|
===Υπόθεση Μαραθέα===
Ένας «εθνοπροδότης» και «εκμεταλευτής του λαού»<ref>Χανδρινός Α΄(2011) σ. 20</ref> ήταν ο μεγαλοκτηματίας του [[Νέο Μοναστήρι Φθιώτιδας|Νέου Μοναστηρίου Δομοκού]], [[Νίκος Μαραθέας]]. Έχοντας σχέσεις με τον κατοχικό πρωθυπουργό [[Γεώργιος Τσολάκογλου|Τσολάκογλου]] αλλά και τις ιταλικές στρατιωτικές αρχές της περιοχής, ο Μαραθέας εκμεταλλευότανεκμεταλλεύονταν με σκληρό τρόπο τους [[Κολίγος|κολίγους]], φθάνοντας ακόμη και στην εκτέλεσή τους. Γνωρίζοντας όλα αυτά ο Βελουχιώτης, επικεφαλής μιας ομάδας ανταρτών, επιτέθηκε τη νύχτα της 9ης Ιουλίου 1942 στο κτήμα του Μαραθέα και τον σκότωσε.<ref name="Φλάισερ (1988) σ. 235">Φλάισερ (1988) σ. 235</ref> Επιπλέον, απήγαγε τον δεκαπεντάχρονο γιο του και τον γιο του επιστάτη, ζητώντας από τη χήρα του Μαραθέα την καταβολή αποζημιώσεων στις οικογένειες των κολίγων που με ευθύνη του άντρα της είχαν εκτελεστεί από τους κατακτητές, όπως και να αποτρέψει τα αντίποινα των Ιταλών,<ref>Γρηγοριάδης τ. 1, (1973) σ. 208</ref>. Αυτή η «επιχείρηση τιμωρίας» του Μαραθέα, που αποσκοπούσε στην τρομοκράτηση των πλούσιων κτηματιών της [[Θεσσαλία]]ς, με στόχο την υποχρεωτική τροφοδοσία του [[ΕΛΑΣ]]<ref name="Μαργαρίτης 2003, σ. 115"/> προκάλεσε ενθουσιασμό και ανακούφιση στα γύρω χωριά. Η ενέργεια αυτή επιδοκιμάστηκε ακόμη και από τις ακροδεξιές οργανώσεις.<ref name="Φλάισερ (1988) σ. 235"/> Αποσπάσματα χωροφυλάκων και ιταλικού στρατού κατεδίωξαν τους αντάρτες χωρίς να καταφέρουν να τους συλλάβουν.{{efn|Στις 9 Αυγούστου 1942 η ομάδα του Βελουχιώτη συνεπλάκη με καταδιωκτικά αποσπάσματα Χωροφυλακής. Πιάστηκαν αιχμάλωτοι οι αντάρτες [[Νίκος Λαρίσης]] και [[Νίκος Λέβας]], οι οποίοι, αφού βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν από τους Ιταλούς. Οι δύο αντάρτες θεωρούνται οι πρώτοι νεκροί του ΕΛΑΣ.<ref>Χανδρινός Α΄(2011) σ. 20-21</ref>}}
Όμως, ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού κόσμου κατηγόρησε τον ΕΛΑΣ ότι απέβαλε το «εθνικό προσωπείο» και έκανε «ταξικό αγώνα», με αποτέλεσμα να επηρεαστούν πολλοί που ήθελαν να προσχωρήσουν στο [[ΕΑΜ]] και το κίνημα να έχει μεγάλο πολιτικό κόστος.<ref name="Φλάισερ (1988) σ. 235"/> Η επιμονή του Βελουχιώτη να απαγάγει και να κρατά τον γιο του Μαραθέα, τον έφερε αντιμέτωπο με την περιφερειακή οργάνωση της Λαμίας, η οποία ανησυχούσε για τον πολιτική ζημιά τέτοιων ενεργειών. Τις ίδιες έντονες ανησυχίες εξέφρασε και το, ανεπαρκώς και μονόπλευρα πληροφορημένο για το γεγονός, [[Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ]]. Αποφάσισεπου αποφάσισε να πλαισιώσει τον Βελουχιώτη με κομματικά στελέχη ώστε να περιορίσει την ελευθερία επιλογών του,<ref>Μαργαρίτης (2004) σ. 115-116</ref> και με εντολή του [[Γιώργης Σιάντος|Σιάντου]] του ζητήθηκε να απελευθερώσει αμέσως τα παιδιά.<ref>Χαριτόπουλος (2003) σ. 72</ref> Όταν στα μέσα Αυγούστου η διαταγή του Σιάντου έγινε γνωστή στον Βελουχιώτη ο γιος του Μαραθέα είχε φονευθεί.{{efn| Έως σήμερα δεν έχει διευκρινιστεί ποιος είναι υπεύθυνος της εκτέλεσής του. Ο Χαριτόπουλος θεωρεί υπεύθυνο τον Βελουχιώτη, διότι κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι τόσο σοβαρό χωρίς την συγκατάθεση του καπετάνιου.<ref>Χαριτόπουλος (2003) σ. 77</ref>}} Αυτό προκάλεσε την αγανάκτηση της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία ζήτησε από τον Βελουχιώτη να επιστρέψειεπιστέψει αμέσως στην Αθήνα και ξεκίνησαν συζητήσεις για να αντικατασταθεί στην αρχηγία του αντάρτικου στη [[Στερεά Ελλάδα|Ρούμελη]].<ref name="Φλάισερ (1988) σ. 235"/><ref>Γρηγοριάδης τ. 1, (2011) σ. 209</ref> Πλέον όμως η παρουσία του ΕΛΑΣ στα ορεινά της Ρούμελης, με τη συμβολή του Βελουχιώτη, είχε παγιωθεί και όλα ήταν έτοιμα για την ένοπλη αντιπαράθεση με τους κατακτητές.<ref name="Αλ. 40"/>
===Μάχες σε Ρεκά και Κρίκελλο===
|
