Θεόδωρος Βαρόπουλος
Ο Θεόδωρος Βαρόπουλος (1884-1957) ήταν Έλληνας καθηγητής του Πανεπιστημίου του 19ου αιώνα.
| Θεόδωρος Βαρόπουλος | |
|---|---|
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Θεόδωρος Βαρόπουλος (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 30 Ιανουαρίου 1894[1] Αστακός Αιτωλοακαρνανίας[1] |
| Θάνατος | 14 Ιουνίου 1957[1] Θεσσαλονίκη[1] |
| Υπηκοότητα | Ελλάδα |
| Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πανεπιστήμιο του Παρισιού |
| Τέκνα | Νικόλαος Βαρόπουλος |
| Επιστημονική σταδιοδρομία | |
| Ιδιότητα | διδάσκων πανεπιστημίου και μαθηματικός |
| Διδακτορικός καθηγητής | Ζακ Ανταμάρ, Ernest Vessiot και Paul Montel |
| Ακαδημαϊκός τίτλος | διδάκτωρ φιλοσοφίας |
| δεδομένα () | |
Βιογραφικά στοιχεία
ΕπεξεργασίαΟ Θεόδωρος Α. Βαρόπουλος, γόνος φτωχής οικογενείας, γεννήθηκε στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας στις 30 Ιανουαρίου 1894, τρεις ημέρες πριν από το θάνατο του πατέρα του και την διατροφή και ανατροφή του ανέλαβε ο αδερφός του Νικόλαος Τζανιός που ήταν δάσκαλος. Ολοκλήρωσε τη βασική του εκπαίδευση στη Ζερβάδα, ενώ ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη Λευκάδα.
Παρά τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειας του άφησε την ιδιαίτερη πατρίδα του για να σπουδάσει στην Αθήνα όπου έδωσε εξετάσεις στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, και πέτυχε. Λόγω όμως αδυναμίας, πληρωμής του απαιτούμενου ποσού εγγραφής μετεγγράφη το 1914 στο Μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για να εξασφαλίσει εισόδημα τα βράδυα εργαζόταν στο τηλεγραφείο Αθηνών. Εργάστηκε ακόμη ως υπάλληλος ως καλλιγράφος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μεταξύ των καθηγητών του στο Πανεπιστήμιο ήταν ο Κυπάρισσος Στέφανος, ο Γεώργιος Ρεμούνδος και ο Νικόλαος Χατζιδάκις. Αποφοίτησε με άριστα από το Πανεπιστήμιο το 1918, και το 1919 αναγορεύθηκε διδάκτωρ.
Το 1920, μετά από υποτροφία του Εμμανουήλ Μπενάκη, εστάλη στο Παρίσι, για να συνεχίσει τις σπουδές του. Εκεί, τελειοποιώντας τα θεωρήματα του Γεωργίου Ρεμούνδου, ξεκίνησε να στέλνει επιστημονικές εργασίες στην Γαλλική Ακαδημία. Η πρώτη του είχε τίτλο: « Sur q. q. théoréms de M. Remoundos ». Αυτές οι εργασίες συνεισέφεραν στην απόφαση του Πανεπιστημίου του Παρισιού, να του δοθεί η δυνατότητα απόκτησης διδακτορικού διπλώματος χωρίς εξετάσεις, παρά μόνο με την διατριβή του. Τελικά, έγινε διδάκτωρ το 1923, και έμεινε στη σχολή μέχρι το 1925. Παράλληλα, συνέχισε να δημοσιεύει επιστημονικές εργασίες του σε περιοδικά, καθώς και σε συνέδρια. Επίσης, έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης από άλλους Γάλλους μαθηματικούς της εποχής και προπολεμικά συνέχισε να ταξιδεύει ετησίως στο Παρίσι.
Με την επιστροφή του από το Παρίσι στην Ελλάδα εργάστηκε κατ’ αρχήν ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης στο Κολλέγιο Αθηνών. Το 1927 διορίστηκε καθηγητής των Μαθηματικών στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης και το 1929 διορίστηκε έκτακτος εντεταλμένος καθηγητής της Ανώτερης Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1931 διορίστηκε τακτικός καθηγητής των Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου και υπηρέτησε μέχρι το θάνατό του, στις 14 Ιουνίου 1957 κατόπιν μακρόχρονης ασθενείας του.[2] Από το 1936 έως το 1937 διετέλεσε κοσμήτορας της Σχολής Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.[3]
Προσωπική ζωή
ΕπεξεργασίαΠαντρεύτηκε με την Αλίκη Στίνη, πτυχιούχο Φυσικών Επιστημών, στις 21 Σεπτεμβρίου 1939 την Αλίκη Στίνη, Μαζί, απέκτησαν 16 Ιουνίου 1940 έναν γιο, τον Νικόλαο Θ. Βαρόπουλο, μαθηματικό, καθηγητή Πανεπιστημίου στη Γαλλία. Στον ελεύθερο του χρόνο διάβαζε ποίηση, με ιδιαίτερη λατρεία στην Γαλλική, και πιο συγκεκριμένα ποιήματα του Πολ Βερλαίν. Ασχολούνταν επίσης, ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Ο ειρωνικός και δηκτικός χαρακτήρας του οδήγησε στην έμπνευση ανεκδότων.
Διδακτική και Επιστημονική Δράση
ΕπεξεργασίαΧρησιμοποιούσε λογοτεχνική γλώσσα στη διδασκαλία του, και εκτός από την παράθεση των μαθηματικών τύπων, ανέπτυσσε και φιλοσοφικές θεωρίες. Ήταν αυστηρός με τους φοιτητές του, αλλά αρκετές φορές ενίσχυσε τους φτωχότερους από αυτούς. Εργάστηκε αρκετά στην ανάπτυξη του μαθηματικού τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μιας και ήταν ένας από τους πρώτους καθηγητές του. Μερικοί από τους φοιτητές του ήταν ο Ν. Μπαγανάς, μετέπειτα καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μπορντώ και ο Νίκος Αρτεμιάδης, μετέπειτα καθηγητής του Αμερικανικού Πανεπιστημίου. Είχε στενή συνεργασία με τον καθηγητή Παναγιώτη Ζερβό.
Ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του γαλλικού περιοδικού « Boulletin de Sciences Mathématiques » μεταξύ Σεπτεμβρίου 1927 και Οκτωβρίου 1928. Ακόμη, συνεργάστηκε με το περιοδικό της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 MacTutor History of Mathematics archive.
- ↑ «Απεβίωσεν ο καθηγητής Θεόδωρος Βαρόπουλος». Μακεδονία: σελ. 5. 15 Ιουνίυ 1957. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-12-01. https://web.archive.org/web/20171201034919/http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=124&pageid=-1&id=58556&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=AAiAReASJASZASkASYASXASdASTASXASaAAgASQASEASVASJAScASXASaAAiAAiAReASJASZASkASYASXASdASTASXASaAAgASQASEASVASJAScASXASaAAiAAiAReASJASZASkASYASXASdASTASXASaAAgASQASEASVASJAScASXASaAAi&CropPDF=0. Ανακτήθηκε στις 31-08-2016.
- ↑ «Διατελέσαντες Κοσμήτορες | Σχολή Θετικών Επιστημών Α.Π.Θ.». www.sci.auth.gr. Ανακτήθηκε στις 31 Αυγούστου 2016.
Πηγές
Επεξεργασία- Εθνικόν και Καποδιστριακόν Πανεπιστήμιον Αθηνών, Μιχαήλ Στεφανίδης, επιμ. (1948). Εκατονταετηρίς 1837 - 1937, Τόμος Ε΄, Ιστορία της Φυσικομαθηματικής Σχολής. Αθήναι: Πυρσός Α.Ε. σελίδες 75-76 (β΄ μέρος). Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2010.
- «ΒΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ». www.astakosnet.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2016.