Εϊσάκου Σάτο
Ο Εϊσάκου Σάτο ( 27 Μαρτίου 1901- 3 Ιουνίου 1975) ήταν Ιάπωνας πολιτικός, ο οποίος διατέλεσε Πρωθυπουργός της Ιαπωνίας από τις 9 Νοεμβρίου 1964 έως τις 7 Ιουλίου 1972. Είναι ο τρίτος μακροβιότερος Ιάπωνας πρωθυπουργός και ο δεύτερος με τη μεγαλύτερη συνεχή θητεία μετά τον Σίνζο Άμπε. Ο Σάτο ενέταξε την Ιαπωνία στη Συνθήκη μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων, πράγμα για το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1974, από κοινού με τον Σιν ΜακΜπράιντ.
Πρότερα χρόνια Επεξεργασία
Ο Σάτο γεννήθηκε στο Ταμπούσε της επαρχίας Γιαμαγκούτσι στις 27 Μαρτίου 1901. Σπούδασε νομική, με ειδίκευση στο Γερμανικό Δίκαιο, στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Το 1923 κρίθηκε επιτυχών στις δημόσιες εξετάσεις για διορισμό στον δημόσιο τομέα και τον επόμενο χρόνο, μετά την αποφοίτησή του, διορίστηκε στο Υπουργείο Σιδηροδρόμων ως δημόσιος υπάλληλος. Διατέλεσε διοικητής της Υπηρεσίας Σιδηροδρόμων της Οσάκα από το 1944 έως το 1946 και Υφυπουργός για τις Μεταφορές από το 1947 έως το 1948.[8]
Ο Σάτο εξελέγη μέλος της Εθνικής Δίαιτας το 1949, ως υποψήφιος του Φιλελεύθερου Κόμματος. Από τον Απρίλιο του 1950 έως τον Μάιο 1951 και ξανά από τον Ιανουάριο του 1953 έως τον Ιούλιο του 1954 διατέλεσε Γενικός Γραμματέας του Φιλελεύθερου Κόμματος. Ο Σάτο άρχισε να ανέρχεται στην ιεραρχία του Φιλελεύθερου Κόμματος στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 και κατέλαβε σε αυτό το διάστημα διάφορες υπουργικές θέσεις, όπως Υπουργός Ταχυδρομείων και Τηλεπικοινωνιών από τον Ιούλιο του 1951 έως τον Ιούλιο του 1952 και Υπουργός Κατασκευών από τον Οκτώβριο του 1952 έως τον Φεβρουάριο του 1953. Από τον Δεκέμβριο του 1957 έως τον Ιούνιο του 1958 ήταν επικεφαλής του εκτελεστικού συμβουλίου του Φιλελεύθερου Κόμματος και από τον Ιούνιο του 1958 έως τον Ιούλιο του 1960 Υπουργός Οικονομίας στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Νομπουσούκε Κίσι, ο οποίος ήταν και αδελφός του. Ο Σάτο ήταν Υπουργός Διεθνούς Εμπορίου και Βιομηχανίας από τον Ιούλιο του 1961 έως τον Ιούλιο του 1962. Τον Ιούλιο του 1963 διορίστηκε Υπουργός του Κράτους και είχε την ευθύνη της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων του 1964 στο Τόκιο.
Πρωθυπουργός της Ιαπωνίας Επεξεργασία
Ο Σάτο έγινε Πρωθυπουργός της Ιαπωνίας στις 9 Νοεμβρίου 1964, όταν διαδέχτηκε τον πρωθυπουργό Χαγιάτο Ικέντα, ο οποίος παραιτήθηκε λόγω της επιδεινούμενης υγείας του. Ο Σάτο εξελέγη και Πρόεδρος του Φιλελεύθερου Κόμματος στις 1 Δεκεμβρίου 1964, επισφραγίζοντας την εξουσία του. Η κυβέρνηση του Σάτο παρέμεινε δημοφιλής στην Ιαπωνία, λόγω της ταχύτατης οικονομικής ανάπτυξης, την πρώτη σε θέση παγκοσμίως. Την περίοδο 1967 έως 1971 η ιαπωνική οικονομία παρουσίαζε συνεχή ανάπτυξη και άνοδο. [9]
Στην εξωτερική πολιτική, η κυβέρνηση του Σάτο επιδίωξε ισορροπία σχέσεων με την κομμουνιστική Κίνα και τις Η.Π.Α., αν και υποστήριξε την αμερικανική στρατιωτική ανάμειξη στο Βιετνάμ, προκαλώντας διαμαρτυρίες, κυρίως από φοιτητές. Οι διαμαρτυρίες ήταν τόσο σφοδρές, ώστε το 1969 η κυβέρνηση Σάτο αναγκάστηκε να κλείσει το Πανεπιστήμιο του Τόκιο για ένα έτος. [10] Σε θέματα πυρηνικών όπλων, ο Σάτο υποστήριζε ότι η Ιαπωνία έπρεπε να αποκτήσει ένα πυρηνικό οπλοστάσιο ισοδύναμο με αυτό της Κίνας, αλλά συνάντησε την αντίθεση των Η.Π.Α. Ο Αμερικανός Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον άσκησε πίεση στην Ιαπωνία να ενταχθεί στη Συνθήκη μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων. Ο Σάτο παρουσίασε στις 11 Δεκεμβρίου 1967 τις τρεις μη πυρηνικές αρχές, που ήταν η μη παραγωγή, η μη κατοχή και η μη εισαγωγή πυρηνικών όπλων. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του Σάτο, η Ιαπωνία εντάχθηκε στη Συνθήκη μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων. Η Δίαιτα ψήφισε την αποδοχή των αρχών της συνθήκης το 1971.
Ο Σάτο διαπραγματεύτηκε με τις Η.Π.Α. και το θέμα της κατοχής της Οκινάουα από τον Αμερικανικό Στρατό, από το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου το 1945. Το 1969 ο Σάτο έφθασε σε συμφωνία με τον Αμερικανό Πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον για την επιστροφή της Οκινάουα στην Ιαπωνία και την απομάκρυνση των πυρηνικών όπλων που υπήρχαν εκεί. Η συμφωνία ωστόσο προέβλεπε τη διατήρηση των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στο νησί.[11] Η Οκινάουα επέστρεψε στην Ιαπωνία στις 15 Μαΐου 1972.
Ο Σάτο εξελέγη στην πρωθυπουργία της Ιαπωνίας δύο φορές, στις εκλογές του 1967 και του 1969. Το 1972 ο Σάτο αποφάσισε να μην διεκδικήσει επανεκλογή και παρέδωσε τη θέση του στον Κακουέι Τανάκα στις 7 Ιουλίου 1972, μετά από 7 έτη και 242 ημέρες πρωθυπουργίας, ένα σπάνιο ρεκόρ για έναν πρωθυπουργό στην ταραγμένη και ασταθή πολιτική σκηνή της Ιαπωνίας.
Ύστερη ζωή Επεξεργασία
Ο Σάτο τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1974 μαζί με τον Σιν ΜακΜπράιντ, χάρη στη συμβολή του στην ένταξη της Ιαπωνίας στη Συνθήκη μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων. Παραμένει μέχρι σήμερα ο μόνος Ιάπωνας που έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης.
Ο Σάτο απεβίωσε στις 3 Ιουνίου 1975 στο Τόκιο μετά από βαρύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε υποστεί πριν λίγες εβδομάδες. Οι στάχτες του τάφηκαν στο οικογενειακό κοιμητήριο του Ταμπούσε.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Αγγλικά) SNAC. w6rs7w1f. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Sato-Eisaku. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 13094038. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ «The Nobel Peace Prize 1974». (Αγγλικά) nobelprize.org. Ίδρυμα Νόμπελ. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2021.
- ↑ «Table showing prize amounts». (Αγγλικά) Ίδρυμα Νόμπελ. Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2021.
- ↑ BOE-A-1965-6784.
- ↑ Ben-Meir, Alon (2013-04-16). «Earning the Nobel Peace Prize». Digest of Middle East Studies 22 (1): 1–7. doi:. ISSN 1060-4367. http://dx.doi.org/10.1111/dome.12009.
- ↑ Daniel, Hugh (1979-03). «Book Review: The Making of Economic Society». The American Economist 23 (1): 83–84. doi:. ISSN 0569-4345. http://dx.doi.org/10.1177/056943457902300120.
- ↑ Lett, Bow Tong (1975-02). «Long delay learning in the T-maze». Learning and Motivation 6 (1): 80–90. doi:. ISSN 0023-9690. http://dx.doi.org/10.1016/0023-9690(75)90036-3.
- ↑ Alvarez, David J.; Ambrose, Stephen E. (1977-09). «Rise to Globalism: American Foreign Policy, 1938-1976». The Western Political Quarterly 30 (3): 440. doi:. ISSN 0043-4078. http://dx.doi.org/10.2307/447951.