Παναγιώτης Γεωργίου

Ο Παναγιώτης Γεωργίου από τη Λήμνο (γεννήθηκε 1804) υπήρξε αγωνιστής στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Πολέμησε σε πολλές μάχες, τραυματίστηκε και αιχμαλωτίστηκε δυο φορές. Υπήρξε αξιωματικός Ζ΄ τάξεως. Παρασημοφορήθηκε με «χαλκούν αριστείον ανδρείας». Μεταπολεμικά έζησε αγνοημένος στην Αθήνα. Στο Αρχείο Αγωνιστών του 21 έχει Α.Μ. 3043.

Παναγιώτης Γεωργίου
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Παναγιώτης Γεωργίου (Ελληνικά)
Γέννηση	1804 Λήμνος
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	νέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	στρατιωτικός

Η δράση του

Ο Παναγιώτης Γεωργίου γεννήθηκε το 1804 στη Λήμνο. Μετείχε στην Επανάσταση από το ξεκίνημά της, σε ηλικία 17 ετών, έως το τέλος της. Αρχικά μετείχε στο στράτευμα του Λήμνιου καπετάνιου Τριαντάφυλλου Τζούρα αλλά στη συνέχεια πολέμησε υπό τις διαταγές διαφόρων αρχηγών: Καρατάσου, Μαυροβουνιώτη, Κριεζώτη, Μακρυγιάννη, Β. Χατζηχρήστου και του φιλέλληνα Φαβιέρου. Έλαβε μέρος στις μάχες Χίου, Καρύστου, Ναυπάκτου, Πατρών, Νιόκαστρου, Ανηφορίτη καθώς και στη μάχη της Πέτρας που έκλεισε τον επαναστατικό αγώνα.

Πιάστηκε αιχμάλωτος από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ το 1825. Μεταφέρθηκε στην Αλεξάνδρεια, από όπου κατάφερε να δραπετεύσει και να επιστρέψει στην Ελλάδα. Το 1827 τραυματίστηκε στο δεξί πόδι στη Μάχη του Καματερού και αποθεραπεύθηκε με δικά του έξοδα. Στη συνέχεια κατατάχτηκε στον «τακτικό στρατό» του φιλέλληνα Φαβιέρου, ως λοχίας, έως το τέλος του αγώνα.

Με την έλευση του Καποδίστρια εντάχθηκε στην «Αρχηγία» του Μαυροβουνιώτη ως πεντηκόνταρχος και έπειτα στο ΙΒ΄ Ελαφρό Τάγμα του Τζουρά ως λοχίας. Μετέπειτα κατατάχτηκε στο «Πυροβολικό Σύνταγμα» και επί Όθωνα στην Χωροφυλακή. Το 1838 ήταν αξιωματικός της Φάλαγγος (ανθυπολοχαγός). Το Μάρτιο του 1842 προτάθηκε για το «σιδηρούν μετάλλιο». Τελικά, στις 3 Δεκεμβρίου 1842, του απονεμήθηκε το δίπλωμα του «χαλκού αριστείου ανδρείας».

Το 1865, παρά τα έγγραφα που προσκόμισε στην Επιτροπή Αγωνιστών, παραδόξως κρίθηκε «άξιος να καταταχθεί εις την τάξιν των στρατιωτών». Την εποχή αυτή αναφέρεται ως «κάτοικος Αθηνών, οικογενειάρχης τεσσάρων ψυχών πατήρ, ακτήμων και άπορος». Όμως, το 1867 αποκαταστάθηκε η αδικία και «ετάχθη εις την Ζ΄ τάξιν των αξιωματικών».

Δεν είναι γνωστό αν είχε συγγενική σχέση του με τον Λήμνιο αγωνιστή του '21, Κωνσταντίνο Γεωργίου, ο οποίος πολέμησε ως απλός στρατιώτης υπό τις διαταγές του στρατηγού Θ. Κεφάλα (1821-1823), του χιλίαρχου Ευστράτιου Πίσσα (1824) και του Δημ. Υψηλάντη (1829).

Τιμητικές διακρίσεις

• Χαλκούν αριστείον ανδρείας: 1842.

Πηγές

• Τάσος Καψιδέλης, «Η Λήμνος στην επανάσταση του 1821», Αθήνα 1986.