Σπυρίδων Λούζης
Ο Σπυρίδων Λούζης (ιταλικά: Spiridione Lusi, γερμανικά: Spiridion Graf von Lusi) ήταν Έλληνας λόγιος, διπλωμάτης και πολιτικός που έδρασε υπέρ της Πρωσίας.[1][2][3]
| Σπυρίδων Λούζης | |
|---|---|
.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Σπυρίδων Λούζης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1741 Κεφαλονιά, Βενετική Δημοκρατία |
| Θάνατος | 1815 (73 ή 74 ετών) Πότσδαμ, Πρωσία |
| Εθνικότητα | Έλληνες |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Πρωσίας |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά, Ιταλικά, Αγγλικά, Γερμανικά |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Πάδοβας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Λόγιος, πολιτικός, αρχιστράτηγος, διπλωμάτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Margarethe Aurora Lusi (από 1790) |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | πρέσβης |
| Βραβεύσεις | Τάγμα του Ερυθρού Αετού |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία Επεξεργασία
Ο Σπυρίδων γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1741 όταν ήταν ακόμη έδαφος της Βενετικής Δημοκρατίας.[3] Μετανάστευσε στην Ιταλία, όπου κατοίκησε για πολλά χρόνια και αποφοίτησε στην Φλαγγίνειος Σχολή της Βενετία και αργότερα στο πανεπιστήμιο της Πάδοβας. Τελικά στάλθηκε ως υπουργός της Βενετίας στο Λονδίνο, στη Πρωσία και στο Βερολίνο. Από το 1763 έως το 1765, μετέφρασε τους τέσσερις τόμους του Λουκιανού από τα Ελληνικά στα Ιταλικά, σε τέσσερις τόμους που δημοσιεύθηκαν στο Λονδίνο και τη Βενετία το 1764.[2] Λίγα χρόνια αργότερα μετακόμισε στη Βιέννη.
Το 1775, όταν ο Λούζης ήταν στο Βρότσλαβ, γνώρισε τον Φρειδερίκο Β΄. Ήρθε στο Βερολίνο το 1777, όπου εισήχθη στην κοινωνία και παρουσιάστηκε στο βασιλιά του Πότσδαμ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου της βαυαρικής διαδοχής, προσχώρησε στο εθελοντικό σώμα ως καπετάνιος και πολέμησε εναντίον της Αυστριακής Αυτοκρατορίας. Το 1780 προσλήφθηκε ως Πρώσος πρεσβευτής στο Λονδίνο, θέση που ανέλαβε το Φεβρουάριο του 1781. Με τη βελτίωση των σχέσεων της Πρωσίας με την Αγγλία, που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Φρέντερικ, ο Λούζης κατόρθωσε να ασκήσει μια πιο καρποφόρα πρεσβευτική δραστηριότητα. Το 1784 διορίστηκε συνταγματάρχης. Το 1790 συνόδευσε τον νέο βασιλιά Φρειδερίκο Γουλιέλμο Β΄, ο οποίος οργάνωσε στρατό εναντίον της Αυστρίας. Τον Ιανουάριο του 1792 απέκτησε έναν γιο, τον Φρειδερίκο Λούζη.[1] Το 1792 διορίστηκε ο αρχιστράτηγος του βασιλιά Φρειδερίκου Γουλιέλμου Β΄. Το 1800 διορίστηκε πρεσβευτής στην Αγία Πετρούπολη, αλλά αποσύρθηκε δύο χρόνια αργότερα κατόπιν αιτήματός του. Στη συνέχεια μετακόμισε και έζησε ήσυχα στο Πότσδαμ, όπου πέθανε το 1815.
Κάποιοι απόγονοι του εγκαταστάθηκαν στην Ιρλανδία αλλά το επίθετο του εξαφανίστηκε το 1919 με τον θάνατο της εγγονής του.[4] Στην σημερινή Γερμανία εξακολουθούν να ζουν απόγονοι του
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Boumpoulidēs, Phaidōn K.· Vivliothēkē Sp. Loverdou (1961). Lyta engrapha Vivliothēkēs Sp. Loverdou. s.n. σελ. 48. OCLC 10383723.
Ό Φρειδερίκος Λούζης, υιός του στρατηγοῦ Σπυρίδωνος Λούζη, ό χρηματίσας εις τον πρωσικόν στρατόν και επι Φρειδερίκου Γουλιέλμου Γ'
- ↑ 2,0 2,1 Nicola Francesco Cimmino· Ippolito Pindemonte (1968). Ippolito Pindemonte e il suo tempo, Volume 2. Abete. σελ. 375. OCLC 277575365.
Spiridione Lusi, insigne grecista, tradusse da Luciano.
- ↑ 3,0 3,1 Vehse, Carl Eduard· Demmler, Franz K. F. (1854). Memoirs of the court of Prussia. T. Nelson and sons. σελ. 303. OCLC 2567974.
Ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος μεταξύ των Ιταλών, ήταν ο κόμης Σπυρίδων Λούζης. Ο οποίος ήταν Έλληνας, ντόπιος της Κεφαλονιάς, που την εποχή εκείνη ανήκε στη βενετική δημοκρατία. Προσλήφθηκε στην υπηρεσία του βασιλιά, το 1777, στην ηλικία των σαράντα δύο, με ένα αξιοσημείωτο τρόπο που εξίσου δείχνει τα εξέχοντα προσόντα του Λούζη για μια διπλωματική σταδιοδρομία και το εξαιρετικό ταλέντο του βασιλιά για την επιλογή των πιο κατάλληλων προσώπων γι 'αυτό.
(Μετάφραση) - ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2019.