Ιλαρίων Ρουβάρατς
Ο Ιλαρίων (Γίοβαν) Ρουβάρατς (Σερβικά: Иларион Руварац; 1 Σεπτεμβρίου 1832 - 8 Αυγούστου 1905) ήταν Σέρβος ιστορικός και Ορθόδοξος ιερέας, μέλος της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών (πρώην Σερβική Επιστημονική Εταιρεία και Σερβική Βασιλική Ακαδημία Επιστημών). Ήταν ο ιδρυτής και ένας από τους σημαντικότερους υποστηρικτές της κριτικής σχολής της Σερβικής Ιστοριογραφίας. Ήταν αρχιμανδρίτης του μοναστηρίου Γκργκετέγκ.
| Ιλαρίων Ρουβάρατς | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Иларион Руварац (Σερβικά) |
| Γέννηση | 1 Σεπτεμβρίου 1832[1][2][3] Σρέμσκα Μιτρόβιτσα[4] |
| Θάνατος | 8 Αυγούστου 1905[1][3] Grgeteg monastery[4] |
| Τόπος ταφής | Grgeteg monastery (45°8′17″ s. š., 19°54′4″ v. d.) |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αυστριακή Αυτοκρατορία Αυστροουγγαρία |
| Θρησκεία | Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Σερβικά[5][6] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Βιέννης Gymnasium of Karlovci |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιστορικός διδάσκων πανεπιστημίου συγγραφέας ορθόδοξος ιερέας[7] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | αββάς |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΟ Γιόβαν Ρουβάρατς γεννήθηκε στη Σρέμσκα Μιτρόβιτσα την 1η Σεπτεμβρίου 1832 από τον ιερέα Βασίλιε Ρουβάρατς (1803-1873) και τη σύζυγό του Γιουλιάνα, το γένος Σέβιτς.[8] Είχε τρία αδέρφια, τον Λαζάρ, την Κόστα και τον Διμήτριε. Ο Λαζάρ Ρουβάρατς έγινε αξιωματούχος στην κυβέρνηση της Σερβίας, ο Κόστα Ρουβάρατς (1837-1864) ήταν συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας, που πέθανε ενώ ήταν ακόμα φοιτητής σε ένα πανεπιστήμιο στην Πεστ, και ο Δημήτριε Ρουβάρατς (1842-1933) ήταν ιστορικός και ορθόδοξος κληρικός.[9] Η οικογένεια Ρουβάρατς εγκαταστάθηκε στη Σύρμια στην Αυστρο-Ουγγαρία, σήμερα στη Σερβία, από την περιοχή μεταξύ Μπίχατς και Τσάζιν, σήμερα στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, τότε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.[10]
Την παιδική του ηλικία την πέρασε στο Στάρι Σλάνκαμεν και στο Στάρι Μπάνοβατς στο Σρέμ, όπου πήγε στο γυμνάσιο. Η οικογένειά του μετακόμισε στη συνέχεια στο Καρλόβτσι και αργότερα στη Βιέννη, όπου ολοκλήρωσε τη σχολική του εκπαίδευση στο Γυμνάσιο του Καρλόβτσι και σε ένα γυμνάσιο στη Βιέννη πριν εγγραφεί στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης το 1852.[11] Την ίδια στιγμή, μελετούσε ιστορία, ένα πάθος του να επιστρέφει στις μέρες του γυμνασίου όταν εμπνεύστηκε από έναν από τους καθηγητές του Γιάκοβ Γκέρτσιτς.[12] Ενώ ήταν φοιτητής στη Βιέννη, ο Ρουβάρατς εμπλέκεται σε έναν κοινωνικό κύκλο διακεκριμένων νοτιοσλάβων διανοούμενων, όπως οι φιλόλογοι Βουκ Κάρατζιτς και Τζούρο Ντάνιτσιτς, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν στο διάσημο καφέ Slavisches Kafeehaus. [12]
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, ο Ρουβάρατς παρακολουθούσε διαλέξεις του Αυστριακού ιστορικού Άλμπερτ Γιάγκερ. Εμπνεύστηκε επίσης από τα έργα του Φρίντριχ Κρίστοφ Σλόσερ, του Γκέοργκ Γκότφριντ Γκερβίνους και κυρίως του Λέοπολντ φον Ράνκε. Ο Ρουβάρατς υιοθέτησε την αρχή της αντικειμενικότητας του Ράνκε στην ιστορία ως βάση για την έρευνά του. [13]
Μετά την αποφοίτησή του με πτυχίο νομικής το 1856, εγγράφηκε στο Θεολογικό Σεμινάριο του Αγίου Αρσενίου (Sveti Arsenije) στο Σρέμσκι Καρλόβτσι, και αποφοίτησε το 1859. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του σε νομικά, ιστορικά και θεολογικά θέματα, αποφάσισε να γίνει κληρικός και έλαβε το νέο όνομα Ιλαρίων την ημερομηνία της κουράς του στο μοναστήρι του Κρούσεντολ την 1 Ιανουαρίου 1861. Υπό το νέο του όνομα (Ιλαρίων), δημοσίευσε πολλές ιστορικές μελέτες που είχε γράψει μέχρι τότε. Στη συνέχεια διορίστηκε γραμματέας του Σερβικού Ορθόδοξου Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου στο Σρέμσκι Καρλόβτσι.[13] Το 1872 έγινε μέλος του διδακτικού προσωπικού στο Γυμνάσιο του Καρλόβτσι, το Alma mater του. Έλαβε τον βαθμό του Αρχιμανδρίτη στο Μοναστήρι του Γκργκετέγκ το 1874.[11] Ένα χρόνο αργότερα, διορίστηκε πρόεδρος του Θεολογικού Σεμιναρίου του Αγίου Αρσενίου στο Καρλόβτσι.
Στις αρχές του 1880 του ανατέθηκε να υποβάλει έκθεση σχετικά με την κατάσταση της εκπαίδευσης μεταξύ των Σέρβων στην Αυστροουγγαρία, και η αποτελεσματική εκτέλεση αυτού του έργου είχε σαν αποτέλεσμα να του προσφερθεί η επισκοπική έδρα του Καρλόφτσι, την οποία αρνήθηκε. Το 1882 αποφάσισε να συνεχίσει την μοναστική του καριέρα ως αρχιμανδρίτης του Μοναστηρίου του Γκργκετέγκ. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε απόλυτη απομόνωση στο μοναστήρι. Πέθανε εκεί στις 8 Αυγούστου 1905.[12]
Ο Ιλαρίων Ρουβάρατς, όπως και πολλοί από τους Σέρβους συναδέλφους του της εποχής του, μιλούσε διάφορες γλώσσες, Λατινικά, Ελληνικά, Γερμανικά, Ουγγρικά, Ρουμανικά και Ιταλικά.
Ιστοριογραφία
ΕπεξεργασίαΤο πιο σημαντικό για μένα είναι να πω την αλήθεια, ή να πω τί πιστεύω ότι είναι αληθινό.
— Ιλαρίων Ρουβάρατς[14]
Το 1887 διεξάγονταν μια σοβαρή συζήτηση ανάμεσα σε διανοούμενους μεταξύ των υποστηρικτών των παλιών, παραδοσιακών και ρομαντικών σχολών στην σερβική ιστοριογραφία, που εκπροσωπούνταν από τους ιστορικούς Πάντα Σρέτσκοβιτς και Μίλος Μιλόγεβιτς, και των υποστηρικτών της νέας, κριτικής και ρεαλιστικής σχολής, υπό την ηγεσία του Ιλαρίωνα Ρουβάρατς και του Λιουμπομίρ Κοβάτσεβιτς.
Ο Ρουβάρατς ήταν ο ιδρυτής και ένας από τους σημαντικότερους υποστηρικτές της κριτικής σχολής της Σερβικής Ιστοριογραφίας.[12][15] Τόνισε τη σημασία των πρωτογενών πηγών και της τεκμηρίωσης στην ανακάλυψη του παρελθόντος, διαφοροποιώντας τις πρωτογενείς και τις δευτερεύουσες πηγές, καθώς και χωρίζοντας τα ιστορικά στοιχεία και τη λογοτεχνία.[15] Υπερασπίστηκε την χρήση της σερβικής επικής ποίησης ως ιστορικής πηγής. Αν και αναγνώρισε την καλλιτεχνική της αξία στράφηκε εναντίον της παρουσίασης της σερβικής ιστορίας με βάση τα επικά ποιήματα, τους μύθους και τους θρύλους. [16]
Χρησιμοποίησε επιστημονικές προσεγγίσεις, για να αντικρούσει πολλούς βαθιά ριζωμένους και αγαπημένους θρύλους, παραδόσεις για την προδοσία του Βουκ Μπράνκοβιτς, την αιώνια ελευθερία του Μαυροβουνίου και τον θάνατο του Τσάρου Στέφαν Ούρος Ε΄ από τα υποτιθέμενα χέρια του Βούκασιν Μρνιάβτσεβιτς. Ο Ρουβάρατς εξέθεσε πολλούς μύθους του Μαυροβουνίου που κάποιοι ήθελαν να θεωρήσουν ιστορικά γεγονότα—είτε για προσωπικό, πολιτικό όφελος, δυναστικούς λόγους (Αψβούργοι, Βατικανό, Οθωμανοί) είτε απλώς για να κολακέψουν τη ματαιοδοξία τους.
Το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του Ρουβάρατς το πέρασε αγωνιζόμενος με εθνικούς μύθους, που παραμόρφωσαν την ιστορική αλήθεια, αλλά δεν υπήρχε καμία επιστροφή πίσω, καθώς ενέπνευσε άλλους ιστορικούς να ερευνήσουν το παρελθόν με κριτικό μάτι. Η παράδοση της επιστημονικής γνώσης του Ρουβάρατς και η κριτική μέθοδος συνεχίστηκαν από τον Στόγιαν Νοβάκοβιτς (1842-1915), τον Λιουμπομίρ Κοβάτσεβιτς (1848-1918), τον Μιχαήλ Γκαβρίλοβιτς, τον Στανόγιε Στανόγεβιτς και πολλούς άλλους. Ο Γιόβαν Ράντονιτς αφιέρωσε το πρώτο του βιβλίο στον Ιλαρίων Ρουβάρατς τιμώντας τον για την εισαγωγή της κριτικής προσέγγισης στην Σερβική ιστοριογραφία.[17]
Κληρονομιά
ΕπεξεργασίαΕίναι στην λίστα των 100 πιο διακεκριμένων Σέρβων.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb15588413r. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 3,0 3,1 3,2 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. ruvarac-ilarion. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 121148149. Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2015.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb15588413r. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2015891424. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2022.
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2015891424. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ Südosteuropäische Arbeiten, Volume 75, Issue 4 (στα German). German Institute for International Studies. 1933. ISBN 9783486424218.
Ruvarac, Ilarion (Jovan), serbischer Historiker, * Sremska Mitrovica 1. IX. 1832, † Kloster Grgeteg (Syrmien) 8. VIII. 1905, Sohn des orthodoxen Geistlichen Vasilije R. und der Julijana R., geb. Šević
- ↑ Manuscriptum: revistă trimestrială editată de Muzeul Literaturii Române, Volume 14 (στα Romanian). Muzeul. 1983. σελ. 140.
- ↑ Pilipović, Radovan. «Pisci srpske crkvene istorije Dimitrije Ruvarac (1842-1931) – istoričar i bibliotekar». Pravoslavlje, novne srpske patrijaršije. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2011.
- ↑ 11,0 11,1 Ersoy, Ahmet, επιμ. (2010). Modernism: Representations of National Culture. Central European University Press. σελ. 15. ISBN 9786155211942.
- ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 Mladenović, Miloš· Schlieper, H. C. (1969). Eastern Europe: Historical Essays Presented to Professor Milos Mladenovic on His Sixty-fifth Birthday by His Students. New Review Books. σελ. 128.
..Ilarion Ruvarac, one of the most prominent representatives of the critical school in Serbian historiography.
- ↑ 13,0 13,1 Antolović 2016, σελ. 338.
- ↑ «Književna nagrada "Vuk Karadžić" za nauku, 2007». Konkursi regional web site. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Απριλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2011.
Glavno mi je da kažem istinu ili ono što držim za istinu. – I. Ruvarac
- ↑ 15,0 15,1 Trencsényi, Balázs, επιμ. (2016). A History of Modern Political Thought in East Central Europe: Volume I: Negotiating Modernity in the 'Long Nineteenth Century'. Oxford University Press. σελ. 334. ISBN 9780191056956.
- ↑ Antolović 2016.
- ↑ Jugoslovenski istorijski časopis. Savez društava istoričara Jugoslavije. 1979. σελ. 2. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2011.
Jovan Radonic posvetio je svoju prvu knjigu Ruvarcu — »tvorcu kritickoga pravca srpske istoriografije«
Πηγές
Επεξεργασία- Antolović, Michael (2016). «Modern Serbian Historiography between Nation-Building and Critical Scholarship: The Case of Ilarion Ruvarac (1832–1905)». Hungarian Historical Review 5 (2): 332–356. http://epa.hu/02400/02460/00016/pdf/EPA02460_hungarian_historical_review_2016_2_332-356.pdf.