Σιλβάνος (μάγιστρος του πεζικού)
Ο Kλαύδιος Σιλβάνος [2] (απεβ. στις 7 Σεπτεμβρίου 355) ήταν Ρωμαίος στρατηγός φραγκικής καταγωγής, σφετεριστής στη Γαλατία εναντίον του Αυτοκράτορα Κωνστάντιου Β΄ για 28 ημέρες το 355.
| Σιλβάνος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 4ος αιώνας |
| Θάνατος | 7 Σεπτεμβρίου 355 Κολωνία |
| Συνθήκες θανάτου | θανατική ποινή |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | λατινική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Bonitus |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ρωμαίος αυτοκράτορας |
Καταγωγή και σταδιοδρομία Επεξεργασία
Ο Σιλβάνος γεννήθηκε στη Γαλατία, ο γιος τού Βονίτου, ενός Λαιτικού Φράγκου στρατηγού, που είχε υποστηρίξει τον Κωνσταντίνο Α΄ στον εμφύλιο πόλεμο κατά του Λικίνιου. Όπως πολλοί άλλοι Φράγκοι της εποχής του, και όπως ο πατέρας του πριν από αυτόν, ήταν ένας πιστός και απόλυτα ρωμανικός «βάρβαρος» στη στρατιωτική θητεία της Αυτοκρατορίας. Μέχρι το 351 μ.Χ., κατείχε τον βαθμό τού τριβούνου και ήταν ένας από τους ανώτερους αξιωματικούς, που αυτομόλησαν στον Αυτοκράτορα Κωνστάντιο Β΄ στη μάχη τού Mursa Major, αφού αρχικά υποστήριξαν τον σφετεριστή Mαγνέντιο. Ένας ικανός στρατιωτικός, ο Σιλβάνος προήχθη τελικά στο βαθμό τού μαγίστρου τού πεζικού για τις Γαλατίες (magister peditum per Gallias), [3] [4] μία κρίσιμη θέση, και στη συνέχεια το 352-353 μ.Χ., ο Κωνστάντιος Β΄ τού εμπιστεύτηκε προσωπικά το δύσκολο έργο να οδηγήσει τους φυλές των Αλαμανών, που έκαναν επιδρομές και λεηλασίες στη Γαλατία, πίσω, πέρα από τον Ρήνο, και αποκαθιστώντας τη γρήγορα διαβρωμένη ρωμαϊκή εξουσία στην επαρχία. Αυτό ο Σιλβάνος το εκπλήρωσε εν μέρει δωροδοκώντας τους οπλαρχηγούς των Αλαμανών με τους φόρους που είχε συγκεντρώσει, εν μέρει νικώντας τους Αλαμανούς στη μάχη και εν μέρει με την καταστολή των τοπικών εξεγέρσεων των Βαγαυδών, που άρχισαν ξανά στην κεντρική και βόρεια Γαλατία.
Δίκη και σφετερισμός Επεξεργασία
Η διεφθαρμένη κλίκα τού Κωνστάντιου Β΄ κατάφερε να πείσει τον καχύποπτο, παρανοϊκό Αυτοκράτορα, ότι ο Σιλβάνος σχεδίαζε να καταλάβει την εξουσία. Σύμφωνα με τον Αμμιανό, ο πραιτοριανός έπαρχος Λαμπάδιος και ο πρώην ταμίας τού ιδιωτικού θησαυρού (αυτοκρατορικού θησαυροφυλακίου), ο Ευσέβιος, χρησιμοποίησαν ένα σφουγγάρι για να αλλάξουν μία επιστολή, που έστειλε ο Σιλβάνος στους φίλους του στη Ρώμη. [5] Η τροποποιημένη επιστολή υποδηλώνει, ότι ο Σιλβάνος προσπαθούσε να κερδίσει υποστήριξη στη Σύγκλητο για πραξικόπημα. Η αυλική κλίκα τού Κωνστάντιου Β΄, με εξαίρεση τους συναδέλφους Φράγκους στρατηγούς Mαλάριχ και Mαλοβαύδη, ήταν ομοιόμορφα εναντίον τού Σιλβανού. Οι αυλικοί Aποδήμιος και Δυνάμιος σφυρηλάτησαν περαιτέρω αλληλογραφία, που δημιούργησε αμφιβολίες για την πίστη τού Σιλβανού. Ο Κωνστάντιος Β΄ διεξήγαγε τότε μία δίκη, όπου οι σύμμαχοι του Σιλβάνου κατάφεραν να νικήσουν τις ψευδείς κατηγορίες εναντίον τού στρατηγού. Αλλά ο Σιλβάνος, αγνοώντας την επιτυχία των υποστηρικτών του, απάντησε στην απειλή της καταδίκης και της εκτέλεσης, ανακηρύσσοντας τον εαυτό του αυτοκράτορα στις 11 Αυγούστου 355 στην Colonia Agrippina (σημερινή Κολωνία). [6] Ο ύστερος Ρωμαίος ιστορικός Mίχαελ Κουλικόβσκι έχει υποστηρίξει ότι ολόκληρο το επεισόδιο ήταν μία μεταγενέστερη εφεύρεση, που δημιουργήθηκε ως δικαιολογία για να απαλλάξει τον Κωνστάντιο Β΄ από τον Σιλβάνο, πριν αυτός γίνει απειλή. Η κύρια βάση αυτού τού επιχειρήματος είναι το γεγονός ότι δεν έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα νομίσματα, που κόπηκαν με τη μορφή τού Σιλβάνου, αφού σχεδόν κάθε σφετεριστής έκοβε νομίσματα ως μία προσπάθεια να νομιμοποιήσει την εξουσία του.
Το τέλος του Σιλβάνου Επεξεργασία
Ο Κωνστάντιος Β΄, που έμενε στο Μιλάνο, διέταξε τον Σιλβάνο να παρουσιαστεί στην Αυλή και στη συνέχεια έστειλε τον Ουρσικίνο να αναλάβει τη θέση του Σιλβάνου. Ο Ουρσίκινος ήταν ο ίδιος σε αντίθεση με την κλίκα του Κωνστάντιου Β΄ και ο Σιλβάνος αναμφίβολα εμπιστευόταν τον βετεράνο στρατηγό. Η επιστολή που έδωσε ο Ουρσικίνος στον Σιλβάνο δεν έδειχνε, ότι ο Κωνστάντιος Β΄ γνώριζε ήδη την προσπάθεια του Σιλβάνου για την εξουσία, έτσι ο Σιλβάνος θεωρούσε τον εαυτό του ασφαλή. Ωστόσο, φαίνεται ότι ο Ουρσίκινος πρόδωσε και στη συνέχεια κανόνισε τη δολοφονία του Σιλβάνου, συνεπιλέγοντας μερικούς από τους επαναστάτες στρατιώτες. Αυτοί οι άνδρες σκότωσαν τους φρουρούς τού σφετεριστή και στρίμωξαν στη γωνία τον Σιλβάνο, καθώς πήγαινε στην εκκλησία, και μετά τον κομμάτιασαν μέχρι θανάτου με τα όπλα τους.
Η αναφορά του Αμμιανού για τον θάνατο του Σιλβάνου Επεξεργασία
Έχει προταθεί από τουλάχιστον έναν μελετητή ότι ο Αμμιανός εφηύρε ολόκληρη την απόπειρα πραξικοπήματος, για να αποκαλύψει τον ρόλο που έπαιξε ο προστάτης του Ουρσικίνος, στη δολοφονία ενός συναδέλφου τού στρατηγού. [7] Αυτή η θεωρία υποδηλώνει ότι ο Κωνστάντιος Β΄ είχε γίνει καχύποπτος για τον δημοφιλή Φράγκο στρατηγό και έτσι πρόσφερε τη θέση του στον Ουρσικίνο, ο οποίος στη συνέχεια δολοφόνησε τον ομότιμό του κατά τη διάρκεια μίας κακής αλλαγής διοίκησης. Έχει σημειωθεί ότι ο Σιλβάνος δεν έκοψε νομίσματα (κάτι που θα ήταν σαφής ένδειξη απόπειρας σφετερισμού), σε αντίθεση με άλλους εξίσου βραχύβιους σφετεριστές της εποχής, όπως ο Ποιμένιος. [8] Ωστόσο, η θέση της επινοημένης απόπειρας πραξικοπήματος απορρίπτεται γενικά από τους μελετητές. [9] Η έλλειψη νομισματικών στοιχείων δεν είναι καθοριστική, επειδή στους Τρεβήρους (Τρηρ), το πλησιέστερο κέντρο νομισματοκοπείων στην Colonia Agrippina (Κολωνία), έκλεισε τις πύλες του στον Σιλβανό.
Ο Αμμιανός ολοκληρώνει την περιγραφή τού επεισοδίου με τον Σιλβανό:
Such was the end of a commander of no small merit, who was driven by fear of the slanders in which a hostile clique had ensnared him in his absence to adopt extreme measures in self-defence.[10]
Βιβλιογραφικές αναφορές Επεξεργασία
Σημειώσεις Επεξεργασία
1. An inscription in Italy (CIL X, 6945) refers to an imperial pretender named "Claudius Silvanus", but its authenticity is doubtful since Silvanus was not recognized there, and the emperor Constantius II then lived at Milan.[1]
Αναφορές Επεξεργασία
- ↑ Alexander Demandt, Die Spätantike: Römische Geschichte von Diocletian bis Justinian 284–565 n. Chr. 2, p. 109, note 55.
- ↑ An inscription in Italy (Πρότυπο:CIL) refers to an imperial pretender named "Claudius Silvanus", but its authenticity is doubtful since Silvanus was not recognized there, and the emperor Constantius II then resided at Milan.[1]
- ↑ RE: Silvanus 4
- ↑ PLRE I, pp. 840–841
- ↑ Ammianus Marcellinus, History, 15.2.3.
- ↑ The argument that the usurpation was the product of a breakdown in communications between Constantius and his general in the field has been well argued by Nutt.
- ↑ See David Hunt's handling of Drinkwater's argument in "The Outsider Inside: Ammianus on the Rebellion of Silvanus" in Jan Willem Drijvers and David Hunt, eds., The Late Roman World and its Historian: Interpreting Ammianus Marcellinus (London, 1999).
- ↑ Barnes.
- ↑ Syme; Matthews.
- ↑ Ammianus Marcellinus, History, 15.5.32.
Πηγές Επεξεργασία
- The story of Silvanus short reign is told by Ammianus Marcellinus in his History, at 15.5, with further details scattered through the rest of his work
- Biography of Silvanus DiMaio, Michael, "Silvanus (355 A.D.)", De Imperatoribus Romanis
- Cameron, Averil and Garnsey, Peter (Eds.). (1998). The Cambridge Ancient History: Volume 13, the Late Empire, AD 337–425. Cambridge: Cambridge University Press. (ISBN 0-521-30200-5)
- Sir Ronald Syme, Ammianus and the Historia Augusta (Oxford: 1968).
- J.F. Matthews, The Roman Empire of Ammianus (London: 1989).
- T.D. Barnes, "Ammianus Marcellinus and the Representation of Historical Reality" (Ithaca: 1998).
- Jan Willem Drijvers and David Hunt, eds., The Late Roman World and its Historian: Interpreting Ammianus Marcellinus (London, 1999).
- D.C. Nutt, "Silvanus and the Emperor Constantius II" 7 9 (1973) Antichthon 80–89.