Όμως, οι διπλωματικές αυτές κινήσεις του Βενιζέλου συνάντησαν σημαντική αντίδραση, καθώς έβαλε σε δεύτερη μοίρα τις εθνικές βλέψεις της χώρας. Η Ιταλία είχε ακόμα στην κατοχή της τα [[Δωδεκάνησα]] (που της είχε χαρίσει ο ίδιος από το 1913 με συνθήκη) και ο Βενιζέλος συνειδητά απέφυγε να ανακινήσει αυτό το ζήτημα για να μη διαταράξει τις σχέσεις των δύο χωρών. Εν όψει μάλιστα της σύναψης του συμφώνου της ελληνοϊταλικής φιλίας στις 23.9.1928, δήλωσε στον Τύπο: ''«Δεν δύναται και δεν πρέπει η Δωδεκάνησος να εμποδίση την ανάπτυξιν και εμπέδωσιν των σχέσεων φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας»''. Παράλληλα, αποθάρρυνε τις πρωτοβουλίες των [[Κύπριοι|Κυπρίων]] για Ένωση θεωρώντας ότι δεν ήταν κατάλληλες οι περιστάσεις.<ref>Ευάγγελος Π. Καραγιάννης, ''Ο Ελ. Βενιζέλος και η κυπριακή εξέγερση του Οκτωβρίου του 1931: Η στάση του αθηναϊκού τύπου'', Κλειώ-περιοδική έκδοση για τη νεώτερη ιστορία,τ/χ2 (άνοιξη 2006),σελ.79-111</ref> Όμως αναμφίβολα, το ζήτημα που ακόμα και σήμερα προκαλεί τις περισσότερες συζητήσεις είναι η ελληνοτουρκική προσέγγιση, γιατί με αυτή την κίνηση ο Βενιζέλος έθεσε οριστικά τέρμα στις ελπίδες των [[Μικρά Ασία|Μικρασιατών]] να επιστρέψουν στις εστίες τους, αλλά και γιατί εξίσωσε τις αποζημιώσεις των Ελλήνων προσφύγων με αυτές των απελθόντων Τούρκων. Αυτό οδήγησε στην εκλογική τους αποξένωση με αποτέλεσμα αρκετοί Μικρασιάτες να στραφούν στο [[Λαϊκό Κόμμα]] στις επόμενες εκλογές.<ref>L.S.Stavrianos, ''The Balkans since 1453'', Λονδίνο: Hurst&Company, 2000 (1958), σσ. 665-6. John S. Koliopoulos, Thanos Veremis, ''Greece. The Modern Sequel. From 1821 to the Present'', Λονδίνο: Hurst&Company, 2004, σσ. 289-90. Άλκης Ρήγος, ''Η Β΄ Ελληνική Δημοκρατία, 1924-1935. Κοινωνικές διαστάσεις της πολιτικής σκηνής'', Αθήνα: Θεμέλιο, σσ. 310-1 και 348-50.</ref>
