|
|υπογραφή =
}}
Ο '''Κάρολος Μαρτέλος''' (γερμ. ''Karl Martell'', γαλλ. ''Charles Martel'', [[686]] – [[22 Οκτωβρίου]] [[741]]) ήταν [[Φράγκοι|Φράγκος]] πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης, ο οποίος ως δούκας των Φράγκων και [[μαγιορδόμος]] ήταν ο de facto ηγεμόνας της [[Φραγκία|Φραγκίας]] από το 718 μέχρι τον θάνατό του<ref>Jana K. Schulman, ''[https://books.google.gr/books?id=f_jLbHTM_zgC&printsec=frontcover&dq=isbn:0313308179&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwiA0ITz087VAhWmKMAKHQ-BAeoQ6AEIJTAA#v=onepage&q&f=false The Rise of the Medieval World, 500-1300: A Biographical Dictionary]{{Dead link|date=Ιουνίου 2020 }}'', σελ. 101, Greenwood Publishing Group (2002) ISBN 0-313-30817-9</ref><ref>Nigel Cawthorne, ''[https://books.google.gr/books?id=F-QawgVmYn8C&dq=isbn:1592700292&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwimve2_1M7VAhVrDcAKHUqjAOkQ6AEIJTAA Military Commanders: The 100 Greatest Throughout History]{{Dead link|date=Ιουνίου 2020 }}'', σελ. 52-53, Enchanted Lion Books (2004) ISBN 1-59270-029-2</ref><ref>Paul Fouracre, ''[https://books.google.gr/books?id=WsNnAAAAMAAJ&q=isbn:0582064759&dq=isbn:0582064759&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwjOy8H91M7VAhWoKMAKHYUaCXAQ6AEIJTAA The age of Charles Martel]{{Dead link|date=Ιουνίου 2020 }}'', Λονδίνο, Longman (2000) ISBN 0-582-06475-9</ref>.
Ο Κάρολος Μαρτέλος ήταν γιος του Φράγκου πολιτικού [[Πεπίνος του Χέρσταλ|Πεπίνου του Χέρσταλ]] και μιας ευγενούς ονόματι [[Αλπαΐδα (654-714)|Αλπαΐδας]],. διεκδίκησεΔιεκδίκησε επιτυχώς τις αξιώσεις του στην εξουσία ως διάδοχος του πατέρα του που ήταν η δύναμη πίσω από το θρόνο στην πολιτική των Φράγκων. Είναι πασίγνωστος από τη [[μάχη του Πουατιέ (732)]], όπου νίκησε τους επιτιθέμενους μουσουλμάνους[[Μουσουλμάνος|Μουσουλμάνους]] της Ισπανίας, εξουδετερώνοντας τον [[Ισλάμ|ισλαμικό]] κίνδυνο από την [[Ευρώπη]]. Πέρα από τις στρατιωτικές του επιτυχίες ο Κάρολος Μαρτέλος έμεινε πασίγνωστος για την ανάπτυξη του [[Φεουδαρχία|φεουδαρχικού]] συστήματος στους Φράγκους.<ref>White, Jr., Lynn (1962). Medieval technology and social change. London, England: Oxford University Press. σσ. 2–14</ref> Στο τέλος της ζωής του μοίρασε το Φραγκικό βασίλειο στους γιους του Καρλομάν και Πεπίνο,[[Πιπίνος ο Βραχύς|Πεπίνο]]. Ο τελευταίος έγινε ο πρώτος [[Κατάλογος βασιλέων των Φράγκων|Βασιλεύς των Φράγκων]] από την [[Δυναστεία των Καρολιδών]]. Ο εγγονός του, [[Καρλομάγνος]], έγινε ο πρώτος [[Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] από την εποχή που έπεσε η [[Ρωμαϊκή αυτοκρατορία]].<ref>Fouracre, Paul (2000) The Age of Charles Martel, London, GBR: Longman</ref>
==Πρώτα χρόνια==
[[Αρχείο:Francia_at_the_death_of_Pepin_of_Heristal,_714.jpg|thumb|250px|left|Το Φραγκικό βασίλειο την εποχή που πέθανε ο [[Πεπίνος του Χέρσταλ]] (714)]]
Ο ''"Κάρολος Μαρτέλος"'', ήδηλ. ''"Κάρολος ο «Σφυροκόπος"''», γεννήθηκε στο [[Χέρσταλ]] (σήμερα στο [[Βέλγιο]]),. Ήταν γιος του δούκα Πεπίνου του Χέρσταλ και της παλλακίδας του Αλπαΐδας,. είχεΕίχε έναν αδελφό, τον [[Χίλντεμπραντ Α΄]], που έγινε αργότερα Δούκας της Βουργουνδίας. Ενώ ο πατέρας του ήταν παντρεμένος με την [[Πλεκτρούδη]], ένας αγγελιαφόρος έφερνε νέαέφερε στον Πεπίνο το νέο της γέννησης γιου με την υπηρέτριαυπηρέτριά του Αλπαΐδα. Για να γλυτώσει την οργή της Πλεκτρούδης, προσπάθησε με τρόπο να πει στον Πεπίνο για την γέννηση του παιδιού αποκαλώντας το ''"Καρλ"'', που σήμαινε στα Γερμανικάγερμανικά ''"«αγόρι"»'',. έτσιΈτσι το νεογέννητο πήρε το όνομα Κάρολος. Στην παλαιότερη ιστοριογραφία καταγράφεται σανως ''"«Νόθος"»'' αλλά ηείναι διαίρεσηασαφές τουαν βασιλείου σε γιους από συζύγους και ερωμένες είναι ασαφής στηνστη [[Φραγκία]] τον 8ο αιώνα υπήρχε σαφής διάκριση μεταξύ συζύγων και παλλακίδων. ΗΈτσι η κατηγορίαεπίκληση αυτή οφείλεται πιθανότατα στην μεγάλη επιθυμία της Πλεκτρούδης να διαδεχτούν τον Πεπίνο οι δικοί της γιοι στην εξουσία, είχαν γεννηθεί πριν από τον Κάρολο Μαρτέλο.<ref>Joch, Waltraud (1999). Legitimitat und Integration: Untersuchungen zu den Anfangen Karl Martells. Husum, Germany: Matthiesen Verlag</ref><ref>Gerberding, Richard A. (October 2002). "Review of Legitimitat und Integration: Untersuchungen zu den Anfangen Karl Martells by Waltraud Joch". Speculum. 77 (4). σσ. 1322–1323</ref> Την εποχή που ήταν βασιλιάς στην [[Αυστρασία]] ο [[Δαγοβέρτος Α΄]] (629–639), ολόκληρητην η βασιλικήπραγματική εξουσία ανέλαβεασκούσε ο [[Μαγιορδόμος]] των Ανακτόρων, Πεπίνος του Χέρσταλ,. Αυτός μπορούσε να ελέγξει το βασιλικό θησαυροφυλάκιο, να παραχωρεί δώρα και τίτλους στο όνομα του διακοσμητικού βασιλιά. Ο Πεπίνος του Χέρσταλ κατέκτησε την [[Νευστρία]] και την [[Βουργουνδία]] ενώνοντας ολόκληρο το Φραγκικό βασίλειο για πρώτη φορά, και πήρε τον τίτλο του ''"«Δούκα των Φράγκων"»'' που κληρονόμησε ο Κάρολος.
Τον Δεκέμβριο του 714, πεθαίνοντας, ο Πιπίνος, αφήνειάφησε διάδοχο του τον εγγονό του Θευδοάλδο, τον γιο του γιου του [[Γκρίμοαλντ ο Νεότερος|Γκρίμοαλντ]], για να κατευνάσει την οργή της Πλεκτρούδης.<ref>https://www.newadvent.org/cathen/06238a.htm</ref>
Οι ευγενείς αντιστάθηκαν, γιατί ο Θευδοάλδος ήταν ένα παιδί μόλις 8 ετών και δεν μπορούσε να κυβερνήσει. Η Πλεκτρούδη φοβήθηκε τον Κάρολο Μαρτέλο και τον φυλάκισε στην [[Κολωνία]] που ήθελε να την κάνει πρωτεύουσα,. ηΗ φυλάκιση μπόρεσε να αποτρέψει την εξέγερση στην Αυστρασία αλλά όχι στην Νευστρία.
Ο θάνατος του Πεπίνου άφησε μια κατάσταση ανοιχτών συγκρούσεων ανάμεσα στους διαδόχους,. οΟ [[Δαγοβέρτος Γ΄]] επέλεξε νέο Μαγιορδόμο των ανακτόρων της [[Νευστρία|Νευστρίας]] τον Ραγεφρείδο (715), τονίζοντας με σημαντικήαυτόν τον τρόπο τη δική του πολιτική ανεξαρτησία. Οι δυνάμεις του νεαρού Θευδοάλδου συνάντησαν τις δυνάμεις του Ραγεφρείδου στην [[Κομπιένη]] (26 Σεπτεμβρίου 715),. οΟ Θευδοάλδος ηττήθηκε και δραπέτευσε στην Κολωνία. ΟιΑναζητώντας ευγενείςέναν τηςισχυρό Αυστρασίαςάντρα, αναζητώνταςοι ένανευγενείς ισχυρότης άντραΑυστρασίας κάλεσαν τον Κάρολο Μαρτέλο που είχε δραπετεύσει από την φυλακή να τηντον αντικαταστήσει.<ref>https://www.newadvent.org/cathen/06238a.htm</ref> Την ίδια χρονιά ο νεός βασιλιάς [[Δαγοβέρτος Γ΄]] πέθανε και οι Νευστριανοί κήρυξαν βασιλιά τον [[Χιλπέριχος Β΄|Χιλπέριχο Β΄]], γιο του [[Χιλδέριχος Β΄|Χιλδέριχου Β΄]], χωρίς την υποστήριξη του λαού των Φράγκων. Ο Χιλπέριχος Β΄ και ο Ραγεφρείδος συγκέντρωσαν στρατό για εκστρατεία στην Αυστρασία με στόχο να την καταλάβουν από τους ΠεππινίδεςΠεπινίδες (716). Οι Νευστρασιανοί συμμάχησαν με τον Ρέντμπαντ, ηγεμόνα των [[Φρίσιοι|Φρισίων]], και έδωσε μάχη με τον Κάρολο πλησίον της Κολωνίας πουτην οποία διατηρούσεκρατούσε ακόμα η Πλεκτρούδη. Ο Κάρολος Μαρτέλος δεν πρόλαβε να συγκεντρώσει στρατό με αποτέλεσμα να γνωρίσει την πρώτη του ήττα. Οι Φρίσιοι κράτησαν τον Κάρολο, ο Χιλπέριχος Β΄ και ο Μαγιορδόμος του πολιόρκησαν την Πλεκτρούδη στην Κολωνία, την ανάγκασαν να παραδοθεί και να τους δώσει ένα μεγάλο μέρος του θησαυρού του Πεπίνου, μετάπροκειμένου να αποχώρησαναποχωρήσουν.<ref>Costambeys, Marios; Matthew Innes & MacLean, Simon (2011) The Carolingian World, p. 43, Cambridge, GBR: Cambridge University Press</ref> Αυτή ήταν η μόνη ήττα στη σταδιοδρομία του Μαρτέλου.
==Μαγιορδόμος στα ανάκτορα των Μεροβίγγειων βασιλέων==
[[Αρχείο:Carolus-Martell.jpg|thumb|250px|right|Ο Κάρολος Μαρτέλος σε παράσταση του 16ου αιώνα]]
Ο Κάρολος Μαρτέλος οπισθοχώρησε τον Απρίλιο του 716 στους λόφους του Άιφελ για να συγκεντρώσει άντρες και να τους εκπαιδεύσει. Μετά από αυτό, τον Απρίλιο του 716, συνάντησε τον στρατό των νικητών ο οποίος επέστρεφε στη βάση του και τουςτου αιφνιδίασεεπιτέθηκε, αιφνιδιάζοντάς τον, μέσα στο μεσημέρι, την ώρα που ξεκουράζονταν. Ακολούθησε η ''"μάχηΜάχη τουτης Αμπλέβ"'' στην οποία ο στρατός της Αυστρασίας χωρίστηκε και επιτέθηκε στον εχθρό σε πολλά διαφορετικά μέτωπα, εκείνοιμε τρομοκρατήθηκαναποτέλεσμα αυτός να τρομοκρατηθεί επειδή πίστευανπίστευψε ότι βρήκανβρήκε τεράστιο στρατό και διασκορπίστηκαννα διασκορπιστεί. Οι περισσότεροι από τον στρατό της Νευστρίας υποχώρησαν πανικόβλητοι, και ο Κάρολος Μαρτέλος συγκέντρωσε όλα τα λάφυρα που άφησαν στοοι πεδίο της μάχης. Η μεγάλη νίκη ήταν καθοριστικής σημασίας για την ανάκαμψηαντίπαλοί του Καρόλου Μαρτέλου μετά την προσωρινή του ήττα, ήταν το καθοριστικότερο σημείο της σταδιοδρομίας του.<ref>Paul., Fouracre (2000). The age of Charles Martel. Harlow, England: Longman. σ. 61</ref> Ο Ρίτσαρντ Γκέρμπερντίνγκ σημειώνει ότι κέρδισε στο σημείο εκείνο σημαντική υποστήριξη από τα εδάφηπεδίο της μητέρας του γύρω από την [[Λιέγη]], κέρδισε επίσης την στήριξη του Γουίλμπροντ, ιδρυτή του ''"Αβαείου του Έτστερνατ"''μάχης. Το Αβαείο κτίστηκε σε εδάφη που είχε κάνει δωρεά η μητέρα της Πλεκτρούδης αλλά ο Γουίλμπροντ είχε μεταφέρει τα περισσότερα έργα του από την Φρισία. Ο Χιλπέριχος Β΄ και ο Ραγεφρείδος ενώθηκαν ξανά με τον Ρέντμπαντ της Φριζίας, λεηλάτησαν την [[Ουτρέχτη (πόλη)|Ουτρέχτη]], έκαψαν εκκλησίες και θανάτωσαν πολλούς μοναχούς, ο Γουίλμπροντ και οι μοναχοί του δραπέτευσαν στο Έτστερνατ. Ο Γουίλμπροντ αποφάσισε σύμφωνα με τον Γκέρμπερντίνγκ ότι μόνο ένας πετυχημένος στρατηγός σαν τον Κάρολο Μαρτέλο ήταν ικανός να τον βοηθήσει να σώσει το έργο του, το Πάσχα του 716 βάπτισε τον γιο του Πεπίνο.<ref>{{Cite web |url=https://www.medievalists.net/2014/11/716-crucial-year-charles-martel/ |title=Αρχειοθετημένο αντίγραφο |accessdate=2020-06-14 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20191015180959/https://www.medievalists.net/2014/11/716-crucial-year-charles-martel/ |archivedate=2019-10-15 |url-status=dead }}</ref>
Η μεγάλη νίκη ήταν καθοριστικής σημασίας για την ανάκαμψη του Καρόλου Μαρτέλου μετά την προσωρινή του ήττα και το καθοριστικότερο σημείο της σταδιοδρομίας του.<ref>Paul., Fouracre (2000). The age of Charles Martel. Harlow, England: Longman. σ. 61</ref> Ο Ρίτσαρντ Γκέρμπερντίνγκ σημειώνει ότι κέρδισε στο σημείο εκείνο σημαντική υποστήριξη από τα εδάφη της μητέρας του γύρω από την [[Λιέγη]]. Κέρδισε επίσης την στήριξη του Γουίλμπροντ, ιδρυτή του Αβαείου του Έτστερνατ και ανθρώπου με επιρροή. Το Αβαείο είχε κτίστηκε σε εδάφη που είχε δωρίσει η μητέρα της Πλεκτρούδης αλλά η ιεραποστολική δράση του Γουίλμπροντ έλαβε χώρα κυρίως στην Φρισία. Ο Χιλπέριχος Β΄ και ο Ραγεφρείδος ενώθηκαν ξανά με τον Ρέντμπαντ της Φρισίας ο οποίος λεηλάτησε την [[Ουτρέχτη (πόλη)|Ουτρέχτη]], έκαψε εκκλησίες και θανάτωσε πολλούς μοναχούς. Ο Γουίλμπροντ και οι μοναχοί του δραπέτευσαν στο Έτστερνατ. Ο Γουίλμπροντ αποφάσισε, σύμφωνα με τον Γκέρμπερντίνγκ, ότι μόνο ένας πετυχημένος στρατηγός όπως ο Κάρολο Μαρτέλος ήταν ικανός να τον βοηθήσει να σώσει το έργο της ζωής του. Έτσι, πιθανώς το Πάσχα του 716, βάπτισε τον γιο του, [[Πεπίνος ο Βραχύς|Πεπίνο]].<ref>{{Cite web |url=https://www.medievalists.net/2014/11/716-crucial-year-charles-martel/ |title=Αρχειοθετημένο αντίγραφο |accessdate=2020-06-14 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20191015180959/https://www.medievalists.net/2014/11/716-crucial-year-charles-martel/ |archivedate=2019-10-15 |url-status=dead }}</ref>
Ο Κάρολος Μαρτέλος κέρδισε χρόνο για να συγκεντρώσει τον στρατό του μέχρι την επόμενη άνοιξη, στην συνέχεια επιτέθηκε στην Νευστρία. Ο Κάρολος έστειλε απεσταλμένο και πρότεινε να σταματήσει τις εχθροπραξίες σε περίπτωση που τον αναγνώριζαν Μαγιορδόμο της Αυστρασίας, η άρνηση του έδωσε την ευκαιρία να πείσει τους άντρες του για τον παραλογισμό της ηγεσίας των Νευστριανών. Ακολούθησε η ''"μάχη του Βινσί"'' κοντά στο Καμπραί (21 Μαρτίου 717), ο Κάρολος Μαρτέλος καταδίωξε τον Χιλπέριχο Β΄ και τον Μαγιορδόμο του αλλά δεν ήταν έτοιμος να κρατήσει την πόλη και επέστρεψε για διαπραγματεύσεις με την Πλεκτρούδη. Ο Κάρολος κατέλαβε την Κολωνία, διέλυσε τους οπαδούς της Πλεκτρούδης αλλά επέτρεψε στην ίδια να αποσυρθεί σε μοναστήρι. Ο Θευδοάλδος έζησε μετά το 741 στην αυλή του θείου του υπό την προστασία του, το φαινόμενο αυτό ήταν σπάνιο στην εποχή του για τους πρώην αντιπάλους. Μετά την μεγάλη νίκη του Βινσί ο [[Χλωτάριος Δ΄]] ανακηρύχτηκε από τον Κάρολο βασιλιάς της Αυστρασίας σαν αντίπαλος του Χιλπέριχου Β΄ και αντικαταστάθηκε ο αρχιεπίσκοπος της [[Ρενς]]. Ο Χιλπέριχος Β΄ συμμάχησε με τον [[Δούκας της Ακουιτανίας|Δούκα της Ακουιτανίας]] [[Εύδης ο Μέγας|Εύδη τον Μέγα]] (718) που είχε γίνει ανεξάρτητος (715) αλλά ο Κάρολος Μαρτέλος τους νίκησε ξανά στην ''"μάχη του Σουασόν"''.<ref>Strauss, Gustave Louis M. (1854) Moslem and Frank; or, Charles Martel and the rescue of Europe, Oxford, GBR:Oxford University Press</ref> Ο Χιλπέριχος Β΄ δραπέτευσε νότια από τον [[Λίγηρας|Λίγηρα]] και ο Ραγεφρείδος στην [[Ανζέ]], ο Χλωτάριος Δ΄ πέθανε πολύ γρήγορα και ο Εύδης παρέδωσε τον Χιλπέριχο στον Κάρολο για να τον αναγνωρίσει σε αντάλλαγμα σαν δούκα. Ο Κάρολος Μαρτέλος δέχτηκε να αναγνωρίσει τον Χιλπέριχο Β΄ σαν βασιλιά, θα έπρεπε σε αντάλλαγμα να αναγνωριστεί ο ίδιος σαν Μαγιορδόμος σε ολόκληρο το βασίλειο των Φράγκων. ▼
▲Ο Κάρολος Μαρτέλος κέρδισε χρόνο για να συγκεντρώσει τον στρατό του μέχρι την επόμενη άνοιξη , και στην συνέχεια επιτέθηκε στην Νευστρία. Ο Κάρολος έστειλε απεσταλμένο και πρότεινε να σταματήσει τις εχθροπραξίες σε περίπτωση που τον αναγνώριζαν Μαγιορδόμο της Αυστρασίας ,. ηΗ άρνηση του έδωσε την ευκαιρία να πείσει τους άντρες του για τον παραλογισμό της ηγεσίας των Νευστριανών. Ακολούθησε η ''"μάχηΜάχη του Βινσί "'','' κοντά στο [[Καμπραί ]] (21 Μαρτίου 717), ο Κάρολος Μαρτέλος καταδίωξε τον Χιλπέριχο Β΄ και τον Μαγιορδόμο του αλλά δεν ήταν έτοιμος να κρατήσει την πόλη και επέστρεψε για διαπραγματεύσειςνα ασχοληθεί με την Πλεκτρούδη. Ο Κάρολος κατέλαβεΚατέλαβε την Κολωνία, διέλυσε τους οπαδούς της Πλεκτρούδης αλλά επέτρεψε στην ίδια να αποσυρθεί σε μοναστήρι. Ο Θευδοάλδος έζησε μετά το 741 στην αυλή του θείου του υπό την προστασία του, το φαινόμενο αυτό ήταν σπάνιο στην εποχή του για τους πρώην αντιπάλους. Μετά την μεγάλη νίκη του Βινσί ο [[Χλωτάριος Δ΄]] ανακηρύχτηκε από τον Κάρολο βασιλιάς της Αυστρασίας σαν αντίπαλος του Χιλπέριχου Β΄ και αντικαταστάθηκε ο αρχιεπίσκοπος της [[Ρενς]]. Ο Χιλπέριχος Β΄ συμμάχησε με τον [[Δούκας της Ακουιτανίας|Δούκα της Ακουιτανίας]] [[Εύδης ο Μέγας|Εύδη τον Μέγα]] (718) που είχε γίνει ανεξάρτητος (715) αλλά ο Κάρολος Μαρτέλος τους νίκησε ξανά στην ''"μάχη του Σουασόν"''.<ref>Strauss, Gustave Louis M. (1854) Moslem and Frank; or, Charles Martel and the rescue of Europe, Oxford, GBR:Oxford University Press</ref> Ο Χιλπέριχος Β΄ δραπέτευσε νότια από τον [[Λίγηρας|Λίγηρα]] και ο Ραγεφρείδος στην [[Ανζέ]], ο Χλωτάριος Δ΄ πέθανε πολύ γρήγορα και ο Εύδης παρέδωσε τον Χιλπέριχο στον Κάρολο για να τον αναγνωρίσει σε αντάλλαγμα σαν δούκα. Ο Κάρολος Μαρτέλος δέχτηκε να αναγνωρίσει τον Χιλπέριχο Β΄ σαν βασιλιά, θα έπρεπε σε αντάλλαγμα να αναγνωριστεί ο ίδιος σαν Μαγιορδόμος σε ολόκληρο το βασίλειο των Φράγκων.
==Υποταγή όλων των Γερμανικών φυλών== ▼
Μετά την μεγάλη νίκη του Βινσί, ο [[Χλωτάριος Δ΄]] ανακηρύχτηκε από τον Κάρολο βασιλιάς της Αυστρασίας ως αντίπαλος του Χιλπέριχου Β΄ και αντικαταστάθηκε ο αρχιεπίσκοπος της [[Ρενς]]. Ο Χιλπέριχος Β΄ συμμάχησε με τον [[Δούκας της Ακουιτανίας|Δούκα της Ακουιτανίας]], [[Εύδης ο Μέγας|Εύδη τον Μέγα]] (718), που είχε γίνει ανεξάρτητος το 715, αλλά ο Κάρολος Μαρτέλος τους νίκησε ξανά στην Μάχη του Σουασόν.<ref>Strauss, Gustave Louis M. (1854) Moslem and Frank; or, Charles Martel and the rescue of Europe, Oxford, GBR:Oxford University Press</ref> Ο Χιλπέριχος Β΄ και ο Δούκας δραπέτευσαΝ στην περιοχή νότια του [[Λίγηρας|Λίγηρα]] και ο Ραγεφρείδος στην [[Ανζέ]]. ο Χλωτάριος Δ΄ πέθανε πολύ γρήγορα και ο Εύδης παρέδωσε τον Χιλπέριχο στον Κάρολο για να τον αναγνωριστεί ο ίδιος ως δούκας. Ο Κάρολος Μαρτέλος δέχτηκε να αναγνωρίσει τον Χιλπέριχο Β΄ σαν βασιλιά, με αντάλλαγμα να αναγνωριστεί ο ίδιος ως Μαγιορδόμος σε ολόκληρο το βασίλειο των Φράγκων.
▲==Υποταγή όλων των Γερμανικώνγερμανικών φυλών==
[[Αρχείο:Charles_Martel_bad.jpg|thumb|250px|right|Θάνατος του Καρόλου Μαρτέλου - μικρογραφία του 14ου αιώνα]]
Δεν είχε καταφέρει να απαλλαγεί ωστόσο από αυτούς, γι΄ αυτό πήγε να ζητήσει την βοήθεια του Καρόλου. Ο Κάρολος ήθελε να βοηθήσει με κάθε μέσο συγκεντρώνοντας στρατό, αλλά επειδή δεν είχε χρήματα αναγκάστηκε να λεηλατήσει τα εκκλησιαστικά οικόπεδα, με την υπόσχεση να ανταποδώσει αργότερα και με τα χρήματα συγκέντρωνε συνέχεια στρατιώτες. Οι επίσκοποι που κατάλαβαν την ανάγκη λόγω του πολέμου με τους μουσουλμάνους δεν τον αφόρισαν ποτέ για τις ενέργειες του.
Μετά την ήττα των μουσουλμάνων στην Τουλούζη, ο νέος ισχυρός Άραβας διοικητής Αμπντούλ Ραχμάν αλ Γκράφικι, δεν είχε την παραμικρή βλέψη για άλλες αποτυχίες. Συγκέντρωσε ισχυρότατο στρατό συμπεριλαμβάνοντας και [[Βέρβεροι|Βέρβερους]] ιππείς. Έκανε σκληρή εισβολή στην Ακουιτανία, όπου συνέτριψε τις δυνάμεις του δούκα Εύδη στη μάχη του ποταμού [[Γαρούνας|Γαρούνα]] (732), κατέλαβε την πόλη του [[Μπορντώ]] και την λεηλάτησε. Ο δούκας Εύδης σε τραγική κατάσταση έτρεξε να ζητήσει βοήθεια από τον Κάρολο Μαρτέλο, αν και γνώριζε ότι ο μεγάλος στρατιωτικός άντρας ήταν ρεαλιστής, δεν θα πήγαινε σε μάχη με σημαντικά μικρότερο αριθμό στρατιωτικών δυνάμεων. Ο Βρετανός μεσαιωνολόγος ιστορικός Πολ Φουράκρε γράφει ''"«φαίνεται ότι ήταν περισσότερο μια επιδρομή που κράτησε πολύ χρόνο παρά αρχή του πολέμου»"''.<ref>Paul., Fouracre (2000). The age of Charles Martel. Harlow, England: Longman. σ. 88</ref>
==Ο θρίαμβος του κατά των Αράβων στο Πουατιέ==
[[Αρχείο:Steuben - Bataille de Poitiers.png|thumb|right|Ο Κάρολος Μαρτέλος στη μάχη του Πουατιέ]]
Ο Κάρολος έτοιμος μετά από δεκάχρονη προετοιμασία έσπευσε να τους αντιμετωπίσει στην [[μάχη του Πουατιέ]] (ή ''μάχη της Τουρ'', όπως είναι επίσης γνωστή) στην περιοχή μεταξύ [[Πουατιέ]] και [[Τουρ]] που ακολούθησε (10 Οκτωβρίου 732). Η συντριβή των Αράβων ήταν τόσο μεγάλη που οριστικά διαλύθηκαν. Στην [[Μάχη του Πουατιέ (732)|Mάχη του Πουατιέ]] ο Κάρολος πήρε το παρατσούκλι ''"«Μαρτέλος»"'', δηλαδή ''"«Σφυροκόπος»"'', από το ανελέητο σφυροκόπημα των εχθρών του. Όλοι οι μεγάλοι ιστορικοί όπως ο [[Έντουαρντ Γκίμπον]], υμνούν τον Κάρολο Μαρτέλο λόγω της μάχης του Πουατιέ σαν μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές προσωπικότητες που πέρασαν. Ήταν η αιτία να κοπεί οριστικά το κύμα του Αραβικού Ισλαμισμού που εκείνη την εποχή ήταν έτοιμο να κατακτήσει ολόκληρη την [[Ευρώπη]]. Η μάχη του Πουατιέ σταμάτησε οριστικά την πορεία τους, την καταγράφει ο [[Βέδας]] στο έργο του ''"Εκκλησιαστικές ιστορίες"'' αλλά την αγνοούν οι Αραβικέςαραβικές πηγές.<ref>Christys, Ann (4 April 2019). "'Sons of Ishmael, Turn Back!'". In Esders, Stefan; Fox, Yaniv; Hen, Yitzhak; Sarti, Laury (eds.). Sons of Ishmael, Turn Back!. East and West in the Early Middle Ages (1 ed.). Cambridge University Press. σσ. 318–328</ref> Ο Κάρολος Μαρτέλος παρά τον θρίαμβο δεν μπόρεσε να αποκτήσει εξ΄ολοκλήρου τον έλεγχο στην Ακουιτανία, ο Εύδης παρέμεινε δούκας μέχρι τον θάνατο του (735).
==Νέος θρίαμβος κατά των Αράβων στην Ναρμπόν==
Οι περιοχές της Μαγιορδομίας του μοιράστηκαν στους γιους του. Ο μεγαλύτερος Καρλομάν πήρε την Αυστρασία, την Αλαμμανία και την [[Θουριγγία]], ο μικρότερος Πεπίνος πήρε την Νευστρία, την Βουργουνδία, την [[Προβηγκία]], το [[Μετς (Γαλλία)|Μετς]] και το [[Τριρ]]. Ο Γκρίφο πήρε και αυτός μετρικά εδάφη αλλά αργότερα, λίγο πριν τον θάνατο του πατέρα του.<ref>Riche, Pierre (1993) The Carolingians: A Family Who Forged Europe, [Michael Idomir Allen, transl.], Philadelphia, PA, USA: University of Pennsylvania Press</ref>
Στις αρχές της διακυβέρνησης του αντιμετώπισε πολλούς εσωτερικούς εχθρούς, αυτό τον ανάγκασε διορίσει διακοσμητικό βασιλιά τον Μεροβίγγειο Χλωτάριο Δ΄, στα τέλη της ζωής του η κατάσταση είχε αλλάξει σημαντικά και κυβέρνησε χωρίς να διορίσει βασιλιά. Ο Κάρολος Μαρτέλος μοίρασε την αυτοκρατορία στους γιους του, αγνόησε μονάχα τον μικρότερο Βερνάρδο. Οι περισσότεροι ιστορικοί γράφουν ότι ο Κάρολος Μαρτέλος άνοιξε πρώτος τον δρόμο στον γιο του να στεφτεί πρώτος βασιλιάς των Φράγκων από την δυναστεία του (751) και ο εγγονός του Καρλομάγνος αυτοκράτορας (800). Ο Πολ Φουράκρε ωστόσο γράφει ότι ήταν ''"«ο σημαντικότερος στρατιωτικός ηγέτης στην Φραγκία αλλά άφησε το έργο του ημιτελές"»''.<ref>Paul Fouracre, 'Writing about Charles Martel', in Law, Laity and Solidarities: essays in honour of Susan Reynolds, ed. Pauline Stafford et al. (Manchester, 2001), σσ. 12-26</ref>
{{Commonscat|Charles Martel}}
|
