Οι Δούλες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Σε αυτήν την διπλή έκδοση που έκανε ο εκδότης Ζαν Ζακ Πωβέρ. ο Ζενέ θα γράψει για το έργο του : ''«Δεν το αγαπάω. Θα πεισθεί κανείς γι΄αυτό διαβάζοντας το έργο. [...]Παραγγελία ενός διάσημου στον καιρό του ηθοποιού, το έργο μου γράφτηκε λοιπόν από ματαιοδοξία, μα με ανία. Το εγκαταλείπω στα χέρια του εκδότη, στις δυο μορφές του που προχωρούν ψηλαφητά, σαν δείγμα εμπνευσμένης ανοησίας.[...]»'' <ref> http://www.nt-archive.gr/playMaterial.aspx?playID=370, σελ.11</ref>

 

Αυτή τη θεώρηση επιβεβαιώνει και ο συγγραφέας, ο οποίος μάλιστα αναλύει τα μέσα και τους σκοπούς της θεατρικής του δημιουργίας ως εξής: ''«[...] Συγκινημένος ήδη από τη μαύρη θλίψη ενός θεάτρου που καθρεφτίζει με υπερβολικήν ακρίβειαν τον ορατό κόσμο, τις πράξεις των ανθρώπων και όχι τους Θεούς πάσχισα να πετύχω μια αποστασιοποίηση που, επιτρέποντας ένα τόνο στομφώδη θα έφερνε το θέατρο στο θέατρο. Έλπιζα να καταφέρω έτσι την κατάργηση των προσώπων - που συνήθως δεν στέκονται, παρά από ψυχολογική σύμβαση - προς όφελος των συμβόλων, μα που να σχετίζονται κάπως με αυτά (τα πρόσωπα) για να συνδέεται με αυτόν το μόνο δεσμό ο συγγραφέας με τον θεατή. Κοντολογής, θέλησα να πετύχω να μην είναι πια τα πρόσωπα στη σκηνή, παρά η ''μεταφορά'' αυτού που έπρεπε να αντιπροσωπεύουν. Για να ολοκληρώσω καλύτερα το εγχείρημα, θα έπρεπε βέβαια, να εφεύρω επίσης ένα τόνο φωνής, ιδιαίτερο βηματισμό και χειρονομίες. »''<ref>Περιοδικό «Το Θέατρο» τεύχος 5, 1962 http://www.nt-archive.gr/playMaterial.aspx?playID=370</ref>