Νίκος Ζαχαριάδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ πηγή |
|||
Γραμμή 7:
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα και την επάνοδό του στην ηγεσία του ΚΚΕ το 1945, μια από τις πρώτες κινήσεις του ήταν η αποκήρυξη και καταδίκη του [[Άρης Βελουχιώτης|Άρη Βελουχιώτη]], επειδή ο τελευταίος αρνήθηκε να τηρήσει τη [[συμφωνία της Βάρκιζας]] και να παραδώσει τα όπλα, παρά συνέχισε τη μοναχική ένοπλη δράση του στα βουνά της [[Ρούμελη|Ρούμελης]]. Τελικά ο Βελουχιώτης λίγο αργότερα απομονωμένος από όλους και περικυκλωμένος από ομάδες του εθνικού στρατού αυτοκτόνησε.
Μια από τις σκοτεινές πτυχές της δράσης του ήταν η επίσκεψή του στη [[Μόσχα]] τον Μάιο του [[1947]]. Επιστρέφοντας διαβεβαίωσε τους συμπολεμιστές του για τη στήριξη του [[Στάλιν]] προς τον [[Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας|Δημοκρατικό Στρατό]], κάτι που τους εμψύχωσε και τους ώθησε να συνεχίσουν τον πόλεμο ενάντια στον εθνικό στρατό. Ο Στάλιν όμως στην πράξη δε στήριξε τους αντάρτες, αφού είχε δεσμευθεί ήδη από τη [[Διάσκεψη της Γιάλτας]] ότι η Ελλάδα ως μόνη βαλκανική χώρα θα περιέλθει στο δυτικό μπλοκ. Παραμένει μυστήριο αν ο Στάλιν είπε την αλήθεια στον Ζαχαριάδη και ο τελευταίος για λόγους τακτικής την αποσιώπησε ή αν η [[ΕΣΣΔ]] του υποσχέθηκε όντως ενίσχυση γνωρίζοντας ότι δε θα τηρήσει την υπόσχεσή της<ref>''Β. Ραφαηλίδης'', Ιστορία κωμικοτραγική του νεοελληνικού κράτους, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 1993, σελ. 236.</ref>.
Ο Ζαχαριάδης έχει επίσης επικριθεί για την τακτική που ακολούθησε μετά την ήττα του [[ΔΣΕ]] στον εμφύλιο. Διέδωσε το σύνθημα «το όπλο παρά πόδα» και διακήρυξε ότι ο ΔΣΕ δεν διαλύεται, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το ΚΚΕ είχε στόχο την επανεκκίνηση των πολεμικών επιχειρήσεων. Το σύνθημα αυτό χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις ως δικαιολογία για τις διώξεις κατά των κομμουνιστών και ο Ζαχαριάδης επικρίθηκε ότι δυσχέρανε έτσι την εθνική συμφιλίωση και τη συμμετοχή της Αριστεράς στην ομαλή πολιτική και κοινοβουλευτική ζωή<ref>''Σπ. Λιναρδάτος'', Από τον Εμφύλιο στη Χούντα, τ. Α', Εκδ. Παπαζήση, Αθήνα 1977, σελ. 81 κ.εξ.</ref>.
| |||