Ισλαμικός φεμινισμός

Ένας συνδυασμός Ισλάμ και φεμινισμού θεωρήθηκε από την Margot Badran το 2002 ως «ένας φεμινιστικός λόγος και μια αντίστοιχη πρακτική που διατυπώθηκε εντός ενός ισλαμικού περιβάλλοντος». Οι ισλαμικές φεμινίστριες στηρίζουν τα επιχειρήματά τους στο Ισλάμ και τις διδασκαλίες του, επιδιώκουν την πλήρη ισότητα γυναικών και ανδρών στην προσωπική και δημόσια σφαίρα και συμπεριλαμανου μουσουλμάνους και μη στη συζήτηση. Ο ισλαμικός φεμινισμός ορίζεται από τουςμελετητές του Ισλάμ ως πιο ριζοσπαστικός από τον κοσμικό φεμινισμό και ως αγκυροβολημένος μέσα στο λόγο του Ισλάμ με το Κοράνι ως το κεντρικό του κείμενο. Ως "σχολή σκέψης", λέγεται ότι σχετίζεται με την μαροκινή κοινωνιολόγο Fatema Mernissi και μελετητές όπως η Amina Wadud και η Leila Ahmed.

Υποστηρικτές του ισλαμικού φεμινισμού επισείουν την προσοχή στο γεγονός ότι κάποιες χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία είχαν και έχουν για πολλά χρόνια γυναίκες αρχηγούς κρατών, πρωθυπουργούς και υπουργούς, όπως η Lala Shovkat στο Αζερμπαϊτζάν, η Μπεναζίρ Μπούτο στο Πακιστάν, Mame Madior Boye στη Σενεγάλης, Τανσού Τσιλέρ στην Τουρκίας, η Kaqusha Jashari στο Κοσσυφοπεδίου, και η Megawati Sukarnoputri στην Ινδονησίας. Στο Μπαγκλαντές, η Khaleda Zia εξελέγη η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας το 1991 και υπηρέτησε ως πρωθυπουργός μέχρι το 2009, όταν αντικαταστάθηκε από τη Sheikh Hasina, η οποία διατηρεί το αξίωμα του πρωθυπουργού, καθιστώντας το Μπαγκλαντές τη χώρα με τη μεγαλύτερη συνεχή γυναικεία πρωθυπουργία.