Οι Επτά Διάκονοι, συχνά γνωστοί και ως Επτά, ήταν ηγέτες που εκλέχτηκαν από τη παλαιοχριστιανική εκκλησία για να υπηρετήσουν την κοινότητα των πιστών στην Ιερουσαλήμ, για να δώσουν τη δυνατότητα στους Αποστόλους να επικεντρωθούν στην «προσευχή και την διάδοση του Λόγου»[1] και να αντιμετωπίσουν μια ανησυχία που εγείρεται από Ελληνόφωνους πιστούς για τις χήρες τους που τις παραβλέπαν στην καθημερινή διακονία και το κήρυγμα.

Τμήμα τοιχογραφίας στο παρεκκλήσι της Νικολίνης από τον Φρα Αντζέλικο, που απεικονίζει τον Άγιο Πέτρο να χρίζει τους Επτά Διάκονουςς. Ο Άγιος Στέφανος φαίνεται να γονατίζει.
Τμήμα τοιχογραφίας στο παρεκκλήσι της Νικολίνης από τον Φρα Αντζέλικο, που απεικονίζει τον Άγιο Πέτρο να χρίζει τους Επτά Διάκονους. Ο Άγιος Στέφανος φαίνεται να γονατίζει.

Τα έργα του Στεφάνου και του Φίλιππου είναι τα μόνα δύο καταγεγραμμένα και αφορούν το κήρυγμα, την κατήχηση και το βάπτισμα. Ο Φίλιππος αναφέρεται απλά ως «ευαγγελιστής» στο κεφάλαιο 18.

Ο διορισμός τους περιγράφεται στο κεφάλαιο 6 των Πράξεων των Αποστόλων.[2] Σύμφωνα με μια μεταγενέστερη παράδοση, υποτίθεται ότι ήταν επίσης μεταξύ των εβδομήκοντα μαθητών που εμφανίζονται στο Ευαγγέλιο του Λουκά.[3] Αν και οι Επτά δεν αποκαλούνται «διάκονοι» στη Καινή Διαθήκη, ο ρόλος τους περιγράφεται ως «διακονικός» και επομένως συχνά θεωρούνται ως οι πρόδρομοι της χριστιανικής τάξης των διακονών.[4]

Οι Επτά Διάκονοι[5] κατά τις Γραφές ήταν:

Σύμφωνα με την αφήγηση στις Πράξεις, ταυτοποιήθηκαν και επιλέχθηκαν από την κοινότητα των πιστών βάσει της φήμης και της σοφίας τους, «γεμάτοι από το Άγιο Πνεύμα», και ο διορισμός τους επιβεβαιώθηκε από τους Αποστόλους.

Λεπτομέρειες

Επεξεργασία

Μόνο ο Στέφανος και ο Φίλιππος συζητούνται λεπτομερώς στις Πράξεις. Η παράδοση δεν παρέχει τίποτα περισσότερο για τον Νικάνορα ή τον Παρμενά. Ο Στέφανος έγινε ο πρώτος μάρτυρας της εκκλησίας όταν σκοτώθηκε από έναν όχλο, και του οποίου ο θάνατος συμφωνήθηκε από τον Σαούλ του Ταρσού, τον μελλοντικό Απόστολο Παύλο.[6] Ο Φίλιππος ευαγγελίστηκε στη Σαμάρεια, όπου μετέτρεψε τον Σίμων τον Μάγο και έναν Αιθιοπικό ευνούχο, αρχίζοντας παραδοσιακά την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αιθιοπίας.

Ο Νικόλαος, ο οποίος ήρθε από την Αντιόχεια, περιγράφεται στις Πράξεις ως μετατρεπόμενος στον Ιουδαϊσμό.[7] Δεν τον θυμόνταν μερικοί απο τους πρώτους συγγραφείς. Σύμφωνα με το βιβλίο "Adversus Haereses" (Κατά των Αιρέσεων) του Ειρηναίου, οι Νικολαΐτες, μια αιρετική σέκτα που καταδικάστηκε ήδη από το Βιβλίο της Αποκάλυψης, πήραν το όνομά τους από τον διάκονο.

Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια καταγράφει μια ιστορία. Oι Απόστολοι κατηγόρησαν τον Νικόλαο για κακομεταχείριση της όμορφης γυναίκας του λόγω της ζηλοτυπίας του, την άφησε και συγκατατέθηκε σε οποιονδήποτε άλλον την παντρευτεί, λέγοντας ότι η σάρκα της πρέπει να κακοποιηθεί. Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια σημειώνει ότι η επαληθευσιμότητα της ιστορίας είναι συζητήσιμη, αν και οι ίδιοι οι Νικολαΐτες ίσως θεωρούσαν τον Νικόλαο ιδρυτή τους.[8]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ 6:2. 
  2. «ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ- ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6». users.sch.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2020. 
  3. «Bible Gateway passage: Lucas 10:1-17 - Reina-Valera 1960». Bible Gateway (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2020. 
  4. «3 views on the ministry of the Seven in Acts 6». Marg Mowczko (στα Αγγλικά). 4 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2020. 
  5. «Bible Gateway passage: ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ 6:1-7 - SBL Greek New Testament». Bible Gateway (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2020. 
  6. ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ 8, Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) (TGV) | The Bible App. 
  7. The Acts of the Apostles (New York: Anchor, 1998), pp. 243 and 350
  8. «CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: Seven Deacons». www.newadvent.org. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2020.