Μάχη στους Εκατό βουνούς
Η Μάχη στους Εκατό βουνούς ή Μάχη του Διάκενε έγινε το 1050 ανάμεσα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τους Πετσενέγους στην Θράκη και στην, άγνωστη σήμερα, τοποθεσία Εκατό Βουνοί (εκατό λόφοι[1]) κάπου μετά τον Αίμο στην σημερινή Βουλγαρία[2]. Ο Σκυλίτσης αναφέρει ότι οι εκατό βουνοί βρίσκονταν μεταξύ του Ίστρου και του Αίμου σε πεδιάδα με πολλά νερά, πηγές, και άλση[3].
| Μάχη στους Εκατό βουνούς η Μάχη του Διάκενε | |||
|---|---|---|---|
| Χρονολογία | 1050 | ||
| Τόπος | Εκατό Βουνοί | ||
| Έκβαση | Νίκη των Πετσενέγων | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
| |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
| Απώλειες | |||
| |||
Μετά την ήττα στην Μάχη της Διάμπολης το 1049 ο βυζαντινός αυτοκράτορας ανακάλεσε από τα ανατολικά σύνορα στρατεύματα για την επιτυχή αντιμετώπιση των Πετσενέγων[2]. Διορίσθηκε αρχηγός της εκστρατείας ο ευνούχος και πρώην μοναχός, Νικηφόρος, και είχε υπό την διοίκηση του στρατεύματα υπό τους Ερβρέ Φραγκόπουλο, διοικητή των φράγκων μισθοφόρων, τον Κωνσταντίνο Αριανίτη, τον Κατακαλών Κεκαυμένο και ο Πετσενέγος Τυράχ[2].
Ο Βυζαντινός στρατός ξεκίνησε περνώντας τον Αίμο από τις Σιδηρές πύλες και έστησε στρατόπεδο στην τοποθεσία εκατό βουνοί, κοντά στους Πετσενέγους που είχαν στρατοπεδεύσει στο Διάκενε[2]. Ο Τυράχ ο οποίος προπορευόταν αρχικά μίλησε στους συμπατριώτες του και προσπάθησε να τους πείσει να εγκαταλείψουν τις επιδρομές και να επιστρέψουν στα εδάφη τους αλλά μόλις έφτασαν οι βυζαντινοί ενώθηκε μαζί τους αλλάζοντας στρατόπεδο[2].
Ο Νικηφόρος προφανώς άπειρος από στρατηγική ήθελε να επιτεθεί άμεσα στους Πετσενέγους ενώ οι στρατηγοί δεν ήθελαν να επιτεθούν στον εχθρό σε παράταξη κι ενώ ήταν διασκορπισμένος[2]. Ο Νικηφόρος μην ακούγοντας τους στρατηγούς του την επόμενη ημέρα παρέταξε τον στρατό για μάχη, στα δεξιά της παράταξης τοποθέτησε τον Κεκαυμένο στα αριστερά τον Φραγκόπουλο με τους μισθοφόρους και στο κέντρο ο ίδιος[2]. Όταν η μάχη φάνηκε να γέρνει προς τους Πετσενέγους ο Νικηφόρος αναφέρεται ότι πρώτος από όλους τους Βυζαντινούς το έβαλε στα πόδια, βλέποντας τον οι υπόλοιποι στρατιώτες τράπηκαν και αυτοί σε φυγή[2]. Ο Κεκαυμένος έπεσε βαριά τραυματισμένος κατά την φυγή αυτή πολεμώντας με λίγους πιστούς που είχαν μείνει δίπλα του και θεραπεύτηκε από έναν Πετσενέγο που τον πίρε στη σκηνή του και τον περιποιήθηκε[2].
Οι νικητές λεηλάτησαν το βυζαντινό στρατόπεδο αποκομίζοντας πολλά λάφυρα και συνέχισαν για πέντε χρόνια να λεηλατούν τα εδάφη των Θεμάτων Μακεδονίας, Θράκης και Βουλγαρίας[2].
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Murat Ocak, The Turks: Early ages, Yeni Türkiye, 2002
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του ελληνικού έθνους - Τόμος δ΄
- ↑ Σύνοψις Ιστοριών, Ιωάννης Σκυλίτζης, [Const9.21]