Επαρχία Κιρκλαρελί
επαρχία της Τουρκίας
(Ανακατεύθυνση από Επαρχία Σαράντα Εκκλησιών)
Η επαρχία Κιρκλαρελί (Kırklareli) είναι μία από τις τέσσερις επαρχίες στις οποίες διαιρείται διοικητικά η Ευρωπαϊκή Τουρκία. Βρίσκεται στα βόρεια της Ανατολικής Θράκης στα σύνορα της Τουρκίας με τη Βουλγαρία και συνορεύει επίσης με τις επαρχίες Κωνσταντινούπολης, Ραιδεστού και Αδριανούπολης. Η επαρχία καταλαμβάνει έκταση 6.550 τ.χλμ. και ο πληθυσμός της είναι 366.363 σύμφωνα με την απογραφή του 2018[1]. Πρωτεύουσά της είναι οι Σαράντα Εκκλησιές (στα τουρκικά: Κιρκλαρελί).
| Επαρχία Κιρκλαρελί | |
|---|---|
| — Επαρχία — | |
 | |
| Χώρα | Τουρκία |
| Γεωγραφικό διαμέρισμα | Μαρμαρά |
| Έκταση | 6.550 km2 |
| Πληθυσμός (2018) | |
| • Σύνολο | 366.363 |
| Δικτυακός τόπος: http://www.kirklareli.gov.tr/ | |
ΔιαμερίσματαΕπεξεργασία
Η επαρχία Κιρκλαρελί χωρίζεται σε 8 διαμερίσματα, με ονομασίες οι οποίες προέρχονται από τις αντίστοιχες έδρες τους:
- Κιλκλαρελί (παλ. Σαράντα Εκκλησιές)
- Μπαμπά Εσκί (Babaeski, παλ. Αρτεσκός)
- Ντεμίρκιοϊ (Demirköy, παλ. Σαμάκοβο[2][3])
- Κόφτσας (Kofçaz)
- Λουλέ Μπουργκάς (Lüleburgaz, παλ. Αρκαδιούπολη[4])
- Πεχλιβάνκιοϊ (Pehlivanköy, παλ. Pavli ή Άγιος Παύλος[5])
- Πινάρ Χισάρ (Pınarhisar, παλ. Βρύση[6])
- Βίζε (Vize, παλ. Βιζύη)
ΠαραπομπέςΕπεξεργασία
- ↑ «Merkezi Dağıtım Sistemi». biruni.tuik.gov.tr. Ανακτήθηκε στις 14 Μαΐου 2022.
- ↑ Cohen, Saul Bernard· Cohen, Saul (2008). «Demirkoy». The Columbia Gazetteer of the World: A to G. Columbia University Press. σελ. 995. ISBN 978-0-231-14554-1.
- ↑ Αποστολίδης, Κ. (1944). «Το Σαμμακόβι και τα μεταλλεία του». ΘΡΑΚΙΚΑ (Αθήνα) 19: 178. https://www.he.duth.gr/erg_laog/thrakika/Thrakika19.pdf.
- ↑ Kazhdan, Alexander, επιμ. (1991). «Arkadiopolis in Thrace» (στα αγγλικά). The Oxford Dictionary of Byzantium. Οξφόρδη και Νέα Υόρκη: Oxford University Press, σελ. 173. ISBN 0-19-504652-8.
- ↑ «PEHLİVANKÖY». T.C. Kırklareli Valiligi.
- ↑ Elâm, Nilgün (2010). ΣΧΕΣΕΙΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΚΑΙ ΟΘΩΜΑΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΑ ΕΤΗ 1391-1421 (διδακτορική διατριβή). Θεσσαλονίκη: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. σελ. 131.