Υπέρθυρο
Το υπέρθυρο (επίσης ανώφλι ή πρέκι) είναι δομική οριζόντια κατασκευή που εκτείνεται στο χώρο ή πάνω από το άνοιγμα ανάμεσα σε δύο κάθετα στηρίγματα.[1][2] Μπορεί να είναι διακοσμητικό αρχιτεκτονικό στοιχείο ή συνδυασμένο διακοσμητικό και δομικό στοιχείο. Βρίσκεται συχνά πάνω από πύλες, πόρτες, παράθυρα και τζάκια . Στην περίπτωση των παραθύρων, το κάτω εύρος αναφέρεται ως περβάζι, αλλά, σε αντίθεση με ένα υπέρθυρο, δεν φέρει φορτίο για να διασφαλιστεί η ακεραιότητα του τοίχου. Τα σύγχρονα υπέρθυρα κατασκευάζονται με χρήση προεντεταμένου σκυροδέματος. Αυτά τα υπέρθυρα από προεντεταμένο σκυρόδεμα συσκευάζονται μαζί με τμήματα σκυροδέματος.
Δομικές χρήσεις Επεξεργασία
Στην παγκόσμια αρχιτεκτονική των διαφόρων εποχών και πολλών πολιτισμών, ένα υπέρθυρο υπήρξε στοιχείο της κατασκευής στήλων και δοκών. Πολλά διαφορετικά δομικά υλικά έχουν χρησιμοποιηθεί για υπέρθυρα. [1]
Στην κλασική δυτική αρχιτεκτονική και μεθόδους κατασκευής, σύμφωνα με τον ορισμό Merriam-Webster, ένα υπέρθυρο είναι ένα φέρον μέλος και τοποθετείται πάνω από μια είσοδο. [1] Το υπέρθυρο που ονομάζεται επιστύλιο, είναι δομικό στοιχείο που στηρίζεται συνήθως σε πέτρινους κίονες ή πεσσούς, πάνω από μια πύλη ή μια είσοδο. Ένα παράδειγμα από την πολιτιστική περίοδο της Μυκηναϊκής Ελλάδας (περίπου 1600 - 1100 π.Χ.) είναι ο Τάφος του Ατρέα στις Μυκήνες. Ζυγίζει 120 τόνους, με διαστάσεις κατά προσέγγιση 8,3 × 5,2 × 1,2 μέτρα, [3] ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο.
Ένα υπέρθυρο μπορεί να στηρίζει την καμινάδα πάνω από το τζάκι ή να εκτείνεται πάνω από ένα μονοπάτι, σχηματίζοντας μια πέτρινη γέφυρα.
Διακοσμητικές χρήσεις Επεξεργασία
Η χρήση της μορφής υπέρθυρου ως διακοσμητικού αρχιτεκτονικού στοιχείου πάνω από πύλες, χωρίς δομική λειτουργία, έχει χρησιμοποιηθεί στις αρχιτεκτονικές παραδόσεις και ρυθμούς των περισσότερων πολιτισμών κατά τη διάρκεια των αιώνων.
Παραδείγματα της διακοσμητικής χρήσης του υπέρθυρου είναι στις αίθουσες με τα υποστυλία στην αρχαία Αίγυπτο και στην ινδική αρχιτεκτονική των βουδιστικών ναών σε σπηλιές. Προγενέστεροι προϊστορικοί και επακόλουθοι ινδικοί βουδιστικοί ναοί ήταν ξύλινα κτίρια με δομικά φέροντα ξύλινα υπέρθυρα. Οι λαξευτοί σε πέτρα ναοί ήταν πιο ανθεκτικοί και τα μη φέροντα σκαλιστά πέτρινα υπέρθυρα επιτρέπουν δημιουργικές διακοσμητικές χρήσεις κλασικών βουδιστικών στοιχείων. Οι ειδικευμένοι τεχνίτες μπόρεσαν να προσομοιώσουν την εμφάνιση του ξύλου, μιμούμενοι τις αποχρώσεις μιας ξύλινης δομής και του κόκκου ξύλου στη λάξευση σπηλαιωδών ναών σε μονολιθικό βράχο. [4] Σε ανεξάρτητα παραδείγματα κτιρίων της Ινδίας, η αρχιτεκτονική παράδοση Χοϊσάλα μεταξύ του 11ου και του 14ου αιώνα παρήγαγε πολλά περίτεχνα σκαλισμένα μη δομικά πέτρινα υπέρθυρα στην περιοχή του Νότιου οροπεδίου Ντέκκαν της νότιας Ινδίας. Η εποχή της Αυτοκρατορίας Χοϋσάλα ήταν μια σημαντική περίοδος στην ανάπτυξη της τέχνης και της αρχιτεκτονικής στον πολιτισμό Κανάντιγκαν της Νότιας Ινδίας. Μνημονεύεται σήμερα κυρίως για τα μαντάπα , τους υπέρθυρους ναούς των Ινδουιστών και άλλα αρχιτεκτονικά στοιχεία, όπως στο ναό Τσενακεσάβα.
Ο πολιτισμός των Μάγια στην Αμερική ήταν γνωστός για την εκλεπτυσμένη τέχνη και τη μνημειακή αρχιτεκτονική του. Η πόλη των Μάγια Γιαστσιλάν, στον ποταμό Ουσουμασίντα στο σημερινό νότιο Μεξικό, ειδικεύεται στην λιθοτεχνία των διακοσμητικών στοιχείων σε φέροντα πέτρινα υπέρθυρα. [5] Τα πρώτα σκαλιστά υπέρθυρα δημιουργήθηκαν το 723 μ.Χ. Στον αρχαιολογικό χώρο Γιαστσιλάν υπάρχουν πενήντα οκτώ υπέρθυρα με διακοσμητικά τμήματα πάνω από πόρτες μεγάλων κατασκευών. Ανάμεσα στα καλύτερα γλυπτά των Μάγια συγκαταλέγονται τα τρία υπέρθυρα πόρτας που παρουσιάζουν αφηγηματικές σκηνές μιας βασίλισσας που γιορτάζει το χρίσμα του βασιλιά από έναν θεό. [6]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Glossary of Medieval Art and Architecture - Lintel». University of Pittsburgh. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2007.
- ↑ Υπέρθυρο, Λεξικό Τριανταφυλλίδη, Πύλη για την Ελληνική Γλώσσα
- ↑ Dodwell, Edward (1819). A Classical and Topographical Tour Through Greece: During the Years. Rodwelland Martin.
- ↑ Keay, John (2000). India: A History. New York: Grove Press. σελίδες 124–127. ISBN 978-0-8021-3797-5.
- ↑ Mayan Ruins http://www.mayan-ruins.org/yaxchilan/. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 2020. Missing or empty
|title=(βοήθεια) - ↑ Simon Martin· Nikolai Grube (2000). Chronicle of the Maya Kings and Queens. London: Thames & Hudson Ltd. σελίδες 117, 125. ISBN 978-0-500-05103-0.