Βικιπαίδεια

Ιβάν Τζίκιτς

Κροάτης μοριακός βιολόγος και ερευνητής

Ο Ιβάν Τζίκιτς (γεννημένος στις 28 Μαΐου 1966 [4]) είναι Κροατο - Γερμανός μοριακός βιολόγος, διευθυντής του Ινστιτούτου Βιοχημείας II στο Πανεπιστήμιο Γκαίτε της Φρανκφούρτης.

Ιβάν Τζίκιτς
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση28  Μαΐου 1966
Ζάγκρεμπ
ΚατοικίαΦραγκφούρτη
Χώρα πολιτογράφησηςΚροατία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά
ΣπουδέςSchool of Medicine, University of Zagreb
Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταβιολόγος
μοριακός βιολόγος
διδάσκων πανεπιστημίου
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο Γκαίτε της Φραγκφούρτης
Πανεπιστήμιο Γκαίτε της Φραγκφούρτης (από 2009)[1]
Πανεπιστήμιο του Σπλιτ (2002–2017)[1]
Mediterranean Institute for Life Sciences (2005–2010)[2]
NYU Langone Medical Center (1992–1997)[3]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσειςβραβείο Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς (2013)
German Cancer Award (2010)
Ernst-Jung-Preis für Medizin (2013)
William C. Rose Award (2013)
μέλος του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Μοριακής Βιολογίας
δεδομένα

Επιστημονική σταδιοδρομία Επεξεργασία

Το 1991 απέκτησε το πτυχίο του από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Ζάγκρεμπ. [5] Αφού τελείωσε τις ιατρικές του σπουδές συνέχισε να κάνει τη διδακτορική του διατριβή στη μοριακή βιολογία στο Πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ και στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης μέχρι το 1997. Συνέχισε να εργάζεται ως μεταδιδακτορικός συνεργάτης στο εργαστήριο του Τζόζεφ Σλέσσινγκερ στη Νέα Υόρκη από το 1995 έως το 1997 πριν ξεκινήσει τη δική του ομάδα στο Ινστιτούτο Λούντβιχ για την Έρευνα για τον Καρκίνο στην Ουψάλα (Σουηδία). [5]

Το 2002, ο Τζίκιτς διορίστηκε Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Γκαίτε της Φρανκφούρτης. Ακολούθησε τα βήματα του Βέρνερ Μίλλερ-Έστερλ ως Διευθυντή του Ινστιτούτου Βιοχημείας II το 2009. Επιπλέον, ο Τζίκιτς ήταν ο πρώτος Επιστημονικός Διευθυντής (2009–2013) του Ινστιτούτου Μπούχμαν για τις Μοριακές Επιστήμες της Ζωής, ενός διεπιστημονικού ινστιτούτου στο Πανεπιστήμιο Γκαίτε που ιδρύθηκε ως μέρος της ομάδας υπεροχής μακρομοριακών συμπλεγμάτων. Είναι ομιλητής του Συνεργατικού Ερευνητικού Κέντρου 1177 για την επιλεκτική αυτοφαγία και ομιλητής του προγράμματος LOEWE «Ubiquitin Networks».

Ο Τζίκιτς εργάζεται ως Καθηγητής στη Σχολή Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Σπλιτ, όπου ίδρυσε ένα εργαστήριο στο Πανεπιστήμιο του Σπλιτ και μεταφέρει τεχνολογίες στην Κροατία. Επιπλέον, ο Τζίκιτς έχει αναγνωριστεί από μια από τις υψηλότερες πολιτικές τιμητικές διακρίσεις, το παράσημο του δούκα Μπράνιμιρ, που απονέμεται από τον Πρόεδρο της Κροατίας. [6]

Ο Τζίκιτς είναι μέλος πολλών ακαδημαϊκών εταιρειών, συμπεριλαμβανομένων του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Μοριακής Βιολογίας (από το 2004), της Παγκόσμιας Ακαδημίας Τέχνης και Επιστημών (από το 2008), της Γερμανικής Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών Λεοπολντίνα (από το 2010), [5] την Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών (από το 2019), [7] την Κροατική Ακαδημία Ιατρικών Επιστημών και την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Επιστημών.

Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του Cell (Κύτταρο) . [8]

Έρευνα Επεξεργασία

Η έρευνα του Τζίκιτς επικεντρώνεται στην αποκρυπτογράφηση των μοριακών μηχανισμών των οδών κυτταρικής σηματοδότησης, οι οποίοι έχουν υψηλή σχέση με ανθρώπινες ασθένειες όπως ο καρκίνος, οι νευροεκφυλιστικές διαταραχές και οι φλεγμονές. Από νωρίς, άρχισε να εστιάζει στην ουβικιτίνη για να κατανοήσει πώς αυτή η τροποποίηση ελέγχει πολλαπλές κυτταρικές λειτουργίες και κατάφερε να αποδείξει την έννοια της αναγνώρισης σήματος ουβικιτίνης από εξειδικευμένους τομείς, που χρησιμεύουν ως συγκεκριμένοι υποδοχείς. [9] Πιο πρόσφατα, η ομάδα του αποκάλυψε τις λειτουργίες των γραμμικών αλυσίδων ουβικιτίνης στην άμυνα των παθογόνων και τη συνολική ανοσοαπόκριση. Επέκτεινε την έρευνά του στον τομέα της επιλεκτικής αυτοφαγίας, αναγνωρίζοντας την τεράστια επίδραση του δικτύου σηματοδότησης LC3/GABARAP που εμφανίζει εντυπωσιακές μηχανιστικές ομοιότητες με την ουβικιτίνη. Μια σημαντική εστίαση είναι στη διασταύρωση μεταξύ αυτοφαγίας και ενδοκυτταρικών μηχανισμών, και σε αυτό το πλαίσιο έχει αποκτήσει θεμελιώδη γνώση για τις αυτοφαγικές διεργασίες στο ενδοπλασματικό δίκτυο (ER-φαγία).

Εκπαίδευση Επεξεργασία

Το 1998, ο Τζίκιτς ξεκίνησε τη σειρά των συνεδρίων σηματοδότησης κυψελών του Ντουμπρόβνικ, τα οποία χρηματοδοτούνται συνεχώς από το EMBO από το 2004.[εκκρεμεί παραπομπή]  Επιπλέον, συμμετέχει ενεργά στη διοργάνωση συναντήσεων EMBO (Συναντήσεις Ubiquitin το 2015, 2013; Συνάντηση Αυτοφαγίας 2011, Συνάντηση Κυτταρικής Μικροβιολογίας/Κυτταρικής Βιολογίας το 2010, 2008), Μαθήματα EMBO (2006, 2010, 2010, 2010 Ubiquitin/SUMO; 2010 on Ubiquitin & DNA damage) καθώς και Keystone και CSH συναντήσεις. Τον Ιούλιο του 2016, φιλοξένησε τη Διάσκεψη της Φρανκφούρτης για την Ουμπικιτίνη και την Αυτοφαγία μαζί με τους Φόλκερ Ντοτς, Χούμπερτ Σερβ και Χάιντε Γκενάου.

Προσωπική ζωή Επεξεργασία

Είναι παντρεμένος με την Ίνγκα Τζίκιτς με την οποία έχει τρία παιδιά. [10] Είναι χριστιανός Ρωμαιοκαθολικός και έχει δηλώσει δημόσια ότι δεν βλέπει καμία σύγκρουση μεταξύ επιστήμης και θρησκείας. [11]

Τιμές και βραβεία Επεξεργασία

  • 1997–2003 Βραβείο Έρευνας, Boehringer Ingelheim Fonds Γερμανία [4]
  • 2000–2004 Βραβείο Στρατηγικών Ταμείων για Νέους Ηγέτες, Σουηδία [4]
  • 2002 Βραβείο Λίλα Φέρνστρομ, Λουντ, Σουηδία [4]
  • 2006 Βραβείο AACR για Εξαιρετικό Επίτευγμα στην Έρευνα για τον Καρκίνο, Ουάσιγκτον, ΗΠΑ [4]
  • 2006 Βραβείο Ερευνητή Νεανικού Καρκίνου, Ευρωπαϊκή Ένωση για την Έρευνα για τον Καρκίνο, Βουδαπέστη, Ουγγαρία [4]
  • 2006 Βραβείο καινοτομίας Μπίντερ, Γερμανική Εταιρεία Κυτταρικής Βιολογίας, Μπραουνσβάιγκ, Γερμανία [4]
  • 2006 Βραβείο Βιοϊατρικής Επιστήμης 2006, Glaxo-Smith-Kline-Foundation, Μόναχο, Γερμανία [12]
  • 2008 Βραβείο της Διεθνούς Εταιρείας Καθαρισμού του Αίματος, Brijuni Islands [4]
  • 2008 Βραβείο Πόλη του Σπλιτ – Ετήσιο Βραβείο Επιστήμης, Κροατία [4]
  • 2009 Βραβείο Σερ Χανς Κρεμπς, Ιατρική Σχολή Αννόβερο, Αννόβερο, Γερμανία [13]
  • 2010 Γερμανικό Βραβείο Καρκίνου, DKG Βερολίνο, Γερμανία [6]
  • 2010–2015 Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Έρευνας (ERC) Advanced Grant, Βρυξέλλες, Βέλγιο [14]
  • 2010 Τάγμα του Δούκα Μπράνιμιρ για διεθνή προβολή της Κροατίας
  • 2013 Βραβείο Ιατρικής Ερνστ Γιούνγκ 2013, Ίδρυμα Γιούνγκ για την Επιστήμη και την Έρευνα, Αμβούργο, Γερμανία [15] [16]
  • 2013 Βραβείο Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς του Γερμανικού Ιδρύματος Ερευνών, Βόννη, Γερμανία [17] [16]
  • 2013 Βραβείο Γουίλιαμ Ρόουζ 2013, Αμερικανική Ένωση Μοριακής Βιολογίας και Βιοχημείας για εξαιρετικά επιτεύγματα, Βοστώνη, ΗΠΑ [13]
  • 2014/2015 Vallee Visiting Professorship, Ιατρική Σχολή Χάρβαρντ, Βοστώνη, ΗΠΑ [18]
  • 2015 Μέλος της Academia Europaea [19]
  • 2019 Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών. [20] [13]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 orcid.org/0000-0001-8156-9511. Ανακτήθηκε στις 6  Ιανουαρίου 2019.
  2. ↑ «ORCID Public Data File 2023». ORCID Public Data File 2023. 27  Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 10  Νοεμβρίου 2023.
  3. ↑ «ORCID Public Data File 2023». ORCID Public Data File 2023. 27  Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 10  Νοεμβρίου 2023.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 4,8 CV
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 «Ivan Đikić». vecernji.hr (στα Κροατικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2017. 
  6. ↑ 6,0 6,1 «Ivan Dikic». Max Planck Institute of Biophysics. 28 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2021. 
  7. ↑ «Ivan Dikic elected to the American Academy of Arts and Sciences – Aktuelles aus der Goethe-Universität Frankfurt». 24 Απριλίου 2019. 
  8. ↑ «Editorial Board: Cell». www.cell.com. 
  9. ↑ «New chemistry of life: Novel ubiquitination mechanism explains pathogenic effects of Legionella infection». Phys.org. 1 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2017. 
  10. ↑ «Enciklopedija Večernjeg list: Ivan Đikić». Večernji list. Vecernji list (in Croatian). Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2017. 
  11. ↑ «Ivan Đikić samo za Slobodnu: Da, ja sam znanstvenik i vjernik. Jedno ne isključuje drugo». Slobodna Dalmacija (in Croatian). Slobodna Dalmacija. 3 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2017. 
  12. ↑ «Ivan Dikic receives Award from GlaxoSmithKline Foundation». Croatian World Network. 5 Απριλίου 2006. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2021. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 «Ivan Dikic, MD, PhD». The Vallee Foundation. 1 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2021. 
  14. ↑ «Ivan Dikic awarded ERC Advanced Investigator Grant». BMLS. 11 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2021. 
  15. ↑ «Professor Ivan Dikic receives Ernst Jung Prize for medicine». idw-online.de. Informationsdienst Wissenschaft. 1 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2017. 
  16. ↑ 16,0 16,1 «Ivan Dikic». Institute of Biochemistry II │ Goethe University Medical Faculty, Frankfurt. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2021. 
  17. ↑ «Liste der Leibniz-Preisträger 1986 – 2017» [List of all prize recipients 1986–2015] (PDF) (στα German). Deutsche Forschungsgemeinschaft. 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 12 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2017. 
  18. ↑ «25 Aug 2014 – Ivan Dikic to become a Vallee Visiting Professor at Harvard Medical School». Institute of Biochemistry II │ Goethe University Medical Faculty, Frankfurt. 25 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2021. 
  19. ↑ «Academy of Europe: Dikic Ivan». www.ae-info.org. Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2020. 
  20. ↑ «Ivan Đikić». American Academy of Arts & Sciences (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2020. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιβάν_Τζίκιτς&oldid=10399113"