Πιέτρο Α΄ Ορσεόλο
Ο Πιέτρο Α΄ Ορσεόλο (Peter Urseolus, 928 - 10 Ιανουαρίου 987) ήταν ο 23ος Δόγης της Βενετίας (976 - 978). Παραιτήθηκε αιφνίδια ένα βράδυ από τα καθήκοντα του για να γίνει μοναχός, εισήλθε στο Τάγμα των Καμαλδολέζων και αγιοποιήθηκε από την Καθολική εκκλησία (1731). Ο Βενετός βιβλιοθηκάριος Τζιουζέππε Μπετινέλλι δημοσίευσε μια έκδοση της βιογραφίας του (1733) που είχε γράψει ο διάσημος αιρετικός Φρίαρ Φουλγκένζιο Μανφρέντι (1606).[4]
| Πιέτρο Α΄ Ορσεόλο | |
|---|---|
_-_Statue_of_Saint_Peter_Orseolo.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 928[1][2][3] Ούντινε |
| Θάνατος | 10 Ιανουαρίου 987 Saint-Michel-de-Cuxa |
| Τόπος ταφής | Βασιλική Αγίου Μάρκου |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βενετική Δημοκρατία |
| Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία |
| Eορτασμός αγίου | 10 Ιανουαρίου |
| Θρησκευτικό τάγμα | Τάγμα του Αγίου Βενέδικτου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Φελίτσια Μαλιπιέρο |
| Τέκνα | Πιέτρο Β΄ Ορσεόλο |
| Οικογένεια | Οικογένεια Ορσεόλο |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Δόγης της Βενετίας (976–978) |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Δόγης της Βενετίας
ΕπεξεργασίαΟ Πιέτρο Α΄ Ορσεόλο γεννήθηκε στο Ούντινε και ανήκε σε μια από τις ισχυρότερες οικογένειες της Βενετίας, ήταν απ'ευθείας απόγονος των πρώτων δόγηδων της Δημοκρατίας Τεοντάτο και Όρσο. Σε ηλικία 20 ετών έγινε διοικητής του Βενετσιάνικου στόλου αφού πήρε πρώτα πολλές διακρίσεις σαν απλός στρατιώτης σε εκστρατείες εναντίον των πειρατών στην Δαλματία, ήταν πάντα πιστός στην Καθολική Εκκλησία. Ο δόγης Πιέτρο Δ΄ Καντιάνο δολοφονήθηκε σε επανάσταση επειδή προσπάθησε να δημιουργήσει κληρονομική μοναρχία (976), ο Καμαλδολέζος μοναχός και Καρδινάλιος Πιέτρο Νταμιάν αναφέρει ότι ήταν ο ίδιος ο Πιέτρο Ορσεόλο πρωταγωνιστής αλλά αυτό δεν έχει αποδειχτεί. Ο Πιέτρο Α΄ Ορσεόλο σε οποιαδήποτε περίπτωση ήταν ο διάδοχος του, η σύζυγος του και δόγισσα ήταν η Φελίτσια Μαλιπιέρο.[5]
Σαν Δόγης της Βενετίας ο Πιέτρο Α΄ Ορσεόλο ήταν αποφασισμένος να αποκαταστήσει την τάξη στην Δημοκρατία της Βενετίας και έδειξε τεράστια φροντίδα για την χήρα του προηγούμενου δόγη, έχτισε νοσοκομεία για τις χήρες, τα ορφανά και τους προσκυνητές. Ανακατασκεύασε την Βασιλική του Αγίου Μάρκου και τα ανάκτορα των δόγηδων που είχαν καταστραφεί στην επανάσταση μαζί με το μεγαλύτερο τμήμα της πόλης.
Παραίτηση
ΕπεξεργασίαΣε δύο χρόνια μετά την εκλογή του αιφνίδια χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν ούτε την γυναίκα του και τα παιδιά του δραπέτευσε μεσάνυχτα από την Βενετία με τον ηγούμενο Γκουαρίν και άλλους δυο Βενετούς στο Βενεδίκτινο αβαείο του Σαιντ Μισέλ ντε Κούξα στην Πράντα της νότιας Γαλλίας. Ο Πιέτρο Α΄ Ορσεόλο αποφάσισε να ζήσει σαν ασκητής μόνο με τα απαραίτητα, αφού πέρασε λίγα χρόνια στο αβαείο με παρότρυνση του Αγιου Ρόμουαλντ (951 - 1027) κατέφυγε σε ένα δάσος και έζησε σαν ερημίτης επτά χρόνια μέχρι τον θάνατο του. Το σώμα του μεταφέρθηκε για ταφή στο μικρό χωριό Πράντα στην νότια Γαλλία. Σε 40 χρόνια μετά τον θάνατο του (1027) αναγνωρίστηκε Άγιος από την τοπική επισκοπή.
Αγιοποίηση
ΕπεξεργασίαΟ Πέτρο Α΄ Ορσεόλο εορτάζεται σαν Άγιος από την Καθολική εκκλησία, αγιοποιήθηκε από τον πάπα Κλήμη ΙΒ΄ που τοποθέτησε την εορτή του στις 14 Ιανουαρίου. Η ημερολογιακή μεταρρύθμιση μετέφερε την εορτή του στις 10 Ιανουαρίου την ημέρα του θανάτου του αλλά οι Καμαλδολέζοι εορτάζουν την μνήμη του στις 19 Ιανουαρίου.[6]
Διαδοχή
ΕπεξεργασίαΤον διαδέχτηκε ο Βιτάλε Καντιάνο γιος του προκατόχου του Πιέτρο Δ΄ Καντιάνο, γιος του ήταν ο μετέπειτα δόγης Πιέτρο Β΄ Ορσεόλο.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 119077000. Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00200292. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά, Ιταλικά, Ιαπωνικά) opac.vatlib.it. 495/35589.
- ↑ https://archive.org/details/bub_gb_45acEOmpjVYC/page/n3
- ↑ https://archive.org/stream/dogaressasofveni00stal#page/314/mode/2up
- ↑ http://www.santiebeati.it/dettaglio/91342
Πηγές
Επεξεργασία- Attwater, Donald and Catherine Rachel John. The Penguin Dictionary of Saints. 3rd edition. New York: Penguin Books, 1993.
