Οικογένεια Λιάτη
Οι Λιαταίοι είναι ελληνική οικογένεια, που μετοίκησε στον Αυλώνα Αττικής, πρώην Κακοσάλεσι περί το 1810. Η οικογένεια αυτή ήλθε από το χωριό Κουτσούφλιανη [ελληνικό όνομα: Παναγία] στην περιφέρεια της Καλαμπάκας, στη Θεσσαλία. Το επώνυμο Λιάτης πηγάζει πιθανότατα από την αρβανίτικη λέξη Γκλιάτ που σημαίνει Ψηλός. Η οικογένεια αυτή έφερε απογόνους τον Έλληνα Πρόξενο της ελληνικής τότε Σμύρνης Σταύρο Λιάτη, τον Έλληνα Πρέσβη στις ΗΠΑ Αλέξιο Λιάτη[1], ταφέντα στον Αυλώνα, τον Ιατρό Γεώργιο Λιάτη, και τον Οπλαρχηγό της επανάστασης στη Μακεδονία Ιωσήφ Λιάτη.
Αλέξιος Σ. Λιάτης Επεξεργασία
Ο Αλέξιος Σ. Λιάτης (γ. Σμύρνη 1908 - 1986 Αττική) γιος του Σταύρου Θ. Λιάτη του ελληνικού Διπλωματικού Σώματος και τής Καλυψούς Αλεξίου Ζαμαρία. Απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Λυών, ξεκίνησε τη διπλωματική του καριέρα το 1920. Διετέλεσε Γενικός Γραμματεύς της ελληνικής Αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο το 1945 γιά την σύνταξη και υπογραφή του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Υπηρέτησε στην Ολλανδία, Καναδά, Κύπρο, Αίγυπτο, Τουρκία, ως Πρέσβυς στις Ηνωμένες Πολιτείες (1958-1962), Πρέσβυς στην Ιαπωνία (1963-1965) και Μόνιμος Αντιπρόσωπος Ελλάδος στά Ηνωμένα Εθνη (1965-1967). Η Πηνελόπη Δέλτα ήταν κουμπάρα στόν γάμο του (1934) με την Αγλαία Μαρή, κόρη Γεωργίου Κ. Μαρή, Υπουργού Οικονομικών κυβερνήσεως Ελευθερίου Βενιζέλου. Απέκτησε μία κόρη την Μυρτώ.
Ιωσήφ Λιάτης Επεξεργασία
Ο Ιωσήφ Λιάτης (γ. 1852 - πεθ. ;) ήταν οπλαρχηγός της επανάστασης στη Μακεδονία. Κατά το 1878 η τουρκοκρατούμενη, ακόμα, Δυτική Μακεδονία εξεγέρθηκε διαμαρτυρόμενη κατά των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες με τη συνθήκη του Αγiου Στεφάνου παραχωρούσαν μεγάλο μέρος της Μακεδονίας στη Βουλγαρία. Στις 18 Φεβρουαρίου 1878 σχηματίστηκε η «Προσωρινή Κυβέρνησις της εν Μακεδονία επαρχίας Ελιμείας», πρόεδρος της οποίας ορίστηκε ο Κοζανίτης Ιωάννης Γκοβεδάρος και γραμματέας ο Αναστάσιος Πηχιών από την Αχρίδα, πρωτεργάτης του «Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου» της Καστοριάς και αντιπρόσωπος στην ίδια πόλη, του «Συλλόγου προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων». Στη διάρκεια των ανοιξιάτικων και των θερινών μηνών του 1878, η κυβέρνηση αυτή ανέλαβε -με την ασθενή υποστήριξη των Αθηνών- να δείξει ότι οι ελληνικές εδαφικές βλέψεις δεν περιορίζονταν στην Ήπειρο και τη Θεσσαλία. Την προσπάθεια συνέδραμαν χιλιάδες ένοπλοι -που έφθασαν ίσως τους 15.000- από όλα τα ορεινά συγκροτήματα της περιοχής, ώστε στα τέλη του καλοκαιριού ένας γενικευμένος ανταρτοπόλεμος είχε κλιμακωθεί από την Κοζάνη μέχρι το Μοναστήρι. Ο χειμώνας του 1878 σταμάτησε -ή μάλλον ανέστειλε- τις επιχειρήσεις . Συγκεκριμένα, στις 5 Μαρτίου 1878 , στο Μπούρινο,[2] και μάλιστα στο ομώνυμο χωριό που υπήρχε τότε, βόρεια του χωριού Χρώμιο και νότια της κορυφής , δύναμη 500 περίπου Ελλήνων ενόπλων επαναστατών, που προέρχονταν από διάφορα χωριά και αστικά κέντρα της Δυτικής Μακεδονίας, συγκεντρώθηκε υπό τον οπλαρχηγό Ιωσήφ Λιάτη και τον αξιωματικό Κωνσταντίνο Δημητριάδη. Σκοπός τους, η εξέγερση ολόκληρης της Μακεδονίας, η οποία από καιρό ήταν σε κατάσταση επαναστατικής αναμονής. ολόκληρης της Μακεδονίας, η οποία από καιρό ήταν σε κατάσταση επαναστατικής αναμονής. Στη μνήμη της επανάστασης του Βούρινου, στη θέση του παλιού χωριού που δεν υπάρχει σήμερα, ο Σύνδεσμος Γραμμάτων και Τεχνών Νομού Κοζάνης ανήγειρε Μουσείο της Επανάστασης και αναπαλαίωσε τον παλαιό ναό του Αγ. Νικολάου, που ήταν το μοναδικό κτίσμα που σώθηκε από το χωριό.
Φωτογραφίες Επεξεργασία
-
Από αριστερά προς δεξιά: ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Dwight David Eisenhower, ο τότε Διάδοχος Κωνσταντίνος και ο Αλέξιος Σ. Λιάτης, Έλλην Πρέσβυς στη Ουάσιγκτων .(4 Μαρτίου 1959) -
Ανδριάντας που αναγράφει τον Ιωσήφ Λιάτη μαζί με τους υπόλοιπους συναγωνιστές της επανάστασης του 1878
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Το Βήμα[νεκρός σύνδεσμος]Η ανάμειξη της Ελλάδας στη «μεγάλην διεθνή πολιτικήν» , 29 Ιανουαρίου 2006.
- ↑ Ο Μπούρινος ή Βουρινό Όρος ή Βουρίνο είναι ένας μικρός σε έκταση ορεινός όγκος που βρίσκεται νοτιοδυτικά της Κοζάνης. Η βόρεια και ανατολική πλευρά του ανήκει στο νομό Κοζάνης , ενώ η νοτιοδυτική στο νομό Γρεβενών. Η ψηλότερη κορυφή του, που λέγεται επίσης Μπούρινος έχει υψόμετρο 1866 μ. και βρίσκεται στο σύνορο των δύο νομών.