Βικιπαίδεια

Ζακλίν ντε Ντεκέρ

Βελγίδα κοινωνική ακτιβίστρια

Η Ζακλίν ντε Ντεκέρ (γαλλικά: Jacqueline de Decker), γεννημένη στο Βέλγιο στις 5 Μαΐου 1913 και αποβιώσασα στις 3 Απριλίου 2009, ήταν από κοινού ιδρύτρια με τη Μητέρα Τερέζα οργάνωσης ασθενών και πασχόντων η οποία βρισκόταν σε συνεργασία με τις Ιεραπόστολους του Ελέους.

Ζακλίν ντε Ντεκέρ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Jacqueline de Decker) (Γαλλικά)
Γέννηση5  Μαΐου 1913
Βέλγιο
Θάνατος3  Απριλίου 2009
Χώρα πολιτογράφησηςΒέλγιο
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
ΣπουδέςΚαθολικό Πανεπιστήμιο του Λέβεν (1834-1968)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητακοινωνικός ακτιβιστής
νοσηλεύτρια[1]
δεδομένα

Βιογραφία Επεξεργασία

Η Ζακλίν ντε Ντεκέρ γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1913, ούσα γόνος βελγικής παλαιάς οικογένειας εννέα τέκνων[2]. Ο πατέρας της ήταν εύπορος επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης φυτειών στη Βραζιλία και στην Ινδονησία[3].

Ιεραποστολική κλίση, Βελγική Αντίσταση και αναχώρηση για την Ινδία Επεξεργασία

Σε ηλικία 17 ετών, ένιωσε την κλίση να γίνει ιεραπόστολος[4]. Στη συνέχεια, πραγματοποίησε ανώτατες σπουδές στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Λέβεν, όπου και αποφοίτησε με ειδίκευση στην κοινωνιολογία, ενώ, παράλληλα, ειδικεύτηκε στη νοσηλευτική και στις πρώτες βοήθειες. Στην πορεία, κατέστη νοσηλεύτρια και ανέλαβε την ιατρική φροντίδα τραυματιών στην πόλης της Αμβέρσας κατά την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου[5]. Παράλληλα, συμμετείχε στη Βελγική Αντίσταση, αναλαμβάνοντας την ιατρική φροντίδα δραπετών Βρετανών στρατιωτών οι οποίοι αναζητούσαν τρόπο διαφυγής προς την Αγγλία[6], πράξη για την οποία και μετέπειτα έλαβε σχετική διάκριση.

Αργότερα, Ιησουίτης ιερέας την συμβούλευσε να μεταβεί στην Ινδία[4], με την ίδια, τελικώς, να αποφασίζει να αναχωρήσει με προορισμό το Μαντράς[7]. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της, ενημερώθηκε για τον θάνατο του ιερέα ο οποίος την είχε συμβουλεύσει σχετικώς, ενώ κατά την άφιξή της, ούσα άπορη και χωρίς συνοδό, συνήθισε να ζει έναν λιτό τρόπο ζωής, υιοθετώντας το παραδοσιακό τοπικό σάρι[6]. Επί χρονικού διαστήματος διάρκειας δύο ετών, έζησε μόνη της μεταξύ των απόρων του Μαντράς, προσπαθώντας να απαλύνει τη δυστυχία τους[8].

Συνάντηση με τη Μητέρα Τερέζα Επεξεργασία

Μαθαίνοντας, μέσω Ιησουίτη ιερέα, πως μοναχή υπαγόμενη στο τάγμα των Αδελφών του Λορέτο απαρνήθηκε τα εγκόσμια προκειμένου να ζήσει μεταξύ των απόρων επιλέγοντας, επίσης, το σάρι ως ένδυμα, η Ζακλίν ντε Ντεκέρ πήγε να τη συναντήσει[9]. Ως αποτέλεσμα, στα τέλη του 1948, συνάντησε τη Μητέρα Τερέζα. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου, η τελευταία εκπαιδευόταν στα στοιχειώδη της ιατρικής περίθαλψης πλησίον των Αδελφών των Ιατρικών Ιεραποστολών με έδρα την Πάτνα, στην πολιτεία του Μπιχάρ. Σύντομα, υπήρξε αμοιβαία μεταξύ τους έλξη μέσω της κοινής πίστης τους προς τον Ιησού Χριστό, καθώς και μέσω της κοινής επιθυμίας τους παροχής βοήθειας προς τους απόρους.

Μερική παράλυση και ίδρυση των Πασχόντων Συνεργατών Επεξεργασία

Επιθυμώντας την ένταξή της στο νεοϊδρυθέν τάγμα της Μητέρας Τερέζας, η Ζακλίν ντε Ντεκέρ κλήθηκε, ωστόσο, να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα υγείας τα οποία και την απέτρεψαν από την υλοποίηση της επιθυμίας της. Ως αποτέλεσμα, η ίδια επέστρεψε στο Βέλγιο, όπου και ενημερώθηκε πως πάσχει από σοβαρή ασθένεια[10]. Στη συνέχεια, υπέστη αριθμό ιατρικών επεμβάσεων, καθώς και δεκαπέντε μεταμοσχεύσεις, με απώτερο σκοπό την αποφυγή της πλήρους παράλυσης. Ωστόσο, τελικώς, παρέμεινε παράλυτη σε ποσοστό της τάξεως του 80 %[11], ενώ ενημέρωσε τη φίλη της μέσω σχετικής επιστολής πως αδυνατούσε, πλέον, να επιστρέψει στην Ινδία. Ως αποτέλεσμα, ανέπτυξαν μεταξύ τους μακρά επιστολική αλληλογραφία. Έπειτα από ορισμένο αριθμό ετών, το 1952, η Μητέρα Τερέζα της ζήτησε να γίνει το δεξί της χέρι, δηλαδή να καταστεί ωσάν πνευματική αδελφή της, προσφέροντας τα βάσανά της στο Θεό με απώτερο σκοπό την επιτυχία του έργου τους[12][13][14]. Συγκεκριμένα, έγραφε σχετικώς:

Πνευματικώς συνδεόμενη με τις προσπάθειές μας, θα μετέχεις μέσω της προσφοράς των βασάνων και της προσευχής σου στο έργο μας στις φτωχογειτονιές. Το έργο μας είναι τεράστιο και χρειάζομαι πολυάριθμους εργάτες. Ωστόσο, χρειάζομαι, επίσης, ψυχές όπως η δική σου οι οποίες υποφέρουν και προσεύχονται υπέρ της επιτυχίας του έργου μας. Δέχεσαι να προσφέρεις τα βάσανά σου στις εδώ αδελφές σου προκειμένου να τους παρέχεις σε καθημερινή βάση τη δύναμη να φέρουν εις πέρας το έργο ευσπλαχνίας τους[12];

— Μητέρα Τερέζα, Επιστολή, Οκτώβριος 1952

Οργάνωση και επέκταση του έργου Επεξεργασία

Η Ζακλίν ντε Ντεκέρ ανέλαβε την ευθύνη οργάνωσης και προώθησης του συγκεκριμένου ιεραποστολικού κηρύγματος μέσω της προσευχής και αυτοπροσφοράς μεταξύ των ασθενών. Σε κάθε άτομο το οποίο συναντούσε και το οποίο έπασχε από ασθένεια, έθετε ως στόχο την υποστήριξη μέσω της προσευχής μίας εκ των Ιεραποστόλων του Ελέους[13][15]. Ως αποτέλεσμα, προέκυψε η αναδοχή κάθε μοναχού ή μοναχής από ασθενές ή πάσχων πρόσωπο. Στις 12 Απριλίου 1953, οι 37 πρώτες δόκιμες μοναχές της Μητέρας Τερέζας πραγματοποίησαν την θρησκευτική ομολογία τους, ενώ, από την πλευρά της, η Ζακλίν ντε Ντεκέρ πέτυχε να εντοπίσει αντίστοιχο αριθμό ασθενών που θα αναλάμβαναν την αναδοχή τους. Καθώς οι Ιεραπόστολοι του Ελέους ξεπέρασαν τα 2.000 μέλη, οι ασθενείς και πάσχοντες συνεργάτες ενέταξαν αντίστοιχο αριθμό μελών[10]. Στη συνέχεια, όταν το Βατικανό προχώρησε στην επίσημη αναγνώριση της Οργάνωσης των Συνεργατών, η ίδια κατέστη ως διεθνής συνδετικός κρίκος[15]. Από την κλίνη της, συνέχισε να αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των ασθενών, με τον αριθμό αυτών να φτάνει έως τις 5.000 μέλη, κατανεμημένα σε περισσότερες από, συνολικά, πενήντα χώρες[16]. Το 1979, συνόδευεσε τη Μητέρα Τερέζα κατά τη βράβευσή της με το Βραβείο Νόμπελ[17][18].

Επεκτείνοντας περαιτέρω το έργο της στον τομέα της κοινωνικής βοήθειας πλησίον, περίπου, 2.000 πόρνων, η Ζακλίν ντε Ντεκέρ τις επισκεπτόταν με τη χρήση ειδικώς μετασκευασμένου οχήματος[10].

Επί χρονικού διαστήματος διάρκειας τριανταπέντε ετών, διηύθυνε το συγκεκριμένο έργο κοινωνικής βοήθειας και αναδοχής, έχοντας ως έδρα το ταπεινό διαμέρισμά της στα προάστια της Αμβέρσας[12]. Η συγκεκριμένη αναδοχή βασιζόταν στη φιλία και στην προσευχή.

Κατά τις απαρχές της δεκαετίας του 1990, οι ασθενείς και πάσχοντες συνεργάτες αριθμούσαν, συνολικά, 6.000 μέλη, ωστόσο, στη συνέχεια, βρέθηκαν αντιμέτωποι με «βαθιά κρίση», καθώς, ολίγον καιρό προ του θανάτου της το 1997, η Μητέρα Τερέζα αποφάσισε πως η συγκεκριμένη οργάνωση όφειλε, πλέον, να τελεί υπό την ηγεσία της μοναστικής αδελφότητάς της των Ιεραποστόλων του Ελέους, απόφαση αυταρχικού χαρακτήρα η οποία και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις μεταξύ των μελών[19].

Η Ζακλίν ντε Ντεκέρ απεβίωσε στις 3 Απριλίου 2009.

Το έργο των πασχόντων συνεργατών Επεξεργασία

Τον Δεκέμβριο του 2010, οι ασθενείς και πάσχοντες συνεργάτες αριθμούσαν, συνολικά, 3.000 μέλη[20]. Πλέον, τελούν υπό την άμεση ηγεσία των Ιεραποστόλων του Ελέους[19].

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ Ανακτήθηκε στις 24  Ιουνίου 2019.
  2. ↑ (Αγγλικά) Spink, Kathryn (22 Φεβρουαρίου 2012). «Mother Teresa's "Spiritual Powerhouse" : Jacqueline de Decker and the Link for Sick and Suffering Co-Workers». The Word Among Us. Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2017. 
  3. ↑ (Αγγλικά) Chawla, Navin (1992). Mother Teresa. Sinclair-Stevenson. σελ. 104. 
  4. ↑ 4,0 4,1 (Αγγλικά) Chawla, Navin (1992). Mother Teresa. Sinclair-Stevenson. σελ. 103. 
  5. ↑ (Αγγλικά) Spink, Kathryn (1981). The miracle of love: Mother Teresa of Calcutta, her Missionaries of Charity, and her co-workers. Harper and Row. σελ. 165. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Cassati 2012, σελ. 85.
  7. ↑ (Γαλλικά) Bulletin critique du livre français. 475-480. Direction générale des relations culturelles et œuvres françaises à l'étranger. 1985. σελ. 1046. 
  8. ↑ (Αγγλικά) Bolen, Jean Shinoda (2007). Close to the Bone: Life-Threatening Illness As a Soul Journey. Conari. σελ. 143. 
  9. ↑ Cassati 2012, σελ. 85-86.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 (Αγγλικά) Spink, Kathryn (2002). «Autobiographical Talk». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2022. 
  11. ↑ (Γαλλικά) Mère Teresa· González-Balado, José Luis (1987). Nous serons jugés sur l'amour. Éditions Médiaspaul. σελ. 108. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 (Γαλλικά) «Mère Teresa et sa demande de palancas». Mouvement des Cursillos Francophones du Canada. 10 Δεκεμβρίου 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Δεκεμβρίου 2004. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2022. 
  13. ↑ 13,0 13,1 (Αγγλικά) «Branches On The Vine». Mother Teresa Cause. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιανουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2022. 
  14. ↑ Cassati 2012, σελ. 86-89.
  15. ↑ 15,0 15,1 Cassati 2012, σελ. 84.
  16. ↑ Cassati 2012, σελ. 89.
  17. ↑ (Γαλλικά) Mère Teresa· González-Balado, José Luis (1987). Nous serons jugés sur l'amour. Éditions Médiaspaul. σελ. 102. 
  18. ↑ (Αγγλικά) Egan, Eileen (1986). Such a vision of the street: Mother Teresa, the spirit and the work. Image Books. σελ. 368. 
  19. ↑ 19,0 19,1 (Γαλλικά) André, Pascal (16 Οκτωβρίου 2003). «Une goutte de délivrance dans un océan de souffrance». La Libre Belgique. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2022. 
  20. ↑ (Γαλλικά) «De la souffrance à la joie». Éditions du Cerf. 2010. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2022. 

Πηγές Επεξεργασία

  • (Γαλλικά) Spink, Kathryn (1985). De la souffrance à la joie : mère Teresa de Calcutta et ses Coopérateurs malades et affligés. Παρίσι: Éditions du Cerf. ISBN 2-204-02324-8. 
  • (Γαλλικά) Cassati, Sandro (2012). Mère Térésa. City Edition. σελ. 84-89. ISBN 978-2-8246-0143-4. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ζακλίν_ντε_Ντεκέρ&oldid=9651871"