Κατακαλών Κεκαυμένος
Ο Κατακαλών Κεκαυμένος ήταν Βυζαντινός στρατιωτικός και συγγραφέας στα μέσα του 11ου αιώνα.
| Κατακαλών Κεκαυμένος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Κατακαλὼν Κεκαυμένος (Αρχαία Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1020[1] |
| Θάνατος | 1079[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | μεσαιωνική ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιστορικός στρατιωτικός κυβερνητικός αξιωματούχος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | στρατηγός Δουξ |
Ο Κατακαλών Κεκαυμένος γεννήθηκε στην Κολώνεια, και παρόλο που προφανώς ήταν μέλος της αριστοκρατικής οικογένειας Κατακαλών, σύμφωνα με τον Ιωάννη Σκυλίτζη δεν ήταν αριστοκρατικής καταγωγής[2]. Διακρίθηκε για πρώτη φορά στην σικελική εκστρατεία του Γεωργίου Μανιάκη. Εκεί, ο Κεκαυμένος, με το βαθμό του πρωτοσπαθάριου, διέταξε ένα στρατιωτικό απόσπασμα από το Θέμα Αρμενιακών και οδήγησε την επιτυχή υπεράσπιση της Μεσσήνης από την αραβική επίθεση το 1040[2][3].
Το 1043 νίκησε τους Ρως στην επιδρομή τους κατά την αυτοκρατορικής πρωτεύουσας, και ονομάστηκε βέστης και άρχοντας των παραδουνάβιων πόλεων[2]. Επί αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄ (1042 έως 1055) είχε μια άκρως επιτυχημένη καριέρα. Υπηρέτησε στην Ανατολή ως δούξ της Ιβηρίας, και έγινε κυβερνήτης της Ανίον, όταν η πόλη προσαρτήθηκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 1045, και οδήγησε τις τοπικές δυνάμεις στις πρώτες συγκρούσεις με τους Σελτζούκους Τούρκους[4]. Στα τέλη της δεκαετίας του 1040, είχε προαχθεί στη θέση του στρατηλάτη της Ανατολής, και συμμετείχε στην εκστρατεία εναντίον των Πετσενέγκων, ως δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον άπειρο στρατιωτικά Νικηφόρο. Κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας, τραυματίστηκε σοβαρά[2][5]. Γύρω στο 1055 διορίστηκε στο διάσημο και ισχυρό αξίωμα του δουκο'ς της Αντιόχειας[2][4].
Όταν έγινε αυτοκράτορας ο Μιχαήλ ΣΤ΄ (1056 - 1057) είχε μία καχυποψία με τους εξέχοντες στρατηγούς και τους φέρθηκε άσχημα, ο Κατακαλών ενώ ήταν ήδη μάγιστρος του δόθηκε ο τίτλος του προέδρου που την απέρριψε[6]. Με τη σειρά του, Κεκαυμένος στήριξε ενεργά την εξέγερση του Ισαακίου Κομνηνού το 1057, και ανταμείφθηκε με τον τίτλο του κουροπαλάτη[2].
Ο Κεκαυμένος έγραψε ένα βιβλίο - αυτοβιογραφία, το οποίο στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ως κύρια πηγή για τα γεγονότα του 1042-1057 από τον Ιωάννη Σκυλίτζη στη δική του ιστορία. Ως εκ τούτου, η αφήγηση του Σκυλίτζη περιγράφει την καριέρα του με μεγάλη λεπτομέρεια και είναι ιδιαίτερα εγκωμιαστικό για αυτόν και τα επιτεύγματά του[2][7]. Ο Κατακαλών Κεκαυμένος πιστεύεται ότι είναι ο συγγραφέας του λεγόμενου "Στρατηγικόν του Κεκαυμένου", σύγχρονοι μελετητές απορρίπτουν ότι το έγραψε αυτός αλλά κάποιος με το ίδιο όνομα Κεκαυμένος[8].
ΠαραπομπέςΕπεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 (πολλαπλές γλώσσες) Virtual International Authority File. OCLC. Dublin. 43268334. Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2018.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Kazhdan, 1991, p 1113
- ↑ Guilland 1967, Tome I, p. 452 and Tome II, p. 108
- ↑ 4,0 4,1 Guilland, 1967, Tome I, p. 452
- ↑ Guilland, 1967, Tome I, pp. 383–384, 387
- ↑ Guilland, 1967, Tome I, pp. 37, 130, 186, 452
- ↑ Holmes, 2005, pp 91, 111, 292–293
- ↑ Kazhdan 1991, pp. 1113, 1119
ΠηγέςΕπεξεργασία
- Guilland, Rodolphe (1967). Recherches sur les Institutions Byzantines, Tomes I–II (στα French). Berlin: Akademie-Verlag.
- Holmes, Catherine (2005). Basil II and the Governance of Empire (976–1025). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-927968-5.
- Kazhdan, Alexander, επιμ. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. New York and Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-504652-6.
  |
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Katakalon Kekaumenos της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0. (ιστορικό/συντάκτες). |