Μίνκα

Τα Μίνκα (Ιαπωνικά: 民家, κυριολεκτικά "κατοικία των ανθρώπων") είναι παραδοσιακές κατοικίες κατασκευασμένες με ένα από τα διάφορα στυλ παραδοσιακής Ιαπωνικής αρχιτεκτονικής. Μέσα στα πλαίσια των τεσσάρων τμημάτων της κοινωνίας, τα Μίνκα ήταν κατοικίες γεωργών, τεχνητών και εμπόρων (π.χ., οι τρεις κάστες των μη σαμουράι). Αυτή η σύνδεση δεν υπάρχει πλέον στη σύγχρονη Ιαπωνική γλώσσα, και κάθε αρκετά παλιά κατοικία με παραδοσιακό Ιαπωνικό στυλ θα μπορούσε να αναφερθεί ως Μίνκα.

Ένα σπίτι gasshō-zukuri σε στυλ μίνκα στο χωριό Σιρακάβα, Νομός Γκιφού

Τα Μίνκα χαρακτηρίζονται από τη βασική τους δομή, την κατασκευή της στέγης τους και το σχήμα της στέγης τους. Τα Μίνκα αναπτύχθηκαν στο πέρασμα των χρόνων και άρχισαν να εμφανίζονται στην περίοδο Έντο.

Τύποι

στέγη σε στυλ Gasshō

Gasshō-zukuri υπό επισκευή

Ο όρος μίνκα σημαίνει κυριολεκτικά σπίτια των ανθρώπων. Περιλαμβάνει σπίτια, που φιλοξενούσαν μία μεγάλη ποικιλία ανθρώπων, από αγρότες έως αρχηγούς του χωριού, εμπόρους και χαμηλού βαθμού σαμουράι.

Τα Μίνκα έχουν ένα ευρύ φάσμα στυλ και μεγεθών, κυρίως ως αποτέλεσμα διαφορετικών γεωγραφικών και κλιματολογικών συνθηκών, καθώς και του τρόπου ζωής των κατοίκων. Γενικά ταξινομούνται σε τέσσερεις κατηγορίες: κατοικίες αγροτών (νόκα) (農家), αστικές κατοικίες (ματσίγια) (町屋), κατοικίες ψαράδων (ριόκε) (漁家) και κατοικίες σε βουνά (σάνκα) (山家).

Σε αντίθεση με άλλες μορφές ιαπωνικής αρχιτεκτονικής (όπως αυτές του στυλ σουκίγια, 数寄屋), είναι η δομή παρά το σχέδιο, που έχει πρωταρχική σημασία για τα Μίνκα. Τα Μίνκα χωρίζονται με πρωτεύοντες δοκούς, που αποτελούν το βασικό πλαίσιο και φέρει το δομικό φορτίο του κτηρίου. Οι δευτερεύουσες δοκοί τακτοποιούνται έτσι ώστε να ταιριάζουν στις λειτουργικές ρυθμίσεις του σχεδίου.

Παρά τη μεγάλη ποικιλία των Μίνκα, υπάρχουν οκτώ βασικές μορφές:

• Το «ανεστραμμένο U» αποτελείται από δύο κατακόρυφες κολόνες στερεωμένες στην κορυφή με μία οριζόντια δοκό. Αυτά τα τμήματα μπορούν στη συνέχεια να ενωθούν με πλευρικές δοκούς. Η δοκός μπορεί να στερεωθεί στην κορυφή του στύλου είτε στηριζόμενη πάνω της είτε μέσω ενός αρμού μόρσου και τόρμου (θηλύκωμα). Αυτή η τελευταία μέθοδος βρίσκεται συχνά σε μίνκα στο νησί Σικόκου.
• Η «σκάλα» έχει τμήματα στύλων και δοκών συνδεδεμένα με μεγαλύτερες δοκούς, συμπεριλαμβανομένων δοκών, που βρίσκονται πιο κοντά στο επίπεδο θεμελίωσης. Αυτή η μορφή δομής προήλθε από τις αστικές κατοικίες της περιόδου Έντο. Το σύστημα επιτρέπει την ακανόνιστη τοποθέτηση στύλων και, επομένως, επιτρέπει ευελιξία στο σχέδιο.
• Με το στυλ «ομπρέλα», τέσσερις δοκοί εξαπλώνονται από ένα κεντρικό στύλο. Αυτές οι κολόνες βρίσκονται στο κέντρο του τετραγώνου και όχι στις γωνίες. Τα Μίνκα αυτού του τύπου βρίσκονται συχνά στο Νομό Σίγκα.
• Ο «σταυρός» έχει δύο δοκούς σε ορθή γωνία μεταξύ τους με τους στύλους στο κέντρο των πλευρών. Χρησιμοποιείται συχνά για πολύ μικρά Μίνκα, στα οποία δεν έχουν ανεγερθεί άλλοι στύλοι στο χώρο ή για μεγάλα Μίνκα στην περιοχή του εδάφους. Το στιλ απαντάται συχνότερα στους νομούς Σίγκα και Φουκούι.
• Οι «παράλληλοι σταυροί» βρίσκονται στο νομό Σιζουόκα και καλύπτουν μια περιοχή 5 μέτρων με 10 μέτρων. Αυτό το σύστημα διπλασιάζει τη δομή του «σταυρού» με δύο σταυρούς και οκτώ στύλους.
• Η δομή «κουτί» συνδέει τέσσερα ή περισσότερα τεμάχια στύλων και δοκών, για να δημιουργήσει μια δομή τύπου κουτιού. Επινοήθηκε κατά την περίοδο του Έντο και μπορεί να βρεθεί στους νομούς Τογιάμα και Ισικάβα.
• Το «διασυνδεδεμένο κουτί» απαντάται στο Κιότο και την Οζάκα.
• Οι «ανοδικοί δοκοί» είναι μια μορφή, που επιτρέπει την καλύτερη χρήση του δεύτερου ορόφου. Χρησιμοποιεί δοκούς, που ανεβαίνουν από τους στύλους σε μια δευτερεύουσα κορυφογραμμή, που είναι κάτω από αυτήν, που σχηματίζεται από τα δοκάρια της στέγης.
  • Οι αγροικίες με στέγη με αχυροσκεπή, που βασίζονται στη δομή «ανοδικών δοκών» μπορούν να ταξινομηθούν περαιτέρω σε τέσσερις βασικούς τύπους. Το γιότζιρο-γκούμι (yojiro-gumi ) και το βαγκόγια (wagoya, 和小屋) είναι σπάνια. Το τελευταίο από αυτά, το βαγκόγια (wagoya), είναι δημοφιλές για τα σπίτια ματσίγια. Πολύ συχνότερα είναι το σάσου (sasu, 扠首) (επίσης γνωστό ως γκάσοου, gasshou, 合掌) και οι τύποι οντάτσι (odachi ).

Σπίτι Μίνκα, Κήποι Κιού, Αγγλία

Το στυλ οντάτσι έχει δοκούς, εγκάρσιες δοκούς και κοντούς κάθετους στύλους, για να υποστηρίξει τον κορφιά της στέγης. Ιστορικά, αυτοί οι στύλοι θα είχαν επεκταθεί στο έδαφος με αποτέλεσμα μια σειρά από στύλους να εκτείνονται κάτω από το κέντρο του σπιτιού και να το διαιρούν. Παρόλο που αυτά μπορούσαν να φιλοξενηθούν στη διάταξη του κύριου σπιτιού, ήταν ανέφικτα στην περιοχή εισόδου με το δάπεδο - έτσι παραλείφθηκαν και χρησιμοποιήθηκε μια ειδική δομή με δοκούς. Αυτό το στυλ ήταν σε ευρεία χρήση μέχρι την περίοδο του Έντο όταν έγινε μια αλλαγή στο σάσου (αν και οι δύο τύποι είχαν χρησιμοποιηθεί από την ιστορική εποχή).

Το στυλ σάσου είναι ένα απλούστερο τριγωνικό σχήμα με ένα ζευγάρι δοκών στέγης ενωμένο στην κορυφή, για να στηρίξει τον κορμό της κορυφογραμμής. Τα άκρα αυτών των δοκών της στέγης ακονίστηκαν για να θηλυκώνουν σε τρύπες και στα δύο άκρα της εγκάρσιας δοκού. Δεδομένου ότι αυτό το σύστημα δεν βασίζεται σε κεντρικούς στύλους, αφήνει ένα πιο ανεμπόδιστο σχέδιο από το στυλ οντάτσι.

Σχεδιασμός κάτοψης

Διακοσμητικές προεξοχές οροφής στον κορφιά μιας ψάθινης οροφής

Υπήρχαν δύο βασικές μέθοδοι για τον καθορισμό της κάτοψης του Μίνκα. Η κιόμα (kyoma, 京間) χρησιμοποιεί ένα τυπικό μέγεθος τατάμι (tatami, 畳), ενώ η μέθοδος ινακάμα (inakama, 田舎間) βασίζεται στην απόσταση των στυλών.

Η μέθοδος κιόμα λειτουργεί καλά για τα Μίνκα χωρίς κεντρικές κολόνες με τα χαλιά και τα συρόμενα χωρίσματα φουσούμα (fusuma 襖) και σότζι (shōji 障子) να μπορούν να βασίζονται σε ένα καθορισμένο μέγεθος. Χρησιμοποιήθηκε κυρίως σε Μίνκα στην ανατολική Ιαπωνία. Η μέθοδος έχει τα μειονεκτήματά της, εάν χρησιμοποιείται με στύλους, επειδή οι διακυμάνσεις στο πλάτος του στύλου μπορούν να κάνουν την προκατασκευή των συρόμενων διαμερισμάτων δύσκολη.

Η μέθοδος ινακάμα βασίζεται στην απόσταση μεταξύ του κέντρου ενός στύλου και του κέντρου του διπλανού στύλου του και χρησιμοποιήθηκε κυρίως στην ανατολικό μέρος της Ιαπωνίας.

Συνολική κατασκευή

Ουντάτσου με κεραμίδια, που προεξέχουν πάνω από την οροφή

Το μέγεθος, η κατασκευή και η διακόσμηση ενός Μίνκα εξαρτάται από την τοποθεσία, το κλίμα και την κοινωνική του κατάσταση του ιδιοκτήτη του.

Τα Μίνκα επηρεάστηκαν από τις τοπικές τεχνικές οικοδόμησης και χτίστηκαν με υλικά, που ήταν άφθονα στην άμεση τοποθεσία. Για παράδειγμα, τα μίνκα στο Σιζουόκα χρησιμοποιούσαν άφθονο μπαμπού για στέγες, μαρκίζες, πόρτες και δάπεδα. Όταν τα καλάμια μίσκανθου ήταν δύσκολο να αποκτηθούν για αχυρένιες στέγες, σανίδες χρησιμοποιήθηκαν αντ 'αυτού. Σε ηφαιστειακές περιοχές χρησιμοποιήθηκαν καλάμια ή σανίδες αντί για πηλό για τους τοίχους.

Το κλίμα είχε αντίκτυπο στην κατασκευή: Στο Κιότο στα τέλη της περιόδου Χεϊάν και Μουρομάτσι, οι στέγες ήταν επενδυμένες με λεπτές ξύλινες σανίδες, έτσι οι ιδιοκτήτες έβαζαν πέτρες στην κορυφή, για να αποτρέψουν τις σανίδες να παρασυρθούν από τον άνεμο.

Η κοινωνική κατάσταση του ιδιοκτήτη ενός Μίνκα υποδηλωνόταν από το μέγεθος και την πολυπλοκότητα του κτηρίου. Για την αχυρένια στέγη ο αριθμός των τεμνόμενων ξύλινων μελών (umanori, 馬乗り) ή οι δέσμες καλαμιών μίσκανθου κατά μήκος του κορφιά είναι ένας καλός δείκτης της σημασίας της κοινωνικής κατάστασης του ιδιοκτήτη στο χωριό. Για το ματσίγια, η παρουσία και η πολυπλοκότητα ενός ουντάτσου - ενός τοίχου που προεξέχει πάνω από τη γραμμή οροφής - έχει παρόμοιο κοινωνικό κύρος. Το ουντάτσου αρχικά ήταν μια μέθοδος για τον προσδιορισμό του βαθμού ιδιοκτησίας σε μακριές σειρές με κατοικίες.

Κατά τη διάρκεια της εξέλιξης του Μίνκα, τα ματσίγια των πόλεων άλλαξαν σταδιακά την κατασκευή του μακριά από ευπαθή και εύφλεκτα υλικά σε αυτά που ήταν πιο ανθεκτικά. Οι αχυροσκεπές αντικαταστάθηκαν με πλακάκια και οι εκτεθειμένες ξυλεία καλύφθηκαν με στρώματα από γύψο.

Τα Μίνκα των οποίων οι ιδιοκτήτες ήταν άνθρωποι ανώτερου κοινωνικού κύρους άρχισαν να ενσωματώνουν στοιχεία του στυλ σόιν, ιδιαίτερα στα σαλόνια. Τα είδη των στοιχείων, που ενσωματώθηκαν, περιορίστηκαν από νόμους, που αφορούν τις δαπάνες, για να διατηρήσουν αυστηρές ταξικές διακρίσεις.

Gasshō-zukuri σπίτια Μίνκα στο Γκοκαγιάμα, που περιβάλλεται από χιόνι.

Υπάρχουν τέσσερις τύποι σχήματος στέγης που μπορούν να διαφοροποιηθούν για το Μίνκα. Οι περισσότεροι ματσίγια έχουν στέγες με αέτωμα (κιριζούμα) (kirizuma) (切妻), καλυμμένες με σανίδες ή πλακάκια και κεκλιμένες προς τα κάτω και στις δύο πλευρές του σπιτιού. Η πλειοψηφία της νόκα έχει είτε αχυρένιες στέγες γιοσεμούνε (yosemune, 寄せ棟), οι οποίες κλίνουν προς τα κάτω σε τέσσερις πλευρές, ή την πιο περίπλοκη στέγη ιριμόγια (irimoya, 入母屋) με πολλαπλά αετώματα και ένα συνδυασμό αχυρένιων τμημάτων και τμημάτων με σανίδες. Τέλος, το χόγκιο (hogyo, 方形) κλίνει επίσης σε τέσσερις κατευθύνσεις αλλά έχει περισσότερο πυραμιδικό σχήμα.

Ο πρωταρχικός σκοπός της διαμόρφωσης Μίνκα ήταν να εξυπηρετήσει την εκτεταμένη βροχόπτωση, που παρατηρήθηκε σε πολλά μέρη της Ιαπωνίας. Μια απότομη οροφή επιτρέπει τη βροχή και το χιόνι να πέφτουν κατευθείαν, εμποδίζοντας το νερό να περάσει από την οροφή στο σπίτι και, σε μικρότερο βαθμό, αποτρέποντας το άχυρο να βραχεί πολύ και να αρχίσει να σαπίζει.

Στην κορυφή και σε άλλα μέρη όπου συγκεντρώθηκαν τμήματα οροφής, προστέθηκαν διακοσμήσεις. Οι αχυρένιες στέγες θα είχαν περιποιημένα ή εγκάρσια στρώματα από άχυρο, καλάμια μπαμπού ή σανίδες από ξύλο. Οι κεραμοσκεπές έχουν ποικιλία διακοσμητικών πλακών στα άκρα της κορυφογραμμής, για παράδειγμα, σάσι (shachi, 鯱) (ψάρι). Είχαν επίσης κυκλικές πλάκες στα άκρα των πλακιδίων στις μαρκίζες που ονομάζονται (gatou, 瓦当), που βοήθησαν στην εκτροπή της βροχής.

Εσωτερικό αγροικίας

Irori (囲炉裏^?)

Ένα τζάκι jizai kagi με αντιστάθμιση σε σχήμα ψαριού

Οι βαθιές μαρκίζες της στέγης της αγροικίας βοήθησαν στην προστασία του εσωτερικού από την βροχή. Εμποδίζουν τον ήλιο να εισέλθει στο εσωτερικό κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και επιτρέπουν στις χαμηλές ακτίνες του ήλιου να ζεσταίνουν το σπίτι κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Συχνά υπάρχει μια βεράντα με ξύλινο δάπεδο ένγκαβα (engawa, 縁側 ή 掾側) γύρω από το σπίτι κάτω από τις μαρκίζες και προστατευμένη στο εξωτερικό από παραθυρόφυλλα. Σε περιοχές όπου υπάρχει ισχυρή χιονόπτωση μπορεί να υπάρχει χαμηλωμένη περιοχή με δάπεδο στο επίπεδο της γης έξω από τη βεράντα που προστατεύεται περαιτέρω από παραθυρόφυλλα που βοηθούν να σταματήσει το χιόνι να φυσά μέσα.

Το εσωτερικό ενός Μίνκα γενικά χωρίζεται σε δύο τμήματα: ένα δάπεδο συμπαγούς γης, που ονομάζεται ντόμα (doma) (πρόδρομος ενός Γκενκάν) και ένα υπερυψωμένο δάπεδο (γενικά περίπου 20 ίντσες (50 cm) πάνω από το επίπεδο του ντόμα), που ονομάζεται χιρόμα (hiroma), και, σε μεγαλύτερα, πλουσιότερα σπίτια, μια περιοχή ή ένα σύνολο δωματίων καλυμμένων με τατάμι ή πατάκια μουσίρο, που ονομάζεται ζασίκι (zashiki, 座敷). Οι μεγάλες αγροικίες είχαν μερικές φορές μια υπερυψωμένη, εσωτερική βεράντα με δάπεδο από ξύλο χιροσίκι (hiroshiki, 広敷) που χώριζε τις περιοχές ντόμα και τατάμι. Σε παλαιότερα σπίτια, όπως το σπίτι Γιοσιμούρα του 17ου αιώνα, αυτή η διαχωριστική ζώνη ήταν έως και 2,5 μέτρα πλάτος και οι υπηρέτες προφανώς κοιμόντουσαν εκεί.

Το υπερυψωμένο δάπεδο συχνά περιελάμβανε μια ενσωματωμένη εστία, που ονομάζεται ιρόρι (irori, 囲炉裏). Πάνω από την εστία, που ήταν γεμάτη στάχτη, θα κρεμούσαν μία μεγάλη κατσαρόλα, που θα αιωρείτο από την οροφή από ένα ρυθμιζόμενο γάντζο της εστίας κατασκευασμένο από ξύλο, μέταλλο και μπαμπού. Αυτό το τζιζάι κάγκι (jizai kagi, 自在鈎) θα μπορούσε να ανυψωθεί ή να χαμηλώσει ανάλογα με την ποσότητα θερμότητας που απαιτείτο και συχνά διαμορφώθηκε σε διακοσμητικά ψάρια ή σχήματα λεπίδων. Δεν υπήρχε καμινάδα στην αγροικία και ο καπνός από το ιρόρι θα ανέβαινε από την οροφή στεγνώνοντας τα καλάμια και αποτρέποντας τα έντομα. Το ιρόρι ήταν το κέντρο επικοινωνίας για το σπίτι, όπου η οικογένεια συγκεντρωνόταν, για να συνομιλήσει και να φάει, και ήταν ένα άνετο μέρος γύρω από το οποίο θα κοιμόντουσαν.

Αν και υπήρχαν πολλές πιθανές τακτοποιήσεις των δωματίων σε ένα σπίτι, ένα από τα πιο συνηθισμένα, που ονομάζεται γιομαντόρι (yomadori, 四間取り), περιελάμβανε τέσσερα δωμάτια στο υπερυψωμένο τμήμα του σπιτιού, δίπλα στο ντόμα.

Η κοινωνική θέση του ιδιοκτήτη του σπιτιού διέπει τους κανόνες των κοινωνικών τους σχέσεων στο σπίτι. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι με το χαμηλότερο κοινωνικό επίπεδο θα κάθονταν στο ισόγειο, ενώ εκείνοι που ήταν ανώτεροί τους θα κάθονταν στο χιροσίκι και εκείνοι που ήταν πιο πάνω από αυτούς στα εσωτερικά δωμάτια με τατάμι. Οι τιμημένοι επισκέπτες θα κάθονταν δίπλα με την πλάτη τους στο τοκονόμα (tokonoma, 床の間). Οι απαιτήσεις για κοινωνική εθιμοτυπία επεκτάθηκαν στην οικογένεια και υπήρχαν συγκεκριμένες θέσεις καθισμάτων (yokoza, 横座) τοποθετημένες γύρω από την εστία.

Τυπικές αγροικίες περιόδου Έντο

Σπίτι σε στιλ χονμουνέ με διακόσμηση σε σχήμα πουλιού στο αέτωμα

Ορισμένες μορφές αγροικιών ωρίμασαν κατά την περίοδο Έντο. Ακολουθούν μερικά τυπικά παραδείγματα.

Γκασόου

Το Μίνκα σε στυλ γκασό-ζουκούρι (gasshō-zukuri, 合掌造) έχει τεράστιες στέγες, που είναι μια μεγάλη μορφή του δομικού συστήματος σάσου. Το όνομά τους προέρχεται από την ομοιότητα του σχήματος της στέγης με δύο χέρια σε στάση προσευχής. Βρίσκονται συχνά στο Νομό Γκιφού. Οι επάνω όροφοι των διώροφων και τριώροφων σπιτιών χρησιμοποιούνται για τη σηροτροφία, με αποθηκευτικό χώρο για δίσκους για μεταξοσκώληκες και φύλλα μουριάς.

Χονμουνέ

Το χονμουνέ-ζουκούρι (Honmune-zukuri) (本棟造) κυριολεκτικά σημαίνει "αληθινή κορυφή": Το στυλ έχει ένα σχεδόν τετράγωνο σχέδιο με σκεπαστή οροφή που καλύπτεται από σανίδες. Το άκρο του αετώματος του σπιτιού είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό με τη σύνθεσή του από δοκάρια, μαρκίζες και τιράντες. Το αέτωμα συμπληρώνεται από μία διακόσμηση, που μοιάζει με ένα πουλί, που ονομάζεται σουζούμε-οντόρι (suzume-odori) (雀踊り). Κατοικίες αυτού του τύπου μποροών να βρεθούν στους νομούς Γκούνμα, Νάρα, Γιαμαγκούτσι και Κούτσι.

Διατήρηση

Gasshō-zukuri , χωριό Ογκιμάτσι

Τα Μίνκα γενικά θεωρούνται ως ιστορικά ορόσημα, και πολλά έχουν ανακηρυχθεί διατηρητέα από δήμους ή την εθνική κυβέρνηση. Η φοβερή περιφερειακή ποικιλία των Μίνκα έχει επίσης διατηρηθεί σε ανοιχτά υπαίθρια μουσεία όπως το Νίχον Μίνκα-εν στο Καβασάκι, όπου δείγματα από όλη την Ιαπωνία εκτίθενται. Τα Μίνκα επίσης έχουν χρησιμοποιηθεί ως ξενοδοχεία και εστιατόρια, για να διατηρηθούν.

Ιδιαίτερης μνείας είναι το γκασό-ζουκούρι (gasshō-zukuri,合掌造り) , το οποίο διατηρείται σε δύο χωριά στην κεντρική Ιαπωνία - Σιρακάβα στο νομό Γκιφού και Γκοκαγιάμα στο νομό Τογιάμα - που μαζί έχουν χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO .

Το 1997, ιδρύθηκε η Japan Minka Reuse and Recycle Association (JMRA) για να προωθήσει τα οφέλη και τη διατήρηση των Μίνκα. Ένα Μίνκα, που ανήκε στην οικογένεια Γιονέζου αποκτήθηκε από την JMRA και δωρίστηκε στους Κήπους Κιού ως μέρος του Φεστιβάλ Ιαπωνίας 2001. Η ξύλινη κατασκευή αποσυναρμολογήθηκε, στάλθηκε με πλοίο και επανασυναρμολογήθηκε στο Κιού με νέους τοίχους και αχυρένια στέγη.

Βιβλιογραφία

• Fahr-Becker, Gabriele (2001) [2000]. Ryokan - A Japanese Tradition. Cologne: Könemann Verlagsgesellschaft mbH. ISBN 3-8290-4829-7. 3-8290-4829-7
• Engel, Heinrich (1980) [1964]. The Japanese House - A Tradition for Contemporary Architecture. Rutland/Tokyo: Charles E Tuttle. ISBN 0-8048-0304-8. 0-8048-0304-8
• Itoh, Teiji (1979) [1972]. Traditional Domestic Architecture of Japan. New York/Tokyo: Weatherhill/Heibonsha. ISBN 0-8348-1004-2. 0-8348-1004-2
• Ιαπωνία Ζωντανά. (2020). Κόμικα. 2η έκδοση
• Nishi, Kazuo· Kazuo Hozumi (1996). What is Japanese Architecture - A Survey of Traditional Japanese Architecture. Tokyo: Kondansha International. ISBN 978-4-7700-1992-9. 978-4-7700-1992-9

Περαιτέρω ανάγνωση

• Suzuki Mitsuru (1985). "Μίνκα." Εγκυκλοπαίδεια της Ιαπωνίας Kodansha . Τόκιο: Kodansha Ltd.
• Taro Sakamoto, et αϊ. (1964). Fuzoku jiten (Λεξικό Λαϊκού Πολιτισμού) . Τόκιο: KK Tokyodō