Νταλίλ Μπουμπακέρ
Ο Νταλίλ Μπουμπακέρ (γαλλικά: Dalil Boubakeur, αραβικά: دليل بوبكر, Φιλιπβίλ, Γαλλική Αλγερία, 2 Νοεμβρίου 1940 - ) είναι προσωπικότητα της μουσουλμανικής κοινότητας της Γαλλίας. Εφημέριος του Μεγάλου Τζαμιού του Παρισιού από το 1992, υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος του Γαλλικού Συμβουλίου του Μουσουλμανικού Θρησκεύματος (2003-2008), αξίωμα στο οποίο εξελέγη για δεύτερη φορά στις 30 Ιουνίου 2013[5].
| Νταλίλ Μπουμπακέρ | |
|---|---|
.jpg) Ο Νταλίλ Μπουμπακέρ κατά την τελετής ανάληψης καθηκόντων του Φρανσουά Ολλάντ, στις 16 Μαΐου 2012. | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | دليل بوبكر (Αραβικά) |
| Γέννηση | 2 Νοεμβρίου 1940 Σκικντά |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία[1] Αλγερία[1] |
| Θρησκεία | Ισλάμ[1] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[1] Αραβικά[1] Γερμανικά |
| Σπουδές | Λύκειο Λουί-λε-Γκραν Πανεπιστήμιο του Αζχάρ[2] Λύκειο Μπυζώ Πανεπιστήμιο του Παρισιού |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | κληρικός ιατρός[1] |
| Εργοδότης | Πανεπιστήμιο του Νότιου Παρισιού Νοσοκομείο Σαλπετριέρ |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Χαμζά Μπουμπακέρ |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | εφημέριος του Μεγάλου Τζαμιού του Παρισιού (1992–2020)[1] πρόεδρος (2003–2008, Γαλλικό Συμβούλιο της Μουσουλμανικής Πίστεως) |
| Βραβεύσεις | Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής (2004)[3] Μεγάλος Ταξιάρχης του Εθνικού Τάγματος της Τιμής (14 Μαΐου 2014)[4][3] Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής (1995)[3] Αξιωματούχος του Εθνικού Τάγματος της Αξίας (2002)[3] Ταξιάρχης του Εθνικού Τάγματος της Τιμής (2008)[3] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΓιος της Ζουμπιντά Κιουάν[6] και του Σι Χαμζά Μπουμπακέρ, πρώην εφημέριου του Μεγάλου Τζαμιού του Παρισιού, γεννήθηκε στην Αλγερία[7] όπου και πέρασε την παιδική του ηλικία προτού μεταβεί στη Μητροπολιτική Γαλλία με την οικογένειά του το 1957 στη διάρκεια του Πολέμου της Αλγερίας. Μαθητής στο Λύκειο Λουί-λε-Γκραν[7], συνέχισε τις σπουδές του ιατρικής και έγινε ο ίδιος ιατρός, εργαζόμενος στο Νοσοκομείο της Πιτιέ-Σαλπετριέρ. Είναι, επίσης, κάτοχος διπλώματος Γραμμάτων και Τεχνών του Πανεπιστημίου Αλ-Αζάρ στην Αίγυπτο, διδάκτωρ ''honoris causa'' του Ισλαμικού Πανεπιστημίου της Ζιτουνά στην Τυνησία[8]. Στη συνέχεια, διετέλεσε καθηγητής ιατρικής στα πανεπιστήμια Παρισιού-Κρετέιγ, του Κρεμλέν-Μπισέτρ, καθώς και στην Πιτιέ-Σαλπετριέρ. Είναι μέλος του Συμβουλίου του Κλάδου των Ιατρών στο Παρίσι από το 1972[9]. Γνωρίζει καλώς τη γαλλική, την αραβική και τη γερμανική γλώσσα[10].
Το 1985, ανέλαβε πρόεδρος της Εταιρείας των Χαμπούς και Ιερών Τόπων του Ισλάμ, ενώ στη συνέχεια διετέλεσε πρόεδρος μεταξύ του 1987 και του 1992. Το 1992, ανέλαβε εφημέριος του Μουσουλμανικού Ινστιτούτου του Μεγάλου Τζαμιού του Παρισιού, διαδεχόμενος του δύο εφημέριους, που είχαν διαδεχθεί με τη σειρά τους τον πατέρα του, το 1982 και το 1992 (Σεΐκ Αμπάς και Τιντζανί Χαντάμ). Στις 14 Φεβρουαρίου 2002 το Πανεπιστήμιο του Άλστερ του απένειμε τον τιμητικό τίτλο του Δόκτορα Δικαίου για τον αγώνα του υπέρ της ανοχής και της συμφιλίωσης μεταξύ των διάφορων θρησκειών[11]. Στις 23 Απριλίου του ιδίου έτους, ήταν ειδικός προσκεκλημένος στη μασονική στοά Aequitas[12].
Το 1997, επιθυμώντας τον διάλογο μεταξύ Μουσουλμάνων και Βουδιστών, υποδέχτηκε στο Μεγάλο Τζαμί του Παρισιού τον 14ο Δαλάι Λάμα[13] τον οποίο έχει συνολικά συναντήσει πάνω από δέκα φορές[14].
Τον Απρίλιο του 2003, έγινε ο πρώτος πρόεδρος του Γαλλικού Συμβουλίου του Μουσουλμανικού Θρησκεύματος το οποίο είχε μόλις δημιουργηθεί με την ενεργή στήριξη του Νικολά Σαρκοζί, τότε Υπουργού Εσωτερικών. Εξελέγη εκ νέου τον Απρίλιο του 2005. Αντικαταστάθηκε εκ νέου το 2008, ενώ εξελέγη εκ νέου στη θέση του προέδρου το 2013.
Διετέλεσε, επίσης, μέλος της εφορευτικής επιτροπής της Γαλλική Συνεργασία για τη Δεκαετία για την προώθηση της ειρήνης και της μη-βίας, καθώς και αντιπρόεδρος του (Νομαρχιακού) Συμβουλίου του Κλάδου των Ιατρών της Πόλεως του Παρισιού[10].
Βρίσκεται υπό τον διπλό έλεγχο του Γαλλικού Κράτους και του Αλγερινού Κράτους, κατόπιν σχετικής συμφωνίας, μέσω της οποίας η οικογένειά του επανέκτησε την πλειονότητα της περιουσίας της, η οποία της είχε κατασχεθεί κατά την Ανεξαρτητοποίηση της Αλγερίας, λόγω υποψιών για τη συμμετοχή του στο κίνημα χαρκί το οποίο ήταν κάθετα αντίθετο στον έλεγχο που επιθυμούσε να έχει το Αλγερινό Κράτος στο Μεγάλο Τζαμί του Παρισιού.[εκκρεμεί παραπομπή]
Είναι τιμητικό μέλος του Παρατηρητηρίου Θρησκευτικής Κληρονομιάς (OPR), μιας πολυθρησκευτικής οργάνωσης η οποία εργάζεται με στόχο τη διατήρηση και ανάδειξη της γαλλικής πολιτισμικής κληρονομιάς.
Αμφισβήτηση
ΕπεξεργασίαΟι θέσεις του κατά του ερχομού στη Γαλλία του Σαλμάν Ρασντί το 1996[15] και στη διάρκεια της υπόθεσης των σκίτσων του Μωάμεθ, είχαν ως αποτέλεσμα την άσκηση δριμείας κριτικής σε βάρος του[16].
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: «BnF catalogue général». (Γαλλικά) general catalog of BnF. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Παρίσι. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2024.
- ↑ www
.academieoutremer .fr /academiciens /?aId=143. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2024. - ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 «Journal officiel de la République française». (Γαλλικά) Journal officiel de la République française. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2024.
- ↑ PREX1409871D.
- ↑ Dalil Boubakeur élu de nouveau à la tête du CFCM, Le Monde, 30-06-2013.
- ↑ Jacques Lafitte, Stephen Taylor (1997). Qui est qui en France. J. Lafitte. σελ. 287.
- ↑ 7,0 7,1 Ariane Chemin (20 Φεβρουαρίου 2006). «Dalil Boubakeur, le musulman idéal» (στα γαλλικά). Le Monde.fr. ISSN 1950-6244. http://www.lemonde.fr/societe/article/2006/02/20/dalil-boubakeur-le-musulman-ideal_743156_3224.html. Ανακτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2014..
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2015.
- ↑ «Dalil Boubakeur, partisan d´un Islam aux couleurs de la France». Le Parisien. 1 Ιουνίου 1998.
- ↑ 10,0 10,1 Entretien de Dalil Boubakeur avec Leila Djitli, émission À voix nue sur France Culture, 5 Μαΐου 2014
- ↑ «UU to Honour Sinead Cusack, Amanda Burton, Eddie Jordan and Darren Clarke» (στα Αγγλικά). ulster.ac.uk. 14 Φεβρουαρίου 2002. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2015.
- ↑ (pdf)[1] Αρχειοθετήθηκε 2005-05-14 στο Wayback Machine.
- ↑ Dialogue avec l'Islam : le jeûne Invités : Docteur Boubakeur et Dominique Avron Αρχειοθετήθηκε 2016-03-03 στο Wayback Machine., Voix Bouddhistes, 14 Ιανουαρίου 2001
- ↑ Jean-Luc Barberi, Les réseaux de Dalil Boubakeur, L'Expansion, 01/09/2005
- ↑ «Le révélateur Rushdie». Le Point. 2 Μαρτίου 1996. http://www.lepoint.fr/actualites-monde/1996-03-02/le-point-de-jean-francois-revel-le-revelateur-rushdie/924/0/102664.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Boubakeur justifie le procès contre Charlie Hebdo». Le Nouvel Observateur. 23 Ιουνίου 2008. http://tempsreel.nouvelobs.com/actualite/societe/20070202.OBS0303/boubakeur-justifie-le-procescontre-charlie-hebdo.html.
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Le choc des religions : juifs, chrétiens, musulmans, la coexistence est-elle possible ?
- Les Défis de l'Islam
- L'Appel au dialogue
- Non, l'Islam n'est pas une politique, συνεντεύξεις με τη Βιρζινί Μαλαμπάρ, Desclée de Brouwer, 2003
- L'Islam de France sera libéral
- La Charte du culte musulman
- Le Licite et l'Illicite dans l'Islam
- Bioéthique musulmane (σειρά δημοσιεύσεων)
Δείτε επίσης
ΕπεξεργασίαΣχετικά λήμματα
ΕπεξεργασίαΕξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία- Βιογραφία του Νταλίλ Μπουμπακέρ
- Νταλίλ Μπουμπακέρ, σειρά 5 συνεντεύξεων με τη Λεϊλά Ντζιτλί, οι οποίες δημοσιοποιήθηκαν από το France Culture το διάστημα μεταξύ 5 και 9 Μαΐου 2014, στα πλαίσια της εκπομπής À voix nue (παρακολούθηση ή κατέβασμα) (audio)