Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Έτσι ξεκίνησε η κατασκευή του μεγάλου έργου σε κεντρικό οικόπεδο που χωροθετήθηκε επί δημαρχίας του [[Αριστείδης Σκυλίτσης - Ομηρίδης|Αρ. Σκυλίτση]] (1883-87) στην [[πλατεία Κοραή]] και σε σχέδια που εκπόνησε ο Πειραιώτης αρχιτέκτονας Ι. Λαζαρίμος, καθηγητής του [[Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο|Πολυτεχνείο]]υ<ref>Μπίρης, Καρδαμίτση-Αδάμη (2001), σ. 228</ref> με προϋπολογισθείσα δαπάνη 450.000 δραχμές, που τελικά ανήλθε στο διπλάσιο, παρά τις χαρακτηριστικές περικοπές της αρχιτεκτονικής πρόσοψης, από τις οποίες, οι 200.000 δραχμές είχαν διατεθεί μόνο για την εντυπωσιακή διακόσμηση.

 

==Εγκαίνια Θεάτρου==

Εξαιτίας της κλίμακας και της μνημειακής εμφάνισής του, το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά θεωρείται το κορυφαίο σωζόμενο ελληνικό θεατρικό κτήριο του 19ου αι.<ref name=Mpiris229/>

 

Αμέσως μετά τα εγκαίνια, η Δημοτική Αρχή του Πειραιά παραχώρησε το θέατρο στους δύο θιάσους Δ. Αλεξιάδη και Ταβουλάρη, για αξιοπρεπή παρουσίαση θεατρικών έργων. Έτσι, τα πρώτα έργα που ανεβάστηκαν με σπουδαία επιτυχία ήταν τα: "''Μαρία Δοξαπατρή''" του [[Δημήτριος Βερναρδάκης|Δ. Βερναδάκη]], "''Προμηθεύς''" του [[Ιωάννης Καλοστύπης|Ι. Καλοστύπη]], "''Κρίσπος''" του Αντωνιάδη, "''Βασίλειος Βουλγαροκτόνος''" του [[Γεώργιος Στρατήγης|Γ. Στρατήγη]], "''Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας''" του [[Δημήτριος Κορομηλάς|Δ. Κορομηλά]], "''Το πρώτον πυρ''" του Μ. Λάμπρου, "''Ο Γενικός Γραμματεύς''" του Καπετανάκη, "''Η Νίκη του Λεωνίδα''" του [[Χαράλαμπος Άννινος|Χ. Αννίνου]] κ.ά.

 

 

Το [[1927]] επί δημαρχίας Τ. Παναγιωτόπουλου, έγιναν οι πρώτες επισκευές μετά από μεγάλες φθορές που είχε υποστεί, όταν σ¨αυτό είχε επιτραπεί, με κυβερνητική τότε εντολή, η εγκατάσταση οικογενειών προσφύγων από την Τουρκία. Τότε έγινε και η διαρρύθμιση της εξωτερικής πλατείας του θεάτρου.<br>

 

Τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες αναστήλωσης. Το 1980, ανακηρύχθηκε με υπουργική απόφαση, προστατευόμενο μνημείο ως «έργο τέχνης». Υπέστη ζημιές από τους σεισμούς του 1981 και του 1999. Τον Ιανουάριο του 2006, το έργο της συνολικής, εκ βάθρων (για πρώτη φορά), αποκατάστασης, εντάχθηκε στα Περιφερειακά Επιχειρησιακά Προγράμματα Αττικής (Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης), υπό την εποπτεία του Υπουργείου Πολιτισμού. Κατά την επισκευή του θεάτρου εντοπίστηκαν παλαιότερα στοιχεία, όπως και η αρχική ξύλινη σκηνή, μία εντυπωσιακή κατασκευή από τις λίγες σωζόμενες στην Ευρώπη, καθώς και τα εντυπωσιακού ανοίγματος ξύλινα ζευκτά της στέγης<ref>. Τα ευρήματα της σκηνής παρουσιάστηκαν από την Διεύθυνση Αναστήλωσης Νεωτέρων και Σύγχρονων Μνημείων ΥΠΠΟΤ στην έκθεση «Deus ex Μachina- Η μαγεία της σκηνής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Ενα επίτευγμα της τεχνολογίας των μηχανισμών σκηνής του 19ου αιώνα», στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ημέρας Πολιτιστικής Κληρονομιάς 19-30 Οκτωβρίου 2009. Βλ. επίσης Γιώτα Συκκά, "Το διαμάντι του Πειραιά θα ξαναλάμψει", εφημερ. ''Η Καθημερινή'', 29-3-2009</ref>. Οι εργασίες αποκατάστασης άρχισαν το [[2008]] και το έργο παραδόθηκε τον Οκτώβριο του [[2013]].<ref>"Παραδόθηκε στον Δήμο Πειραιά το Δημοτικό Θέατρο"http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231263515</ref>