Σακατζαγουία
| Αυτό το λήμμα δεν ανήκει σε καμία κατηγορία. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας μία ή περισσότερες κατηγορίες σε αυτό. Αφαιρέστε αυτό το πρότυπο μόλις προσθέσετε κατηγορίες στη σελίδα. |
Η Σακατζαγουία ή Σακαγκαγουία (Sacagawea, ~ Μάιος 1788 – 20 Δεκεμβρίου 1812 ή 9 Απριλίου 1884) ήταν ιθαγενής της Β. Αμερικής από τη φυλή Σοσόνι που σε ηλικία 16 ετών βοήθησε την αποστολή των Λιούις και Κλαρκ να εξερευνήσουν τη Λουϊζιάνα λειτουργώντας ως σύνδεσμος ανάμεσα στα μέλη της αποστολής και τους ιθαγενείς πληθυσμούς και ως μεταφράστρια. Από τις αρχές του 20ου αιώνα και μετά η Σακατζαγουία και η ιστορία της απέκτησαν μυθικές διαστάσεις, χρησιμοποιήθηκαν ως σύμβολο της ανεξαρτησίας και της αξίας των γυναικών και συνέβαλλαν στην απόκτηση του δικαιώματος ψήφου από τις γυναίκες του Όρεγκον.
| Σακατζαγουία | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 16 Μαΐου 1788 (πιθανώς) ή 1786 (περίπου)[1] Salmon |
| Θάνατος | 12 Δεκεμβρίου 1812 (αμφισβητούμενο)[2] ή 9 Απριλίου 1884 (αμφισβητούμενο)[2] Fort Lisa |
| Αιτία θανάτου | epidemic typhus |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Εθνικότητα | Shoshone[3] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | εξερευνήτρια διερμηνέας Aitzindari |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Toussaint Charbonneau |
| Τέκνα | Jean Baptiste Charbonneau |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | National Women's Hall of Fame (2004)[4] National Cowgirl Museum and Hall of Fame |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Προέλευση του ονόματός της Επεξεργασία
Το όνομά της έχει γραφτεί και το έχουν προφέρει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους αλλά δύο είναι οι πιο επικρατούσες εκδοχές. Η μία είναι η Σακαγκαγουία που προέρχεται από τη γλώσσα των ιθαγενών της Β. Αμερικής Χιτάτσι και σημαίνει «γυναίκα-πουλί» και η άλλη είναι η Σακατζαγουία που προέρχεται από τη φυλή των Σοσόνι και σημαίνει «εκείνη που ξεκινά να ταξιδεύει με βάρκα».[5][6]
Η ζωή της Επεξεργασία
Η Σακατζαγουία γεννήθηκε στη φυλή των ιθαγενών της Β. Αμερικής Σοσόνι στην περιοχή που σήμερα είναι η πολιτεία του Άϊνταχο αλλά σε ηλικία περίπου 12 ετών αιχμαλωτίστηκε από τη φυλή των Χιτάτσι και μεγάλωσε μαζί τους στη Β. Ντακότα υιοθετώντας τα έθιμά τους και τη γλώσσα τους.[5] Όταν ήταν περίπου 13 ετών πουλήθηκε στον πάνω από είκοσι χρόνια μεγαλύτερό της έμπορο γούνας από το Κεμπέκ Τουσέν Σαρμπονό και έγινε μία από τις τρεις συζύγους του.[5] Ο Σαρμπονό είχε ζήσει στο παρελθόν με τους Χιτάτσι και είχε υιοθετήσει πολλά από τα έθιμά τους ανάμεσα στα οποία ήταν και η πολυγαμία.[5]
Το 1804 ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Τόμας Τζέφερσον ανέθεσε στους εξερευνητές Μέριγουεδερ Λιούις και Γουίλιαμ Κλαρκ να εξερευνήσουν την περιοχή της Λουϊζιάνα που είχαν αγοράσει δύο χρόνια πριν οι Η.Π.Α. από τη Γαλλία. Ο Τζέφερσον ήθελε να ανακαλύψει το περίφημο Βορειοδυτικό Πέρασμα, ένα πλωτό πέρασμα στη Β. Αμερική που θα συνέδεε τον Ατλαντικό ωκεανό με τον Ειρηνικό.[5] Παράλληλα όμως ήθελε να χαρτογραφήσει την περιοχή και να καταγράψει τους ιθαγενείς πληθυσμούς που ζούσαν εκεί.[5]
Οι δύο εξερευνητές με την ομάδα τους έφτασαν στη Β. Ντακότα στις 2 Νοεμβρίου 1804[5] και άρχισαν να αναζητούν οδηγό ανάμεσα στους κυνηγούς και εμπόρους γούνας της περιοχής που λόγω επαγγέλματος γνώριζαν την περιοχή. Τελικά αποφάσισαν να προσλάβουν τον Σαρμπονό λόγω του ότι ήταν παντρεμένος με την Σακατζαγουία, που εκείνη την εποχή ήταν έξι μηνών έγκυος, η οποία είχε το διπλό πλεονέκτημα να είναι ιθαγενής και να γνωρίζει την περιοχή και τις φυλές που ζούσαν εκεί αλλά μιλούσε και τις γλώσσες των Χιτάτσι και των Σοσόνι.[5] Η επικοινωνία με τις φυλές των ιθαγενών ήταν ζωτικής σημασίας για την αποστολή γιατί, λόγω του συγκεκριμένου ανάγλυφου της περιοχής, έπρεπε να προμηθευτούν άλογα από τους ιθαγενείς εν μέσω της διαδρομής τους.[5]
Στις 11 Φεβρουαρίου 1805 η Σακατζαγουία γέννησε ένα αγόρι που το βάφτισε ο Γουίλιαμ Κλαρκ και το ονόμασε Ζαν Μπατίστ.[5] Στις 7 Απριλίου ξεκίνησε η αποστολή μαζί με τον Σαρμπόνο, την Σακατζαγουία και το μωρό.[5] Η αποστολή αποτελούνταν από περίπου 40 άντρες και η παρουσία ανάμεσά τους μίας γυναίκας και ενός μωρού καθησύχαζε τις ανησυχίες των ιθαγενών που συναντούσαν στον δρόμο τους καθώς έκανε την ομάδα να μοιάζει λιγότερο επιθετική.[5]
Σύμφωνα με το ημερολόγιο ενός συμμετέχοντα, μία ημέρα η Σακατζαγουία έσωσε κυριολεκτικά την αποστολή όταν ο Σαρμπονό, από απροσεξία, αναποδογύρισε μία βάρκα και έριξε όλον τον εξοπλισμό στο ποτάμι.[6] Το νερό άρχισε να παρασύρει τα πράγματα ενώ ο Σαρμπονό είχε παγώσει. Αν εξοπλισμός, που περιλάμβανε χάρτες, κιάλια, πυξίδες, κ.λ.π. χάνονταν τότε η αποστολή θα έπρεπε να τερματιστεί. Η Σακατζαγουία όμως με ψυχραιμία βούτηξε στο νερό και μάζεψε όλα τα πράγματα πριν να τα παρασύρει το ρεύμα.[6]
Η Σακατζαγουία και ο σύζυγός της επέστρεψαν στη Β. Ντακότα στις 14 Αυγούστου 1806.[5] Ο Σαρμπονό έλαβε αμοιβή για τη συμμετοχή του στην αποστολή 500 δολάρια και 320 εκτάρια γης ενώ η Σακατζαγουία δεν έλαβε τίποτα.[5]
Το 1809 η Σακατζαγουία και ο Σαρμπονό έστειλαν τον γιο τους στον νονό του στο Σεντ Λούις για να μορφωθεί. Το 1812 η Σακατζαγουία γέννησε και ένα κοριτσάκι που ονόμασε Λιζέτ αλλά μετά τη γέννα αρρώστησε βαριά και μετά από μερικούς μήνες πέθανε πιθανόν από τυφοειδή πυρετό.[5] Σύμφωνα όμως με τις προφορικές παραδόσεις των ιθαγενών μπορεί και να επέζησε και να πήγε να μείνει με τους Σοσόνι όπου και πέθανε το 1884.[7]
Ο Γουίλιαμ Κλαρκ, που ήδη είχε υπό την κηδεμονία του τον γιο της Σακατζαγουία, ανέλαβε την κηδεμονία και της μικρής Λιζέτ, αλλά, επειδή δεν γνωρίζουμε τίποτα για εκείνη από το σημείο αυτό και μετά, εικάζεται πως εκείνη πέθανε.[5]
Η μυθική Σακατζαγουία Επεξεργασία
Το 1902, 90 χρόνια μετά τον θάνατο της Σακατζαγουία, η συγγραφέας Εύα Έμερι Ντάι δημοσίευσε ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Η Κατάκτηση» στο οποίο παρουσίαζε τη ζωή της με ηρωικό τρόπο προσθέτοντας πολλά φανταστικά στοιχεία αλλά χρησιμοποιώντας και σε μεγάλο βαθμό τις καταγραφές του ιστορικού Έλιοτ Κιουζ.[8] Η Ντάι ήταν μια πολύ μορφωμένη λευκή γυναίκα που στα έργα της προωθούσε το αφήγημα του ηρωικού λευκού Αμερικάνου που κατακτούσε τη Δύση και «εκπολίτιζε» τους ιθαγενείς στον δρόμο του και παρουσίασε τους Λιούις και Κλαρκ με αυτόν τον ηρωικό τρόπο. Η ίδια έγραψε πως το μυθιστόρημά της αυτό ήταν «η Ιλιάδα της Δύσης» και αποκάλεσε τον εαυτό της «Όμηρο της Δύσης».[6]
Η Ντάι όμως ήταν και σουφραζίστρια και οπαδός της χειραφέτησης των γυναικών και έτσι τoποθέτησε μέσα σε αυτό το αντρικό ηρωικό πλαίσιο και τη Σακατζαγουία θέλοντας να τοποθετήσει τις γυναίκες στο ευρύτερο ηρωικό πλαίσιο της κατάκτησης της Δύσης.[6] Η Ντάι δημιούργησε μια Σακατζαγουία που ήταν απαραίτητη για την επιτυχία της αποστολής χωρίς όμως να αρνηθεί τον ηρωικό ρόλο των δύο αντρών.[6] Τόνισε στο μυθιστόρημά της τη μητρική διάσταση της Σακατζαγουία και το πως εκείνη και το μωρό της κέρδιζαν την εμπιστοσύνη των ιθαγενών και άνοιγαν τον δρόμο για την αποστολή με ειρηνικό τρόπο. Η Σακατζαγουία έγινε μια ευγενής πρέσβειρα ειρήνης, μία ικανή οδηγός που έβρισκε κρυμμένα μονοπάτια για να οδηγήσει τους άντρες προς τη Δύση και μια ακόμα πιο ικανή ιχνηλάτισσα και τροφοσυλλέκτισσα που συμπλήρωνε με καίριο τρόπο τις προμήθειες της αποστολής.[6] Η Ντάι δημιούργησε μια δυναμική και ανεξάρτητη ηρωίδα που η γενναιότητά της και η ικανότητά της έρχονταν σε αντίθεση με τη δειλία και την ανικανότητα του συζύγου της.[6]
Όμως, όσο ηρωική και αν έκανε τη Σακατζαγουία η Ντάι, στην πραγματικότητα απέφυγε προσεκτικά να απειλήσει τη λευκή πατριαρχία.[6] Η μυθιστορηματική Σακατζαγουία μπορεί να αψηφούσε και να ρεζίλευε τον σύζυγό της, αλλά ακολουθούσε πάντα τις εντολές των Λιούις και Κλαρκ και ζητούσε τη δική τους έγκριση. Ταυτόχρονα η Ντάι άφησε την ιθαγενή ταυτότητα της Σακατζαγουία να σβήσει στο υπόβαθρο ενώ τόνισε το γεγονός πως ήταν γυναίκα παίρνοντας την «άγρια Ινδιάνα» όπως την αποκαλούσαν στα ημερολόγιά τους οι άντρες της αποστολής και μετατρέποντάς την σε μία «ευγενή Ινδιάνα πριγκίπισσα» που εμφανισιακά έμοιαζε πολύ με τα λευκά πρότυπα ομορφιάς.[6] Παρά το γεγονός όμως ότι η μυθιστορηματική Σακατζαγουία ήταν «πριγκίπισσα» έδειχνε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μάθει και να υιοθετήσει τον ευρω-αμερικάνικο πολιτισμό και όσο η αποστολή προχωρούσε προς τα Δυτικά τόσο περισσότερο «λευκή» γίνονταν και μετατράπηκε στο ιδανικό πρότυπο της λευκής πιονιέρας γυναίκας στη Δύση.[6][8] Στο τέλος του μυθιστορήματος η Ντάι φαντάστηκε πως μια μέρα το άγαλμα της Σακατζαγουία θα στέκονταν δίπλα στο άγαλμα του Κλαρκ.[6]
Η Σακατζαγουία ως καταλύτης για την απόκτηση ψήφου από τις γυναίκες Επεξεργασία
Το μυθιστόρημα της Ντάι έγινε πολύ δημοφιλές και διαβάστηκε και από τα μέλη της Επιτροπής Ιστορίας του Όρεγκον που ήταν παρακλάδι του γυναικείου κινήματος. Οι γυναίκες αυτές αναγνώρισαν αμέσως στο πρόσωπο της μυθιστορηματικής Σακατζαγουία, που στέκονταν ισάξια δίπλα στον αρχηγό της αποστολής προς τη Δύση, ένα έμβλημα γυναικείας αξίας και μαχητικότητας που εξυπηρετούσε τους σκοπούς τους που εν μέρει είχαν να κάνουν και με την απόκτηση δικαιώματος ψήφου από τις γυναίκες.[6]
Στις αρχές του 20ου αιώνα οι Λιούις και Κλαρκ και η αποστολή τους είχαν αρχίσει να αποκτούν μυθικές διαστάσεις στην αμερικάνικη συνείδηση καθώς έδειχναν να εκφράζουν το αδάμαστο αμερικάνικο πνεύμα που ωθούσε το αμερικάνικο έθνος αναπόφευκτα και «φυσικά» προς τη Δύση και σε μεγαλύτερες κατακτήσεις.[6] Το 1905 οργανώθηκε στο Όρεγκον η Παγκόσμια Έκθεση Εμπορίου που είχε σαν θέμα την αποστολή των Λιούις και Κλαρκ με αφορμή την επέτειο των 100 ετών από την αποστολή με σκοπό να προωθήσει την περιοχή ως πέρασμα για την εμπορική επέκταση των Η.Π.Α. προς τον Ειρηνικό και ταυτόχρονα να προπαγανδίσει την «ηθική ορθότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού».[6] Η Έκθεση επιδείκνυε τα επιτεύγματα των λευκών Αμερικάνων μέσα στα 100 χρόνια από την αποστολή των Λιούις και Κλαρκ και τοποθετούσε τους λευκούς άντρες στο επίκεντρο της ιστορίας.[6]
Τον χώρο της έκθεσης κοσμούσαν πολλά αγάλματα που προωθούσαν τον λευκό αντρικό ηρωισμό όπως καουμπόηδες, στρατηγούς και μελαγχολικούς Ινδιάνους πολέμαρχους που αποχαιρετούσαν το «άγριο» παρελθόν τους.[6] Ανάμεσα σε αυτά τα αρρενωπά αγάλματα εμφανίστηκε και ένα που έδειχνε μια νεαρή Ινδιάνα με ένα μωρό στην πλάτη να δείχνει προς τα ανατολικά. Αντίθετα από τους μελαγχολικούς Ινδιάνους πολέμαρχους που θρηνούσαν ενώ βρίσκονταν ένα βήμα πριν την εξαφάνιση, η Ινδιάνα αυτή δεν είχε μελαγχολικό ύφος. Αντίθετα, κρατούσε το κεφάλι ψηλά και κοίταζε με αποφασιστικό βλέμμα. Το άγαλμα αυτό είχαν χρηματοδοτήσει οι γυναίκες της Επιτροπής Ιστορίας του Όρεγκον με τη συμμετοχή της ίδιας της Ντάι αλλά και της πολυεπιστήμονα και σουφραζίστριας Γκρέις Ρέιμοντ Χέμπαρντ και το είχε κατασκευάσει η γλύπτρια Άλις Κούπερ.[6] Οι γυναίκες αυτές, εκτός από το άγαλμα, είχαν φροντίσει τα προηγούμενα χρόνια να προωθήσουν την μυθική Σακατζαγουία τυπώνοντας και μοιράζοντας εκατοντάδες φυλλάδια και φτιάχνοντας διάφορα αναμνηστικά με την Σακατζαγουία τα οποία τα έκαναν δώρο σε διάφορες «εξέχουσες προσωπικότητες σε όλες τις Η.Π.Α.».[6][8] Το γεγονός πως το άγαλμα έδειχνε μια ιθαγενή γυναίκα βοήθησε στη συγκέντρωση πόρων και στην ευόδωση του σκοπού των γυναικών του Όρεγκον γιατί η εικόνα μιας ηρωικής Ινδιάνας που βοηθούσε τους λευκούς άντρες να κατακτήσουν την «άγρια» Δύση ήταν λιγότερο απειλητική από την εικόνα μιας χειραφετημένης λευκής γυναίκας.[6]
Τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος έγιναν στις 30 Ιουνίου του 1905, την τελευταία ημέρα του συνεδρίου της Εθνικής Ένωσης Γυναικείου Δικαιώματος Ψήφου που λάμβανε χώρα στο Όρεγκον. Η Ντάι και διάφορες άλλες αξιόλογες σουφραζίστριες έβγαλαν λόγους στους οποίους παρακινούσαν τους ακροατές να υποστηρίξουν το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. Η Ντάι πάλι ανέφερε το πως διάφορες γυναίκες οδήγησαν τις εξελίξεις σε διάφορες ιστορικές στιγμές αναφέροντας π.χ. τη βασίλισσα Ισαβέλλα που εξόπλισε τον Κολόμβο ή την Ποκαχόντας που έσωσε τους αποίκους της Βιρτζίνια και παρουσίασε την Σακατζαγουία ως «οδηγό» των αντρών σε μια ιστορική στιγμή του αμερικάνικου έθνους τοποθετώντας έτσι τις γυναίκες στην καρδιά των ιστορικών εξελίξεων της Αμερικής.[6]
Η Σούζαν Άντονι προέτρεψε τους άντρες να ψηφίσουν υπέρ του γυναικείου δικαιώματος ψήφου λέγοντας: «Του χρόνου, άντρες αυτού του περήφανου Έθνους, που έγινε εφικτό εξαιτίας μίας γυναίκας [της βασίλισσας Ισαβέλλας], θα αποφασίσετε αν επιτέλους οι γυναίκες θα αποκτήσουν τα δικαιώματα που έχουν στερηθεί τόσον καιρό.»[8] Η γιατρός και εφημέριος Άννα Χάουαρντ Σο, που εκτός από πρόεδρος της Ένωσης ήταν και ικανότατη ρήτορας[6], έβγαλε λόγο στον οποίον μιλούσε κατευθείαν στην ίδια τη Σακατζαγουία: «Η φυλή σου εξαφανίζεται γοργά από το χώμα των προγόνων σου. […] Είθε εμείς, οι κόρες ενός ξένου έθνους που κατέσφαξε το λαό σου και υφάρπαξε τη γη σου, να μάθουμε από εσένα το μάθημα της ήρεμης ανοχής, της υπομονετικής επιμονής και της ακούραστης γενναιότητας που επέδειξες στη ζωή σου ώστε να καθοδηγήσουμε τους άντρες στον δρόμο της δικαιοσύνης μέσα από τα βουνά της προκατάληψης και του συντηρητισμού στην απέραντη γη της ελευθερίας και της αληθινής δημοκρατίας στην οποία άντρες και γυναίκες μαζί σε απόλυτη ισότητα θα λύνουν τα προβλήματα του έθνους χωρίς διακρίσεις τάξης, φυλής ή φύλου…»[6][8] Η Άντονι και η Σο με τους λόγους τους συνέδεσαν το αμερικάνικο όραμα της πορείας προς τη Δύση με το σουφραζιστικό όραμα της πορείας προς το γυναικείο δικαίωμα ψήφου.[6]
Η μυθική Σακατζαγουία, μέσω της Διεθνούς Έκθεσης αλλά και των προσπαθειών των σουφραζιστριών, έγινε ευρύτερα γνωστή και έγινε καταλύτης για τις εξελίξεις που θα οδηγούσαν στο να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου οι γυναίκες του Όρεγκον. Το κίνημα για την γυναικεία ψήφο στο Όρεγκον είχε ξεκινήσει από την Άμπιγκεϊλ Σκοτ Ντάνιγουεϊ η οποία, επηρεασμένη από τη σουφραζίστρια Σούζαν Μπ. Άντονι, είχε ξεκινήσει να εκδίδει το 1871 μια εφημερίδα που προωθούσε το γυναικείο δικαίωμα ψήφου με την ελπίδα πως τα πολιτικά δικαιώματα θα ήταν το πρώτο βήμα προς την απόκτηση κοινωνικής ισότητας για τις γυναίκες.[6] Το 1873 η Ντάνιγουεϊ για αυτόν τον σκοπό ίδρυσε και την Ένωση Ίσου Δικαιώματος Ψήφου του Όρεγκον, όμως το Όρεγκον ήταν μια περιοχή εχθρική προς τη γυναικεία ψήφο και οι άντρες απέρριπταν συνέχεια τα σχετικά αιτήματα.[6][8] Όταν όμως εμφανίστηκε το μυθιστόρημα της Ντάι η κατάσταση άλλαξε εντελώς. Η μυθική εικόνα της Σακατζαγουία όχι μόνο έδωσε τη δυνατότητα στις λευκές σουφραζίστριες να οραματιστούν μία νέα, σημαντική θέση στην πατριαρχική αμερικάνικη κοινωνία αλλά τους επέτρεψε να ενωθούν και κάτω από έναν κοινό σκοπό: να αγωνιστούν μαζί για το δικαίωμα ψήφου.[6]
Όμως σχετική ψηφοφορία του 1906, που ακολούθησε τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος της Σακατζαγουία και τους πύρηνους λόγους των γυναικών, απέρριψε για άλλη μια φορά το αίτημα των γυναικών και οι ψηφοφορίες του 1908 και του 1910 το καταψήφισαν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση.[8] Αυτό αποτέλεσε μεγάλη ταπείνωση για τις γυναίκες του Όρεγκον, όχι τόσο γιατί δεν έβλεπαν αποτέλεσμα στις προσπάθειές τους, αλλά γιατί το 1911 τόσο η Ουάσιγκτον όσο και η Καλιφόρνια έδωσαν δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες με αποτέλεσμα το Όρεγκον, που περηφανεύονταν για την προοδευτικότητά του, να έχει μείνει πίσω.[8] Τελικά υπό την πίεση των σουφραζιστριών και οι άντρες του Όρεγκον υπερψήφισαν οριακά το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες το 1912 και έτσι σώθηκε εν μέρει η φήμη του Όρεγκον.[6][8] Σταδιακά και άλλες ενώσεις γυναικών άρχισαν να υιοθετούν και να χρησιμοποιούν τη μυθική Σακατζαγουία για να προωθήσουν το γυναικείο δικαίωμα ψήφου πριν και μετά τον Α΄ Π.Π. και ανεγέρθηκαν πολλά αγάλματά της σε όλες τις Η.Π.Α..[6][8]
Οι λευκές σουφραζίστριες των αρχών του 20ου αιώνα χρησιμοποιήσαν το πρόσωπο και τη ζωή της Σακατζαγουία για να κατασκευάσουν ένα ηρωικό πρόσωπο που συνέδεε τις γυναίκες με την αμερικάνικη επέκταση προς τη Δύση. Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο η αληθινή Σακατζαγουία οδήγησε τους Λιούις και Κλαρκ προς τη Δύση αλλά η μυθική Σακατζαγουία οδήγησε τις γυναίκες των Η.Π.Α. να ενωθούν και να διεκδικήσουν το δικαίωμα ψήφου.[6] Ειρωνικά, ενώ η Ινδιάνα Σακατζαγουία βοήθησε τις λευκές γυναίκες του Όρεγκον να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου το 1912, οι περισσότεροι Ινδιάνοι της Αμερικής δεν είχαν δικαίωμα εθνικότητας μέχρι το 1924[6] ενώ η φυλή της, οι Σοσόνι, μέχρι και σήμερα αγωνίζεται για να κερδίσει ομοσπονδιακή αναγνώριση.[9]
Τιμητικές διακρίσεις Επεξεργασία
Στις Η.Π.Α. σήμερα υπάρχουν πολλές λίμνες και όρη με το όνομά της και έχουν ανεγερθεί τόσα πολλά αγάλματά της που ξεπερνούν σε αριθμό κάθε άλλο άγαλμα γυναίκας.[6]
Το 2000 εκδόθηκαν νομίσματα του ενός δολαρίου με το πρόσωπό της και έτσι η Σακατζαγουία έλαβε την ίδια τιμή με πολλούς προέδρους των Η.Π.Α..[6]
Η Σακατζαγουία αναφέρεται στο έργο της Τζούντι Σικάγο «Το Δείπνο».
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 «Czech National Name Authority Database as Linked Data» jx20060117090. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2021.
- ↑ 2,0 2,1 www
.sacagawea-biography .org /controversy-of-death /. - ↑ «Native American Women: A Biographical Dictionary» (Αγγλικά) Routledge. ISBN-13 978-0-415-93020-8. ISBN-10 0-415-93020-0.
- ↑ www
.womenofthehall .org /inductee /sacagawea-sacajawea-sakakawea /. - ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 5,12 5,13 5,14 5,15 Editors, History com. «Sacagawea». HISTORY (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2021.
- ↑ 6,00 6,01 6,02 6,03 6,04 6,05 6,06 6,07 6,08 6,09 6,10 6,11 6,12 6,13 6,14 6,15 6,16 6,17 6,18 6,19 6,20 6,21 6,22 6,23 6,24 6,25 6,26 6,27 6,28 6,29 6,30 6,31 6,32 Jimura, Miyuki (2013). «Sacagawea Leads a Women's Corps of Discovery : Oregon Suffragists, a World's Fair, and the Making of a Sacagawea Myth». Semantic Scholar (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2021.
- ↑ «Sacagawea». National Women's History Museum (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2021.
- ↑ 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 Taber, Ronald W. (1967). «Sacagawea and the Suffragettes: An Interpretation of a Myth». The Pacific Northwest Quarterly 58 (1): 7–13. ISSN 0030-8803. https://www.jstor.org/stable/40488221.
- ↑ «Debating Sacagawea: Pathfinder or Slave? | Voice of America - English». www.voanews.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2021.