Ο ουρανινίτης (αγγλ. uraninite) ή και πισσουρανίτης (παραλλαγή με την οποία συχνά συγχέεται ή και ταυτίζεται) είναι ορυκτό οξείδιο του ουρανίου, από το οποίο λαμβάνει και το όνομά του. Σχηματίζει ισόμορφη σειρά με τον θοριανίτη (ThO2).

Ουρανινίτης
Ουρανινίτης. Προέλευση: Βόρεια Καρολίνα, ΗΠΑ
Γενικά
ΚατηγορίαΟξείδια
Χημικός τύποςUO2[1]
Ορυκτολογικά χαρακτηριστικά
Πυκνότητα6,5 - 11 gr/cm3[2]
ΧρώμαΜέλαν, χαλυβδομέλαν με πολλές αποχρώσεις του καστανού, ενίοτε ανοικτό πράσινο
Σύστημα κρυστάλλωσηςΚυβικό
ΚρύσταλλοιΣπάνιοι κυβικοί ή οκταεδρικοί
ΥφήΣυμπαγής, βοτρυοειδής, γαιώδης, ελασματοειδής
ΔιδυμίαΣυχνή {111}
Σκληρότητα5 - 6
ΣχισμόςΣπάνιος, ατελέστατος
ΘραύσηΚογχοειδής
ΛάμψηΜεταλλική έως λιπαρή, ενίοτε αλαμπής
Γραμμή κόνεωςΚαστανομέλαινα, γκρίζα, ελαιοπράσινη απαστράπτουσα
ΠλεοχρωισμόςΌχι
ΔιαφάνειαΑδιαφανής. Ημιδιαφανής σε πολύ λεπτά θραύσματα
ΠαρατηρήσειςΙσχυρά ραδιενεργός

Είναι ισχυρά ραδιενεργό ορυκτό, λόγω της ύπαρξης ουρανίου αλλά και ραδίου, του οποίου αποτελεί επίσης μετάλλευμα. Αξίζει να αναφερθεί ότι το στοιχείο ήλιο εντοπίστηκε για πρώτη φορά στη Γη σε δείγμα ουρανινίτη, καθώς αποτελεί προϊόν διάσπασης των περιεχόμενων ραδιενεργών στοιχείων. Ο ουρανινίτης εξαλλοιώνεται προς ωτουνίτη και τορμπερνίτη (Cu(UO2)2(PO4)2 . 8-12H2O) αλλά και ουρανιοπυριτικά ορυκτά, όπως ο σκλοντοβσκίτης (Mg(UO2)2Si2O7 . 6H2O) και ο χαλκοσκλοντοβσκίτης (Cu(UO2)2Si2O7 . 6H2O).

Η κρυσταλλική του δομή είναι ανάλογη προς του φθορίτη, με ισχυρή κυβική συμμετρία, αν και στον ουρανινίτη οι σχηματισμένοι κρύσταλλοι είναι σπάνιοι και δεν παρατηρείται σχισμός.

Παραλλαγή του ουρανινίτη είναι ο πισσουρανίτης (pitchblende, εμπειρικού τύπου U3O8), μίγμα κυρίως ουρανινίτη και άλλων ουρανιούχων ορυκτών. Ο πισσουρανίτης είναι, εν γένει, μαλακότερος και χαμηλότερης πυκνότητας και έχει υφή γαιώδη. Πισσουρανίτης ανευρίσκεται, σε μικρές ποσότητες, στην Βόρεια Ελλάδα. Ένα μίγμα ορυκτών με το όνομα "Γκαμίτης" (Gummite) δεν είναι, όπως συχνά θεωρείται, παραλλαγή του ουρανινίτη, αλλά μίγμα του με πολλά ορυκτά των σπανίων γαιών.

Ο ουρανινίτης ανευρίσκεται σε γρανιτικούς και συηνιτικούς πηγματίτες, σε υδροθερμικές φλέβες υψηλών θερμοκρασιών με κασσίτερο και μέσων θερμοκρασιών με σουλφίδια κοβαλτίου, νικελίου, αργύρου, βισμουθίου και αρσενικού. Επίσης, ως παρενεσπαρμένο ορυκτό, σε ψαμμιτικές - κροκαλοπαγείς αποθέσεις. Σχετίζεται με ζιρκόνιο, μοναζίτη, σιδηροπυρίτη, χαλκοπυρίτη, γαληνίτη, αυτοφυή άργυρο, νικελίνη και βαρύτη.

Είναι σχετικά ευρέως διαδεδομένο ορυκτό. Εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματά του βρίσκονται στην Τσεχία, τη Γερμανία, τη Βρετανία (Κορνουάλλη), την Ισπανία (περιοχή Sierra Albarrana, Κόρδοβα, μεγάλοι κρύσταλλοι). Επίσης στον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Τανζανία και το Ζαΐρ.

Υπενθυμίζεται ότι είναι ισχυρά ραδιενεργό ορυκτό (360 mRem/gr ετησίως) και πρέπει να αποφεύγεται η έκθεση σε αυτό για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Πηγές Επεξεργασία

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • James Dwight Dana, Manual of Mineralogy and Lithology, Containing the Elements of the Science of Minerals and Rocks, READ BOOKS, 2008 ISBN 1443742244
  • Frederick H. Pough, Roger Tory Peterson, Jeffrey (PHT) Scovil, A Field Guide to Rocks and Minerals, Houghton Mifflin Harcourt, 1988 ISBN 039591096X
  • Walter Schumann, R. Bradshaw, K. A. G. Mills, Handbook of Rocks, Minerals and Gemstones, Houghton Mifflin Harcourt, 1993 ISBN 0395511372

Σημειώσεις Επεξεργασία

  1. Μικρές ποσότητες του φυσικού ουρανινίτη έχουν ανευρεθεί να έχουν χημικό τύπο UO3
  2. Εξαρτάται από την οξείδωση που έχει υποστεί το ορυκτό