Κάστρο Σκάρου
Συντεταγμένες: 36°25′54.1308″N 25°25′3.0828″E / 36.431703000°N 25.417523000°E
Ο Σκάρος, γνωστός και ως Φρούριο Σκάρου ή Κάστρο Σκάρου, είναι βραχώδης σχηματισμός κοντά στο Ημεροβίγλι όπου βρισκόταν στο παρελθόν κάστρο στο ελληνικό νησί της Σαντορίνης.
| Κάστρο Σκάρου | |
|---|---|
 Ο Σκάρος όπως φαίνεται από το Ημεροβίγλι. | |
 | |
| Είδος | αρχαιολογική θέση |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 36°25′54″N 25°25′3″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Δήμος Θήρας |
| Τοποθεσία | Ημεροβίγλι Θήρας |
| Χώρα | Ελλάδα |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Ιστορία
ΕπεξεργασίαΟ Σκάρος είναι ένα μεγάλο βραχώδες ακρωτήριο στο νησί της Σαντορίνης στο Αιγαίο. Ο σχηματισμός δημιουργήθηκε μέσω της ηφαιστειακής δραστηριότητας (πιθανότατα σε έκρηξη του 68.000 π.Χ.)[1] της γειτονικής καλντέρας της Σαντορίνης και έκτοτε διαμορφώθηκε περαιτέρω από διάβρωση και σεισμούς.[2] Σε ναυτικό πλαίσιο, ο σχηματισμός αναφέρεται ως ακρωτήριο Σκάρος.[3]
Ένα εξέχον τοπόσημο, η ανυψωμένη θέση του βράχου το έκανε μια προτιμώμενη τοποθεσία για αμυντικές οχυρώσεις. Ο χώρος οχυρώθηκε αρχικά στις αρχές του 13ου αιώνα από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία προσέλαβε τον Ενετό αρχιτέκτονα Τζάκομπο Μπαρότσι για την κατασκευή ενός φρουρίου γύρω από το ακρωτήριο. Η αρχική δομή, γνωστή ως "La Roka" ("Άνω Κάστρο" στα ελληνικά), ολοκληρώθηκε το 1207.[2] Με την ολοκλήρωση του φρουρίου, ο Οικογένεια Μπαρότσι απέκτησε τον έλεγχο της Σαντορίνης από τον Βενετό Μάρκο Σανούδο, ο οποίος είχε εξαναγκάσει πρόσφατα τους Βυζαντινούς να παραδώσουν την αξίωσή τους στα νησιά του Αιγαίου και είχε ονομαστεί Δούκας της Νάξου. Ο οικισμός αναπτύχθηκε στη συνέχεια, με πολλά σπίτια, επιχειρήσεις και άλλες οχυρώσεις να χτίζονται γύρω από το ακρωτήριο. Ένα εκκλησιαστικό συγκρότημα, το εκκλησάκι της Παναγίας της Θεοσκέπαστης, χτίστηκε στη βάση του σχηματισμού, όπως και ένα μικρό λιμάνι. Μέχρι την ανάκτηση της Σαντορίνης από τη Βενετική Δημοκρατία το 1336, ο οικισμός αποτελείται από πάνω από 200 σπίτια και είχε αρκετές εκατοντάδες κατοίκους. Καθώς ο Σκάρος ήταν ο μεγαλύτερος οικισμός του νησιού, το φρούριο έγινε η de facto πρωτεύουσα της Ενετικής Σαντορίνης.[4]
.jpg)
Μια σειρά πολέμων μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Βενετίας στα μέσα του 16ου αιώνα οδήγησε στη Σαντορίνη να αποτελεί στόχο πολλών επιδρομών από τους Οθωμανούς. Ενώ υπέφεραν και άλλοι οικισμοί, οι οχυρώσεις του Σκάρου και η θέση ψηλά στους βράχους της Δυτικής Σαντορίνης προστάτευαν την πόλη από τους επιδρομείς. Ωστόσο, η οικονομία του νησιού βασιζόταν στο εμπόριο, με αποτέλεσμα οι άρχουσες οικογένειες της Σαντορίνης να διακόψουν τους δεσμούς με τη Βενετία και να υπογράψουν μια συνθήκη μη επιθετικότητας με τους Οθωμανούς. Αυτή η αλλαγή πολιτικής εξόργισε τη Βενετία, η οποία προσπάθησε να ανακτήσει το νησί χωρίς επιτυχία. Εκτός από τις βενετσιάνικες επιδρομές, ορισμένοι Οθωμανοί καπετάνιοι συνέχισαν να εισβάλλουν στο νησί για σκλάβους και προμήθειες κατά παράβαση της συνθήκης Οθωμανών-Σαντορίνης, ενώ η άνοδος των Βερβερίνων πειρατών με βάση την Τυνησία αποδείχθηκε επίσης σημαντική απειλή για το νησί. Παρά αυτούς τους κινδύνους, η Σαντορίνη διατήρησε την ανεξαρτησία της μέχρι το 1566, όταν ο Οθωμανός ναύαρχος Πιάλη Πασάς έφτασε από το νησί με μεγάλο στόλο, απαιτώντας την πλήρη προσάρτηση του νησιού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.[5] Όλοι οι οικισμοί του νησιού, συμπεριλαμβανομένου του Σκάρου, αποδέχτηκαν αυτούς τους όρους και το νησί έγινε οθωμανική κατοχή. Οι Οθωμανοί άφησαν μια φρουρά στο Σκάρο, και μετά την οθωμανική κυριαρχία, η απειλή της μουσουλμανικής πειρατείας μειώθηκε. Χωρίς την απειλή των επιδρομών να κρατήσουν τον έλεγχο των αντίπαλων οικισμών, ο Σκάρος επισκιάστηκε από άλλους οικισμούς, όπως τα Φηρά (που έγιναν η νέα πρωτεύουσα του νησιού) και η Οία.[2][3][6][7]
Αν και ήδη βρίσκεται σε παρακμή, ο Σκάρος παρέμεινε ένας εξέχων οικισμός έως ότου το ηφαίστειο της Σαντορίνης ενεργοποιήθηκε και άρχισε να εκρήγνυται το 1650. Αυτή η έκρηξη προκάλεσε αρκετούς ισχυρούς σεισμούς που προκάλεσαν κατολισθήσεις στην περιοχή της πόλης. Το ηφαίστειο συνέχισε να έχει περιόδους αυξημένης δραστηριότητας, όντας ενεργό από το 1701 έως το 1711 και ξανά από το 1866 έως το 1870.[2] Οι εκρήξεις του 18ου αιώνα ήταν ιδιαίτερα σημαντικές, καθώς οδήγησαν τους περισσότερους κατοίκους του Σκάρου να μετακινηθούν στα Φηρά ή στο κοντινό χωριό Ημεροβίγλι. Το παλιό ενετικό φρούριο ακολούθως πέρασε σε αχρηστία και στις αρχές του 19ου αιώνα αποτελούνταν από λίγα ερείπια.[8]
Σημερινή εποχή
ΕπεξεργασίαΤα ερείπια του Σκάρου είναι σήμερα ένας δημοφιλής προορισμός για πεζοπορία και φωτογράφηση. Το έξαρμα είναι προσβάσιμο μέσω του κοντινού χωριού Ημεροβίγλι.[9] Ένα μοναστήρι, γνωστό ως Παρεκκλήσι της Παναγίας της Θεοσκέπαστης, παραμένει σε χρήση στους βράχους κάτω από το βράχο.[2][8]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ http://volcano.si.edu/world/volcano.cfm?vnum=0102-04=
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 «Santorini Skaros Rock Castles Fortress Santorini Fortified Settlements 'Goulades' Santorini Towers Santorini Island Greece». www.santorini.com. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2018.
- ↑ 3,0 3,1 Savvides, A. (1997). "Santurin Adasi̊". In Bosworth, C. E.; van Donzel, E.; Heinrichs, W. P.; Lecomte, G. The Encyclopaedia of Islam, New Edition, Volume IX: San–Sze. Leiden: E. J. Brill. p. 20. (ISBN 90-04-10422-4).
- ↑ «Santorini Island History Santorini Island Greece». www.santorini.com. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2018.
- ↑ Bono, Salvatore: Corsari nel Mediterraneo (Corsairs in the Mediterranean), Oscar Storia Mondadori. Perugia, 1993.
- ↑ romeartlover. «Santorino (Thira), a Venetian fortress in Greece». www.romeartlover.it. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2018.
- ↑ «The castle of Skaros». www.santorini.gr (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2018.
- ↑ 8,0 8,1 «Chapel of Panagia Theoskepasti in Santorini, Greece». www.gpsmycity.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2018.
- ↑ «Discover the best 15 villages in Santorini island - Greeka.com» (στα αγγλικά). Greeka. https://www.greeka.com/cyclades/santorini/santorini-villages.htm. Ανακτήθηκε στις 2018-07-18.