Μιχαήλ της Ιμερετίας
Ο Mιχαήλ, γεωργιανά: მიქელი, Mik'el) (απεβ. το 1329), από τον Οίκος των Βαγρατιδών-Ιβηρίας, ήταν βασιλιάς του δυτικού Γεωργιανού βασιλείου του Ιμερέτι από το 1327 έως το 1329.
| Μιχαήλ της Ιμερετίας | |
|---|---|
.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 13ος αιώνας Γεωργία |
| Θάνατος | 1329 Κουτάισι |
| Τόπος ταφής | Μοναστήρι Γκελάτι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Ιμερετίας |
| Θρησκεία | Γεωργιανή Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | γεωργιανά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Μπαγκράτ Α΄ της Ιμερετίας |
| Γονείς | Δαυίδ ΣΤ΄ της Γεωργίας και (Theodora)[1] |
| Αδέλφια | Κωνσταντίνος Α΄ της Ιμερετίας Βαχτάνγκ Β΄ της Γεωργίας |
| Οικογένεια | Δυναστεία των Μπαγκρατιόνι |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Βασιλέας της Ιμερετίας (1326–1329) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΉταν γιος του Δαβίδ ΣΤ΄ Ναρίν βασιλιά της Γεωργίας και της συζύγου του, Tάμαρ Αμανελίσντζε,[2] ή μίας πριγκίπισσας των Παλαιολόγων. Στην τελευταία περίπτωση, ο Μιχαήλ μπορεί να ονομαζόταν από τον Βυζαντινό πρόγονό του, τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο.[3] Ο Μιχαήλ εναντιώθηκε στην ανάρρηση τού μεγαλύτερου αδελφού του Κωνσταντίνου Α΄ στον θρόνο, μετά το τέλος του πατέρα τους το 1293. Σε έναν επακόλουθο εσωτερικό πόλεμο, ο Μιχαήλ κατέλαβε τον έλεγχο των επαρχιών Ράχα, Λεχκούμι και Aργκβέτι.[2][4] Η σύγκρουση συνεχίστηκε μέχρι το 1327, όταν, μετά το τέλος του άτεκνου Κωνσταντίνου Α΄, τον διαδέχθηκε ως βασιλιάς της Ιμερέτης.[2][4] Είχε διεκδικήσει τον τίτλο νωρίτερα, όπως στον καταστατικό χάρτη του 1326 [3], όπου επικυρώνει ισόβια αποζημίωση επανόρθωσης (sasiskhlo, ένα γεωργιανό ισοδύναμο του αγγλικού weregild) να πληρώνεται από κάποιον Γκογκιτασβίλι στους Μικελάντζε.[5]
Ο Μιχαήλ προσπάθησε να υποτάξει ξανά στο στέμμα τους μεγάλους ευγενείς και επαρχιακούς δυνάστες (eristavi), οι οποίοι είχαν διεκδικήσει μεγαλύτερη αυτονομία για τους εαυτούς τους στη βασιλεία του Κωνσταντίνου Α΄. Οι προσπάθειές του είχαν περιορισμένη επιτυχία το μόνο που μπόρεσε να επιτύχει ήταν η υπόσχεση από τους γαιοκτήμονες (eristavi) να πληρώσουν φόρο υποτέλειας και να παρέχουν στρατεύματα για έναν βασιλικό στρατό.[4]
Ο Μιχαήλ απεβίωσε το 1329. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Βαγράτ Α΄, ο οποίος, λόγω της ανηλικιότητάς του, δεν κάθισε ποτέ σταθερά στον θρόνο τού Ιμερέτι και το 1330 υποβιβάστηκε στη θέση του υποτελούς δούκα από τον αναδυόμενο Γεώργιο Ε΄ τον Λαμπρό βασιλιά της ανατολικής Γεωργίας.[2][4]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Rayfield, Donald (2012). Edge of Empires: A History of Georgia. London: Reaktion Books. σελίδες 132, 139–140. ISBN 978-1780230306.
- ↑ 3,0 3,1 Toumanoff, Cyril (1949–51). «The Fifteenth-Century Bagratids and the Institution of Collegial Sovereignty in Georgia». Traditio 7: 173.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Bagrationi, Vakhushti (1976). Nakashidze, N.T., επιμ. (PDF) (στα Russian). Tbilisi: Metsniereba. σελ. 41 http://dspace.nplg.gov.ge/bitstream/1234/3067/1/Istoria_Carstva_Gruzinskogo.pdf. Missing or empty
|title=(βοήθεια)Bagrationi, Vakhushti (1976). Nakashidze, N.T. (ed.). История Царства Грузинского [History of the Kingdom of Georgia] (PDF) (in Russian). Tbilisi: Metsniereba. p. 41. - ↑ Taqaishvili, Ekvtime (1909). საქართველოს სიძველენი, ტომი II (PDF) (στα Georgian). Tiflis: Georgian Society of History and Ethnography. σελίδες 33–34.