Νικόλαος Α΄ του Μαυροβουνίου

Ο Νικόλαος Α΄ (σερβικά: Никола I Петровић-Његош, 19 Οκτωβρίου 1841 - 1 Μαρτίου 1921) από τον Οίκο των Πέτροβιτς-Νιέγκος ήταν πρίγκιπας (1860-1910) και μετά βασιλιάς (1910-1918) του Μαυροβουνίου.

Νικόλαος Α΄ του Μαυροβουνίου
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Никола I Петровић (Σερβικά)
Γέννηση7ιουλ. / 19  Οκτωβρίου 1841γρηγ.
Νγιέγκουσι
Θάνατος1  Μαρτίου 1921[1]
Αντίμπ[2]
Αιτία θανάτουενδοεγκεφαλική αιμορραγία
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Χώρα πολιτογράφησηςΕπισκοπική Ηγεμονία του Μαυροβουνίου
ΘρησκείαΣερβική Ορθόδοξη Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΜαυροβουνιακή γλώσσα
Σερβικά[3]
ΣπουδέςΛύκειο Λουί-λε-Γκραν
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταποιητής
συγγραφέας
μονάρχης
αριστοκράτης
Οικογένεια
ΣύζυγοςΜιλένα του Μαυροβουνίου (1860–1921)[4]
ΤέκναΠριγκίπισσα Ζάρκα του Μαυροβουνίου
Μιλίτσα Νικολάγιεβνα του Μαυροβουνίου
Αναστασία Νικολάγιεβνα του Μαυροβουνίου
Princess Marica of Montenegro[5]
Ντανίλο Γ΄ του Μαυροβουνίου
Έλενα του Μαυροβουνίου
Άννα του Μαυροβουνίου
Princess Sofia of Montenegro[5]
Μίρκο του Μαυροβουνίου
Ξένια του Μαυροβουνίου[5]
Βέρα του Μαυροβουνίου[5]
Πέτρος του Μαυροβουνίου[5]
ΓονείςΜίρκο Πέτροβιτς-Νιέγκος και Anastasija Martinovich
ΟικογένειαΟίκος των Πέτροβιτς-Νιέγκος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαβασιλιάς (Βασίλειο του Μαυροβουνίου)
ΒραβεύσειςΑξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής
Αυτοκρατορικό Τάγμα του Φραγκίσκου Ιωσήφ
τάγμα του Αγίου Ανδρέα
Τάγμα του Αγίου Γεωργίου, Γ΄ Τάξη
Τάγμα του Αγίου Γεωργίου, Β΄ Τάξη
μεγάλος ταξιάρχης του Τάγματος του Στέμματος της Ιταλίας
Τάγμα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι
Grand Cordon of the Supreme Order of the Chrysanthemum
Order of Petrović Njegoš
Τάγμα του Ηγεμόνα Ντανίλο Α΄
Order of Saint Peter of Cetinje
Τάγμα του Αστέρα του Καραγιώργη
Τάγμα του Λευκού Αετού (Σερβία)
Τάγμα του Αγίου Σάββα
Τάγμα των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου
Τάγμα του Οσμανιέ
Τάγμα των Ακαδημαϊκών Φοινίκων
Τάγμα του Ευαγγελισμού
Στρατιωτικό Τάγμα της Ιταλίας
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Πύργου και του Ξίφους
Obilić Medal
Order of San Marino
Ταξιάρχης του Στρατιωτικού Τάγματος της Σαβοΐας
Βασιλικό Βικτωριανό Τάγμα
Υπογραφή
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Βιογραφία

Επεξεργασία

Πρώτα χρόνια

Επεξεργασία

Ήταν ο μόνος γιος του Μίρκο, Βοεβόδα του Γκράνοβο, και της Αναστασία "Στάνα" Μαρτίνοβιτς. Γεννήθηκε στο χωριό Νιέγκουσι, κοιτίδα του Οίκου των Πέτροβιτς-Νιέγκος. Ο Μίρκο ήταν ο διάσημος νικητής των Οθωμανών και αδελφός του, Δανιήλ Β΄, επισκόπου. Από το 1696 ο επίσκοπος (vladika), που είχε και διοικητικές εξουσίες, ήταν "κληρονομικά" από τον Οίκο τους: επειδή οι επίσκοποι δεν ήταν έγγαμοι, διάδοχος γινόταν ο γιος του αδελφού ή του εξαδέλφου. Ο Δανιήλ Β΄ παραιτήθηκε από επίσκοπος, νυμφεύτηκε τη Νταρίνκα Κβέκιτς, δηλώνοντας τη χώρα ως πριγκιπάτο, κληρονομικό των Πέτροβιτς-Νιέγκος. Όταν το 1860 απεβίωσε ο Δανιήλ Α΄, ο Μίρκο παραιτήθηκε υπέρ του γιου του Νικολάου Α΄.

Ο νέος πρίγκιπας είχε από μικρός εξασκηθεί στον αθλητισμό και στην πολεμική τέχνη. Ως παιδί μεγάλωσε στην Τεργέστη, στην οικογένεια των Κβέκιτς (Κούστικ). Η Νταρίνκα, που ήταν θερμή γαλλόφιλη, έστειλε τον διάδοχο Νικόλαο στο Λύκειο Λουί-λε-Γκραν στο Παρίσι. Ωστόσο, αυτός λίγο επηρεάστηκε από τη νοοτροπία και τις συνήθεες των Γάλλων, αντίθετα με τον συμμαθητή του, Μίλαν Γ΄ Ομπρένοβιτς, Διάδοχο της Σερβίας. Ο ορεσίβιος Νικόλαος έδειξε νωρίς τον θερμό του πατριωτισμό, την ηγετική του ικανότητα και το ποιητικό του τάλαντο· δεν αλλοτριώθηκε από την ατμόσφαιρα και τις απολαύσεις του Παρισιού, αλλά ανυπομονούσε να επιστρέψει στη γη που γεννήθηκε.

Ήταν μέλος της Ένωσης Σερβικής Νεολαίας από το 1866, που ιδρύθηκε[6][7]. Το 1871 η Σερβία και η Αυστρο-Ουγγαρία την απαγόρευσαν και ο Νικόλαος ίδρυσε την Εταιρεία για την Ελευθερία και την Ένωση της Σερβίας μαζί με τον Μάρκος Πόποβιτς, τον Μάσο Βρμπίτσα, κ.ά. στο Τσέτινιε[8][9][10].

Πρίγκιπας του Μαυροβουνίου

Επεξεργασία

Το 1860 ο θείος του δολοφονήθηκε και ο Νικόλαος επέστρεψε από το Παρίσι και ανέλαβε πρίγκιπας του Μαυροβουνίου. Τρεις μήνες μετά νυμφεύτηκε την κόρη του βοεβόδα Πετάρ Βουκότιτς.

Βασιλιάς του Μαυροβουνίου

Επεξεργασία

Το 1900 έλαβε την προσφώνηση Βασιλική Υψηλότης. Επιθυμία του ήταν η ένωση με τη Σερβία, κάτι που δεν ήθελε ο Αλέξανδρος της Σερβίας. Όταν ο τελευταίος δολοφονήθηκε βάναυσα, η Αυλή του Μαυροβουνίου είδε ένα εμπόδιο να φεύγει από το σκοπό της ένωσης.

Μετά από πίεση του λαού έδωσε το 1905 το πρώτο Σύνταγμα. Εισήγαγε την ελευθερία του Τύπου και Ποινικό Κώδικα κατά μίμηση της Δυτικής Ευρώπης. Το επόμενο έτος δημιούργησε το νόμισμα του Μαυροβουνίου, το πέρπερ. Το 1910 εόρτασε το Ιωβηλαίο του και έλαβε τον τίτλο του βασιλιά. Ήταν στρατάρχης της Ρωσίας, τιμή που είχε δοθεί μόνο στον Άρθουρ Ουέλλσλυ, Δούκα του Ουέλλινγκτον. Όταν ξεκίνησε το 1912 ο Βαλκανικός Πόλεμος, ο Νικόλαος Α΄ ήταν από τους πιο ενθουσιώδεις συμμάχους: ήθελε να απωθήσει τους Οθωμανούς από την Ευρώπη. Νίκησε τις Κεντρικές Δυνάμεις και κατέλαβε τα Σκόδρα, αν και του είχαν αποκλείσει τις ακτές. Το 1914 ξεκίνησε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και ήταν ο πρώτος που βοήθησε τη Σερβία να διώξει τους Αυστριακούς. Ήταν ένας δυνατός υποστηρικτής της Σερβικής ενοποίησης, αλλά του αντιτέθηκαν οι Καραγεώργεβιτς.

Το 1916 η Σερβία είχε ηττηθεί και το Μαυροβούνιο κατακτήθηκε από την Αυστρο-Ουγγαρία· ο Νικόλαος Α΄ διέφυγε στην Ιταλία και μετά στη Γαλλία. Η Κυβέρνηση μεταφέρθηκε στο Μπορντώ. Μετά το τέλος του Πολέμου σε μία Συνεδρίαση στη Ποντγκόριτσα (1918), κυριάρχησαν οι Σέρβοι, που ψήφισαν την εκθρόνιση του Νικολάου και την προσάρτηση του Μαυροβουνίου στη Σερβία. Λίγους μήνες μετά προσχώρησαν και οι Νοτιο-Σλαβικές περιοχές της Αυστρο-Ουγγαρίας και φτιάχθηκε το βασίλειο των Σέρβων, Κροατών & Σλοβένων, που το 1929 ονομάστηκε Γιουγκοσλαβία.

Από το 1918 ο Νικόλαος Α΄ ζούσε εξόριστος στο Παρίσι και απεβίωσε τρία έτη μετά στην Αντίμπ (Αντίπολη). Τάφηκε στην Ιταλία και η σορός του, μαζί με αυτές της συζύγου του και δύο τέκνων του, μεταφέρθηκαν στο Μαυροβούνιο το 1989. Στη διεκδίκηση του θρόνου τον διαδέχθηκε ο γιος του, Δανιήλ Γ΄.

Οικογένεια

Επεξεργασία

Νυμφεύτηκε τη Μιλένα Βούκοτιτς, κόρη του Πετάρ Βούκοτιτς, ενός από τους μεγαλύτερους γαιοκτήμονες του Μαυροβουνίου. Πέντε κόρες του παντρεύτηκαν Ευρωπαίους από βασιλικούς Οίκους, έτσι ο Νικόλαος Α΄ ονομάστηκε ο πεθερός της Ευρώπης. Είχε τέκνα:

Αναφορές σε Πηγές

Επεξεργασία
  1. «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Nicholas-I-king-of-Montenegro. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  3. CONOR.SI. 80892003.
  4. p11118.htm#i111177. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  6. Matica srpska (Novi Sad, Serbia) Zbornik za istoriju, Volume 2, Odeljenje za društvene nauke, Matica srpska, 1970, p. 191: "У том смислу занимљиви су прилози: Николе Петровића, Историјско лес- то, улога и значај Уједин>ене омладине ..."
  7. Jelena Danilović: Sto godina Opšteg imovinskog zakonika za Crnu Goru, Arhiv za pravne i društvene nauke, 1–2, 2006, str. 233
  8. Миодраг Јовичић, Лексикон уставности Србије 1804–1918
  9. Istorijski institut SR Crne Gore u Titogradu 1990, Istoriski zapisi, Volume 63, Istorijski institut u Titogradu, pp. 40–41
  10. Мартиновић, Нико С. (1954) "Валтазар Богишић и Уједињена омладина српска Зборник" ("Belshazzar Bogišić and the United Serbian Youth") Матице српске (Matica Srpska), volume 9, pages 26–44, in Serbian

Περαιτέρω ανάγνωση

Επεξεργασία
  • Jelena Đurović; Milenija Vračar; Dragica Lompar (2010). Nikola I, gospodar i pjesnik. Centralna Narodna Biblioteka Crne Gore "Đurđe Crnojević". ISBN 978-86-7079-109-1.
  • Два Петровића Његоша, Владика Данило Петровић И Кнез Никола I. 1896.
  • Перо Вуковић (1910). Књаз Никола I као пјесник: написао Перо Вуковић,... Штампарија К. Ц. Министерства војног.
  • King Nikola--personality, work, and time. Crnogorska akademija nauka i umjetnosti. 1998.
  • Radoman Jovanović (1977). Politički odnosi Crne Gore i Srbije 1860-1878. Istorijski institut SR Crne Gore.
  • Novica Rakočević (1981). Politički odnosi Crne Gore i Srbije: 1903-1918. Istorijski institut SR Crne Gore u Titogradu.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία