Μαυσωλείο του Μπαχαουντίν Ζακαρίγια
Το Μαυσωλείο του Μπαχαουντίν Ζακαρίγια (ούρντου: بہاؤ الدین زکریا درگاہ ) είναι ένα τέμενος του 13ου αιώνα που βρίσκεται στην πόλη Μουλτάν, στην επαρχία Παντζάμπ του Πακιστάν. Ο τάφος είναι αφιερωμένος στον μουσουλμανικό μυστικιστή Μπαχαουντίν Ζακαρίγια, ιδρυτή της τάξης Σοουφβαρντίγια του Σουφισμού. Θεωρείται ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα τεμένη στη νότια επαρχία Παντζάμπ και είναι το πρωτότυπο του ξεχωριστού αρχιτεκτονικού στυλ του Μουλτάν.[1]
| بہاؤ الدین زکریا درگاہ | |
 Μαυσωλείο του Μπαχαουντίν Ζακαρίγια ήταν το πρότυπο για την ανάπτυξη του νότιου παντζαμικού διακριτού στυλ αρχιτεκτονικής | |
  Τοποθεσία σε Πακιστάν | |
| Συντεταγμένες | Συντεταγμένες: 30°12′02″N 71°28′35″E / 30.20056°N 71.47639°E |
|---|---|
| Τοποθεσία | Μουλτάν, Παντζάμπ, Πακιστάν |
| Είδος | τέμενος Σούφι |
| Μήκος | 15,77 |
| Πλάτος | 15,77 |
| Πέρας εργασιών | 1262 μ.Χ. |
| Αφιερωμένο σε | Μπαχαουντίν Ζακαρίγια |
Τοποθεσία Επεξεργασία
Το μαυσωλείο βρίσκεται στο κεντρικό Μουλτάν, αμέσως βόρεια από την παλιά περιτοιχισμένη πόλη του και στέκει δίπλα στα ερείπια του αρχαίου ινδουιστικού Ναού Πραχλαντπούρι.
Υπόβαθρο Επεξεργασία
Μέχρι τον 13ο αιώνα, η πεποίθηση ότι οι πνευματικές δυνάμεις των μεγάλων αγίων Σούφι συνδέονταν με τους τόπους ταφής τους ήταν ευρέως διαδεδομένη στον μουσουλμανικό κόσμο[2] και έτσι δημιουργήθηκε ένα μαυσωλείο για να τιμηθεί η ταφή του Μπαχαουντίν Ζακαρίγια.
Σύμφωνα με την παράδοση του Σούφι στο Παντζάμπ, η επιρροή του τεμένους ενισχύεται από μικρότερα ιερά που απλώνονται σε ολόκληρη την περιοχή γύρω από το Μουλτάν.[3] Αυτά τα δευτερεύοντα ιερά αποτελούν ένα βιλάγια, αλλιώς ένα «πνευματικό έδαφος» του αρχικού τεμένους. Ως η έδρα του πρωτοβάθμιου ιερού, το Μουλτάν υπηρετεί ως η πρωτεύουσα της βιλάγια του Μπαχαουντίν Ζακαρίγια. Η βιλάγια του μαυσωλείου συνορεύει με την πνευματική περιοχή του Τεμένους Μπάμπα Φαρίντ, με έδρα το Πακπαττάν .
Ιστορία Επεξεργασία
Το μαυσωλείο χτίστηκε το 1262 πριν από τον θάνατο του Ζακαρίγια το 1268.[4] Ασυνήθιστα για έναν δερβίση, ο ίδιος ο Μπαχαουντίν Ζακαρίγια επιβαρύνθηκε τα έξοδα της κατασκευής, κάτι που υπογραμμίζει τη μοναδικότητα της οικονομικής ανεξαρτησίας του.[1]
Μετά την ήττα του από τον αδελφό του στη Μάχη του Σαμουγκάρ το 1658 ο Ντάρα Σικόχ προσπάθησε ανεπιτυχώς να κερδίσει την πίστη των πολιτών του Μουλτάν δωρίζοντας 25.000 ρουπίες στο ιερό.[5]
Ο «σατζάντα νασίν» του τεμένους, ή αλλιώς ο επιστάτης από κληρονομιάς, ο Μαχντούμ Μαχμούτ βοήθησε τις βρετανικές δυνάμεις ενάντια στις δυνάμεις των Σιχ κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Μουλτάν το 1848.[6] Ο θόλος του μαυσωλείου και μέρος του ανώτερου επιπέδου του καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια της πολιορκίας από βρετανικές οβίδες,[1] και επιδιορθώθηκαν λίγο αργότερα.[7]
Αρχιτεκτονική Επεξεργασία
Το μαυσωλείο χτίστηκε ως κατασκευή δύο επιπέδων, που είναι το πρότυπο για τα πρώιμα ιερά σε όλο το νότιο Παντζάμπ.[1] Η βάση του μαυσωλείου έχει σχήμα τετραγώνου και έκταση 15,77 επί 15,77 μέτρα.[4] Πάνω από την τετράγωνη βάση εδρεύει ένα οκταγωνικό επίπεδο με ύψος περίπου το μισό του ύψους της τετράγωνης βάσης, στο οποίο επικάθεται ένας λευκός ημισφαιρικός θόλος. Μια τεράστια αυλή περιβάλλει το τέμενος καλύπτοντας αρκετές εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα. Τα τείχη που περιβάλλουν την αυλή χτίστηκαν από τον Ντουρανί κυβερνήτη του Μουλτάν, τον Ναβάμπ Αλί Μοχάμαντ Χαν Χακβάνι τον 18ο αιώνα. [8]
Το μαυσωλείο είναι χτισμένο με τούβλα και είναι το παλαιότερο κτίριο που διακοσμείται με γυαλιστερά μπλε πλακάκια,[1] κάτι που αργότερα έγινε τυπικό στυλ του Μουλτάν και του νότιου Παντζάμπ. Το ότι χρησιμοποιήθηκαν μπλε πλακάκια αντανακλά την επίδραση των αρχιτεκτόνων μεταναστών από την Κεντρική Ασία,[9] που δρούσαν στην περιοχή τον 13ο αιώνα. Το 1952 προστέθηκε στο μαυσωλείο μια ευρύχωρη βεράντα από τούβλα με βαμμένη ξύλινη οροφή. Μεγάλες ξύλινες πόρτες παρέχουν είσοδο στο εσωτερικό ιερό του τεμένους από τη βεράντα.
Το τέμενος περιβάλλεται από εκατοντάδες δευτερεύοντες τάφους που ανήκουν σε απογόνους και λάτρεις του Μπαχαουντίν Ζακαρίγια.[1] Ένα μικρό τζαμί αποτελεί επίσης μέρος του συγκροτήματος και βρίσκεται ακριβώς δίπλα στα ερείπια του Ναού Πραχλαντπούρι.
Παραδόσεις Επεξεργασία
Τραγούδια καβάλι και εκστατικοί χοροί εκτελούνται τα βράδια μετά τις απογευματινές προσευχές στο τέμενος.[10] Το τέμενος είναι σημαντικό για τα μέλη της αίρεσης Μπαρέλβι του Ισλάμ, ενώ οι ορθόδοξοι ντεομπάντι αποφεύγουν το τέμενος και τις πρακτικές που εκτελούνται εκεί.[11] Αφοσιωμένοι στο τέμενος εκτελούν το τελετουργικό της μαννάτ, δένοντας τα νήματα σε όλο το ιερό ως σύμβολα προσευχής. Για το τέμενος πιστεύεται ευρέως ότι προστατεύει τους βαρκάρηδες του Ινδού Ποταμού και του ποταμού Ακεσίνη.[12]
Μια τάξη από λάτρεις που είναι γνωστοί ως Κουρεΐσι, συνδέουν τους εαυτούς τους με τον Ζακαρίγια και διεκδικούν την καταγωγή από τη φυλή των Κουαραϊσιτών του Προφήτη Μωάμεθ.[11] Οι Κουρεΐσι χαίρουν μεγάλης εκτίμησης στις περιοχές των Σαραΐκι στο Πακιστάν. Ένας από τους Κουρεΐσι, ο Σαχ Μαχμούντ Κουρέσι, εξελίχθηκε ως τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών του Πακιστάν.
Διαχείριση Επεξεργασία
Οι επιστάτες από κληρονομιάς του μαυσωλείου, οι σατζάντα νασίν, ισχυρίζονται ότι προέρχονται από τον Ζακαράγια. Μερικοί επιστάτες έχουν κερδίσει μεγάλη εκτίμηση και έχουν διατηρήσει επιρροή στην πολιτική. Ο Σαχ Μαχμούντ Κουρέσι, μέλος του πακιστανικού πολιτικού κόμματος Τεχρίκ-ι-Ινσάφ, ήταν σατζάντα νασίν του τεμένους, αλλά το 2014 του αφαιρέθηκε αυτό το αξίωμα μετά από διαμαρτυρία από τους λάτρεις ενάντια στην υποτιθέμενη χρήση της θέσης του ως μέσου για την εξασφάλιση πολιτικής εξουσίας.[13]
Γκαλερί Επεξεργασία
-
Οι περιπλανώμενοι περιστασιακά συγκεντρώνονται στην είσοδο του μαυσωλείου -
-
-
-
Κάτω πλευρά του θόλου του μαυσωλείου -
Λάτρεις και προσκυνητές δένουν νήματα στο τέμενος ως ικεσία και αίτημα για μεσολάβηση γνωστό ως «μαννάτ»
.JPG)
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Suvarova, Anna (2004). Muslim Saints of South Asia: The Eleventh to Fifteenth Centuries. Routledge. ISBN 9781134370061. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2017.
- ↑ Richard M. Eaton (1984). Metcalf, Barbara Daly, επιμ. Moral Conduct and Authority: The Place of Adab in South Asian Islam. University of California Press. ISBN 9780520046603. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2017.
- ↑ Singh, Rishi (2015). State Formation and the Establishment of Non-Muslim Hegemony: Post-Mughal 19th-century Punjab. SAGE India. ISBN 9789351505044. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 «Bahauddin Zakariya's shrine continues to inspire people». Express Tribune. 17 January 2017. https://tribune.com.pk/story/1298511/historical-jewel-bahauddin-zakariyas-shrine-continues-inspire-people/. Ανακτήθηκε στις 8 September 2017.
- ↑ Faruqui, Munis (2012). The Princes of the Mughal Empire, 1504–1719. Cambridge University Press. ISBN 9781139536752.
- ↑ Khan, Hussain Ahmad (2014). Artisans, Sufis, Shrines: Colonial Architecture in Nineteenth-Century Punjab. IB Taurus. ISBN 9781784530143. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2017.
- ↑ University of Calcutta (1891). Calcutta review. University of Calcutta. σελ. 251. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2011. This section uses content copied verbatim from this source, which is public domain.
- ↑ Durrani, Ashiq Muhammad Khān (1981). Multān Under the Afg̲h̲āns, 1752-1818. Bazme Saqafat.
- ↑ Khan, Ahmad Nabi (2003). Islamic Architecture in South Asia: Pakistan, India, Bangladesh. Oxford University Press. ISBN 9780195790658.
- ↑ Abbas, Shemeem Burney (11 Αυγούστου 2010). The Female Voice in Sufi Ritual: Devotional Practices of Pakistan and India.
- ↑ 11,0 11,1 Khan, Hussain Ahmed (2004). Re-Thinking Punjab: The Construction of Siraiki Identity. Research and Publication Centre, National College of Arts. ISBN 9789698623098. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2017.
- ↑ Rizvi, S.H.M. (1998). Muslims. B.R. Publishing Corporation. ISBN 9788176460064.
- ↑ «Qureshi 'dethroned' as Sajjada Nashin of Bahauddin Zakariya shrine». The Nation. 29 November 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-09-09. https://web.archive.org/web/20170909005342/http://nation.com.pk/national/29-Nov-2014/qureshi-dethroned-as-sajjada-nashin-of-bahauddin-zakariya-shrine. Ανακτήθηκε στις 8 September 2017.