Λεόντιος (σφετεριστής)

Να μη συγχέεται με τον Αυτοκράτορα Λεόντιο (βασ. 695-698).

Ο Λεόντιος (απεβ. 488) ήταν στρατηγός της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που διεκδίκησε τον θρόνο της Κωνστανινούπολης, ηγούμενος μίας εξέγερσης εναντίον του Ζήνωνα.

Λεόντιος
Σόλιδος με επιγραφή: D. N. LEONTIO PERP[PETUU]S AVG. Αντιόχεια 484.
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	5ος αιώνας
Θάνατος	488 Σελεύκεια Ισαυρίας
Αιτία θανάτου	αποκεφαλισμός
Χώρα πολιτογράφησης	Αρχαία Ρώμη Βυζαντινή Αυτοκρατορία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	στρατιωτικός
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Βυζαντινός Αυτοκράτορας
Σχετικά πολυμέσα

Βιογραφία

Ήταν Συριακής καταγωγής, προερχόμενος από την Δαλισανδό της Καππαδοκίας. Υπό τον Ζήνωνα έγινε μάγιστρος του στρατού της Θράκης (magister militum per Thracias).

To 484 ο Ρωμαίος στρατηγός Ίλλος διέκοψε τη σχέση του με τον Ζήνωνα. Τότε ο Αυτοκράτορας έστειλε τον Λεόντιο με στρατό εναντίον του Ίλλου, αλλά ο Ίλλος κατάφερε να πείσει τον Λεόντιο να πάει με το μέρος του. Ο Ζήνωνας δεν ήταν δημοφιλής στον λαό της Κωνσταντινούπολης, μίας κρίσιμης περιοχής της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, διότι ήταν Ίσαυρος και ως τέτοιος εθεωρείτο βάρβαρος· για τον λόγο αυτόν είχε εξεγερθεί και ο Βασιλίσκος το 475/476. Ο Ίλλος, που επίσης ήταν ένας Ίσαυρος, αποφάσισε να μη διεκδικήσει για τον εαυτό του τον θρόνο, αλλά να ανεβάσει τον Λεόντιο.

Η στέψη του Λεόντιου έγινε στην Ταρσό στις 19 Ιουλίου 484: η ημέρα επιλέχθηκε, έπειτα από τη συμβουλή μερικών αστρολόγων, ως ευνοϊκή. Έγινε στα χέρια της Βηρίνας, χήρας του Λέοντα Α΄, η οποία έστειλε επιστολές στη διοίκηση Ανατολής και στη διοίκηση Αιγύπτου με την υπόδειξη να δεχθούν τον σφετεριστή ως αυτοκράτορα. Ο Λεόντιος αναγνωρίστηκε στην Αντιόχεια, όπου εισήλθε στις 27 Ιουλίου και σε μερικά άλλα μέρη. Είχε χρόνο να ονομάσει αξιωματούχους και να κόψει νομίσματα, πριν αντιμετωπίσει την αντίδραση του Ζήνωνα.

Ο στρατός του Ζήνωνα, από Ρωμαίους και Οστρογότθους υπό τη διοίκηση του Θεοδώριχου του Αμάλ και του Ιωάννη του Σκύθη νίκησε τον εξεγερθέντα στρατό κοντά στην Αντιόχεια (8 Αυγούστου). Ο Ίλλος και ο Λεόντιος αναγκάστηκαν να βρουν καταφύγιο μέσα στο φρούριο Παπύριο, όπου οι εξεγερμένοι κράτησαν για 4 έτη. Το 488 μετά από προδοσία, το φρούριο έπεσε· ο Λεόντιος εκτελέστηκε και αποκεφαλίστηκε στη Σελεύκεια την παρά τω Καλυκαδνώ, ενώ το κεφάλι του στάλθηκε στον Ζήνωνα.

Μια και ο Ίλλος και ο Λεόντιος ακολουθούσαν τη Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας, έλαβαν την υποστήριξη του Καλενδίωνα Πατριάρχη της Αντιόχειας και μικρή υποστήριξη από άλλους. Επίσης μερικοί εθνικοί (παγανιστές) υποστήριξαν την εξέγερση, μεταξύ των οποίων ο ποιητής, φιλόσοφος και μάντης Παμπρέπιος.

Πηγές

• Hugh, Elton, "Leontius (AD 484-488)", De Imperatoribur Romanis
• Smith, William, "Illus", Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology.
• Warren T. Treadgold (1997). A History of the Byzantine State and Society. Stanford University Press. pp. 161–164. ISBN 0-8047-2630-2.
• Trombley, Frank R., and John W. Watt, The Chronicle of Pseudo-Joshua the Stylite, Liverpool University Press, 2000, ISBN 0-85323-585-6, p. 14.
• Williams, Stephen, The Rome That Did Not Fall: the survival of the East in the fifth century, Routledge, 1999, ISBN 0-415-15403-0, p. 195.