Δυναστεία των Πτολεμαίων|Πτολεμαϊκής]] και της [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαϊκής περιόδου]], οι κηδεμόνες στράφηκαν προς το ρόλο των [[Γκένιους]] λόκι και ήταν το επίκεντρο των τοπικών και ιδιωτικών λατρείων.<ref name=":3" />
Οι «περιπλανώμενοι» σχετίζονται με κατοχή, ψυχική ασθένεια, θάνατο και πληγές. Πολλοί από αυτούς χρησιμεύουν ως εκτελεστές για τις μεγάλες θεότητες, όπως του [[Ρα]] ή του Όσιρις, όταν διατάζονται να τιμωρήσουν ανθρώπους στη γη ή στον κάτω κόσμο.<ref name=":2" /> Οι περιπλανώμενοι μπορούν επίσης να είναι παράγοντες του χάους, που προκύπτουν από τον κόσμο πέρα από τη δημιουργία για να προκαλέσουν ατυχία και ταλαιπωρία χωρίς καμία θεϊκή οδηγία και καθοδηγούνται μόνο από κακά κίνητρα. Οι επιρροές των περιπλανώμενων μπορούν να αποφευχθούν και να διατηρηθούν στα σύνορα του ανθρώπινου κόσμου με τη χρήση μαγείας, αλλά δεν μπορούν ποτέ να καταστραφούν. Μια υποκατηγορία των "περιπλανώμενων" είναι δαίμονες εφιάλτη, οι οποίοι πιστεύεται ότι προκαλούν εφιάλτες όταν εισέρχονται σε ένα ανθρώπινο σώμα.<ref>Rita Lucarelli ''Demons (Benevolent and Malevolent'' Ucla Encyclopedia of egyptology 2010 p. 2</ref>
== Παραπομπές ==
▲<references />{{Επέκταση}}
[[Κατηγορία:Αρχαία ελληνική θρησκεία]]
| |||