Παυσανίας Κατσώτας
Ο Παυσανίας Κατσώτας (1896 – 14 Φεβρουαρίου 1991) ήταν Έλληνας στρατιωτικός (υποστράτηγος), πολιτικός και αρχηγός κόμματος. Διετέλεσε βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με το Εθνικόν Ενωτικόν Κόμμα (1946), το Κόμμα Φιλελευθέρων (1950) και με την Ένωση Κέντρου (1961, 63, 64), υπουργός Δημοσίας Τάξεως (1945), Εσωτερικών (1950) , Γενικός Διοικητής Βορείου Ελλάδας (1951), υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας (20/2/1964-5/6/64) και Δήμαρχος Αθηναίων (1954-59).
| Παυσανίας Κατσώτας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Παυσανίας Κατσώτας (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1896 Σταμνά Αιτωλοακαρνανίας |
| Θάνατος | 14 Φεβρουαρίου 1991 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Σπουδές | Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός στρατιωτικός |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός/Ελληνικός Στρατός |
| Πόλεμοι/μάχες | Μικρασιατική εκστρατεία, Ελληνοϊταλικός Πόλεμος και Δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Υπουργός Εσωτερικών της Ελλάδας Υπουργός Δημοσίας Τάξεως της Ελλάδας Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας της Ελλάδας Υπουργός Γενικός Διοικητής Βορείου Ελλάδος Δήμαρχος Αθηναίων μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Αιτωλοακαρνανίας) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΓεννήθηκε στα Σταμνά Αιτωλοακαρνανίας το 1896. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων το 1916 ως ανθυπολοχαγός του πεζικού. Αποστρατεύτηκε το 1929 κατόπιν αίτησής του. Ανακλήθηκε το 1940 με τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη και συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 όπου και ανέλαβε διοικητής συντάγματος. Μετά την γερμανική εισβολή και κατάρρευση του μετώπου διέφυγε στην Αίγυπτο και συμμετείχε στην ανασυγκρότηση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Εκεί έλαβε μέρος στη μάχη του Ελ Αλαμέιν ως διοικητής της 1ης ελληνικής ταξιαρχίας.
Μετά την απελευθέρωση, διετέλεσε Στρατιωτικός Διοικητής Αθηνών[1] αντικαθιστώντας τον Παναγιώτη Σπηλιωτόπουλο, από τις 25 Οκτωβρίου του 1944, ενώ το 1945 ανέλαβε παράλληλα και υπουργός Δημόσιας Τάξης. Αποστρατεύθηκε κατόπιν αίτησής του το 1946. Τον ίδιο χρόνο ασχολήθηκε με την πολιτική και εκλέχθηκε βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας. Το 1949 ανακλήθηκε και πάλι στην ενέργεια και ανέλαβε στρατιωτικός διοικητής της Στερεάς Ελλάδας. Αποστρατεύθηκε το 1950 με τον βαθμό του υποστράτηγου και τον ίδιο χρόνο επανεκλέχθηκε βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας. Διορίσθηκε υπουργός Εσωτερικών και τον επόμενο χρόνο, το 1951, ανέλαβε υπουργός γενικός διοικητής της Βόρειας Ελλάδας. Στις δημοτικές εκλογές του 1954 εκλέχθηκε δήμαρχος Αθηναίων. Το 1956 δημιούργησε δικό του κόμμα, το Προοδευτικόν Εργατοτεχνικόν Κόμμα και το 1961 συντάχθηκε με τον Γεώργιο Παπανδρέου στην Ένωση Κέντρου, ως μέλος της οποίας διορίστηκε υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας. Τέλος μετά τη μεταπολίτευση, το 1977, πολιτεύθηκε για τελευταία φορά με το κόμμα της Εθνικής Παρατάξεως. Πέθανε το 1991 σε ηλικία 95 ετών.
Ο Παυσανίας Κατσώτας είχε τιμηθεί από τον τότε Βασιλέα Γεώργιο Β΄ και τον τότε Βασιλέα Παύλο με τον Ανώτερο ταξιάρχη του Γεωργίου, και του Φοίνικα μετά ξιφών, το χρυσό αριστείο ανδρείας δύο φορές και τον πολεμικό Σταυρό τέσσερις φορές καθώς και με πολλά συμμαχικά.
Είναι ο συντάκτης της αυτοβιογραφίας του με τίτλο "Η δεκαετία 1940-1950", η οποία ασχολείται με την πολιτική περίοδο από το 1940 έως και το 1950[2].
Ο Παυσανίας Κατσώτας αναπαύεται στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.
Γιος του είναι ο Σπυρίδων Κατσώτας και δισέγγονός του ο Παυσανίας Παπαγεωργίου[3].
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Η ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗ, Η ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ Η ΕΘΝΟΦΡΟΥΡΑ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΚΑΤΟΧΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ, 1944-1949 ikee.lib.auth.gr, σελ. 55
- ↑ «Η δεκαετία 1940-1950, Π.Κατσώτας, κείμενο σε μορφή .pdf».
- ↑ «Οι «φρουροί» του Τσίπρα στο παιχνίδι της εξουσίας - Ειδήσεις - νέα - Το Βήμα Online». Ειδήσεις - νέα - Το Βήμα Online: σελ. www.tovima.gr. 2018-03-10. https://www.tovima.gr/2018/03/10/politics/oi-froyroi-toy-tsipra-sto-paixnidi-tis-eksoysias/amp/. Ανακτήθηκε στις 2018-10-15.
Πηγές
Επεξεργασία- "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" τομ.Γ΄(συμπλήρωμα), σελ.299.