Μπεροάλντ ντε Βερβίλ
Ο Φρανσουά Μπεροάλντ ντε Βερβίλ (γαλλικά: François Béroalde de Verville) (1556-1626) ήταν Γάλλος πεζογράφος της Αναγέννησης, ποιητής και διανοούμενος.[4]
| Φρανσουά Μπεροάλντ ντε Βερβίλ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 27 Απριλίου 1556[1] Παρίσι[1] |
| Θάνατος | 1626[2][1] Τουρ |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Γαλλίας[1] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[3] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ποιητής συγγραφέας[1] κληρικός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Κανονικός (κληρικός) (Tours Cathedral) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία
Ο Μπεροάλντ ντε Βερβίλ γεννήθηκε στο Παρίσι 27 Απριλίου 1556. Ήταν γιος του Ματιέ Μπρουάρ που ονομαζόταν επίσης Μπεροάλντ, Γάλλου θεολόγου και συγγραφέα, και της Μαρί Μπλετζ, ανιψιάς του Εβραίου θεολόγου ουμανιστή Φρανσουά Βατάμπλ. Ο πατέρας του είχε ασπαστεί τον Καλβινισμό. Η παιδική του ηλικία κύλησε χωρίς αξιοσημείωτα γεγονότα μέχρι το 1562 όταν, ενώ η οικογένεια εγκατέλειψε τιςο Παρίσι λόγω των διώξεων των Ουγενότων, η μητέρα του πέθανε από την πανούκλα. Η οικογένεια παρέμεινε στη Γαλλία μέχρι μετά τη σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου, το 1573, πριν καταφύγει στη Γενεύη. Εκεί, ο πατέρας του έγινε κήρυκας του Ευαγγελίου και δάσκαλος, παρέχοντας εκπαίδευση τόσο θρησκευτική όσο και ανθρωπιστική, με μαθητές μεταξύ άλλων τους Αγκριπά ντ' Ωμπινιέ και Πιέρ ντε λ'Ετουάλ. Αυτό το περιβάλλον ήταν πολύ ευνοϊκό για την πολιτιστική αφύπνιση του Φρανσουά Μπεροάλντ, ο οποίος στη συνέχεια έφυγε για τη Βασιλεία όπου διδάχθηκε ωρολογοποιία και χρυσοχοΐα. Στη συνέχεια σπούδασε ιατρική και θεωρείται ότι αυτή την εποχή μυήθηκε στην αλχημεία.[5]
Με το θάνατο του πατέρα του, 15 Ιουλίου 1576, αποφάσισε, σε ηλικία 27 ετών, να επιστρέψει στο Παρίσι. Παραχωρώντας όλη την κληρονομιά του στις δύο αδελφές του, στη συνέχεια σύχναζε τον κύκλο του Πιέρ ντε λ'Ετουάλ και προσηλυτίστηκε στον Καθολικισμό. Δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο: Πνευματικές ανησυχίες.
Κατά τη διάρκεια των εμφυλίων Θρησκευτικών πολέμων, το 1589, ακολούθησε τον Ερρίκο Γ΄, που εκδιώχθηκε από την Καθολική Λίγκα, στην εξορία στην Τουρ. Χωρίς άλλα έσοδα, έζησε μεταφράζοντας έργα του Τζάστες Λίπσιους και μέρος της Ντιάνας του Χόρχε ντε Μοντεμαγιόρ. Η πίστη του στον βασιλιά του οδήγησε στη χειροτονία του στον καθεδρικό ναό της Τουρ το 1595. Με τα οικονομικά του εξασφαλισμένα, άρχισε να παράγει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του. Το 1600 έγραψε την Ιστορία των μεταξοσκωλήκων, [6]κατόπιν αιτήματος του βασιλιά Ερρίκου Δ΄, και συμμετείχε στον κύκλο των Παρακελσιανών γιατρών γύρω του.
Έγραψε στη συνέχεια πολλά βιβλία [7]πριν πεθάνει τον Οκτώβριο του 1626.
Συγγραφικό έργο Επεξεργασία
Ο Μπεροάλντ ντε Βερβίλ είχε στενούς δεσμούς με το πνευματικό και δημιουργικό περιβάλλον του τέλους του 16ου αιώνα και των αρχών του 17ου αιώνα. Τα γραπτά του καλύπτουν ποικίλα θέματα όπως η ιστορία, τα μαθηματικά, η οπτική, η αλχημεία, η ιατρική, η ζωγραφική, η γλυπτική, ο έρωτας, το μετάξι. Έγραψε τόσο σε στίχους όσο και σε πεζό και σε όλα τα είδη: σατιρικά, ηθικά, πνευματικά, φιλοσοφικά και πολιτικά. Αντιπροσωπεύει τη μεταβατική λογοτεχνία από τη βασιλική αυλή των Βαλουά και τη γενιά της Πλειάδας στην αυλή των Βουρβόνων του Ερρίκου Δ΄ και το μπαρόκ, και, όπως ο σύγχρονος του Νικολά ντε Μοντρέ προσπάθησε να ανταγωνιστεί τη μετάφραση ξένων μυθιστορημάτων με τη δημιουργία πρωτότυπων έργων στη γαλλική γλώσσα.
Τα πρώτα του έργα αφορούσαν τα μαθηματικά, τη μηχανική (1578) και την ιστορία των οικοσήμων (1581). Τα πολυάριθμα ιστορικά και φιλοσοφικά έργα του περιλαμβάνουν: Έρευνες γύρω από τη Φιλοσοφική λίθο (1583), Διάλογος της Αρετής (1584). Η ιδέα της δημοκρατίας (1584), μια μετάφραση έργου του Τζάστες Λίπσιους (1592), Περί της ψυχής και της υπεροχής της (1593), Περί σοφίας (1593), Η Παρθένος της Ορλεάνης για την Ιωάννα της Λωρραίνης (1599), Ιστορία των μεταξοσκωλήκων (1600)[6], Ιστορία της Ηρωδιάδας (1600) και γαλλική έκδοση με σχόλια της Υπνερωτομαχίας Πολύφιλου του Φραντσέσκο Κολόννα (1600).
Τα ποιητικά του έργα περιλαμβάνουν: Πνευματικές ανησυχίες, ποιήματα και άλλα φιλοσοφικά έργα (1583), ερωτικά ποιήματα όπως Οι στεναγμοί του έρωτα (1583). Συνέβαλε μεταφράζοντας στίχους στη Ντιάνα του Χόρχε ντε Μοντεμαγιόρ (1592). Έγραψε επίσης πνευματικά ποιήματα, Η Ουράνια μούσα (1593) και μετέφρασε τους Θρήνους του Ιερεμία, με τίτλο Το Σκότος (1599).
Ο Βερβίλ δημοσίευσε αρκετά μεγάλα μυθιστορήματα: Οι Περιπέτειες της Φλορίντ, γαλλική ιστορία σε 4 τόμους (Les Avantures de Floride, 1593-1596), Le Cabinet de Minerve (1596), ένα ημιτελές μυθιστόρημα Η Αποκατάσταση της Τροίας (Le Restablissement de Troye) (1597), Το Ταξίδι των τυχερών πριγκίπων (Le Voyage des princes fortunés, 1610) και Το ανάκτορο των περίεργων (Le Palais des curieux, 1612). Με την περίτεχνη πλοκή τους, τους πολλαπλούς χαρακτήρες και τις περιπετειώδεις καταστάσεις, αυτά τα μυθιστορήματα περιπέτειας είναι στα πρότυπα του ισπανο-πορτογαλικού ιπποτικού μυθιστορήματος περιπέτειας (όπως ο Αμαντίς της Γαλατίας) και του αρχαίου ελληνικού μυθιστορήματος (όπως το έργο του Ηλιόδωρου του Εμεσηνού ή του Αχιλλέα Τατίου), αλλά διαχωρίζουν τη γραμμή μεταξύ μυθοπλασίας και φιλοσοφικής ή εγκυκλοπαιδικής γραφής και συχνά παρεκκλίνουν σε συζητήσεις για ηθικά φαινόμενα ή σε συμβολική έκφραση (εμπνευσμένη από την Υπνερωτομαχία Πολύφιλου).
Το πιο διάσημο έργο του είναι το παιχνιδιάρικο, χαοτικό, μπαρόκ, συχνά άσεμνο Τρόποι επίτευξης (Moyen de parvenir) [8]που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά γύρω στο 1617 - μια παρωδία βιβλίων που περιλάμβαναν συζητήσεις κατά τη διάρκεια γευμάτων, όπως έργα του Ραμπελαί και τα Δοκίμια του Μισέλ ντε Μονταίν - στο οποίο πλήθος διάσημων ατόμων συζητούν και αστειεύονται (με συχνά χοντρό χιούμορ) για ιστορικά και φιλοσοφικά θέματα.[9]
Το συγγραφικό έργο του Μπεροάλντ ντε Βερβίλ είναι τεράστιο και δείχνει μια συνεχή ενασχόληση του συγγραφέα με την εγκυκλοπαιδική μάθηση, την οργάνωση της γνώσης και τις δυσκολίες της μετάφρασης.
Σε μεγάλο βαθμό ξεχασμένος μετά τον 17ο αιώνα, το έργο του ανακαλύφθηκε ξανά τον 19ο αιώνα και επανεκτιμήθηκε από τους λογοτεχνικούς κριτικούς τα τελευταία χρόνια.
Σχετικά άρθρα Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 120148224. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2023.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118656570. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb120148224. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ . «britannica.com/biography/Beroalde-de-Verville».
- ↑ . «artsandculture.google.com/François Béroalde de Verville». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2021.
- ↑ 6,0 6,1 . «jstor.org/LA SÉRICICULTURE DANS BÉROALDE DE VERVILLE/Henri Clouzot».
- ↑ . «books.google.gr/The World View of Béroalde de Verville: Expressed Through Satirical Baroque».
- ↑ . «gallica.bnf.fr/Le moyen de parvenir. Tome 1 / Béroalde de Verville ; notice, variantes, glossaire et index des noms, par Charles Royer».
- ↑ . «folio-lesite.fr/Catalogue/Folio/Folio-classique/Le-Moyen-de-parvenir».