Ο μαύρος φεμινισμός είναι μια φιλοσοφία που επικεντρώνεται στην ιδέα ότι «οι μαύρες γυναίκες είναι εγγενώς αξιότιμα άτομα, ότι η απελευθέρωση τους είναι μια αναγκαιότητα καθαυτή, όχι ως συμπλήρωμα μιας άλλης απελευθέρωσης, αλλά ως αυτονόητη ανάγκη μας ως ανθρώπινα όντα για αυτονομία».[1]

Γυναίκες που είναι μέλη της ADEFRA, μιας ακτιβιστικής ομάδας για Αφρογερμανές, διαδηλώνουν στο Βερολίνο, 2017.

Η μαύρη φεμινιστική θεωρία υποστηρίζει ότι οι μαύρες γυναίκες χαρακτηρίζονται από μια εντονότερη κατανόηση των αρνητικών επιπτώσεων του σεξισμού, του ρατσισμού και της ταξικής διάκρισης.[2][3] Επιπλέον, η φυλή, το φύλο και η ταξική διάκριση είναι όλες πτυχές του ίδιου συστήματος ιεραρχίας, δηλαδή της «ιμπεριαλιστικής λευκής καπιταλιστικής πατριαρχίας» και του κακώς εννοούμενου αντρισμού. Λόγω της αλληλεξάρτησής τους, αυτά τα χαρακτηριστικά συνδυάζονται για να δημιουργήσουν κάτι περισσότερο από το να βιώνει κανείς ανεξάρτητα τον ρατσισμό ή τον σεξισμό. Η εμπειρία του να είσαι μαύρη γυναίκα, λοιπόν, δεν μπορεί να κατανοηθεί μονόπλευρα ως εμπειρία του να είσαι μαύρη ή ως εμπειρία του να είσαι γυναίκα, αλλά πρέπει να φωτιστεί μέσω της τομής των αλληλοεπιδρώντων πεδίων,[4] μια ιδέα που επινοήθηκε από την μελετητή νομικής επιστήμης Kimberlé Crenshaw το 1989 για να περιγράψει ότι κάθε ταυτότητα - το να είσαι μάυρη και το να είσαι γυναίκα - θα πρέπει να εξεταστεί ανεξάρτητα, αλλά και ως φαινόμενο αλληλεπίδρασης, ενώ κατανοεί ότι οι τεμνόμενες ταυτότητες εμβαθύνουν και ενισχύουν η μια την άλλη, και δυνητικά οδηγούν σε χειρότερες μορφές ανισότητας.[5][6]

Η ιδέα του μαύρου φεμινισμού χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες από μαύρες γυναίκες για να διελευκάνει την αλληλεπίδραση της λευκής εξουσίας και της πατριαρχίας και να κατανοήσει τις συγκεκριμένες εμπειρίες των σκλαβωμένων μαύρων γυναικών. Μαύρες ακτιβίστριες και διανοούμενες δημιούργησαν οργανισμούς όπως η Εθνική Ένωση Εγχρώμων Γυναικών (NACW) και το Εθνικό ΣυμβούλιοΝέγρων Γυναικών (NCNW).[7] Ο μαύρος φεμινισμός ξεχώρισε τη δεκαετία του 1960, καθώς το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων απέκλεισε τις γυναίκες από ηγετικές θέσεις και το κυρίαρχο φεμινιστικό κίνημα εστίασε σε μεγάλο βαθμό την ατζέντα του σε θέματα που επηρέασαν κατά κύριο λόγο τις λευκές γυναίκες της μεσαίας τάξης. Από τις δεκαετίες του 1970 έως το 1980, οι μαύρες φεμινίστριες σχηματίζουν ομάδες που ασχολούνται με το ρόλο των μαύρων γυναικών στον μαύρο εθνικισμό, την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων και τον φεμινισμό δεύτερου κύματος . Στη δεκαετία του 1990, η διαμάχη της Anita Hill έφερε τον μαύρο φεμινισμό στο mainstream. Οι μαύρες φεμινιστικές θεωρίες έφτασαν ένα ευρύτερο κοινό το 2010 ως αποτέλεσμα της εξάπλωσης των social media.[8]

Οι υποστηρίκτριες του μαύρου φεμινισμού θεωρούν ότι οι μαύρες γυναίκες βρίσκονται σε δομές εξουσίας με θεμελιωδώς διαφορετικούς τρόπους από τις λευκές. Στις αρχές του 21ου αιώνα ο όρος " λευκή φεμινίστρια " χρησιμοποιήθηκε για να ασκήσει κριτική στον φεμινιστμό που αποφεύγει ζητήματα ρατσισμού.[9] Οι επικριτές του μαύρου φεμινισμού υποστηρίζουν ότι η διαίρεση των κινημάτων τόσο κατά του ρατσισμού όσο και κατά του σεξισμού αποδυναμώνοει τη δύναμη και των δύο.[10]

Μεταξύ των εννοιών που γεννήθηκαν στα πλαίσια του μαύρου φεμινισμού είναι ο γυναικισμός της Άλις Γουόκερ και ο ιστορικός ρεβιζιονισμός με επίκεντρο τις μαύρες γυναίκες.[11][12] Οι  Angela Davis, Μπελλ Χουκς, Kimberlé Williams Crenshaw, και Patricia Hill Collins έχουν αναδειχθεί ως κορυφαίων ακαδημαϊκές φιγούρες του μαύρου φεμινισμόυ, ενώ πολλές διάσημες μαύρες έχουν ενθαρρύνει την συζήτηση γύρω από σχετικά θέματα.[13][14]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. How we get free : Black feminism and the Combahee River Collective. Taylor, Keeanga-Yamahtta. Chicago, Illinois. 2017. ISBN 978-1-60846-855-3. 
  2. Kelly, Jennifer (2003) [2000]. «Black feminist consciousness». Στο: Code, Lorraine. Encyclopedia of feminist theories. Abingdon and New York: Routledge. σελίδες 56–57. ISBN 978-0-415-13274-9. 
  3. Collins, Patricia Hill. «Defining Black Feminist Thought». feministezine.com. The Feminist EZine. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2007. 
  4. «Monthly Review | A Black Feminist Statement». Monthly Review (στα Αγγλικά). 1 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2020. 
  5. Crenshaw, Kimberley (January 1, 1989). «Demarginalizing the Intersection of Race and Sex: A Black Feminist Critique of Antidiscrimination Doctrine, Feminist Theory and Antiracist Politics». The University of Chicago Legal Forum 140: 139–167. http://philpapers.org/rec/CREDTI. 
  6. «Intersectionality: The Double Bind of Race and Gender» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 18 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 30 Μαρτίου 2021. 
  7. James, Stanlie M. (2003) [2000]. «Black feminism(s)». Στο: Code, Lorraine. Encyclopedia of feminist theories. Abingdon and New York: Routledge. σελίδες 54–56. ISBN 978-0-415-13274-9. 
  8. Jamilah, Lemieux (3 Μαρτίου 2014). «Black Feminism Goes Viral». Ebony. Ανακτήθηκε στις 12 Αυγούστου 2015. 
  9. Blay, Zeba; Gray, Emma (August 10, 2015). «Why We Need To Talk About White Feminism». The Huffington Post. https://www.huffingtonpost.com/entry/why-we-need-to-talk-about-white-feminism_55c8ca5ce4b0f73b20ba020a. Ανακτήθηκε στις August 12, 2015. 
  10. Epstein, Barbara (Μαΐου 2001). «What Happened to the Women's Movement?». Monthly Review. Ανακτήθηκε στις 12 Αυγούστου 2015. 
  11. Williams, Sherley Anne, "Some implications of womanist theory", Callaloo (1986): 303–308.
  12. James, Joy (2014). Transcending the Talented Tenth: Black Leaders and American Intellectuals. Routledge. 
  13. Hare, Breeanna (December 12, 2014). «Beyonce opens up on feminism, fame and marriage». CNN. http://www.cnn.com/2014/12/12/showbiz/music/beyonce-feminism-yours-and-mine-video/index.html. Ανακτήθηκε στις August 12, 2015. 
  14. Tinsley, Omise’eke Natasha (7 Νοεμβρίου 2014). «Black Feminism Lite? More Like Beyoncé Has Taught Us Black Feminism Light». The Huffington Post. Ανακτήθηκε στις 12 Αυγούστου 2015. 

Σχετικά βιβλία

Επεξεργασία