Διονύσιος Σταυριανόπουλος

Ο Διονύσιος Σταυριανόπουλος (1875 - 1972) ήταν Έλληνας στρατιωτικός.

Διονύσιος Σταυριανόπουλος
Γέννηση	1 Ιανουαρίου 1875 Φιλιατρά Μεσσηνίας
Θάνατος	16 Αυγούστου 1972 (ετών 97) Φιλιατρά Μεσσηνίας
Χώρα	Βασίλειο της Ελλάδας Β' Ελληνική Δημοκρατία
Κλάδος	Στρατός Ξηράς
Εν ενεργεία	1904-1921, 1922-1935
Βαθμός	Αντιστράτηγος
Μάχες/πόλεμοι	Α' Βαλκανικός Πόλεμος Β' Βαλκανικός Πόλεμος Α' Παγκόσμιος Πόλεμος Μάχη του Σκρα Μικρασιατική Εκστρατεία
δεδομένα ()

Βιογραφικά Στοιχεία

Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1875 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας στην Πελοπόννησο.

Κατετάγη στο στράτευμα εισελθόν στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Κερκύρας την 1η Οκτωβρίου 1896. Εξήλθε του Σχολείου Υπαξιωματικών την 31 Ιουλίου 1904 και κατετάγη στο Πεζικό ως ανθυπολοχαγός. Αρχικά υπηρέτησε στην χαρτογραφική υπηρεσία του Γενικού Επιτελείου Στρατού ενώ το 1909 συμμετείχε στην Επανάσταση του Γουδιού ως μέλος του στρατιωτικού συνδέσμου. Την ίδια χρονιά προήχθη σε υπολοχαγό.

Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 - 1913 ως διοικητής του 3ου Λόχου του 21ου Συντάγματος Πεζικού. Ως διοικητής του λόχου συμμετείχε στην περιφρούρηση της πόλεως Νιγρίτας τον Φεβρουάριο του 1913 καταφέρνοντας να παρεμποδίσει τον εκεί στρατωνισμό των συμμαχικών τότε βουλγαρικών δυνάμεων. Με το ξέσπασμα του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου, στις 19 Ιουνίου 1913 τραυματίστηκε στην μάχη Σουλάβου ενώ τρία χρόνια αργότερα (1916) προήχθη σε ταγματάρχη.

Στις 11 Αυγούστου του ιδίου έτους, ως Ταγματάρχης μαζί με 8 άλλους αξιωματικούς μετακινήθηκε από την Καβάλα στην απέναντι Νήσο Θάσο και από εκεί στη Θεσσαλονίκη όπου μετά ομοφρόνων αξιωματικών της φρουράς και έγκριτων πολιτών κήρυξαν την Επανάσταση της Εθνικής Αμύνης. Κατόπιν τούτου μετέβη στη Θάσο όπου τη νύκτα της 29ης Αυγούστου, ορμώμενος από τη Γαλλική ναυτική βάση και βοηθούμενος από άλλους αξιωματικούς, έσωσε την 6η Μεραρχία από την αιχμαλωσία των Βουλγάρων (2.000 στρατιώτες και 150 αξιωματικοί). Για αυτή του την πράξη τιμήθηκε από τους Εφέδρους Αξιωματικούς της "Εθνικής Αμύνης" με χρυσό μετάλλιο.

Το Φεβρουάριο του 1916 ως διοικητής του πρώτου Τάγματος "Κρητών" εξήλθε από τους πρώτους στο μέτωπο όπου και έλαβε μέρος στην πρώτη φάση της μάχης του Σκρα, την 23η Απριλίου 1917. Κατά την περίοδο αυτή προήχθη στο βαθμό του αντισυνταγματάρχη και ανέλαβε τη διοίκηση του 8ου Συντάγματος Κρητών (Ρεθύμνης). Στις 2 Μαΐου 1919 ως διοικητής του 1/38 συντάγματος Ευζώνων αποβιβάστηκε στη Σμύρνη και ύστερα από μικρή συμπλοκή συνέτριψε τάχιστα την Τουρκική αντίσταση. Το ίδιο έτος προήχθη στο βαθμό του Συνταγματάρχη. Κατόπιν, διοικών το 6ο Σύνταγμα Αρχιπελάγους καταλαμβάνει την πόλη Σόμα κατά τις επιχειρήσεις του Ιουνίου του 1920 και συμπληρώνει τις επιχειρήσεις αυτές με την κατάληψη της Προύσας.

Toν Δεκέμβριο του 1920 διοικώντας τη «δεξιά φάλαγγα» (6ο Σύνταγμα Αρχιπελάγους και 2/39 Σύνταγμα Ευζώνων, τεσσάρων μοιρών ορειβατικού πυροβολικού) εκδιώκει τους Τούρκους μετά από σκληρό αγώνα από την κωμόπολη Κοβαλίτσα. Το 1921 αποστρατεύθηκε για πολιτικούς λόγους επαναφερόμενος το 1922, οπότε και ανέλαβε τη διοίκηση της 12ης Μεραρχίας της Στρατιάς του Έβρου. Στις 6 Αυγούστου 1926 προήχθη στο βαθμό του υποστρατήγου και το ίδιο έτος ανέλαβε και οργάνωσε την νεοσυσταθείσα τότε «Επιθεώρηση Πεζικού» όπου και παρέμεινε για αρκετό καιρό. Διετέλεσε, επίσης διοικητής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Το 1931 τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, ως διευθυντής του τότε τμήματος της πολεμικής εκθέσεως όπου και συνέταξε την «έκθεση των πολέμων 1912-1913», έργο με το οποίο ασχολήθηκε επί τριετία.

Το 1935 αποστρατεύθηκε καταληφθείς υπό του ορίου ηλικίας ως αντιστράτηγος ε.α. Έχει τιμηθεί με πολλά μετάλλια των συμμαχικών στρατών ως και των πολεμικών σταυρών Ελλάδος, Γαλλίας και Βελγίου. Επιπλέον, φέρει το Γαλλικό παράσημο του Αξιωματικού της Λεγεώνας της Τιμής.

Απεβίωσε στα Φιλιατρά το 1972, πλήρης ημερών σε ηλικία 97 ετών.