Ζλάτκο Σούλεντιτς
Ο Ζλάτκο Σούλεντιτς (16 Μαρτίου 1893 – 9 Ιουλίου 1971) ήταν Κροάτης ζωγράφος τοπίων και πορτρέτων.
| Ζλάτκο Σούλεντιτς | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 16 Μαρτίου 1893[1] Glina[2] |
| Θάνατος | 9 Ιουλίου 1971[1] Ζάγκρεμπ[2] |
| Τόπος ταφής | νεκροταφείο Μιριγκόι |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Σπουδές | Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ζωγράφος[2] |
| Επηρεάστηκε από | Βλάντιμιρ Μπέτσιτς |
Ήταν ένας από τη δεύτερη γενιά Κροατών μοντέρνων ζωγράφων, οπαδός των ζωγράφων του Κύκλου του Μονάχου. Σπούδασε επίσης στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου και άρχισε να αναπτύσσει τη δική του εκδοχή εξπρεσιονισμού και κυβισμού στην Κροατία, με εκλεπτυσμένες χρωματικές αρμονίες. Στο μεταγενέστερο έργο του ο Σούλεντιτς ζωγράφισε θρησκευτικά μοτίβα, τοπία και όψεις της πόλης, αλλά παρέμεινε πρωτίστως ζωγράφος πορτρέτων. Δίδαξε σχέδιο στο σχολείο και στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ζάγκρεμπ. Ταξίδεψε πολύ και δημοσίευσε ένα βιβλίο «Άνθρωποι, Τόποι, Άπειρο» (Ljudi, krajevi, beskraj).
Βιογραφία Επεξεργασία
Ο Ζλάτκο Σούλεντιτς γεννήθηκε στις 16 Μαρτίου 1893 στο Γκλίνα. Όταν ήταν τριών ετών, πέθανε η μητέρα του. Τα επόμενα χρόνια θα έλεγε στη γυναίκα του ότι η μητέρα του διατηρήθηκε στη μνήμη του «σαν μια σκιά που κάθεται μαζί του στον καναπέ».[3] Παρακολούθησε το γυμνάσιο στο Κάρλοβατς,[4] και το 1910 παρακολούθησε μαθήματα, που έδωσε ο Ρόμπερτ Όερ στην Προσωρινή Σχολή Τεχνών και Χειροτεχνίας στο Ζάγκρεμπ.[5] Η εκπαίδευσή του συνεχίστηκε στο Μόναχο, αρχικά ιδιαίτερα με τον Χάινριχ Κνιρ και μετά στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου (1911–1914).[5] Ενώ ήταν ακόμη φοιτητής, το 1913 επισκέφτηκε το Παρίσι.[6]
Ο Σούλεντιτς εξέθεσε έργα του για πρώτη φορά στα εγκαίνια του Ανοιξιάτικου Σαλονιού του Ζάγκρεμπ του 1916, όταν ήταν ένας από τους διοργανωτές.[6]Την περίοδο 1921-1927 έκανε εκθέσεις με την Ανεξάρτητη Ομάδα Καλλιτεχνών (Grupa nezavisnih umjetnika) της οποίας άλλα μέλη ήταν οι Λιούμπο Μπάμπιτς, Βλάντιμιρ Μπέτσιτς, Γιόζο Κλιάκοβιτς, Φράνο Κρσίνιτς, Ίβαν Μέστροβιτς, Γιερόλιμ Μίσε, Μάριν Στούντιν και Βλάντιμιρ Βαρλάι.[7] Πραγματοποίησε επίσης ατομικές εκθέσεις στην γκαλερί Ούρλιχ το 1921, το 1927 και το 1941.[8]
Από μικρός ταξίδευε πολύ, αρχικά παρέα με τον πατέρα του, έναν γιατρό.[6] Ταξίδεψε εντός της Κροατίας: γύρω από το Γκλίνα και το Κάρλοβατς, το Ζάγκρεμπ, το Γιάπετιτς, το Πλεσίβιτσα και τις ακτές της Αδριατικής,[3] και αργότερα ο Σούλεντιτς επισκεπτόταν τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, σε όλη τη Βόρεια Αφρική, τη Βόρεια Αμερική, τη Νότια Αμερική, τη Βιρμανία, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και την Αίγυπτο.[6] Οι εντυπώσεις από αυτά τα ταξίδια καταγράφηκαν σε σκίτσα και ακουαρέλες, με μια σειρά σημειώσεων, που δημοσιεύτηκαν αργότερα στο βιβλίο του «Άνθρωποι, τόποι, άπειρο» (1971).[5]
Ο Σούλεντιτς δίδαξε ζωγραφική στο σχολείο και αργότερα έγινε καθηγητής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ζάγκρεμπ.[5] Το 1947, λόγω της πολιτικής της εποχής, η θέση του στην Ακαδημία τερματίστηκε.[3] Σε ηλικία 54 ετών, βρέθηκε συνταξιούχος με μια μικρή σύνταξη σε μια εποχή, που ήταν περιορισμένες οι ευκαιρίες να κάνει εκθέσεις και να κερδίσει τα προς το ζην από την τέχνη.[3] Ο Σούλεντιτς αφιέρωσε τον χρόνο του στη ζωγραφική και το 1953 συνέχισε τα ταξίδια του. Μέχρι το 1959, άρχισε να λαμβάνει αναγνώριση για τη δουλειά του σε μεγάλες κροατικές εκθέσεις. Το 1961 παρασημοφορήθηκε με το παράσημο της Δημοκρατίας. Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ριέκα πραγματοποίησε έκθεση για την 70η επέτειό του και ακολούθησαν άλλες γκαλερί: Ζόριν Ντομ, Κάρλοβατς, Γκαλερί Στρόσμαγιερ στο Ζάγκρεμπ, Σαλόνι τέχνης στο Όσιγιεκ, Γκαλερί Καλών Τεχνών στο Σπλιτ και Μάτιτσα χρβάτσκα.[3]
Από το 1964 έως το 1968 ο Σούλεντιτς εργάστηκε για το μοναστήρι των Φραγκισκανών στο Κσάβερ στο Ζάγκρεμπ.[9] Η εικόνα του «Επί του Όρους Κήρυγμα» (Propovijedi na gori) περιλαμβάνει την τελευταία του αυτοπροσωπογραφία.[5]
Το 1969 έλαβε το βραβείο Βλάντιμιρ Ναζόρ για τα επιτεύγματά του σ' όλη του τη ζωή στις εικαστικές τέχνες.
Ο Ζλάτκο Σούλεντιτς πέθανε στο Ζάγκρεμπ στις 9 Ιουλίου 1971.
Κληρονομιά Επεξεργασία
Ο Σούλεντιτς είναι ένας από τους πιο γνωστούς Κροάτες εξπρεσιονιστές.[6] Μια κρίσιμη πρώιμη επιρροή ήταν οι πίνακες του Μίροσλαβ Κράλιεβιτς και το κίνημα της σύγχρονης τέχνης. [9] Η δημόσια εκτίμηση των δικών του έργων ζωγραφικής χρονολογείται από το 1916, στο πρώτο Ανοιξιάτικο Σαλόνι στο Ζάγκρεμπ.[8] Οι ζωγραφικοί του πίνακες παρουσίαζαν το ζωηρό χρώμα και τον εξπρεσιονισμό τόσο συχνά στο μεταγενέστερο έργο του. Αγωνίστηκε για το πνευματικό περιεχόμενο στη ζωγραφική του, λέγοντας ότι ήθελε να μάθει τι κρύβεται πίσω από την πραγματικότητα.[9]
Σε όλη την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία, τοπία, νεκρές φύσεις, πορτρέτα και θρησκευτικές συνθέσεις έφεραν την προσωπική του καλλιτεχνική υπογραφή διαβαθμισμένων τόνων και χρωμάτων με ελεύθερη δουλειά.[6] Αυτό ήταν εμφανές στις γκουάς, τις ακουαρέλες, τα λάδια και τα σχέδιά του.[8] Το 1930 σε ένα ταξίδι του στο Παρίσι, ζωγράφισε μια από τις καλύτερες εικόνες του "Place de Tertre", χρησιμοποιώντας μια περιορισμένη χρωματική παλέτα και δημιουργώντας μια σύγχρονη αίσθηση του χώρου.[9]
Τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 ζωγράφισε τη σειρά καλοκαιρινών ταξιδιών του (Ζαντάρ, Βρμπνικ, Κβάρνερ, Σίπαν). Η χρήση εκφραστικού χρώματος που τείνει προς την αφαίρεση τον έβαλε ανάμεσα στις τάξεις των καλύτερων σύγχρονων Κροατών καλλιτεχνών.[6]
Ο Σούλεντιτς ήταν μια σημαντική φυσιογνωμία της δεύτερης γενιάς του Κροατικού Μοντερνισμού, ο δημιουργός μιας σειράς εμβληματικών έργων με το δικό του στυλ υπογραφής.[3] Ήταν επίσης σύγχρονος καλλιτέχνης. Στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα ήταν δεξιοτέχνης του εκφραστικού χρώματος και απεικόνιζε σε βάθος περιεχόμενο με ανθρώπινες, ζωγραφικές χειρονομίες.[3]
Μια μεγάλη αναδρομική έκθεση του έργου του πραγματοποιήθηκε στη Μοντέρνα Πινακοθήκη του Ζάγκρεμπ το 1972,[3] και στο Περίπτερο Τέχνης το 2011.[10]
Το 1993, στα εκατό χρόνια από τη γέννησή του, τα Κροατικά Ταχυδρομεία εξέδωσαν γραμματόσημο με την αυτοπροσωπογραφία του του 1929.
Έργα Επεξεργασία
Οι πίνακές του περιλαμβάνουν : [8][10][11]
- Τέλη Φθινοπώρου (Kasna Jesen), 1913
- Αυτοπροσωπογραφία, 1915
- Από το Μαξιμίρ (Iz Maksimira), 1915
- Άντρας με κόκκινη γενιάδα (Čovjek s crvenom bradom), 1916
- Portret dr Stjepana Pelca, 1917
- Οδός Πριμόρσκα (Primorska ulica), 1918
- Tunis, 1920
- Ο Πατέρας μου (Moj otac), 1925
- Portret arh. Pičmana, 1926
- Αυτοπροσωπογραφία (Autoportret), 1929
- Place du Tertre, 1930
- Τράπεζα (Banka), 1932
- Κορίτσι με Καπέλο (Djevojčica sa šeširom), 1934
- S. Giovanni i Paolo,Venecija, 1935
- Τοπίο Σαμόμπορ(Samoborski kraj), 1938
- Μεσημέρι (Podne), 1939
- Πορτρέτο του Αντρέγιε Βέντλερ-Βόιτα (Portret Andreje Wendler-Vojta), 1946
- Βρμπνικ (Vrbnik), 1947
- Sv. Donat, 1949
- Πίσω από το Θέατρο I (Iza kazališta I), 1952
- Fontana di Trevi, 1957
- Άντονι(Ante), 1958
- Θέα από το Τζίπαν (Pogled sa đipana), 1962
- Χωράφια στο Τζίπαν (Đipansko polje), 1962
- Αυτοπροσωπογραφία (Autoportret), 1963
- Εκατό σκαλοπάτια (Sto stuba), 1964
- Αμπελώνες Πλεσίβιτσκι (Plješivički vinogradi II), 1966
- Μια παλιά λάμπα (Staru svjetiljku), 1966
- Đipanski bor, 1967
- Ampirsku uru, 1968
- Silba, 1968
- Εγκαταλελειμμένη βάρκα (Napuštena barka), 1969
- Παιδί (Dijete), 1970
- Σταύρωση (Raspeće), 1971
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 1057606405. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 1057606405. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 Igor Zidić. «Zlatko Šulentić: Neizravni Portret» [Zlatko Šulentić: Indirect Portrait] (στα Κροατικά). Adris Gallery, Rovinj. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2011.
- ↑ «The Centenary Since The Birth Of Painter Zlatko Sulentic». Croatian Post, Inc. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2011.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 «Zlatko Šulentić – biografija». Gallery Divila, Zagreb. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2011.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 «ZLATKO ŠULENTIĆ – Retrospektiva». Art Pavilion, Zagreb. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2011.
- ↑ Frano Dulibić. «Grupa nezavisnih umjetnika (1921–1927)» [The Independent Artists Group (1921–1927)]. Hrvatska Znanenstvena Bibliografia. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2011.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 «Crteži Zlatko Šulentić» [Drawings of Zlatko Šulentić] (στα Κροατικά). Galerija Ulrich. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2011.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 «Zlatko Šulentić». HRT News Archive (στα Κροατικά). Hrvatska radiotelevizija. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2011.
- ↑ 10,0 10,1 «Galerija Zlatko Šulentić» (στα Κροατικά). Glina, Croatia. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2012.
- ↑ «Zlatko Šulentić gallery». Adris Gallery. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2011.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Zlatko Šulentić του Mladen Pejaković. Μονογραφία. Εκδότης:Art studio Azinović;(ISBN 978-953-6271-70-2)
- Zlatko Šulentić – Tragom onostranog i svetog ( Zlatko Šulentić – On the Trail of the Transcendental and the Sacred ) της Ivanka Reberski. Μονογραφία. Εκδότης: Požeška biskupija, 2009.(ISBN 978-953-7647-04-9)ISBN 978-953-7647-04-9