Πιέρ Λε Γκρο ο νεότερος
Ο Πιέρ Λε Γκρο ο νεότερος (γαλλικά: Pierre Le Gros), 1666 Παρίσι – 1719 Ρώμη, ήταν Γάλλος γλύπτης τεχνοτροπίας μπαρόκ, που δραστηριοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά στη Ρώμη, όπου ήταν ο κατεξοχήν γλύπτης για σχεδόν δύο δεκαετίες.[9]
| Πιέρ Λε Γκρο ο νεότερος | |
|---|---|
 Ο Πιέρ Λε Γκρο, αρχές 17ου αιώνα | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Pierre Le Gros le jeune (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 12 Απριλίου 1666[1][2][3] Παρίσι[4] |
| Θάνατος | 3 Μαΐου 1719[1][2][3] Ρώμη |
| Αιτία θανάτου | πνευμονία |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία[5] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[6][7] |
| Σπουδές | Βασιλική Ακαδημία ζωγραφικής και γλυπτικής του Παρισιού |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | γλύπτης |
| Αξιοσημείωτο έργο | Veturia |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Pierre Le Gros the Elder |
| Αδέλφια | Jean Le Gros[8] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Prix de Rome for sculpture (1686) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία
Ο Πιέρ Λε Γκρο γεννήθηκε στις 12 Απριλίου 1666 στο Παρίσι και ήταν γιος και μαθητής του βασιλικού γλύπτη Πιέρ Λε Γκρο του πρεσβυτέρου.[10] Το 1686, ως σπουδαστής στη Βασιλική Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής, κέρδισε το βραβείο της Ρώμης για τη γλυπτική και από τότε έζησε στη Ρώμη μέχρι το θάνατό του. Εκεί αναδείχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους γλύπτες της περιόδου μεταξύ 1695 και 1713.[11]
Ο Λε Γκρό επέστρεψε στο Παρίσι μόνο μία φορά, το 1715, για να υποβληθεί σε εγχείρηση. Μη βρίσκοντας την αναγνώριση που πίστευε ότι του άξιζε από τη Βασιλική Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής, ο Λεγκρό επέστρεψε στη Ρώμη το 1716.
Πέθανε τρία χρόνια αργότερα, στις 3 Μαΐου 1719 στη Ρώμη.
Έργο Επεξεργασία
Ο Πιέρ Λε Γκρο ανήκει στη σχολή της μπαρόκ γλυπτικής και το ύφος του, πιστό σε αυτή τη σχολή, δείχνει αξιοσημείωτο δυναμισμό και δραματικό χαρακτήρα. Δημιούργησε μνημειώδη έργα γλυπτικής εργαζόμενος για τα θρησκευτικά τάγματα των Ιησουιτών και των Δομινικανών για τη διακόσμηση των χώρων λατρείας τους, καθώς και για ιδιώτες. Βρέθηκε στο επίκεντρο των δύο πιο διάσημων καλλιτεχνικών έργων της εποχής του, του βωμού του Ιγνάτιου Λογιόλα στην Εκκλησία του Ιησού και του κύκλου των δώδεκα τεράστιων αγαλμάτων Αποστόλων στην παπική βασιλική του Αγίου Ιωάννη στο Λατεράνο. Η επιδεξιότητά του στη χρήση του μαρμάρου προσέλκυσε ισχυρούς πελάτες όπως ο παπικός ταμίας Λορέντζο Κορσίνι (αργότερα έγινε Πάπας Κλήμης ΙΒ΄).[12]
Δημιούργησε επίσης μικρότερα έργα, όπως στο παρεκκλήσι Ανταμόρο στην εκκλησία Σαν Τζιρολάμο ντέλα Καριτά, μικρούς θησαυρούς του ρωμαϊκού ύστερου μπαρόκ.
Ο Λε Γκρο ήταν ο πιο πληθωρικός μπαρόκ γλύπτης από όλους τους συγχρόνους του, αλλά τελικά έχασε τη μακρόχρονη μάχη του για την καλλιτεχνική κυριαρχία από την ανερχόμενη κλασικιστική τάση, ενάντια στην οποία πολέμησε μάταια.
Η μεγάλη συνεισφορά του στην τέχνη είναι το μνημείο του Φρεντερίκ Μωρίς ντε λα Τουρ Ντ'Ωβέρνι, δούκα ντε Μπουιγιόν και της δούκισσας του Μπουιγιόν, το οποίο ο Λε Γκρο ολοκλήρωσε στη Ρώμη γύρω στο 1707, ως παραγγελία ενός από τους γιους του δούκα, του καρδινάλιου ντε Μπουγιόν, κοσμήτορα του Ιερού Κολλεγίου. Το έργο μεταφέρθηκε στον προορισμό του στο αββαείο του Κλυνί το 1709, αλλά δεν εγκαταστάθηκε, επειδή ο καρδινάλιος είχε προσβάλει σοβαρά τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ' και είχε πέσει σε δυσμένεια. Την εποχή της κατεδάφισης του αβαείου (κατά τη Γαλλική επανάσταση) τα γλυπτά, ακόμα συσκευασμένα, σώθηκαν με την παρέμβαση του Αλεξάντρ Λενουάρ, ο οποίος τα τοποθέτησε στο Μουσείο Γαλλικών Μνημείων. Οι κύριες μορφές της σύνθεσης και το ανάγλυφο μιας μάχης βρίσκονται σήμερα στο μουσείο Οτέλ Ντιέ του Κλυνί.[13]
Το 1715 που επέστρεψε στη Γαλλία, φαίνεται ότι φιλοξενήθηκε από τον φίλο του Πιέρ Κροζά, για τον οποίο διακόσμησε το ιδιωτικό του μέγαρο στο Παρίσι και το παρεκκλήσι του πύργου του Μονμορανσί (και τα δύο κατεστραμμένα).
Επιλογή έργων Επεξεργασία
-
-
Η Θρησκεία ανατρέπει την Αίρεση και το Μίσος (1695-1697/1698), Ρώμη, Εκκλησία του Ιησού -
Επιτάφιο μνημείο του πάπα Πίου Ε' (1697-98), Ρώμη, Σάντα Μαρία Ματζόρε -
Αγάλματα της Αγίας Χριστίνας και της Αγίας Τερέζας της Άβιλα, (περ.1717–1719), Καθεδρικός ναός του Τορίνο -
Ο δούκας ντε Μπουιγιόν ( 1707), Οτέλ Ντιέ του Κλυνί -
Η δούκισα ντε Μπουιγιόν (1707), Οτέλ Ντιέ του Κλυνί -
Μνημείο του Στανισλάς Κόστκα (1702-03), Ρώμη, Σαντ'Αντρέα αλ Κουιρινάλε -
Βετουρία (1692-1695), Παρίσι, Κήπος του Κεραμεικού
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb150913343. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά, Μποκμάλ, Σουηδικά, Φινλανδικά, Δανικά, Εσθονικά) KulturNav. 8f350609-9252-4253-a94e-dbf8107e08f9. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 «Benezit Dictionary of Artists» (Αγγλικά) Oxford University Press. 2006. B00106878. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
- ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 1 Νοεμβρίου 2017. 500012050. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2018.
- ↑ artist list of the National Museum of Sweden. 12 Φεβρουαρίου 2016. kulturnav
.org /8f350609-9252-4253-a94e-dbf8107e08f9. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2016. - ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb150913343. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ CONOR.SI. 63800675.
- ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 8 Αυγούστου 2021. 500012050. Ανακτήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ . «artsandculture.google.com/entity/pierre-le-gros». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2022.
- ↑ . «britishmuseum.org/Pierre Le Gros the Elder».
- ↑ . «peoplepill.com/people/pierre-le-gros-the-younger».
- ↑ . «italianartsociety.org/2019/05/on-the-tercentenary-of-the-death-of-pierre-le-gros-died-300-years-ago-on-3-may-1719-in-rome-where-he-had-been-a-pre-eminent-sculptor/».
- ↑ . «cluny-tourisme.com/L-Hotel-Dieu». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2022.