Μπανίν
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Η Ουμμ-Ελ-Μπανίν Ασαντουλαέφ, περισσότερο γνωστή ως Μπανίν, (αζερικά: Əsədullayeva Ümmülbanu (bəzi mənbələrdə Ümm-Əl-Banu) Mirzə qızı (Banin), 18 Δεκεμβρίου 1905 - 23 Οκτωβρίου 1992) ήταν Γαλλίδα συγγραφέας, με αζερική καταγωγή. Γεννήθηκε στο Μπακού, το οποίο τότε ήταν μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Προπάππους της ήταν ο εκατομμυριούχος Μούσα Ναγκίεφ, ενώ ο πατέρας της ήταν ο Μίρζα Ασαντουλάγιεφ, ένας Αζέρος επιχειρηματίας και πολιτικός.[1] Το 1923, μετακόμισε στη Γαλλία, λόγω της δουλειάς του πατέρας της, ο οποίος είχε διατελέσει και βουλευτής της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν, μεταξύ του Δεκεμβρίου του 1918 και του Απριλίου του 1920.
| Μπανίν | |
|---|---|
 | |
| Όνομα | Μπανίν |
| Γέννηση | Ουμμ-Ελ-Μπανίν Ασαντουλαέφ 18 Δεκεμβρίου 1905 Μπακού, Ρωσική Αυτοκρατορία (σημερινό Αζερμπαϊτζάν) |
| Θάνατος | 23 Οκτωβρίου 1992 (86 ετών) Παρίσι, Γαλλία |
| Ψευδώνυμο | Μπανίν (Banine) |
| Επάγγελμα/ ιδιότητες | Συγγραφέας |
| Εθνικότητα | Αζέρα |
| Υπηκοότητα | Γαλλία |
| Αξιοσημείωτα έργα | Jours caucasiens Jours parisiens |
| Συγγενείς | Μούσα Ναγκίγιεφ (Προπάππους) Μίρζα Ασαντουλάγιεφ (πατέρας) |
 Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα | |
| δεδομένα () | |
Αργότερα μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη, για λίγο καιρό όμως. Εκεί, παράτησε τον σύζυγό της, με τον οποίον είχε παντρευτεί αναγκαστικά, σε ηλικία μόλις 15 ετών και κατευθύνθηκε ξανά στη γαλλική πρωτεύουσα. Χρόνια αργότερα, κι ενώ διέμενε στο Παρίσι, συναντήθηκε με πολλές λογοτεχνικές προσωπικότητες, όπως ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Χενρί ντε Μοτερλά και ο Αντρέ Μαλρώ, συμβάλλοντας έτσι στο να παρακινηθεί και να ξεκινήσει την έκδοση βιβλίων. Η κατοπινή ζωή της Μπανίν, επικεντρώθηκε στην προώθηση της αζερικής ιστορίας και πολιτισμού στη Γαλλία και γενικότερα στην Ευρώπη. Οι φίλοι της και συγγραφείς, ο Γερμανός Ερνστ Γιούνγκερ και ο Ρώσος Ιβάν Μπούνιν, βλέπουν μέσα από τα βιβλία της μεταστροφή της στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Τα πιο γνωστά και σημαντικά της έργα πρέπει να θεωρύνται το Jours caucasiens (1946) και το Jours parisiens (1947). Άλλα γνωστά της έργα είναι, μεταξύ άλλων, το Nami (1942), το J'ai choisi l'opium (1959), το Après (1962), το L'appel de la dernière chance (1971) και το Ce que Marie m’a raconté : le dit de la Servante Marie (1991). Τα τελευταία της χρόνια, έγραψε πολλά άρθρα που αφορούσαν την κατάσταση στο Αζερμπαϊτζάν. Απεβίωσε σε ηλικία 86 ετών, το 1992, στο Παρίσι. Η γαλλική εφημερίδα Le Figaro έγραψε στην κηδεία της για αυτήν: «είναι ένα από εκείνα τα πρόσωπα του "La vie romanesque", που διασχίζουν έναν αιώνα, προσελκύοντας κάθε σημαντική μορφή της εποχής του».[2]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ «Mühacirət övladı». Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2011.
- ↑ William Pfaff. The Bullet's Song: Romantic Violence and Utopia. (ISBN 978-0-684-80907-6)