Άρης Βελουχιώτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Θανάσης Κλάρας''' ([[Λαμία]], [[27 Αυγούστου]] [[1905]] – [[Μεσούντα Άρτας]], [[15 Ιουνίου]] [[1945]]), γνωστός ως '''Άρης Βελουχιώτης ή Μιζέριας''', ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] δοσίλογος, φασίστας,δημοσιογράφος, πολιτικός, στέλεχος του [[Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας|ΚΚΕ]] και ηγέτης του [[ΕΛΑΣ]], της μεγαλύτερης [[Εθνική Αντίσταση|αντιστασιακής οργάνωσης]] στην Ελλάδα υπό ηγεσία κομμουνιστικής ιδεολογίας κατά την περίοδο της [[Κατοχή της Ελλάδας 1941-1944|Κατοχής]].

Χαρισματικός και αμφιλεγόμενος, ο Βελουχιώτης είναι μια από τις πλέον τραγικές φυσιογνωμίες της Νεοελληνικής Ιστορίας. Για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας ειναιθεωρείται μέχρι και σήμερα ένας ήρωας ή προδομένος ήρωας, ενώ για ένα άλλο τμήμα της ένας βίαιος εγκληματίας. Τον Ιούλιο του 2011 το ΚΚΕ τον απεκατέστησε πολιτικά και τον Ιούνιο του 2018 του αποδόθηκε η ιδιότητα του μέλους του κόμματος.

Το 1923 κατέβηκε στην Αθήνα και ήρθε σε επαφή με τον κομμουνιστή συμπατριώτη του και πολιτικό του μέντορα [[Τάκης Φίτσιος|Τάκη Φίτσιο]].<ref>Σαμπατακάκης (2004) σ. 7</ref> Το 1924, και μετά από μια περίοδο δοκιμής, εντάχθηκε ως μέλος της Τοπικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Νεολαίας της Αθήνας και αφοσιώθηκε στον αγώνα για τη διάδοση των αρχών του κομμουνισμού. Ένα χρόνο μετά κατατάχθηκε στον στρατό και λόγω των γραμματικών του γνώσεων έγινε Δεκανέας Πυροβολικού. Όταν όμως έγινε αντιληπτή η κομμουνιστική του δράση καθαιρέθηκε και στάλθηκε στον Πειθαρχικό Ουλαμό Καλπακίου να εκτίσει ποινή τριών μηνών.<ref>Χανδρινός (2009), σ. 6</ref> Μετά από ψυχικά και σωματικά βασανιστήρια απολύθηκε από τον στρατό, επανήλθε στην Αθήνα και εγκατέλειψε κάθε άλλη δραστηριότητα για να γίνει «επαγγελματίας επαναστάτης» (όρος που είχε εισαχθεί από τον Λένιν για την προετοιμασία της σοσιαλιστικής επανάστασης).

Από το 1925{{efn| Τα μέλη της ΟΚΝΕ γίνονταν μέλη του ΚΚΕ όταν έφταναν στην ηλικία των 25 ετών. Έτσι ο Κλάρας έγινε μέλος του ΚΚΕ το 1929, όταν πλέον συμπλήρωσε αυτή την ηλικία. Όσοι νεολαίοι επιδείκνυαν έντονη δραστηριότητα μπορούσαν μετά τα 25 να συνέχιζαν να εργάζονται για την ΟΚΝΕ, υποχρεωτικά όμως θα έπρεπε να παρακολουθούν τις δραστηριότητες του ΚΚΕ, γεγονός που συνέβη και στην περίπτωση του Κλάρα<ref>Λαγδάς (1965) τ. Α΄ σ. 258</ref>}} πρωταγωνίστησε μέσα από τηςτις γραμμές της [[ΟΚΝΕ|Κομμουνιστικής Νεολαίας]] σε πολλές επιχειρήσεις αποδράσεως κομμουνιστών. Μάλιστα βοήθησε δύο φορές το τότε ηγετικό στέλεχος της νεολαίας, [[Νίκος Ζαχαριάδης|Νίκο Ζαχαριάδη]], να δραπετεύσει. Εκείνη την εποχή άρχισε να χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο «Μιζέριας», με τις πιθανότερες εκδοχές αυτού του προσωνύμιου να είναι ότι έτσι τον αποκαλούσαν οι φίλοι του λόγω της μεγάλης ευταξίας του ακόμα και στα απλούστερα πράγματα που χρησιμοποιούσε,<ref>Λαγδάς (1965), τ. Α΄ σ. 261</ref> ή η συνεχής αναφορά του στη μιζέρια των ανθρώπων.<ref>Χαριτόπουλος (2003), σ. 40</ref> Από τότε και στο εξής η ζωή του είναι ταυτισμένη με τον κομμουνιστικό αγώνα και τις πολιτικές διώξεις.

Με πειθαρχία στο ΚΚΕ και αντοχή σε συμπλοκές και τους ξυλοδαρμούς, ο Κλάρας συμμετείχε σε περιφρουρήσεις διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων, διανομή του ''[[Ριζοσπάστης|Ριζοσπάστη]]'', μοίρασμα προκηρύξεων και κοινωνικήςκοινωνική εργασίαςεργασία για την βοήθεια των οικογενειών των φυλακισμένων ή εκτοπισμένων κομμουνιστών. Επιπλέον ανέλαβε κάθε είδους πρακτική εργασία στα γραφεία του Ριζοσπάστη και του Σοσιαλιστικού Βιβλιοπωλείου και επιμελήθηκε μαρξιστικές εκδόσεις, αφήνοντας «εντυπωσιακές αναμνήσεις» χάρη στο μεγάλο ενδιαφέρον που έδειξε για τα συγκεκριμένα βιβλία που πίστευε ότι διαπαιδαγωγούσαν τους συναγωνιστές του. Εκτός από τα μαρξιστικά βιβλία ο Κλάρας διάβασε με μεγάλη προσοχή το έργο του [[Καρλ φον Κλάουζεβιτς|Κλαούζεβιτς]], ''[[Περί Πολέμου]]'', το οποίο τον βοήθησε σημαντικά στις στρατιωτικές ικανότητες που ανέδειξε κατά την περίοδο της [[Κατοχή]]ς.<ref>Χανδρινός (2009), σ. 8</ref>

Φτάνοντας στηστην Ήπειρο ο Βελουχιώτης διεπίστωσεδιαπίστωσε ότι ο Κωστορίζος δεν βρίσκοντανβρισκόταν εκεί, ενώ ο Ζέρβας δεν είχε κάποια σχέση με λιποταξία. Επιπλέον οι ελασίτες εξαντλήθηκαν από την κακοκαιρία και την έλλειψη ανεφοδιασμού, αδυνατώνταςκαι αδυνατούσαν να συνεχίσουν την εκστρατεία<ref>Χαριτόπουλος (2003) σ. 172</ref>. Μπροστά στα νέα δεδομένα, ο Βελουχιώτης άλλαξε τους στόχους του και με την μεσολάβηση του Γουντχάουζ και της τοπικής επιτροπής του ΕΑΜ συναντήθηκε με τον Ζέρβα την 31η Δεκεμβρίου στο μοναστήρι της Ροβέλιστας. ΜεΗ τηνσυνάντηση έγινε με τη συμμετοχή του ΓούντχάουζΓουντχάουζ, από τον [[ΕΔΕΣ]] των Ζέρβα και [[Κομνηνός Πυρομάγλου |Πυρομάγλου]] και από τον ΕΛΑΣ των Λευτεριά και Βελουχιώτη,. οΟ τελευταίος πρότεινε την συγχώνευση των δύο οργανώσεων υπό την ηγεσία ενός κοινού αρχηγείου, με τον ίδιο καπετάνιο, τον Ζέρβα στρατιωτικό διοικητή και τρίτο μέλος έναν πολιτικό καθοδηγητή κοινής εμπιστοσύνης<ref>Ρίχτερ (1975) τ. Α΄, σ. 284</ref>. Ο Ζέρβας συμφώνησε στην ύπαρξη πολιτικού καθοδηγητή, υπό τον όρο να αναλάβει τηντη θέση αυτή ο Γουντχάουζ. Αυτό όμως δεν έγινε δεκτό από τον ΕΛΑΣ, καθώς θεωρήθηκε ότι η πρόταση ήταν ασυμβίβαστη με το εθνικό φιλότιμο,. αντιπροτείνονταςΑντιπρότειναν τοντο Ζέρβα γι αυτή τηντη θέση. Στο τέλος, υπήρξε μια κοινή βάση συμφωνίας, αλλά οι προτάσεις θα έπρεπε να επεξεργαστούν και να επικυρωθούν από τις Κεντρικές Επιτροπές των δύο οργανώσεων<ref>Φλάισερ (1988) σ. 248-249</ref>.

Όταν οι προτάσεις και η προκαταρκτική συμφωνία έγιναν γνωστές στην ηγεσία του ΚΚΕ επικράτησε «αγανάκτηση» για την «αυθαιρεσία» του Λευτεριά και ιδιαίτερα του Βελουχιώτη που αγνόησαν το κόμμα. Άλλωστε, δεν είχαν καμία αρμοδιότητα να διαπραγματευθούν συνένωση των δύο οργανώσεων αφού η εξουσιοδότησή τους ήταν μόνο για τη [[Στερεά Ελλάδα|Ρούμελη]]<ref>Φλάισερ (1988) σ. 249</ref>{{efn|Όπως αναφέρει ο Ν. Κλόουζ, ήδη από τον Δεκέμβριο του 1942 πολιτική γραμμή του Σιάντου ήταν η μη ανεκτικότητα προς άλλες πολιτικές ομάδες, προειδοποιώντας τους συντηρητικούς πολιτικούς να σταματήσουν να έχουν εχθρική στάση απέναντι στο ΕΑΜ/ ΚΚΕ, διότι εάν επέμεναν «συνειδητά η ασυνείδητα θα ενίσχυαν τον κατακτητή». Τον Ιανουάριο του 1944 μάλιστα η δυσπιστία των ηγετών του ΚΚΕ είχε ως συνέπεια να αποκηρύξει όσους «πολιτικούς ή αντιστασιακές οργανώσεις ήταν εκτός ΕΑΜ ως συνεργαζόμενους με την κατοχική Κυβέρνηση»<ref>Κλόουζ (2003) σ. 142-143</ref>.{{πηγή}} }}. Ωστόσο, οι συζητήσεις στη Ροβέλιστα είχαν κάποια αποτελέσματα για τον ΕΛΑΣ, καθώς από τις αρχές του 1943 ξεκίνησε η εφαρμογή της τριπλής διοίκησης των μονάδων, όπως είχε προταθεί στην περίπτωση κοινού αρχηγείου ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ. Συνεπώς, στρατιωτικός, πολιτικός και καπετάνιος{{efn| Τα καθήκοντα ενός καπετάνιου αφορούσαν τη ζωή του τμήματος και δεν εμπλέκονταν με σχεδιασμό στρατιωτικών επιχειρήσεων<ref>Χανδρινός (2011) Α΄σ. 46</ref>. Ήταν υπεύθυνος για την επιμελητεία και τη στρατολογία, αλλά και τη ψυχική, σωματική και πολιτική ευρωστία των ανταρτών<ref name="Φ 250">Φλάισερ (1988) σ. 250</ref>.}} συμμετείχαν ισότιμα στηνστη διοίκηση,. μεΟ τονΒελουχιώτης Βελουχιώτη να θεωρείταιθεωρούταν ανώτερος όλων των καπετάνιων, αναγνωριζόμενος από όλους ως «αρχικαπετάνιος»<ref name="Φ 250"/> ή «πρωτοκαπετάνιος»<ref>Χανδρινός (2011) Α΄σ. 48</ref>.