Ηλεκτρική κουζίνα
Η ηλεκτρική κουζίνα είναι φούρνος με ενσωματωμένη ηλεκτρική συσκευή θέρμανσης για το μαγείρεμα και το ψήσιμο. Οι ηλεκτρικές κουζίνες έγιναν δημοφιλείς ως αντικαταστάσεις για φούρνους στερεών καυσίμων (ξύλο ή κάρβουνο) που απαιτούσαν περισσότερη εργασία για τη λειτουργία και τη συντήρηση. Ορισμένες σύγχρονες κουζίνες διατίθενται σε μονάδα με ενσωματωμένους απορροφητήρες.
Οι ένας ή περισσότεροι «καυστήρες» (θερμαντικά στοιχεία) της κουζίνας μπορούν να ελέγχονται από έναν περιστροφικό διακόπτη με πεπερασμένο αριθμό θέσεων (που μπορεί να επισημαίνονται με αριθμούς όπως το 1 έως το 10 ή με ρυθμίσεις όπως Χαμηλή, Μέτρια και Υψηλή), καθεμία από τις οποίες εμπλέκει διαφορετικό συνδυασμό αντιστάσεων και επομένως διαφορετική θερμαντική ισχύ ή μπορεί να έχει έναν «άπειρο διακόπτη» που επιτρέπει σταθερή μεταβλητότητα μεταξύ της ελάχιστης και της μέγιστης ρύθμισης θερμότητας. Ορισμένες κουζίνες και διακόπτες διαθέτουν θερμοστάτες.
Ιστορία Επεξεργασία
Πρώιμες πατέντες Επεξεργασία
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1859, ο Τζορτζ Μπ. Σίμπσον έλαβε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας των ΗΠΑ #25532 για μια επιφάνεια «ηλεκτροθερμαντήρα» που θερμαίνεται από ένα πηνίο σύρματος πλατίνας το οποίο τροφοδοτείται από μπαταρίες. Σύμφωνα με τα λόγια του, είναι χρήσιμο για να «ζεσταίνουν τα δωμάτια, να βράζουν νερό, να μαγειρεύουν τα τρόφιμα...».[1]
Ο Καναδός εφευρέτης Τόμας Αχέρν κατέθεσε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας #39916 το 1892 για έναν «Ηλεκτρικό Φούρνο»,[2] μια συσκευή που πιθανότατα χρησιμοποίησε για την προετοιμασία ενός γεύματος για ένα ξενοδοχείο στην Οτάβα εκείνη τη χρονιά.[3] Ο Αχέρν και ο Γουόρεν Γ. Σόπερ ήταν ιδιοκτήτες της Chaudiere Electric Light and Power Company στην Οτάβα.[4] Η ηλεκτρική κουζίνα παρουσιάστηκε στη Διεθνής Έκθεση του Σικάγου το 1893, όπου παρουσιάστηκε ένα ηλεκτρικό μοντέλο κουζίνας. Σε αντίθεση με την κουζίνα υγραερίου, η ηλεκτρική κουζίνα άργησε να πιάσει στην αγορά, εν μέρει λόγω της άγνωστης τεχνολογίας και της ανάγκης ηλεκτροδότησης των πόλεων και των κωμοπόλεων.
Το 1897, ο Γουίλιαμ Χάνταγουεϊ έλαβε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας των ΗΠΑ # 574537 για έναν «Αυτόματο ελεγχόμενο ηλεκτρικό φούρνο».[5]
Φούρνος του Κάλγκουρλι Επεξεργασία
Το Νοέμβριο του 1905, ο Ντέιβιντ Κερλ Σμιθ, δημοτικός Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Κάλγκουρλι της Δυτικής Αυστραλίας, υπέβαλε αίτηση για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας (Δίπλωμα ευρεσιτεχνίας Aust No 4699/05) για μια συσκευή που υιοθέτησε (ακολουθώντας τον σχεδιασμό των εστιών αερίου), αυτό που αργότερα έγινε η διαμόρφωση για τους περισσότερες ηλεκτρικές κουζίνες: ένας φούρνος που καλύπτεται από μια εστία με ένα δίσκο γκριλ ανάμεσά τους. Η σόμπα του Κερλ Σμιθ δεν είχε θερμοστάτη. Η θερμότητα ελεγχόταν από τον αριθμό των εννέα στοιχείων της συσκευής που ήταν ενεργοποιημένα.[6]
Μετά τη χορήγηση του διπλώματος ευρεσιτεχνίας το 1906, η κατασκευή του σχεδίου του Κερλ Σμιθ ξεκίνησε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους. Ολόκληρη η παραγωγή αγοράστηκε από το τμήμα παροχής ηλεκτρικής ενέργειας του δήμου Κάλγκουρλι, το οποίο ενοικίασε τις κουζίνες στους κατοίκους. Περίπου 50 συσκευές κατασκευάστηκαν πριν οι υπερβάσεις κόστους γίνουν παράγοντας στην πολιτική του Συμβουλίου και το έργο ανεστάλη. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που κατασκευάστηκαν οικιακές ηλεκτρικές κουζίνες με ρητό σκοπό να φέρουν «το μαγείρεμα με ηλεκτρικό ρεύμα.. σε οποιονδήποτε». Δεν υπάρχουν σωζόμενα παραδείγματα αυτής της κουζίνας, πολλές από τις οποίες περισυλλέκτηκαν λόγω της περιεκτικότητάς τους σε χαλκό κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Για να προωθήσει την κουζίνα, η σύζυγος του Ντέιβιντ Κερλ Σμιθ, Χ. Νόρα Κερλ Σμιθ (το γένος Μέρντοχ και μέλος της οικογένειας Μέρντοχ διακεκριμένη στη δημόσια ζωή της Αυστραλίας), έγραψε ένα βιβλίο μαγειρικής που περιείχε οδηγίες λειτουργίας και 161 συνταγές. Το Thermo-Electrical Cooking Made Easy, που δημοσιεύτηκε το Μάρτιο του 1907, είναι επομένως το πρώτο βιβλίο μαγειρικής στον κόσμο για ηλεκτρικές κουζίνες.
Από το 1908 Επεξεργασία
Τρεις εταιρείες, στις Ηνωμένες Πολιτείες, άρχισαν να πωλούν ηλεκτρικές κουζίνες το 1908. Ωστόσο, οι πωλήσεις και η δημόσια αποδοχή άργησαν να αναπτυχθούν. Οι πρώτες ηλεκτρικές κουζίνες δεν ήταν ικανοποιητικές λόγω του κόστους της ηλεκτρικής ενέργειας (σε σύγκριση με το ξύλο, το κάρβουνο ή το φυσικό αέριο πόλης), την περιορισμένη ισχύ που διατίθεντο από την εταιρεία παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, την κακή ρύθμιση θερμοκρασίας και τη μικρή διάρκεια ζωής των θερμαντικών στοιχείων. Η εφεύρεση του κράματος νιχρωμίου για σύρματα αντίστασης βελτίωσε το κόστος και την ανθεκτικότητα των θερμαντικών στοιχείων.[7] Μέχρι τη δεκαετία του 1920, μια ηλεκτρική κουζίνα εξακολουθούσε να θεωρείται καινοτομία.
Μέχρι τη δεκαετία του 1930, η ωρίμανση της τεχνολογίας, το μειωμένο κόστος ηλεκτρικής ενέργειας και το εκσυγχρονισμένο στυλ των ηλεκτρικών κουζινών είχαν αυξήσει σημαντικά την αποδοχή της.[8] Η ηλεκτρική κουζίνα άρχισε σιγά σιγά να αντικαθιστά τη κουζίνα υγραερίου, ειδικά στις οικιακές κουζίνες.
Οι ηλεκτρικές κουζίνες και άλλες οικιακές συσκευές διατέθηκαν στο εμπόριο από τις ηλεκτρικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας για να αυξηθεί η ζήτηση για ηλεκτρική ενέργεια. Κατά τη διάρκεια της επέκτασης της επαρχιακής ηλεκτροδότησης, οι επιδείξεις μαγειρέματος σε ηλεκτρική κουζίνα ήταν δημοφιλείς.[9]
Παραλλαγές Επεξεργασία
Οι πρώιμες ηλεκτρικές κουζίνες είχαν θερμαντικά πηνία αντίστασης που θέρμαιναν σιδερένιες εστίες, πάνω από τις οποίες τοποθετούνταν τα σκεύη.[10] Τελικά, εισήχθησαν σύνθετα θερμαντικά στοιχεία, με τα ωμικά καλώδια να περικλείονται σε κοίλους μεταλλικούς σωλήνες γεμάτους με μαγνησίτη.[11] Αυτοί οι σωλήνες, διατεταγμένοι σε μια σπείρα, υποστηρίζουν απευθείας τα μαγειρικά σκεύη.
Στη δεκαετία του 1970, άρχισαν να εμφανίζονται γυάλινες κεραμικές εστίες. Το γυαλί-κεραμικό έχει πολύ χαμηλή θερμική αγωγιμότητα και σχεδόν μηδενικό συντελεστή θερμικής διαστολής, αλλά αφήνει την υπέρυθρη ακτινοβολία να περάσει πολύ καλά. Ως θερμαντικά στοιχεία χρησιμοποιούνται ηλεκτρικά πηνία θέρμανσης ή λαμπτήρες αλογόνου. Λόγω των φυσικών χαρακτηριστικών της, η εστία θερμαίνεται πιο γρήγορα, παραμένει λιγότερη μεταθέρμανση και μόνο η πλάκα θερμαίνεται ενώ η διπλανή επιφάνεια παραμένει δροσερή. Αυτές οι εστίες έχουν λεία επιφάνεια και επομένως καθαρίζονται ευκολότερα, αλλά είναι σημαντικά πιο ακριβές.
Μια τρίτη τεχνολογία είναι η επαγωγική εστία, η οποία έχει επίσης λεία υαλοκεραμική επιφάνεια. Μόνο τα σιδηρομαγνητικά σκεύη λειτουργούν με επαγωγικές εστίες, οι οποίες θερμαίνονται μέσω ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής.[12]
Κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας Επεξεργασία
Η τυπική κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας ενός στοιχείου θέρμανσης ανάλογα με το μέγεθος είναι 1–3 kW.[13]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ U.S. Patent 25.532
- ↑ «Patent 39916 Summary». Canadian Intellectual Property Office. 15 Ιουνίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Φεβρουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2018.
- ↑ «Patent no. 39916». Made in Canada. Library and Archives Canada. 22 Νοεμβρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2011.
- ↑ «Early Electric Cooking: 1900 to 1920». Canada Science and Technology Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2011.
- ↑ U.S. Patent 574.537
- ↑ «Improved electric cooking stove». IP Australia. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2018.
- ↑ Ed Sobey, The Way Kitchens Work, Chicago Review Press, 2010 (ISBN 1569762813), σελ. viii
- ↑ Andrew F. Smith (εκδ.) The Oxford Companion to American Food and Drink,Oxford University Press, 2007 (ISBN 0195307968) σελ. 564
- ↑ Howard Hampton Public Power: Energy Production in the 21st Century Insomniac Press, 2003 (ISBN 1894663446) pages 59-61
- ↑ Για παράδειγμα, US Patent 1,637,155 Electric Stove, J.E. Marsden, εκδόθηκε στις 26 Ιουλίου 1927
- ↑ The Story of Calrod
- ↑ Rusty L. Myers The Basics of Physics Greenwood Publishing Group, 2006 (ISBN 0313328579) σελ. 267
- ↑ «Electricity usage of a Stove Top - Energy Use Calculator». energyusecalculator.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2018.