Ο Κορράδος του Ούρσλινγκεν, γερμ.: Conrad von Urslingen (απεβ. 1202) ήταν δούκας του Σπολέτο σε δύο περιπτώσεις: πρώτα από το 1183 έως το 1190 και στη συνέχεια από το 1195 έως το 1198.

Κορράδος του Ούρσλινγκεν
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1150
Θάνατος1202
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Οικογένεια
ΤέκναΡάιναλντ του Ούρσλινγκεν
Adelaide di Urslingen
Konrad II von Urslingen
Heinrich von Urslingen
Berthold of Urslingen

Βιογραφία Επεξεργασία

Ο Κορράδος Α΄ ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως κόμης της Ασίζης, η οποία του δόθηκε μετά την κατάκτησή του το 1174 από τον Χριστιανό αρχιεπίσκοπο του Μάιντς. Ο βασιλιάς Φρειδερίκος Α΄ της Γερμανίας, έκανε τον Κορράδο κόμη και του παραχώρησε τη Ρόκκα ως έδρα της εξουσίας του. Κατά τη διάρκεια της θητείας του Κορράδου Α΄, ο Άγιος Φραγκίσκος γεννήθηκε στην Ασίζη.

Το 1183 ο Φρειδερίκος Α΄ τοποθέτησε τον Κορράδο Α΄ ως δούκα του Σπολέτο. Το 1190 κυνηγήθηκε από το Σπολέτo από τις ανερχόμενες δυνάμεις των Γουέλφων, αλλά ανέκτησε το δουκάτο του το 1195. Προστάτευσε για λίγο τον νεαρό βασιλιά Φρειδερίκο Β΄ στη Ρόκα και ενήργησε ως τοποτηρητής (vicarius) του βασιλείου της Σικελίας, αλλά το 1198 διατάχθηκε να αποδώσει το Σπολέτο στον πάπα και κατά τη διάρκεια της απουσίας του, η Ασίζη επαναστάτησε και δήλωσε κοινότητα.

Γιος του ήταν ο Ράιναλντ του Ούρσλινγκεν, δούκας του Σπολέτο από το 1223 έως το 1230.

Η στρατιωτική βασιλική σταδιοδρομία του Κορράδου Α΄ ταυτίζεται σημαντικά με την αρχόμενη και επιθετική διεκδίκηση της εξουσίας από τις «κοινότητες» της Ιταλίας (και γενικά των ευρωπαϊκών εδαφών) και την με αναστατώσεις βιογραφία του ως βασιλικού εκπροσώπου (vicar), που συμβολίζει την παρακμή τού επάνω σε πολλά έθνη βασιλείου στο εσωτερικό της Ιταλίας και στην Ευρώπη συνολικά. Ορισμένες κοινότητες αυτοδιορίζονταν με «πολιτοφυλακές» σε ολόκληρο τον Χριστιανικό κόσμο, για να ανατρέψουν τους πιστούς τοπικούς υποστηρικτές της ιδέας του Sacrum Imperium, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τα σύγχρονα εθνικά κράτη έμμεσα.

Οικογένεια Επεξεργασία

Είχε τέκνο:

Πηγές Επεξεργασία

  • Jordan, E. Les origines de la domination Angevine en Italie . Παρίσι, 1909.