Οικοσοσιαλισμός

Ο οικοσοσιαλισμός ή πράσινος σοσιαλισμός ή και σοσιαλιστική ιδεολογία είναι μία πολιτική ιδεολογία που συγχωνεύει τις ιδεολογίες του Μαρξισμού, του Σοσιαλισμού και/η του Φιλελεύθερου σοσιαλισμού με εκείνες της πράσινης πολιτικής, της οικολογίας και της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης ή αντι-παγκοσμιοποίησης.

Ιδεολογία

Οι οικοσοσιαλιστές πιστεύουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι η αιτία του κοινωνικού αποκλεισμού, της φτώχειας, του πολέμου και της περιβαλλοντικής υποβάθμισης, μέσω της παγκοσμιοποίησης και του ιμπεριαλισμού, υπό την εποπτεία των καταπιεστικών κρατών και διακρατικών δομών. Τάσσονται υπέρ της διάλυσης του καπιταλισμού, με έμφαση στην κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από τους παραγωγούς που συνδέονται ελεύθερα, και την αποκατάσταση των κοινών. Ακόμη οι οικοσοσιαλιστές κριτικάρουν τις πολλές παρελθοντικές και υφιστάμενες μορφές τόσο στην πράσινη πολιτική όσο και στο σοσιαλισμό. Συχνά περιγράφονται ως "Κόκκινοι Πράσινοι" - που υποστηρίζουν την Πράσινη πολιτική με σαφή αντι-καπιταλιστική άποψη, ενώ συχνά εμπνέονται από τον μαρξισμό (οι Κόκκινοι Πράσινοι έρχονται σε αντίθεση με τους οικοκαπιταλιστές και με τους αναρχικούς Πράσινους).

Κριτική

Ο όρος «καρπούζι» εφαρμόζεται συνήθως, υποτιμητικά για τους Πράσινους που φαίνεται να θέτουν την "κοινωνική δικαιοσύνη" στους παραπάνω οικολογικούς στόχους, υπονοώντας ότι είναι "πράσινοι στο εξωτερικό, αλλά με κόκκινο χρώμα στο εσωτερικό". Ο όρος αυτός συνήθως αποδίδεται είτε στον Πέτρ Μπέκμαν ή, πιο συχνά, στον Γουόρεν Τ. Μπρόουκς, και οι δύο κριτικοί οικολόγοι, και είναι κοινό στην Αυστραλία, στη Νέα Ζηλανδία και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μία Νεοζηλανδέζικη ιστοσελίδα, Το Καρπούζι, χρησιμοποιεί τον όρο υπερήφανα, δηλώνοντας ότι είναι "πράσινη στο εξωτερικό και φιλελεύθερη στο εσωτερικό", αντικατοπτρίζοντας τη χρήση του όρου «φιλελεύθερη» για να περιγράψει την αριστερή πλευρά, σε πολλές αγγλόφωνες χώρες. Οι Κόκκινοι Πράσινοι θεωρούνται συχνά "φονταμενταλιστικοί πράσινοι", ένας όρος που συνήθως συνδέεται με τη Βαθιά Οικολογία, ακόμη και αν το Γερμανικό Πράσινο Κόμμα στη "φονταμενταλιστική" φατρία περιλαμβάνονται στους οικοσοσιαλιστές, και άλλα Πράσινα Κόμματα, όπως ο Ντέρεκ Γουόλ, έχουν περιγραφεί από τον Τύπο ως φονταμενταλιστές.

Οι Οικοσοσιαλιστές επικρίνουν επίσης τη γραφειοκρατική ελίτ και τις θεωρίες του αυτο-περιγραφόμενου σοσιαλισμού, όπως τον Μαοϊσμό, τον σταλινισμό και άλλοι κριτικοί τους έχουν ονομάσει "Γραφειοκρατικές κολεκτιβισμού ή κρατικού καπιταλισμού". Αντ 'αυτού, οι οικοσοσιαλιστές έχουν επικεντρωθεί στο να εμποτίζοντας το σοσιαλισμό με την οικολογία, διατηρώντας παράλληλα τους στόχους του χειραφετικου "πρώτης εποχής" σοσιαλισμού. Οι Οικοσοσιαλιστές έχουν ως στόχο την κοινοκτημοσύνη των μέσων παραγωγής από "ελεύθερους συνεταιρισμένους παραγωγούς" με όλες τις μορφές κυριαρχίας να έχουν εκλείψει, ιδίως η ανισότητα των φύλων και ο ρατσισμός.

Αυτό συχνά περιλαμβάνει την αποκατάσταση των κοινών γαιών σε αντίθεση με την ιδιωτική ιδιοκτησία, στην οποία οι τοπικοί έλεγχοι των πόρων καταξιώνει τη μαρξιστική έννοια της αξίας χρήσεως πάνω από την αξία ανταλλαγής. Πρακτικά, οι οικοσοσιαλιστές έχουν δημιουργήσει διάφορες στρατηγικές για να αναλάβουν δράση σε μια διεθνιστική βάση, αναπτύσσοντας δίκτυα ατόμων και ομάδων βάσης που μπορούν να μεταμορφώσουν ριζικά την κοινωνία μέσω των μη βίαιων "προαποφασισμένων έργων" για ένα μετα-καπιταλιστικό, μετα-κρατικιστικό κόσμο.

Κριτική

Ενώ από πολλές απόψεις η κριτική του οικοσοσιαλισμού συνδυάζει την παραδοσιακή κριτική τόσο του σοσιαλισμού όσο και της πράσινης πολιτικής, υπάρχουν μοναδικές κριτικές του οικοσοσιαλισμού, οι οποίες προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από τα ίδια τα παραδοσιακά σοσιαλιστικά ή πράσινα κινήματα, μαζί με τη συντηρητική κριτική.

Ορισμένοι σοσιαλιστές επικρίνουν τον όρο «οικοσοσιαλισμός». Ο Ντέιβιντ Ράιλι υποστηρίζει ότι ο «πραγματικός σοσιαλισμός» είναι «επίσης πράσινος ή «οικολογικός» που επιτυγχάνεται «με τον αγώνα». Άλλοι σοσιαλιστές, όπως ο Paul Hampton της Συμμαχίας για την Εργατική Ελευθερία (ένα βρετανικό σοσιαλιστικό κόμμα τρίτου στρατοπέδου ), βλέπουν τον οικοσοσιαλισμό ως «αταξική οικολογία», όπου οι οικοσοσιαλιστές έχουν «παραιτηθεί από την εργατική τάξη», και αγωνίζονται ως προνομιούχοι παράγοντες της «δανειζόμενοι κομμάτια από τον Μαρξ αλλά χάνοντας τον τόπο της μαρξιστικής πολιτικής».