Λογοκλοπή

Λογοκλοπή είναι η «παράνομη οικειοποίηση» και «κλοπή και δημοσίευση» ενός άλλου συγγραφέα «της γλώσσας, των σκέψεων, των ιδεών, ή εκφράσεων» και της εκπροσώπησης αυτών ως αρχικής εργασίας κάποιου. Η ιδέα παραμένει προβληματική με ασαφείς ορισμούς και ασαφείς κανόνες. Η σύγχρονη θεώρηση της λογοκλοπής ως ανήθικης και της πρωτοτυπίας ως ιδανικού προέκυψε στην Ευρώπη κατά τον 18ο αιώνα, ιδιαίτερα με το κίνημα του ρομαντισμού. Η λογοκλοπή θεωρείται ακαδημαϊκή ανεντιμότητα και παραβίαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Υπόκειται σε ποινικές κυρώσεις, αναστολής, ακόμη και αποπομπής. Η λογοκλοπή δεν είναι έγκλημα αυτή καθαυτή, αλλά στην ακαδημαϊκή κοινότητα και τη βιομηχανία, είναι μια σοβαρή ηθική αξιόποινη πράξη, και περιπτώσεις λογοκλοπής μπορεί να αποτελέσουν παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων.

Νομική πτυχή

Αν και η λογοκλοπή σε ορισμένα πλαίσια θεωρείται κλοπή, η έννοια δεν υπάρχει ως όρος στη νομική ορολογία. Η «λογοκλοπή» δεν αναφέρεται σε οποιοδήποτε ισχύον καθεστώς, ποινικό ή αστικό. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να αντιμετωπίζεται ως αθέμιτος ανταγωνισμός ή παραβίαση του δόγματος του ηθικού δικαιώματος. Η αυξημένη διαθεσιμότητα της πνευματικής ιδιοκτησίας, λόγω της αύξησης στην τεχνολογία έχει ευνοήσει τη συζήτηση για το κατά πόσο η πνευματική ιδιοκτησία είναι ποινικό αδίκημα. Εν ολίγοις, οι άνθρωποι παρακαλούνται να χρησιμοποιούν την κατευθυντήρια γραμμή, "… αν δεν έχετε γράψει μόνοι σας, πρέπει να δώσετε την πηγή προέλευσης. Η λογοκλοπή δεν είναι το ίδιο με την παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων. Ενώ και οι δύο όροι μπορεί να ισχύουν για μια συγκεκριμένη πράξη, είναι δύο διαφορετικές έννοιες, και οι ψευδείς ισχυρισμοί της πατρότητας μπορεί να αποτελέσουν λογοκλοπή, ανεξάρτητα από το εάν το υλικό προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα. Η παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων αποτελεί παραβίαση των δικαιωμάτων του κατόχου αυτών, όταν η χρήση του υλικού περιορίζεται από πνευματικά δικαιώματα χρησιμοποιείται χωρίς συγκατάθεση. Η λογοκλοπή, αντίθετα, ασχολείται με την αύξηση της υπεραξίας της φήμης του λογοκλόπου συγγραφέα που επιτυγχάνεται μέσα από ψευδείς ισχυρισμούς της πατρότητας. Έτσι, η λογοκλοπή θεωρείται ένα ηθικό αδίκημα κατά το λογοκλόπου κοινού (παραδείγματος χάριν, αναγνώστη, ακροατή ή δασκάλου). Η λογοκλοπή θεωρείται επίσης ένα ηθικό αδίκημα ενάντια σε καθένα που έχει παράσχει στον λογοκλόπο όφελος σε αντάλλαγμα για το τι συγκεκριμένα υποτίθεται ότι είναι το αρχικό περιεχόμενο (για παράδειγμα, λογοκλόπος του εκδότη, εργοδότης ή δάσκαλος). Σε τέτοιες περιπτώσεις, πράξεις λογοκλοπής μερικές φορές μπορούν επίσης να αποτελούν μέρος της απαίτησης για αθέτηση συμβατικών υποχρεώσεων του λογοκλόπου, ή, αν έγινε εν γνώσει, για λάθος πολιτικής.

Στην ακαδημαϊκή κοινότητα και την δημοσιογραφία

Στον ακαδημαϊκό χώρο, η λογοκλοπή από φοιτητές, καθηγητές ή ερευνητές θεωρείται ακαδημαϊκή ανεντιμότητα ή ακαδημαϊκή απάτη και οι παραβάτες υπόκεινται σε ακαδημαϊκή μομφή, μέχρι και αποπομπή. Πολλά ιδρύματα χρησιμοποιούν λογισμικό εντοπισμού λογοκλοπής για να αποκαλύψουν το ενδεχόμενο λογοκλοπής και να αποτρέψουν τους φοιτητές από λογοκλοπή. Στη δημοσιογραφία, η λογοκλοπή θεωρείται παραβίαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, και ειδησεολόγοι που υποπίπτουν σε λογοκλοπή συνήθως υπόκεινται σε πειθαρχικά μέτρα που κυμαίνονται από την αναστολή μέχρι την παύση εργασίας. Μερικά άτομα που υπέπεσαν σε λογοκλοπή σε ακαδημαϊκό ή δημοσιογραφικό πλαίσιο ισχυρίζονται ότι διέπραξαν λογοκλοπή ακούσια, παραλείποντας να περιλάβουν πηγές ή να δώσουν την κατάλληλη αναφορά. Ενώ η λογοκλοπή σε υποτροφία και δημοσιογραφία έχει ήδη μια μακρά ιστορία αιώνων, η ανάπτυξη του διαδικτύου, όπου εμφανίζονται τα άρθρα ως ηλεκτρονικό κείμενο, έχει κάνει την πράξη της αντιγραφής πολύ πιο εύκολο έργο των άλλων. Με βάση ένα αναμενόμενο επίπεδο μάθησης/κατανόησης που έχει επιτευχθεί, κάθε συνδυασμένη ακαδημαϊκή διαπίστευση υπονομεύεται σοβαρά αν η λογοκλοπή επιτρέπεται να γίνει κανόνας στο πλαίσιο ακαδημαϊκών υποβολών. Για καθηγητές και ερευνητές, η λογοκλοπή τιμωρείται με κυρώσεις που κυμαίνονται από αναστολή έως καταγγελία, μαζί με την απώλεια αξιοπιστίας και ακεραιότητας. Οι κατηγορίες για λογοκλοπή εναντίον φοιτητών και καθηγητών εκδικάζονται συνήθως από εσωτερικές πειθαρχικές επιτροπές, με τις οποίες μαθητές και καθηγητές έχουν συμφωνήσει να συμμορφώνονται.

Ακαδημαϊκή κοινότητα

Μια μορφή ακαδημαϊκής λογοκλοπής περιλαμβάνει οικειοποίηση ενός δημοσιευμένου άρθρου και μικρή τροποποίηση για αποφυγή υποψίας. Δεν υπάρχει παγκοσμίως υιοθετημένος ορισμός ακαδημαϊκής λογοκλοπής. Ωστόσο, αυτή η ενότητα παρέχει διάφορους ορισμούς που περιλαμβάνουν τα πιο κοινά χαρακτηριστικά της ακαδημαϊκής λογοκλοπής.

Σύμφωνα με τον Dr. Bela Gipp η ακαδημαϊκή λογοκλοπή περιλαμβάνει : «Την χρήση ιδεών, εννοιών, λέξεων, ή δομές χωρίς κατάλληλα αναγνώριση της πηγής, για να επωφεληθούν σε ένα περιβάλλον όπου αναμένεται η πρωτοτυπία». Ο ορισμός από τον Dr. Bela Gipp είναι μια συντομευμένη έκδοση του ορισμού της λογοκλοπής της Dr. Teddi Fishman, η οποία πρότεινε πέντε στοιχεία που χαρακτηρίζουν λογοκλοπή.

Σύμφωνα με την Dr. Teddi Fishman, λογοκλοπή συμβαίνει όταν κάποιος:

1. Χρησιμοποιεί λέξεις, ιδέες ή προϊόντα εργασίας.
2. Αποδίδει την προέλευση σε άλλο αναγνωρίσιμο πρόσωπο ή πηγή.
3. Δεν αποδίδει την προέλευση της εργασίας στην πηγή από την οποία έχει ληφθεί.
4. Σε κατάσταση όπου υπάρχει νόμιμη προσδοκία της αρχικής πατρότητας.
5. Σκοπεύει να επιτύχει κάποιο όφελος, καταξίωση ή κέρδος που δεν χρειάζεται να είναι οικονομικό.

Επιπλέον, η λογοκλοπή ορίζεται διαφορετικά μεταξύ των ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και πανεπιστημίων :

Το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ θεωρεί την λογοκλοπή ως «χρήση, χωρίς να δοθεί εύλογη και κατάλληλη καταξίωση ή αναγνώριση στον συγγραφέα ή την πηγή, στο πρωτότυπο έργο ενός άλλου ατόμου, είτε η εργασία αυτή αποτελείται από κώδικα, τύπους, ιδέες, γλώσσα, έρευνα, στρατηγικές, γραπτώς ή με άλλο τρόπο».

Το Πανεπιστήμιο Γέιλ κρίνει την λογοκλοπή ως «...χρήση ενός άλλου της εργασίας, των λέξεων, ή των ιδεών χωρίς απόδοση», που περιλαμβάνει «... χρησιμοποιώντας μια πηγή της γλώσσας χωρίς αναφέροντας, χρησιμοποιώντας τις πληροφορίες από μια πηγή χωρίς απόδοση, και παραφράζοντας μια πηγή σε μια μορφή που μένει πολύ κοντά στο πρωτότυπο».

Το Πανεπιστήμιο Πρίνστον αντιλαμβάνεται την λογοκλοπή ως «σκόπιμη» χρήση «της γλώσσας κάποιου άλλου, των ιδεών ή άλλου πρωτότυπου υλικού (όχι κοινής γνώσης) χωρίς να αναγνωρίζει την πηγή του».

Το Κολέγιο της Οξφόρδης στο Πανεπιστήμιο Έμορι χαρακτηρίζει την λογοκλοπή ως «χρήση των ιδεών ή της φρασεολογίας ενός συγγραφέα χωρίς την οφειλόμενη αναγνώριση».

Το Πανεπιστήμιο Μπράουν ορίζει την λογοκλοπή ως «... οικειοποίηση των ιδεών ενός άλλου ατόμου ή των λέξεων (προφορικό ή γραπτό) χωρίς να αποδίδονται αυτές οι λέξεις ή ιδέες στην αληθινή πηγή τους».

Κοινοί τύποι λογοκλοπής φοιτητών

Σύμφωνα με το «Η Πραγματικότητα και η Λύση της Κολεγιακής Λογοκλοπής» που δημιουργήθηκε από το τμήμα πληροφορικής υγείας από το Πανεπιστήμιο του Ιλινόι στο Σικάγο υπάρχουν 10 βασικές μορφές λογοκλοπής που οι φοιτητές διαπράττουν:

1. Υποβολή εργασιών κάποιου άλλου ως δικών τους.
2. Λήψη των χωρίων από προηγούμενες εργασίες τους χωρίς την προσθήκη παραπομπών.
3. Επανεγγραφή εργασιών κάποιου χωρίς να επικαλείται τις πηγές προέλευσης.
4. Χρήση εδαφίων, αλλά χωρίς αναφορά της πηγής προέλευσης.
5. Συνύφανση διάφορων πηγών στην εργασία χωρίς αυτές να αναφέρονται.
6. Αναφορά κάποιων, αλλά όχι όλων των χωρίων που έπρεπε να αναφερθούν.
7. Συγχώνευση αποσπασμάτων και μη αποσπασμάτων.
8. Παροχή κατάλληλων αναφορών, αλλά αποτυχία αλλαγής της δομής και της διατύπωσης των δανεισμένων ιδεών σε ικανοποιητικό βαθμό.
9. Ανακριβής αναφορά πηγής προέλευσης.
10. Πάρα πολύ μεγάλος βαθμός εξάρτησης από εργασία άλλων ανθρώπων. Αποτυχία πρόσδοσης πρωτότυπης σκέψης στο κείμενο.

Κυρώσεις φοιτητή για λογοκλοπή

Στην ακαδημαϊκή κοινότητα, λογοκλοπή από τους φοιτητές θεωρείται συνήθως μια πολύ σοβαρή αξιόποινη πράξη που μπορεί να οδηγήσει σε τιμωρίες όπως έναν βαθμό κάτω από τη βάση στην συγκεκριμένη ανάθεση, όλων των μαθημάτων, ή ακόμη και την αποπομπή τους από το ίδρυμα. Γενικά, η τιμωρία αυξάνεται καθώς ένα άτομο εισέρχεται ανώτατα ιδρύματα μάθησης. Για τις περιπτώσεις επαναλαμβανόμενης λογοκλοπής, ή για τις περιπτώσεις στις οποίες ένας φοιτητής διαπράξει σοβαρή λογοκλοπή (π.χ., να υποβάλει ένα αντιγραμμένο κομμάτι ως αυθεντική εργασία), αναστολή ή αποβολή είναι πιθανές. Ένας δασμός λογοκλοπής έχει επινοηθεί για τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης του Ηνωμένου Βασιλείου σε μια προσπάθεια να ενθαρρύνει κάποια τυποποίηση αυτού του ακαδημαϊκού προβλήματος.

Δημοσιογραφία

Δεδομένου ότι η δημοσιογραφία στηρίζεται στην εμπιστοσύνη του κοινού, αποτυχία των ειδησεολόγων να αναγνωρίσουν ειλικρινά τις πηγές τους υποσκάπτει μια εφημερίδα ή τις τηλεοπτικές ειδήσεις που πρέπει να δείχνουν ακεραιότητα και υπονομεύει την αξιοπιστία τους. Οι δημοσιογράφοι που κατηγορούνται για λογοκλοπή υπόκεινται συχνά σε αναστολή από τα ειδησεογραφικά καθήκοντά τους ενώ οι κατηγορίες διερευνώνται από τον οργανισμό ειδήσεων. Η ευκολία με την οποία το ηλεκτρονικό κείμενο μπορεί να αναπαραχθεί από διαδικτυακές πηγές έχει δελεάσει πληθώρα δημοσιογράφων σε πράξεις λογοκλοπής. Δημοσιογράφοι έχουν συλληφθεί για «αντιγραφή και επικόλληση» άρθρων και κειμένων από ιστοσελίδες.

Αυτο-λογοκλοπή

Η αυτο-λογοκλοπή (επίσης γνωστή ως «ανακύκλωση απάτης») είναι η επαναχρησιμοποίηση σημαντικών, ταυτόσημων ή σχεδόν πανομοιότυπων τμημάτων της εργασίας κάποιου χωρίς να αναγνωρίζεται ότι κάποιος κάνει κάτι τέτοιο ή να αναφέρεται το πρωτότυπο έργο. Άρθρα αυτού του είδους συχνά αναφέρονται ως διπλότυπα ή πολλαπλές δημοσιεύσεις. Επιπλέον, μπορεί να υπάρξει ζήτημα πνευματικών δικαιωμάτων εάν αυτά (τα πνευματικά δικαιώματα) της προηγούμενης εργασίας έχουν μεταφερθεί σε άλλο φορέα. Συνήθως, αυτο-λογοκλοπή θεωρείται μόνο ένα σοβαρό ηθικό ζήτημα όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι μια δημοσίευση αποτελείται από νέο υλικό, όπως στην έκδοση ενός συγγράμματος ή την πραγματική τεκμηρίωσή του. Δεν εφαρμόζεται σε κείμενα δημοσίου συμφέροντος, όπως κοινωνικές, επαγγελματικές, και πολιτιστικές απόψεις που συνήθως δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά. Σε ακαδημαϊκούς τομείς, αυτο-λογοκλοπή προκύπτει όταν ένας συγγραφέας επαναχρησιμοποιεί τμήματα του δικού του έργου που δημοσιεύονται και κατοχυρώνονται με δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στις επόμενες δημοσιεύσεις, αλλά χωρίς απόδοση της προηγούμενης δημοσίευσης. Ο εντοπισμός της αυτο-λογοκλοπής είναι συχνά δύσκολος διότι η περιορισμένη επαναχρησιμοποίηση του υλικού είναι αποδεκτή τόσο νόμιμα (ως δίκαιη χρήση) όσο και ηθικά. Είναι συχνό φαινόμενο οι πανεπιστημιακοί ερευνητές να αναδιατυπώνουν και να αναδημοσιεύουν τη δουλειά τους, προσαρμόζοντάς την για διαφορετικά επιστημονικά περιοδικά και άρθρα εφημερίδων, για να διαδώσουν το έργο τους στο ευρύτερο δυνατό ενδιαφερόμενο κοινό. Ωστόσο, οι ερευνητές θεωρείται ότι κινούνται μέσα στα επιτρεπτά όρια: αν μισό άρθρο είναι το ίδιο με το προηγούμενο ο ισχυρισμός αυτός συνήθως απορρίπτεται. Μία από τις λειτουργίες της διαδικασίας αξιολόγησης από ομότιμους σε ακαδημαϊκή γραφή είναι να αποτραπεί αυτό το είδος «ανακύκλωσης».

Η έννοια της αυτο-λογοκλοπής

Η έννοια της «αυτο-λογοκλοπής» έχει αμφισβητηθεί ως αντιφατική, οξύμωρη, και για άλλους λόγους. Για παράδειγμα, η Stephanie J. Bird υποστηρίζει ότι η αυτο-λογοκλοπή είναι ψευδεπίγραφος, δεδομένου ότι, εξ ορισμού, η λογοκλοπή αφορά τη χρήση υλικού άλλων. Ωστόσο, η φράση αυτή χρησιμοποιείται ως αναφορά στους ειδικούς τύπους ανήθικης δημοσίευσης. Η Bird προσδιορίζει τα ηθικά ζητήματα της «αυτο-λογοκλοπής» ως «διπλή ή περιττή δημοσίευση». Επισημαίνει επίσης, ότι σε ένα εκπαιδευτικό πλαίσιο, ως «αυτο-λογοκλοπή» αναφέρεται η περίπτωση ενός μαθητή που υποβάλει εκ νέου «το ίδιο δοκίμιο για βαθμολόγηση σε δύο διαφορετικά μαθήματα». Όπως διευκρινίζει ο David B. Resnik, «η αυτο-λογοκλοπή περιλαμβάνει ανεντιμότητα, αλλά δεν πνευματική κλοπή.»

Σύμφωνα με τον Patrick M. Scanlon

Η «αυτο-λογοκλοπή» είναι ένας όρος με εξειδικευμένη έννοια. Κυρίως, χρησιμοποιείται σε συζητήσεις ακεραιότητας μιας έρευνας και δημοσίευσης στη βιοϊατρική, όπου οι υπερβολικές απαιτήσεις μιας δημοσίευσης έχουν οδηγήσει σε απερισκεψία των διπλοτύπων και «*σαλαμοποίησης» (* με τον όρο αυτό εννοείται η συλλογή δεδομένων από ένα ερευνητικό έργο όπου παρουσιάζονται πλήρως ή εν μέρει σε πολλαπλές δημοσιεύσεις), η αναφορά των αποτελεσμάτων από μια ενιαία μελέτη σε «τουλάχιστον δημοσιεύσιμες μονάδες» μέσα σε πολλαπλά άρθρα (Blancett, Flanagin, & Young, 1995. Jefferson, 1998. Kassirer & Angell, 1995. Lowe, 2003 · McCarthy, 1993. Schein & Paladugu, 2001. Wheeler, 1989). Ο Roig (2002) προσφέρει ένα χρήσιμο ταξινομικό σύστημα που περιλαμβάνει τέσσερις τύπους αυτο-λογοκλοπής:

1. Αντίγραφο της δημοσίευσης ενός άρθρου σε περισσότερες από μία εφημερίδες.
2. Καταμερισμός μιας μελέτης σε πολλαπλές εκδόσεις, που συχνά ονομάζεται σαλαμοποίηση.
3. Ανακύκλωση κειμένου και
4. Παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων.

Αυτο-λογοκλοπή και κώδικες δεοντολογίας

Κάποια επιστημονικά περιοδικά έχουν κώδικες δεοντολογίας που αναφέρονται ρητά σε αυτο-λογοκλοπή. Για παράδειγμα, η εφημερίδα International Business Studies. Ορισμένες επαγγελματικές οργανώσεις όπως η Association for Computing Machinery δημιούργησαν μεθοδεύσεις που ασχολούνται ειδικά με την αυτο-λογοκλοπή. Άλλες οργανώσεις που δεν κάνουν συγκεκριμένη αναφορά για την αυτο-λογοκλοπή: Η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Επιστημών (APSA) δημοσίευσε έναν κώδικα δεοντολογίας που περιγράφει την λογοκλοπή ως «…σκόπιμη ιδιοποίηση έργων των άλλων που παρουσιάσθηκαν ως δικά τους». Δεν κάνει καμία αναφορά σε αυτο-λογοκλοπή. Λέει ότι, όταν μια εργασία ή διατριβή είναι δημοσιευμένη «εν όλω ή εν μέρει», ο συγγραφέας «δεν έχει συνήθως ηθική υποχρέωση να αναγνωρίσει τις ρίζες της». Ο Αμερικάνικος Σύλλογος Δημόσιας Διοίκησης (ASPA) δημοσίευσε έναν κώδικα δεοντολογίας που λέει ότι τα μέλη δεσμεύονται: «Να εξασφαλίσουν ότι άλλοι λαμβάνουν εύσημα για το έργο και τη συνεισφορά τους», αλλά δεν παραπέμπει σε αυτο-λογοκλοπή.

Παράγοντες που δικαιολογούν την επαναχρησιμοποίηση

Η Pamela Samuelson, το 1994, προσδιόρισε διάφορους παράγοντες που καθορίζουν ότι η επαναχρησιμοποίηση εργασίας κάποιου που έχει δημοσιεύσει προηγουμένως, δεν είναι αυτο-λογοκλοπή. Αυτή αφορά κάθε έναν από αυτούς τους παράγοντες ειδικά το ηθικό ζήτημα της αυτο-λογοκλοπής, σε αντιδιαστολή με το νομικό ζήτημα δίκαιης χρήσης των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, με την οποία ασχολείται ξεχωριστά. Μεταξύ άλλων παραγόντων που μπορούν να αποτελούν δικαιολογία για την επαναχρησιμοποίηση υλικού που έχει προηγουμένως δημοσιευθεί η Samuelson παραθέτει τα ακόλουθα:

1. Το προηγούμενο έργο πρέπει να τροποποιείται και να τίθενται τα θεμέλια για μια νέα συνεισφορά στο δεύτερο έργο.
2. Τμήματα από το προηγούμενο έργο πρέπει να επαναλαμβάνονται για να αντιμετωπίζονται με νέες αποδείξεις ή επιχειρήματα.
3. Το κοινό για κάθε εργασία είναι τόσο διαφορετικό, που η δημοσίευση της ίδιας εργασίας σε διαφορετικούς τόπους είναι απαραίτητη για να μεταφερθεί το μήνυμα.
4. Ο συγγραφέας θεωρεί ότι το λέει τόσο καλά την πρώτη φορά, όπου δεν έχει νόημα να το πει αλλιώς τη δεύτερη φορά.

Η Samuelson δηλώνει ότι έχει επικαλεστεί το «διαφορετικό κοινό» προσπαθώντας να γεφυρώσει διεπιστημονικές κοινότητες. Αναφέρεται στο γράψιμο για διαφορετικές νομικές και τεχνικές κοινότητες, λέγοντας: «υπάρχουν συχνά παράγραφοι ή ακολουθίες παραγράφων που μπορούν σύσσωμοι να μεταφερθούν από ένα άρθρο σε άλλο. Και, στην πραγματικότητα, τους μετέφερα.» Αναφέρεται στην δική της εξάσκηση μετατροπής «ενός τεχνικού άρθρου σε ένα άρθρο αναθεώρησης νόμου με σχετικά λίγες αλλαγές - με την προσθήκη υποσημειώσεων και ένα ουσιαστικό τμήμα» για ένα διαφορετικό κοινό. Η Samuelson περιγράφει την παραπλάνηση ως βάση της αυτο-λογοκλοπής. Επίσης δηλώνει «Αν και φαίνεται να μην έχει επισημανθεί σε καμία από τις περιπτώσεις αυτο-λογοκλοπής, η δίκαιη άμυνα χρήσης του νόμου των πνευματικών δικαιωμάτων θα παρείχε πιθανώς ασπίδα ενάντια σε πολλές πιθανές αξιώσεις εκδοτών παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων κατά συγγραφέων που επαναχρησιμοποιούν τμήματα των προηγούμενων έργων τους».

Οργανωτικές δημοσιεύσεις

Η λογοκλοπή δεν είναι πιθανώς ένα θέμα όπου οι οργανώσεις εκδίδουν συλλογικά έργα ανυπόγραφα, δεδομένου ότι δεν δίνουν εύσημα για πρωτοτυπία σε συγκεκριμένα άτομα. Για παράδειγμα, ο Αμερικανικός Ιστορικός Σύλλογος «Δήλωση σε Πρότυπα Επαγγελματικής Δεοντολογίας" (2005) σχετικά με τα σχολικά βιβλία και βιβλία αναφοράς δηλώνει ότι, δεδομένου ότι τα σχολικά βιβλία και οι εγκυκλοπαίδειες είναι σύνοψη της εργασίας άλλων λογίων, δεν δεσμεύονται από τα ίδια απαιτητικά πρότυπα απόδοσης ως πρωτότυπη έρευνα και επιτρέπεται σε μεγαλύτερο «βαθμό εξάρτησης» από άλλα έργα. Ωστόσο, ακόμη και τέτοιο βιβλίο δεν κάνει χρήση λέξεων, φράσεων, ή παραγράφων από άλλο κείμενο ή ακολουθεί πολύ στενά την διάταξη άλλου κειμένου και η οργάνωση, και οι συντάκτες των κειμένων αυτών αναμένεται επίσης να «αναγνωρίσουν τις πηγές των πρόσφατων ή διακριτικών συμπερασμάτων και ερμηνειών, εκείνοι που δεν είναι ακόμα μέρος της κοινής συμφωνίας του επαγγέλματος».

Στις τέχνες

Λογοκλοπή και ιστορία της τέχνης

Από όλη την ιστορία της λογοτεχνίας και των τεχνών γενικότερα, τα έργα τέχνης είναι κατά ένα μεγάλο μέρος επαναλήψεις της παράδοσης. Σε ολόκληρη την ιστορία της καλλιτεχνικής δημιουργίας ανήκουν η λογοκλοπή, η λογοτεχνική κλοπή, ιδιοποίηση, ενσωμάτωση, επαναδιήγηση, επανασυγγραφή, ανακεφαλαίωση, αναθεώρηση, θεματική παραλλαγή, ειρωνική επαναδιατύπωση, παρωδία, απομίμηση, υφολογική κλοπή και συρραφές. Δεν υπάρχει καμία αυστηρή και ακριβής διάκριση μεταξύ πρακτικών όπως η απομίμηση, η υφολογική λογοκλοπή, το αντίγραφο και η πλαστογραφία. Οι διαδικασίες ιδιοποίησης είναι οι κύριοι άξονες μιας κουλτούρας εγγράμματων, στην οποία η παράδοση του παρελθόντος πραγματικά ξαναγράφεται συνεχώς. Η Ruth Graham επικαλείται τον TS Eliot – «Οι ανώριμοι ποιητές μιμούνται. Οι ώριμοι ποιητές κλέβουν. Οι κακοί ποιητές καταστρέφουν ότι παίρνουν» - επισημαίνει ότι παρά το «ταμπού» της λογοκλοπής, της κακής θέλησης και την αμηχανία που προκαλεί στο σύγχρονο πλαίσιο, οι αναγνώστες φαίνεται να συγχωρούν συχνά τις τελευταίες υπερβολές των ιστορικών και λογοτεχνικών παραβατών.

Εγκώμια καλλιτεχνικής λογοκλοπής

Ένα χωρίο του Laurence Sterne 1767 Tristram Shandy, καταδικάζει την λογοκλοπή καταφεύγοντας σε λογοκλοπή. Ο Oliver Goldsmith σχολίασε: Τα Γραπτά του Sterne, όπου σαφώς δείχνουν ότι, ο τρόπος και το ύφος των οποίων τόσο καιρό θεωρήθηκαν αρχικά, ήταν, στην πραγματικότητα, του πιο αδίστακτου λογοκλόπου που αντέγραψε ποτέ από τους προκατόχους του, προκειμένου να διακοσμήσει τις δικές του σελίδες. Πρέπει να ομολογηθεί, ταυτόχρονα, ότι ο Sterne επιλέγει τα υλικά του έργου του από το ψηφιδωτό με τόση τέχνη, τα τοποθετεί τόσο καλά, και τα γυαλίζει τόσο πολύ, που στις περισσότερες περιπτώσεις είμαστε διατεθειμένοι να συγχωρέσουμε την έλλειψη πρωτοτυπίας, λαμβάνοντας υπόψη το εξαιρετικό ταλέντο με το οποίο τα δανεικά υλικά είναι επεξεργασμένα επάνω στη νέα μορφή.

Σε άλλα πλαίσια

Λογοκλοπή στο Διαδίκτυο

Η αναμόχλευση του περιεχομένου είναι η αντιγραφή και επικόλληση από ιστοσελίδες και ιστολόγια. Δωρεάν διαδικτυακά εργαλεία γίνονται διαθέσιμα για να βοηθήσουν στον εντοπισμό της λογοκλοπής, και υπάρχει μια σειρά προσεγγίσεων που επιχειρεί να περιορίσει την αντιγραφή με απευθείας σύνδεση, όπως η απενεργοποίηση του «δεξιού κλικ» του ποντικιού και η ανάρτηση σημάτων προειδοποίησης σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα στις ιστοσελίδες. Περιπτώσεις λογοκλοπής που αφορούν την παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων ενδέχεται να εμπίπτουν στους νόμιμους ιδιοκτήτες περιεχομένου που στέλνουν μια ειδοποίηση κατάργησης πνευματικών δικαιωμάτων (DMCA) για τον παραβατικό ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας, ή με τον πάροχο υπηρεσίας διαδικτύου (ISP) που φιλοξενεί την παραβατική τοποθεσία.

Περαιτέρω ανάγνωση

• Elaine Eaton, Sarah. Plagiarism in Higher Education: Tackling Tough Topics in Academic Integrity, Σάντα Μπάρμπαρα, Καλιφόρνια & Ντένβερ, Κολοράντο, USA: Libraries Unlimited, 2021. ISBN 978-1-4408-7437-6.