Σερβομαυροβουνιακός ενωτισμός
Ο σερβομαυροβουνιακός ενωτισμός (σερβικά: Српско-црногорски унионизам) είναι η πολιτική ιδεολογία που προήλθε από τη σχέση του Μαυροβουνίου με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας και την Κρατική Ένωση της Σερβίας και του Μαυροβουνίου.[1] Υποστηρίζει την ένταξη του Μαυροβουνίου σε μια ομοσπονδιακή πολιτική ένωση με τη Σερβία, και αντιτίθεται στην ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου και την απόσχιση του από τη Σερβία.[1] Η σχέση ανάμεσα στους Σέρβους και τους Μαυροβούνιους αναγνωρίζεται γενικά ως η πιο φιλική όλων των λαών της πρώην Γιουγκοσλαβίας.[2]
.svg)
.svg)
.svg)
Ιστορία Επεξεργασία
Η φιλία μεταξύ των Μαυροβουνίων και των Σέρβων είναι μακροχρόνια. Το 1878, οι δύο χώρες αναγνωρίστηκαν ως ανεξάρτητες από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι δύο οντότητες έχουν πολλές κοινές ιστορικές εμπειρίες. Πολέμησαν ως μέρος του Βαλκανικού Συνασπισμού και συμμετείχαν στη συμμαχία που εξεδίωξε τους Οθωμανούς από τη Ρούμελη κατά τη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, ενώ πολέμησαν κατά της Αυστροουγγαρίας και της Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα σχέδια για την "ενοποίηση των Σέρβων", αφού προηγήθηκε η ανεξαρτησία των χωρών, υλοποιήθηκαν μερικώς μετά τον πόλεμο. Η Συνέλευση της Ποντγκόριτσας το Νοέμβριο του 1918 ολοκληρώθηκε με την απόφαση για την ένωση του Βασιλείου του Μαυροβουνίου με το Βασίλειο της Σερβίας, ακολουθούμενη από τη δημιουργία της Γιουγκοσλαβίας. Η μαυροβουνιακή μοναρχία έπαυσε να υπάρξει και η αντιπολίτευσης κατά της ένωσης κορυφώθηκε με την εξέγερση των Χριστουγέννων το 1919, όπου ένα μικρό μέρος των Μαυροβουνίων διαδήλωσε κατά της ένωσης με τη Σερβία.
Όταν η Γιουγκοσλαβία μεταρρυθμίστηκε από τους γιουγκοσλάβους κομμουνιστές μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Μαυροβούνιο έγινε δημοκρατία (αλλά με μικρότερη έκταση) όπως και η Σερβία. Όταν το 1991 και το 1992, οι υπόλοιπες δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας επέλεξαν να ανεξαρτητοποιηθούν, το Μαυροβούνιο επέλεξε να παραμείνει στη Σερβία ως ΟΔ Γιουγκοσλαβίας ("Σερβία και Μαυροβούνιο" μετά το 2003). Μετά το 1996, Μαυροβούνιο – με επικεφαλής τον αντάρτη και πρώην φιλοενωτικό Μίλο Τζουκάνοβιτς – άλλαξε τη στάση του και άρχισε να παίρνει μέτρα για εσωτερική αποστασιοποίηση από τη Σερβία και να μην συνεχίσει τον ρόλο του στην ομοσπονδία. Αυτό το αίσθημα έγινε δημοφιλές στο μαυροβουνιακό έθνος, οδηγώντας στο δημοψήφισμα ανεξαρτησίας του 2006 όπου η ανεξαρτησία εγκρίθηκε από ένα οριακό 55.5% των ψηφοφόρων. Ακόμη και σήμερα, αλλά και τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες, υπάρχει μια πολιτική παράταξη υπέρ της ένωσης με τη Σερβία.
Μαυροβουνιακά κόμματα υπέρ της ενοποίησης με τη Σερβία Επεξεργασία
|
Κοινοβουλευτικά κόμματα:
Εξωκοινοβουλευτικά κόμματα:
|
Κόμματα που είχαν παλαιότερα φιλοενωτική άποψη:
Κόμματσ που δεν υφίστανται πια:
|
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Morrison 2009.
- ↑ Roberts 2007.
Πηγές Επεξεργασία
- Morrison, Kenneth (2009). Montenegro: A Modern History. I.B. Tauris. ISBN 978-1845117108.
- Motyl, Alexander J. (2001). Encyclopedia of Nationalism, Volume II. Academic Press. ISBN 0-12-227230-7.
- Roberts, Elizabeth (2001). Realm of the Black Mountain: A History of Montenegro. Ithaca, New York, USA: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-4601-6.
- Srdja Pavlovic (2008). Balkan Anschluss: The Annexation of Montenegro and the Creation of the Common South Slavic State. Purdue University Press. ISBN 978-1-55753-465-1.
Περαιτέρω ανάγνωση Επεξεργασία
- Radoman Jovanović (1977). Politički odnosi Crne Gore i Srbije 1860-1878. Istorijski institut SR Crne Gore.