Βικιπαίδεια

Μαρσέλ Λ'Ερμπιέ

Γάλλος σκηνοθέτης (1888-1979)

Ο Μαρσέλ Λ'Ερμπιέ (γαλλικά: Marcel L'Herbier) (1888-1979) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης και θεωρητικός του ιμπρεσιονιστικού κινηματογράφου κατά τη δεκαετία του 1920. Υπήρξε σημαντική μορφή του γαλλικού κινηματογράφου, η καριέρα του ως σκηνοθέτης συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 1950 και έκανε συνολικά περισσότερες από 40 ταινίες μεγάλου μήκους.

Μαρσέλ Λ'Ερμπιέ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Marcel L'Herbier (Γαλλικά)
Γέννηση23  Απριλίου 1888[1][2][3]
10ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού[4][5]
Θάνατος26  Νοεμβρίου 1979[1][3][6]
7ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού[7][5]
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο του Μονπαρνάς
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[8]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[9][10]
ΣπουδέςΚολλέγιο Στανισλάς
Lycée Voltaire
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασκηνοθέτης κινηματογράφου
σεναριογράφος
παραγωγός ταινιών
συγγραφέας
σκηνοθέτης[11][12]
Οικογένεια
ΣύζυγοςMarcelle Pradot (1923–1979)
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΜέγας Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής
Μεγάλος Ταξιάρχης του Εθνικού Τάγματος της Τιμής
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 και του 1960, εργάστηκε σε πολιτιστικά προγράμματα για τη γαλλική τηλεόραση. Κατείχε επίσης διοικητικούς ρόλους στη γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία και ήταν ο ιδρυτής και ο πρώτος πρόεδρος (από το 1944 έως το 1969) του Ινστιτούτου ανώτερων κινηματογραφικών σπουδών.[13]

Βιογραφία Επεξεργασία

Ο Μαρσέλ Λ'Ερμπιέ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 23 Απριλίου 1888. Το 1910 ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Νομική σχολή και συνέχισε τις σπουδές του στη λογοτεχνία και στον ελεύθερο χρόνο του στη μουσική, θέλοντας να γίνει συνθέτης. Ανακάλυψε την έβδομη τέχνη στην Κινηματογραφική Υπηρεσία του γαλλικού στρατού κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και έγινε μια από τις κορυφαίες μορφές του ιμπρεσιονισμού στον κινηματογράφο. Εργάστηκε αρχικά στην εταιρεία Gaumont, αλλά αργότερα ίδρυσε τη δική του εταιρεία παραγωγής, Cinégraphic. Το 1943 ίδρυσε το Ινστιτούτο ανώτερων κινηματογραφικών σπουδών, του οποίου ήταν Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου μέχρι το 1969.

Πέθανε στις 26 Νοεμβρίου 1979 στο Παρίσι. Αναπαύεται στο κοιμητήριο του Μονπαρνάς.

Έργο Επεξεργασία

Η πρώτη ταινία του ήταν το ποιητικό έργο Rose-France (1918). Το 1919 σκηνοθέτησε το Le Bercail (1919),[14] μια πιο εμπορική ταινία στην οποία εμφανίστηκε η ηθοποιός Μαρσέλ Πραντό, με την οποία αργότερα παντρεύτηκε.

Μεταξύ 1919 και 1922 έκανε έξι ταινίες για την Gaumont Film Company. Στο L'Homme du large (1920) βασίστηκε στο διήγημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ Ένα δράμα στην ακροθαλασσιά. Ο θρίαμβός του ήταν το El Dorado (1921)[15], ένα μελόδραμα που γύρισε στην Ανδαλουσία που θεωρείται μία από τις κορυφαίες ταινίες του γαλλικού ιμπρεσιονισμού. Το 1922 γύρισε το Don Juan et Faust, το οποίο επίσης γυρίστηκε εν μέρει στην Ισπανία.

Η πρώτη παραγωγή του Λ'Ερμπιέ, με την εταιρεία του, πραγματοποιήθηκε το 1923, με προσαρμογή της Ανάστασης του Τολστόι. Στη συνέχεια γύρισε το φιλόδοξο Η Απάνθρωπη (L'Inhumaine,1924) με αμερικανική χρηματοδότηση και συνεργασία καλλιτεχνών όπως ο ζωγράφος Φερνάν Λεζέ, ο αρχιτέκτονας Ρομπέρ Μαλέ-Στήβενς και ο συνθέτης Νταριούς Μιγιό.

Το 1923, ο Μαρσέλ Λ'Ερμπιέ ανακάλυψε το έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο και το 1925 εισήγαγε τις ιδέες του στον κινηματογράφο γυρίζοντας μια έκδοση του διάσημου μυθιστορήματός του Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ, με σημαντική επιτυχία.[16]

Στη συνέχεια επέλεξε ένα δημοφιλές θέμα με το Ο Ίλιγγος (La Vertige,1926), το οποίο γυρίστηκε στα νότια της Γαλλίας. Ακολούθησε το Le Diable au coeur, ένα θαλασσινό δράμα. Η τελευταία ταινία αυτής της σειράς είναι Το Χρήμα (L'Argent, 1928), μια προσαρμογή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Εμίλ Ζολά. Οι ταινίες του της περιόδου 1919-1929 θεωρούνται από τις σημαντικότερες ταινίες της γαλλικής αβάν-γκαρντ.

Μετά από μια μεταβατική ταινία, την Nuits de Prince, με μουσική και μερικά ηχητικά εφέ, ο Λ'Ερμπιέ γύρισε την ηχητική ταινία το Παιδί του έρωτα (L'Enfant de l'amour, 1929). Ακολούθησαν δύο αστυνομικές ταινίες με βάση τις ομώνυμες ιστορίες του Γκαστόν Λερού Το μυστήριο του κίτρινου δωματίου (Le Mystère de la chambre jaune, 1930) και Το Άρωμα της Γυναίκας με τα Μαύρα (Le Parfum de la dame en noir,1931). Στη συνέχεια γύρισε Το Γεράκι (L'Épervier, 1933) και Το Σκάνδαλο και ο Τυχοδιώκτης (Le Scandale et L'Aventurier,1934).

Ο Λ'Ερμπιέ είχε τη μεγάλη επιτυχία με την επόμενη ταινία του Η Ευτυχία (Le Bonheur, 1934). Μεταξύ 1935 και 1937 σκηνοθέτησε επτά νέες ταινίες, μεταξύ των οποίων είναι οι Veille d'armes (1935), Les Hommes nouveaux (1936) και La Porte du large (1936). Εκείνη την εποχή, έδειξε τις σοσιαλιστικές του συμπάθειες.

Πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο γύρισε το Η Αυτοκρατορική τραγωδία (La Tragédie impériale (1938), με θέμα τη ζωή του τσάρου Νικόλαου Β΄ της Ρωσίας και τον τυχοδιώκτη Ρασπούτιν, το Adrienne Lecouvreur (1938) στα στούντιο UFA στο Βερολίνο και τέλος την Εγκάρδια Συμφωνία (Entente Cordiale, 1939), ταινία βασισμένη στη ζωή του Εδουάρδου Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου για να αναδείξει τις συγγένειες μεταξύ της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας.

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής από το 1940, ο Λ'Ερμπιέ συνεργάστηκε με άλλους σκηνοθέτες σε μια προσπάθεια διάσωσης της γαλλικής κινηματογραφικής βιομηχανίας. Μερικές από τις ταινίες του αυτής της περιόδου είναι οι Ιστορία για γέλια (Histoire de rire, 1941), Η Κωμωδία της ευτυχίας (La Comédie du bonheur, 1942), Η Φανταστική νύχτα (La Nuit fantastique, 1942), Η Αξιότιμη Αικατερίνη (L'Honorable Catherine, 1943), Η μποέμικη ζωή (La Vie de bohème, 1945). Και αργότερα, σημαντικές ταινίες του είναι: Στην τύχη (Au petit bonheur, 1946)[17], Η Υπόθεση του περιδέραιου της βασίλισσας (L'Affaire du collier de la reine (1946), Η εξεγερμένη (La Révoltée, 1948), Οι Τελευταίες μέρες της Πομπηίας (Les Derniers jours de Pompéi,1950)[18] και Ο πατέρας της δεσποινίδος (Le Père de Mademoiselle, 1953)[19].

Από αυτήν την εποχή, αφιερώθηκε στην παραγωγή πολιτιστικών προγραμμάτων για την τηλεόραση.[20]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 135912350. Ανακτήθηκε στις 21  Ιουλίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w6sg98qx. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 filmportal.de. 7277c5be692e43ccaaad2dbf8b48ee11. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ 5,0 5,1 Archives de Paris.
  6. ↑ Guillaume Pinson, Marie-Ève Thérenty: «Médias 19» (Γαλλικά) 21067.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  8. ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/explore/artists/211598. Ανακτήθηκε στις 7  Ιουνίου 2020.
  9. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11910221k. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  10. ↑ CONOR.SI. 33882211.
  11. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0156780. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
  12. ↑ www.acmi.net.au/creators/83201.
  13. ↑ «frenchfilms.org/biography/marcel-l-herbier». 
  14. ↑ . «themoviedb.org/movie/282701-le-bercail». 
  15. ↑ . «acinemahistory.com/2015/05/el-dorado-1921». 
  16. ↑ . «gartenbergmedia.com/the-films-of-marcel-lherbier». 
  17. ↑ . «imdb.com/title/Au petit bonheur (1946)». 
  18. ↑ . «thefilmsociety.co/film/les-derniers-jours-de-pompei-1950/». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιανουαρίου 2021. 
  19. ↑ . «imdb.com/title/Le père de Mademoiselle (1953)». 
  20. ↑ . «lips.org/bio_LHerbier_gb». 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μαρσέλ_Λ%27Ερμπιέ&oldid=10375439"