Βικιπαίδεια

Λεύκιος Δομίτιος Αηνόβαρβος (ύπατος το 54 π.Χ.)

ύπατος το 54 π.Χ.

Ο Λεύκιος Δομίτιος Αηνόβαρβος II, λατιν.: Lucius Domitius Ahenobarbus, ύπατος το 54 π.Χ., ήταν εχθρός τού Ιουλίου Καίσαρα και ισχυρός υποστηρικτής της μερίδας των αριστοκρατών (optimates) στην ύστερη Ρωμαϊκή Δημοκρατία. [8]

Λεύκιος Δομίτιος Αηνόβαρβος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Lucius Domitius Ahenobarbus (Λατινικά)
Γέννηση98 π.Χ. (περίπου και πιθανώς)[1]
Αρχαία Ρώμη
Θάνατος48 π.Χ.[1]
Φάρσαλα
Αιτία θανάτουπεσών σε μάχη
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςλατινική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταΡωμαίος πολιτικός
Ρωμαίος στρατιωτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΠορκία (αδελφή του Κάτωνα του Νεότερου)[2][3]
ΤέκναΣέξτος Ατίλιος Σερανός Δομιτιανός
Γναίος Δομίτιος Αηνόβαρβος VI (ύπατος το 32 π.Χ.)[4][2][5]
ΓονείςΓναίος Δομίτιος Αηνόβαρβος IV (ύπατος το 96 π.Χ.)[4][2][6]
ΑδέλφιαΓναίος Δομίτιος Αηνόβαρβος V (απεβ. 81 π.Χ.)
ΟικογένειαΔομίτιοι Αηνόβαρβοι
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΠραίτορας
Ταμίας (Quaestor)
Αγορανόμος (Aedilis)
Ρωμαίος συγκλητικός (άγνωστη τιμή)[7]
Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (54 π.Χ.)[7][4]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφία Επεξεργασία

Ο Aηνόβαρβος γεννήθηκε περί το 98 π.Χ. ως γιος τού υπάτου Γναίου Δομίτιου Αηνόβαρβου IV. Ο παππούς του Γναίος Δομίιτος Αηνόβαρβος III ήταν στρατηγός και ύπατος, που ηγήθηκε μίας εκστρατείας για την κατάκτηση της νότιας Γαλατίας ενάντια στους Αλλόβρογες.

Αναφέρεται για πρώτη φορά το 70 π.Χ. από τον Κικέρωνα ως μάρτυρας κατά τού Βήρη. Το 61, ήταν αγορανόμος καθέδρας (curule aedile), όταν εξέθεσε εκατό λέοντες της Νουμιδίας, και συνέχισε τους αγώνες τόσο πολύ, που οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να φύγουν από τον ιππόδρομο πριν τελειώσει η επίδειξη, για να πάρουν φαγητό, που ήταν η πρώτη φορά που είχαν γίνει έτσι. [9] [10] Αυτή η παύση στους αγώνες ονομαζόταν diludium. [11]

Νυμφεύτηκε την Πορκία, την αδελφή τού Κάτωνα τού Νεότερου, και υποστήριξε τον τελευταίο στις προτάσεις του κατά της δωροδοκίας στις εκλογές, οι οποίες στράφηκαν εναντίον τού Πομπήιου, ο οποίος αγόραζε ψήφους για τον Αφράνιο. Οι πολιτικές απόψεις του Aηνόβαρβου συνέπιπταν με αυτές τού Κάτωνα: σε όλη του τη ζωή υπήρξε ένας από τους ισχυρότερους υποστηρικτές της αριστοκρατικής μερίδας. Έτσι έλαβε ενεργό μέρος εναντιούμενος στα μέτρα τού Ιουλίου Καίσαρα και τού Πομπήιου και το 59 κατηγορήθηκε, με την παρότρυνση τού Καίσαρα, ότι ήταν συνεργός στην υποτιθέμενη συνωμοσία κατά της ζωής τού Πομπήιου. [12]

Ο Aηνόβαρβος ήταν πραίτωρ το 58. Ήταν υποψήφιος για την υπατεία τού 55 και απείλησε ότι στην υπατεία του θα εφαρμόσει τα μέτρα, που είχε προτείνει στην πραιτορία του και θα στερήσει από τον Καίσαρα την επαρχία του. Ηττήθηκε, ωστόσο, από τον Πομπήιο και τον Κράσσο, που έθεσαν επίσης υποψηφιότητα για την υπατεία, και εκδιώχθηκε από το Άρεως Πεδίον (Campus Martius) την ημέρα της εκλογής με τη δύναμη των όπλων. Έγινε ξανά υποψήφιος τον επόμενο χρόνο και ο Καίσαρας και ο Πομπήιος, των οποίων η εξουσία ήταν σταθερά εδραιωμένη, δεν τού αντιτάχθηκαν. Ως εκ τούτου, εξελέγη ύπατος για το έτος 54 με τον Άππιο Κλαύδιο Πούλχερ, συγγενή τού Πομπήιου, επομένως δεν μπόρεσε να κάνει κάτι εναντίον τού Καίσαρα και τού Πομπήιου. Και οι δύο άνδρες ενεπλάκησαν σε εκλογικό σκάνδαλο εκείνη τη χρονιά. [13] Δεν πήγε σε επαρχία κατά τη λήξη της υπατικής του θητείας, και καθώς η φιλία μεταξύ τού Καίσαρα και τού Πομπήιου ψυχράνθηκε, συνδέθηκε στενά με τον τελευταίο.

Ο Aηνόβαρβος ήταν ο εκλεγμένος αξιωματούχος, που προήδρευσε στη δίκη εναντίον τού Tίτου Άννιου Μίλωνα το 52 για τη δολοφονία τού Πόπλιου Κλόδιου Πούλχερ, όπως αναφέρεται στην περίληψη τού Aσκόνιου για το " Υπέρ τού Μίλωνα" τού Κικέρωνα. Για τα επόμενα δύο ή τρία χρόνια, κατά την απουσία του Κικέρωνα στην Κιλικία, οι πληροφορίες για τον Aηνόβαρβο προέρχονται κυρίως από τις επιστολές τού εχθρού του Κοιλίου προς τον Κικέρωνα. Το έτος 50 ήταν υποψήφιος για τη θέση στον σύλλογο των οιωνοσκόπων (augurs) που έμεινε κενή από το τέλος τού Κόιντου Ορτένσιου, αλλά ηττήθηκε από τον Μάρκο Αντώνιο μέσω της επιρροής τού Καίσαρα.

Η Σύγκλητος τον διόρισε να διαδεχθεί τον Καίσαρα ως κυβερνήτη της επαρχίας της Πέραν των Άλπεων Γαλατίας, και στην πορεία τού Καίσαρα στην Ιταλία το 49, ήταν ο μόνος από την αριστοκρατική μερίδα, που έδειξε ενέργεια ή θάρρος. Ρίχτηκε στο Κονφίνιον (Corfinium) με περίπου 30 κοόρτεις, περιμένοντας να υποστηριχθεί από τον Πομπήιο. αλλά καθώς ο τελευταίος δεν έκανε κάτι για να τον βοηθήσει, τα δικά του στρατεύματα τον ανάγκασαν να παραδοθεί στον Καίσαρα μετά από επτά ημέρες πολιορκίας. [14] Απελπισμένος από τη ζωή, διέταξε τον γιατρό του να του δώσει δηλητήριο, αλλά ο τελευταίος τού έδωσε μόνο μία γουλιά υπνωτικού. Οι στρατιώτες του εντάχθηκαν στο στρατό τού Καίσαρα, αλλά ο Αηνόβαρβος απολύθηκε από τον Καίσαρα χωρίς να τραυματιστεί –μία πράξη επιείκειας που δεν περίμενε, και που ο ίδιος σίγουρα δεν θα είχε δείξει, αν ήταν ο νικητής.

Τα συναισθήματα του Aηνόβαρβου κατά τού Καίσαρα παρέμειναν αναλλοίωτα, αλλά ήταν πολύ προσβεβλημένος από τη συμπεριφορά τού Πομπήιου, για να τον συναντήσει αμέσως. Αποσύρθηκε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στην Κόζα στην Ετρουρία, και στη συνέχεια έπλευσε στη Μασσαλία, την οποία υπερασπίστηκε ενάντια στον Καίσαρα. Ακολούθησε σθεναρά τον πόλεμο εναντίον τού Καίσαρα, αλλά η πόλη τελικά καταλήφθηκε και ο Aηνόβαρβος διέφυγε με το μόνο σκάφος, που μπόρεσε να ξεφύγει από την πόλη.

Ο Aηνόβαρβος στη συνέχεια προχώρησε ανατολικά και ενώθηκε με τον Πομπήιο στη Θεσσαλία, και πρότεινε, μετά τον πόλεμο, όλοι οι συγκλητικοί που είχαν παραμείνει ουδέτεροι, να οδηγηθούν σε δίκη. Ο Κικέρων, τον οποίο χαρακτήρισε δειλό, τον φοβόταν. Ο Aηνόβαρβος σκοτώθηκε αμέσως μετά τη μάχη των Φαρσάλων το 48, στην οποία διοικούσε τη δεξιά πτέρυγα [15] εναντίον τού Μάρκου Αντώνιου, ο οποίος, σύμφωνα με τον Κικέρωνα, έδωσε το πλήγμα που τον σκότωσε. [16] Χτυπήθηκε κατά την προσπάθειά του να διαφύγει. Ο Aηνόβαρβος ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη ενέργεια και χαρακτήρα: παρέμεινε σταθερός στις πολιτικές του αρχές, αλλά ήταν αδίστακτος στα μέσα, που χρησιμοποιούσε για να τις διατηρήσει. [17] [18] [19]

Ο ποιητής Λουκανός έχει τον Λεύκιο Δομίτιο Αηνόβαρβο ως σημαντικό χαρακτήρα στο βιβλίο 7 των Φαρσαλία του (αποκαλείται «Δομίτιος»). Ο Δομίτιος είναι σημαντικός στο ποίημα, επειδή είναι ο μόνος γνωστός συγκλητικός, που απεβίωσε υποστηρίζοντας τον Πομπήιο στη Φαρσαλία, και επομένως είναι σύμβολο της ετοιμοθάνατης δημοκρατίας. Επιπλέον, ο Λεύκιος Δομίτιος Αηνόβαρβος είναι ο προ-προπάππους τού Νέρωνα και έχει το όνομα γέννησης τού Νέρωνα (Λεύκιος Δομίτιος Αηνόβαρβος VΙΙΙ).

Ήταν πατέρας τού Γναίου Δομιτίου Αηνόβαρβου, ο οποίος υπηρέτησε ως ύπατος το 32 π.Χ.

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Βιβλιογραφικές αναφορές Επεξεργασία

Αναφορές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2264. Ανακτήθηκε στις 29  Ιουνίου 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2264. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  3. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 4012. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «Domitii» (Ρωσικά)
  5. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2699. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  6. ↑ 6,0 6,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1763. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  7. ↑ 7,0 7,1 Thomas Robert Shannon Broughton: «The Magistrates of the Roman Republic» (Αγγλικά) Αμερικανική Φιλολογική Εταιρεία. 1951. ISBN-10 0-89130-812-1.
  8. ↑ Smith, William (1867), «Ahenobarbus (7), Lucius Domitius», στο: Smith, William, επιμ., Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, 1, Boston: Little, Brown and Company, σελ. 85, http://www.ancientlibrary.com/smith-bio/0094.html, ανακτήθηκε στις 2022-12-20 
  9. ↑ Cassius Dio, xxxvii. 46
  10. ↑ Pliny the Elder, Naturalis Historia viii. 54
  11. ↑ Horace, Epistles 19. 47
  12. ↑ Smith, William (1867)
  13. ↑ Badian, Ernst (1996), [[[:Πρότυπο:Googlebooks]] «Domitus Ahenobarbus, Lucius (1)»], στο: Hornblower, Simon, επιμ., Oxford Classical Dictionary, Oxford: Oxford University Press, Πρότυπο:Googlebooks 
  14. ↑ John Leach, Pompey the Great, pp 178-183.
  15. ↑ Lucan, Pharsalia, 7.219–220
  16. ↑ Cicero, Philippics, 2.71
  17. ↑ Suetonius, Nero 2
  18. ↑ Cassius Dio, lib. xxxix. xli.
  19. ↑ Julius Caesar, Commentarii de Bello Gallico

Πηγές Επεξεργασία

  • Burns, Alfred (1966). "Pompey's Strategy and Domitius' Stand at Corfinium". Historia. 15 (1): 74–95. JSTOR 4434912.
  • Münzer, Friedrich, "Domitius 27", Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE, PW), volume V.1, columns 1334–1343 (Stuttgart, 1903).
  • Public Domain Smith, William, ed. (1849). "Ahenobarbus". Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology. Vol. 1. London: John Murray. pp. 83–86.
  • Smith, William (1867), “Ahenobarbus (7), Lucius Domitius”, in Smith, William, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, 1, Boston: Little, Brown and Company, pp. 85
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λεύκιος_Δομίτιος_Αηνόβαρβος_(ύπατος_το_54_π.Χ.)&oldid=10240908"