Ο κόκκινος κρίνος
Ο κόκκινος κρίνος (γαλλικός τίτλος: Le lys rouge) είναι μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Ανατόλ Φρανς που εκδόθηκε το 1894. [1]Αναφέρεται στην ιστορία μιας παθιασμένης παράνομης σχέσης μιας κοσμικής κυρίας και ενός καλλιτέχνη, με έμφαση στην ψυχολογική ανάλυση των συναισθημάτων. Το έργο είναι μια κριτική ματιά της γαλλικής κοινωνίας του τέλους του 20ού αιώνα. Ο «κόκκινος κρίνος» του τίτλου αναφέρεται στον κρίνο-έμβλημα της Φλωρεντίας.[2]
 Εξώφυλλο της έκδοσης του 1894 | |
| Συγγραφέας | Ανατόλ Φρανς |
|---|---|
| Τίτλος | Le Lys rouge |
| Γλώσσα | Γαλλικά |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 1894 |
| Μορφή | μυθιστόρημα |
| Τόπος | Παρίσι |
| δεδομένα () | |
Το 1920 διασκευάστηκε σε ομότιτλη γαλλική βωβή ταινία.[3]
Υπόθεση Επεξεργασία
Μια πλούσια, νέα και όμορφη κοπέλα, η Τερέζ Μοντεσί, κόρη ισχυρού τραπεζίτη ταπεινής καταγωγής, πιέζεται από τον πατέρα της να παντρευτεί τον κόμη Μαρτέν-Μπελέμ, έναν αριστοκράτη πλήρως απορροφημένο από την πολιτική (είναι βουλευτής και ελπίζει να γίνει υπουργός). Ο γάμος, που συνάπτεται χωρίς έρωτα για λόγους κοινωνικής ανόδου, αποτυγχάνει. Η Τερέζ δημιουργεί ερωτική σχέση με τον Ρομπέρ Λε Μενίλ. Όταν ο Ρομπέρ φεύγει από το Παρίσι για κάποιο διάστημα στην επαρχία, σε ένα κυνήγι αλεπούς, η Τερέζ, πλήττοντας, παρά τις αντιδράσεις του συζύγου της αποδέχεται την πρόσκληση της Αγγλίδας ποιήτριας φίλης Βίβιαν Μπελ που ζει στο Φιέζολε.[4]
Η Τερέζ ταξιδεύει στην Τοσκάνη συνοδευόμενη από την ενάρετη κυρία Μαρνέ και τον επαναστάτη ποιητή Σουλέτ. Στη Φλωρεντία η νεαρή γυναίκα συναντά τον γλύπτη Ζακ Ντεσάρτ, που είχε ήδη γνωρίσει στο Παρίσι, και οι δυο τους ερωτεύονται και εγκαταλείπονται στη μέθη ενός μεγάλου έρωτα. Ο Ρομπέρ, που έχει διαισθανθεί ότι κάτι συμβαίνει, φτάνει στην Ιταλία και παρακαλεί μάταια την Τερέζ να επιστρέψει κοντά του. Το πάθος της Τερέζ και του Ζακ συνεχίζεται και στο Παρίσι. Η Τερέζ είναι ευτυχισμένη, αλλά ο Ζακ, ζηλιάρης και βίαιος, γνωρίζοντας τον δεσμό που είχε η ερωμένη του με τον Ρομπέρ, γίνεται όλο και πιο καχύποπτος, η κατάσταση γίνεται αφόρητη έως ότου επέρχεται η οριστική διάλυση της σχέσης.[5]
Σχολιασμός Επεξεργασία
Το μυθιστόρημα δεν είναι αυτοβιογραφικό, αν και η δημοσίευση το 1984 της αλληλογραφίας του Ανατόλ Φρανς έδειξε ότι ο συγγραφέας είχε χρησιμοποιήσει για τους διαλόγους των δύο εραστών φράσεις πολύ κοντινές και μερικές φορές πανομοιότυπες με αυτές της παθιασμένης αλληλογραφίας που αντάλλαξε ο ίδιος με τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, την ερωμένη του Λεοντίν ντε Καιγιαβέ, τα έτη 1988-89.[6]
Μεταφράσεις στα ελληνικά Επεξεργασία
Ο κόκκινος κρίνος, μυθιστόρημα
- μτφ. Λεωνίδας Παυλίδης (εκδ. Γεωργίου Ι. Βασιλείου, 1921)
- μτφ. Γιάννης Μπεράτης (εκδ. Γκοβόστης, 1955)
- μτφ. Άρτεμις Σιδηροπούλου (εκδ. Ελληνική εκδοτική, 2014)